Πωλείται ελπίς

Σκέφτομαι πως ίσως η μεγαλύτερη ήττα του ανθρωπισμού είναι η υποχώρηση της οικογένειας, της συντροφιάς και της αλάνας απέναντι στο (κρατικό) σχολείο (και ολοήμερο παρακαλώ…)
Οι γονείς αιχμάλωτοι στην «ολοήμερη» εργασία και τα παιδιά παρκαρισμένα στο σχολείο… Είτε είναι «ολοήμερο» είτε γίνεται, με την προσθήκη των απογευματινών μαθημάτων (ξένες γλώσσες και βοηθητικά μαθήματα) και δραστηριοτήτων (μουσική, ζωγραφική, χορός, αθλητισμός).
Το κρατικό σχολείο λοιπόν έχει αναλάβει τον γιγάντιο ρόλο της διαπαιδαγώγησης. Της διαμόρφωσης των προσωπικοτήτων. Με την συμπλήρωση του «γνωστικού, πολιτισμικού και ηθικού οχετού», που διοχετεύει η tv.
Αυτοί είναι οι κυρίως υπεύθυνοι μηχανισμοί για την χειραγώγηση. Για την μετουσίωση των πραγματικών ονείρων σε καταναλωτικές ματαιοδοξίες. Εκεί γίνεται η εκπαίδευση στην υπομονή-ανοχή του τώρα και στο μανιώδες κυνήγι του αύριο.
Εκεί μαθαίνουμε να ελπίζουμε στο αύριο κι αυτό είναι ένα παυσίπονο για τον πόνο του παρόντος.
Η στρατηγική είναι πάγια: κράτησε τους ανθρώπους παγιδευμένους να ονειρεύονται το αύριο, παραιτούμενοι από το «τώρα».
Κι εκεί έρχονται οι «χρήσιμοι» άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την κατάσταση: οι πολιτικοί, οι ιερείς, οι ψυχαναλυτές, τσαρλατάνοι κάθε είδους, που μας ρίχνουν εύκολα στην παγίδα τους, γιατί σκορπίζουν «ελπίδες» για το αύριο και μας καταλαγιάζουν την απόγνωση για το παρόν… «που είναι αβίωτος αυτός ο βίος».
Μα αυτή η ελπίδα είναι όπιο. Ξεχνάς την δυστυχία σου και αρχίζεις να βλέπεις όμορφα όνειρα.
Η ελπίδα είναι η μεγαλύτερη κερδοσκοπική επιχείρηση στον κόσμο.
Οι πολιτικοί γίνονται αρχηγοί μας, επειδή λένε ότι σύντομα δεν θα υπάρχει φτώχεια, δεν θα υπάρχουν βάσανα ούτε εκμετάλλευση ούτε ανισότητα. Τα συνθήματά τους είναι παρηγορητικά αν και εκατοντάδες χρόνια, το ίδιο ακριβώς είδος ανθρώπου, μας δίνει την ίδια ακριβώς ιδέα μιας ουτοπίας που ποτέ δεν έρχεται…
Οι ιερείς για χιλιάδες χρόνια εκμεταλλεύονται δίνοντας ελπίδα: «στην επόμενη ζωή»…
Μα γιατί όχι σε αυτή την ζωή; Και αυτή η ζωή θα πρέπει να υπήρξε για την «προηγούμενη» ζωή , η «επόμενη» ζωή και τώρα ακούμε πάλι τάξιμο… «στον παράδεισο».
Μα ο δυστυχισμένος άνθρωπος είναι πρόθυμος να πιστέψει οτιδήποτε. Η πίστη είναι η παρηγοριά του… Παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του…
Μα αυτό δεν είναι ζωή!
Η Ζωή αρχίζει από εκεί που καταστρέφεται η ελπίδα! Όταν καταστρέφεται η ελπίδα-όπιο για ένα άγνωστο, αβέβαιο αύριο και παύει να μας ναρκώνει, να μας κοιμίζει, να μας νεκρώνει το τώρα…
Όταν συνειδητοποιήσουμε την δυστυχία του παρόντος μας και αναγεννηθούμε για να αντιδράσουμε τώρα!
Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να κυριαρχεί επάνω μας και να μας εξουσιάζει!
Να ζήσουμε με ένταση και όχι τον ύπνο του δικαίου που δικαιούται να κληρονομήσει την βασιλεία των ουρανών! Άλλωστε κι αν αυτή υπάρχει, ο «ζωντανός» άνθρωπος πρέπει να την δικαιούται πρώτος και καλύτερος από όλους τους άλλους!
Και η επίγεια ζωή θα είναι ευλογημένη με βιωμένη την αισιοδοξία του παρόντος!... Γιατί η αισιοδοξία που δεν βιώνεται γίνεται μουχλιασμένη προσδοκία…
Και η επίγεια ζωή θα είναι ευλογημένη, γιατί μπορεί να μην οδήγησε σε ορυχεία χρυσού αλλά σίγουρα έκανε τον άνθρωπο να αισθανθεί ένα πέλαγος ικανοποίησης και πληρότητας. Έτσι που να πει αυτό το πανέμορφο ποιητικό του Σωτήρη Καφήρα: «Ε, ας πεθάνω! Και λοιπόν; Πεθαίνω μόνο μια φορά αλλά κατάφερα κι έζησα κάθε μέρα!»