24.12.06

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ (σκυταλοδρομία τριαντάφυλλων)

Τα τριαντάφυλλα χάνονταν τις νύχτες εκείνου του Χειμώνα…Για να ακριβολογήσω, ένα τριαντάφυλλο χανόταν κάθε νύχτα…σε εξαιρετικές περιπτώσεις και δυο… Όλα ήταν τριαντάφυλλα κήπων.

Τα τριαντάφυλλα των ανθοπωλείων ήξερε ότι δεν είχαν άρωμα. Ύστερα είναι κι εκείνη η μονοτονία της ομοιομορφίας τους που τα κάνει να φαίνονται σαν μεταλαγμένες παπαρούνες σε κορμό αγκινάρας…
- «που κολάει η αγκινάρα;» θα μου πεις.
- Φαίνεται ότι δεν έκλεψες ποτέ τριαντάφυλλο τη νύχτα…διαφορετικά θα είχες νοιώσει τ’ αγκάθια τους. Αυτή την αίσθηση του πόνου στα χέρια όταν τα κόβεις άτσαλα και βιαστικά (μη σε δουν οι άνθρωποι του σπιτιού και τρομάξουν ή οργιστούν)

[Πονεμένα δάχτυλα…γρατζουνισμένα χέρια, που έκρυβε τη μέρα στις κοινωνικές συναναστροφές]
…Σκούπιζε το αίμα στα χαρτομάντιλα του αυτοκινήτου, σαν γύριζε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης, γιατί κατάφερε κι απόψε περασμένα μεσάνυχτα να βρει λουλούδι…

Ανθοκόμος δεν ήταν αλλά τον έμαθε η… περίσταση ότι δύσκολα βρίσκεις τριαντάφυλλα τις νύχτες του Δεκέμβρη στους κήπους… Να φταίει η εποχή ή μήπως οι κλιματικές αλλαγές;

[Είχε κάτι φίλους οικολόγους αλλά δεν τους ρώτησε ποτέ!...Του πήρε καιρό (από τότε που τους βρήκε για τελευταία φορά ) για να ξεπεράσει την απογοήτευσή του, σαν κατάλαβε ότι από κλίμα ξέρουν αλλά δεν ερωτεύονται πια…]

Έπειτα οδηγούσε για 2 τετράγωνα πιο κάτω, σταματούσε, άναβε το φως κι έκοβε τ’ αγκάθια απ’ τα τριαντάφυλλα. Δεν ήθελε να τρυπηθεί κι αυτή…
«Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν γλύτωσε απ’ τον πόνο του με το να πονέσει κι ένας ακόμη…», σκεφτόταν, αν και -μεταξύ μας- αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να μην πονέσει εκείνη…

Έπειτα πλησίαζε το σταθμευμένο αυτοκίνητό της με βήμα αργό και σταθερό σαν εκείνου που βαδίζει για συγκεκριμένο προορισμό…Μόλις έφτανε, κοιτούσε μέσα απ’ το παρμπρίζ του αυτοκινήτου της, στο ταμπλό εκεί επάνω απ’ το τιμόνι, να δει αν υπάρχουν τα προηγούμενα τριαντάφυλλα. Κι αφού τα μετρούσε όλα, στεκόταν για λίγο να τα χαρεί έτσι νωχελικά ξαπλωμένα ν’ αποξηραίνονται για να ζήσουν για πάντα…
Ύστερα ψιθύριζε ένα «καρδούλα μου», γιατί μετέφραζε την ύπαρξή τους σαν σημάδι σιωπηρής αποδοχής (ο ήχος της σιωπής της…) και τότε άφηνε το φρεσκοκομμένο στον υαλοκαθαριστήρα της, να το βρει μετά από λίγο, να το πάρει με το χέρι της και να το βάλει συντροφιά με τ’ άλλα…κι όλα αυτά να συμβαίνουν σε μια ονειρική σκυταλοδρομία τριαντάφυλλων.

Φεύγοντας χάϊδευε τα τρυπημένα του δάχτυλα, που και την άλλη ημέρα ένοιωθε, που και που, κάποιο αγκάθι να είναι ακόμη ξεχασμένο μέσα τους… Ποτέ δεν σκεφτόταν να το βγάλει…

Δεν ήταν μαζοχισμός… ήταν έρωτας… Κι όμως δεν ήταν ερωτευμένος με τη συγκεκριμένη γυναίκα! Έκανε απλά «συντήρηση» στις ερωτικές του χορδές…
…τουλάχιστον έτσι της είπε την ΠΡΩΤΗ και ΜΟΝΗ νύχτα, που της μίλησε γι’ αυτό, για να εισπράξει ένα: «εσύ τα άφησες;» χωρίς να θελήσει (ή να τολμήσει;) να της ζητήσει διευκρίνιση αν αυτός ο λόγος της έκρυβε ενθουσιασμό ή απογοήτευση… Του είπε και τ’ άλλο: «πως τα ‘χει τόσο ανάγκη αυτό τον καιρό!...»
Κι από τότε εκείνος ταξίδευε σιγοσφυρίζοντας τον ήχο της σιωπής της…

Από παιδί αναρωτιόταν αν γινόταν «εκείνο που για τον ένα είναι τριαντάφυλλο, να είναι για τον άλλο μόνο αγκάθι…» Πέρασαν χρόνια για να λύσει μόνος του το γόρδιο δεσμό του και να καταλάβει -εκείνες τις νύχτες με τα κλεμμένα τριαντάφυλλα- ότι στην ζωή του πάντα, αυτός πρόσφερε τα ροδοπέταλα και κρατούσε τ’ αγκάθια…
Αυτό ήταν και σύνθημά του πια: «Για έναν κόσμο με λιγότερα αγκάθια»

23.12.06

ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων…
Εκείνος ήταν νέος κι επιτυχημένος brand manager / project manager / IT specialist! Οδηγούσε πολύ γρήγορα τη νέα του τζάγκουαρ στα στενά δρομάκια αλλά είχε ένα μόνιμο φόβο. Πρόσεχε για τα παιδιά, επειδή -έλεγε- καμιά φορά μερικά πετάγονται στα ξαφνικά ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και…
Κανείς δεν ξέρει αν ήταν από αγάπη για τα παιδιά ή γιατί δεν θα ήταν κι ότι καλύτερο αν του συμβεί κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα σήμερα που έκανε τις πρώτες του βόλτες με το ολοκαίνουργο κατακόκκινο τζάγκουαρ…
Κάποια στιγμή νόμισε ότι είδε κάτι κι έκοψε ταχύτητα. Κοίταξε καλύτερα αλλά δεν ήταν τίποτε. Έκανε να πατήσει και πάλι το γκάζι όταν ξαφνικά ένα τούβλο έπεσε με δύναμη στην πόρτα του συνοδηγού!
Πατάει αμέσως φρένο και κάνει όπισθεν, ώσπου φτάνει δίπλα σε δύο παιδιά, που ήσαν ανάμεσα από δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Πετάγεται έξω από το αυτοκίνητό του, πιάνει το παιδάκι που ήταν πιο κοντά του απ’ το γιακά και το τραντάζει φωνάζοντάς του: «Γιατί το κάνατε αυτό; Πώς σας ήρθε να κάνετε κάτι τέτοιο; Μου κάνατε ζημιά στο νέο μου αυτοκίνητο! Ξέρεις πόσα λεφτά θέλω για να το επιδιορθώσω;»
Το παιδάκι με απολογητικό ύφος του λέει: «Σας παρακαλώ κύριε. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματούσατε με άλλο τρόπο»…
Κι ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάγουλα ως το σαγόνι του, του έδειξε πίσω από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο ένα αγοράκι πεσμένο στα λασπόνερα…
-«Είναι ο αδερφός μου. Όπως παίζαμε τον έριξα κατά λάθος από το αναπηρικό του καροτσάκι. Εγώ και ο φίλος μου δεν μπορούμε να τον ανεβάσουμε. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τον ανεβάσω γιατί είναι πολύ βαρύς για μας».
Ο brand manager / project manager / IT specialist, έμεινε βουβός, με νωπά τα συναισθήματα του θυμού κι ένα τεράστιο κόμπο στον λαιμό του. Με αργές κινήσεις σήκωσε το αγόρι και το έβαλε στο αναπηρικό του καροτσάκι. Κατόπιν πήρε από το αυτοκίνητό του ένα χαρτομάντιλο και του σκούπισε το γόνατο που αιμορραγούσε…
-«Θα γίνεις γρήγορα καλά, δεν είναι τίποτα το σοβαρό», του είπε ενώ του έριξε ένα βιαστικό βλέμμα.
Το αγοράκι του απάντησε: «Σας ευχαριστώ πολύ κύριε, να είστε πάντα καλά!»
Ο brand manager / project manager / IT specialist! απλά κοιτούσε τα παιδιά χωρίς να ξέρει τι να πει… μέχρι που ξεκίνησαν για το σπίτι τους. Τότε προχώρησε κι αυτός σκεπτικός και με βήμα βαρύ προς το τζάγκουαρ…
Όμως η απόσταση του φαινόταν τώρα τεράστια και ο δρόμος δύσβατος. Τώρα πια ένοιωθε τη ζημιά από το τούβλο μηδαμινή.

Δεν έφτιαξε ποτέ την βαθουλωμένη πόρτα. Ίσως για να του θυμίζει το όλο περιστατικό και το ηθικό του δίδαγμα:

Μην περνάτε από την ζωή τόσο γρήγορα, ώστε για να σας τραβήξει κάποιος την προσοχή να είναι απαραίτητο να σας πετάξει τούβλο!!!

Αφού διαβάσατε αυτή την ιστορία είναι απλά δική σας επιλογή τι θα σκεφτείτε και πόσο θα σας επηρεάσει. Όμως πάντα να θυμάστε ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, που θέλουν να μιλήσουν στην καρδιά μας. Που θέλουν να αγγίξουν την ψυχή μας. Είναι δίπλα μας... υπάρχουν...
Ίσως μας φωνάζουν αυτό που θέλουν αλλά εμείς δεν τους ακούμε μέσα στην καθημερινότητά μας, στα προβλήματα και στα άγχη της...
Μπορεί μερικοί να μας έχουν ανάγκη και εμείς να το αγνοούμε. Μα, τότε τι πρέπει να κάνουν; Μήπως να μας πετάξουν ένα τούβλο στο κεφάλι;… Και αν δεν το κάνουν ποτέ;

Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια ολόκληρη ζωή χωρίς θλίψη, γεμάτη μέρες ηλιόλουστες. Όμως ένας άνθρωπος μπορεί να μας δώσει (ή να πάρει από εμάς) δύναμη.
Να μας ανακουφίσει από τα δάκρυα.
Ένας άνθρωπος μπορεί να φέρει φως στην ζωή μας.

[Διαβάστε τη συνέχεια πολύ αργά:]
Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να μας πλησιάσουν. Αλλά για να μας πλησιάσουν πρέπει να «βαδίζουμε» αργά και προσεκτικά, για να ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν...
Αντί να βλέπουμε τον κόσμο σαν ατομική μας αυτοκρατορία ή σαν προσωπική μας κόλαση… αντί να τους αναγκάσουμε να μας πετάξουν ένα ολόκληρο τούβλο… δεν είναι πιο απλό να ρίξουμε ένα βλέμμα γύρω μας;

[Καλά Χριστούγεννα]

18.12.06

O ΑΣΧΗΜΟΣ...μη φοβάσαι την αγάπη...

Στη γειτονιά μου όλοι ήξεραν ποιος είναι ο Άσχημος. Ήταν ένας κεραμιδόγατος! Ο Άσχημος αγαπούσε τρία πράγματα: να παλεύει με άλλους γάτους, να χώνεται για κολατσιό μέσα στα σκουπίδια και …να του κάνεις χάδια. Εύκολα καταλαβαίνετε ότι οι τρεις αγάπες του είχαν σημαδέψει την εμφάνισή του…

Ο Άσχημος είχε μόνο ένα μάτι και στη θέση του άλλου είχε μόνο ένα κενό, μια τρύπα. Του έλειπε το αυτί από την ίδια πλευρά και το αριστερό του πόδι, που είχε κάποτε σπάσει κι έθρεψε χωρίς την βοήθεια κτηνιάτρου, φαινόταν κάπως περίεργο. Είχε ένα εξόγκωμα και μια αφύσικη κλίση, που νόμιζες συνέχεια ότι γέρνει προς την μία πλευρά. Η ουρά του εδώ και καιρό είχε απομείνει μισή.
Ήταν ένας γκρι κεραμιδόγατος με λίγο καφεκόκκινο στους ώμους από τις πληγές.

Όταν τον έβλεπες, έλεγες: «Αυτός είναι ένας πραγματικά άσχημος γάτος!».
Τα παιδιά δεν ήθελαν να τον αγγίζουν και οι μεγάλοι του πετούσαν πέτρες, όποτε τους πλησίαζε.

Παρ’ όλα αυτά ο Άσχημος πάντα προσπαθούσε να τους πλησιάσει και να τριφτεί στα πόδια τους. Ό,τι και αν του έκαναν, αυτός εκεί να ζητάει ένα χάδι. Τον κλωτσούσαν, του πετούσαν αντικείμενα, του έριχναν νερό, του φώναζαν… μα αυτός επέμενε όλο και περισσότερο… να τους πλησιάζει…

Μία μέρα που ο Άσχημος μπήκε στην αυλή του γείτονα, τα σκυλιά του δεν αντέδρασαν και τόσο φιλικά στην παρουσία του στην αυλή τους και τον τραυμάτισαν πολύ άσχημα.
Από το σπίτι μου άκουγα το ουρλιαχτό του, δεν άντεξα κι έτρεξα να τον βοηθήσω. Όταν έφτασα ήταν ξαπλωμένος κι αιμορραγούσε. Σκέφτηκα ότι η άθλια ζωή του έφτανε στο τέλος της. Ήταν σαν να είχε δάκρυα στο μοναδικό του μάτι. Τον πήρα αγκαλιά και όσο τον μετέφερα έβγαζε περίεργους ήχους κι έτρεμε.

Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να πονάει πολύ… όταν ξαφνικά κατάλαβα ότι ο Άσχημος (αμετανόητα αγαπησιάρης, και μέσα στον πόνο του) προσπαθούσε να μου γλύψει το αυτί!... Ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα. Τον έφερα περισσότερο κοντά μου για να φτάνει κι αυτός έτριβε το κεφαλάκι του στην παλάμη μου. Μέσα στον αφόρητο πόνο του, ακόμη και την ύστατη στιγμή του, έδινε και ζητούσε πάλι αγάπη…
Πέθανε στα χέρια μου όταν έμπαινα στο σπίτι. Τον τύλιξα με μια ζεστή κι απαλή κουβέρτα, που είχε μείνει από τότε που τα παιδιά ήταν μωρά και συνέχισα να τον κρατάω αγκαλιά για πολύ ώρα ακόμα και να σκέπτομαι…

Ο Άσχημος ήταν το πιο όμορφο και αγαπητό πλάσμα που είχα δει ποτέ. Τις στιγμές που τον έδιωχνα άτσαλα… ποτέ δεν είχε προσπαθήσει να με δαγκώσει ή να με γρατζουνίσει. Και μέχρι το τέλος του με κοιτούσε με το ένα του ματάκι με εμπιστοσύνη, σαν να πίστευε ότι θα τον ανακουφίσω από τον πόνο.

Πως είναι δυνατόν ένα πλάσμα που είχε αντιμετωπίσει τόση έχθρα και κακία να πεθάνει με τόση γλύκα; (προσπαθώντας να γλύψει ένα αυτί);

Ας με συγχωρήσουν οι δάσκαλοί μου αλλά τελικά αυτός ο γάτος με δίδαξε πολύ περισσότερα απ’ τα βιβλία τους.
Μπορεί να ήταν άσχημος εξωτερικά αλλά εσωτερικά ήταν απίστευτα όμορφος.
Με έμαθε ότι είναι όμορφο να αγαπάς αληθινά και βαθειά, μέχρι θανάτου. Ότι είναι όμορφο να δείχνεις πόσο νοιάζεσαι τους ανθρώπους, που στέκουν πραγματικά δίπλα σου. Να εκτιμάς τα αισθήματα των άλλων, να τους δείχνεις ότι μετρούν για σένα. Κι αν τους είπες δυο λόγια αγάπης, χρειάζονται να τ’ ακούσουν ξανά και ξανά, επίμονα όπως ο Ασχημος.

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν πλουσιότεροι και πιο επιτυχημένοι. Να είναι όμορφοι και ν’ αρέσουν σε πολλούς. Εγώ θέλω μόνο να γίνω σαν τον Άσχημο.
Εσείς;

10.12.06

Δεν θα σου πάρει πολύ...

Καλησπέρα.
Όλα γίνονται γρήγορα, αυτόματα, απλά...εκεί πέρα. Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις. Άλλωστε -σκέπτεσαι- δεν τα προκαλείς ούτε τα ελέγχεις. Αφού δεν συμβαίνουν εδώ.
Όλα γίνονται εκεί!...πάντα γίνονται εκεί!
Εκ γενετής πρεσβύωπας βλέπεις μόνο μακριά, εκεί! Κάποτε το έλεγες και μαγκιά αυτό: «εγώ βλέπω μακριά»! Γιατί το εδώ, το κοντινό πλάνο, σ’ ενοχλεί. Σε ενοχλεί γιατί είπαμε πως έχεις την πρεσβυωπία σου.
Μα κι όσα συμβαίνουν κοντά, εσύ δεν τ' αφήνεις. Τα καταγγέλλεις…τα καταγγέλλεις… Καταγγέλλεις… αυτούς που ευθύνονται… με τη δράση και την παράλειψή τους… (Το φρικτό άλλοθι του καταγγελτικού…)

Έπειτα είναι Κυριακή! Η παιδοψυχολόγος, σου είπε σε κάθε τόνο ότι τουλάχιστον η Κυριακή είναι ημέρα του δικού σου ΚΥΡΙΟΥ: είναι ημέρα του ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ.
Να το πάρεις και να το βγάλεις έξω!
Άλλωστε δεν είναι κατ’ ανάγκη για την ψυχούλα του (πότε βρήκες το χρόνο να την σκεφτείς μέσα στο τρέξιμο για τα «πρέπει» της εβδομάδας;… Σχολείο, Φροντιστήριο, μα και Μουσική, Μπαλέτο, Γήπεδο, Κινηματογράφο…όλα είναι αυστηρά καθορισμένα στο πλαίσιο ενός Κώδικα παιδαγωγικής ψυχοπαθολογίας)

Έπειτα είναι Κυριακή! Είναι η μέρα του παιδικού επιταφίου! Η μέρα της παιδικής περιφοράς! Της περιφοράς του παιδικού επιταφίου! Που βγάζουν οι γονείς τα παιδιά έξω! Το ίδιο κάνουν και οι απέναντι. Άλλωστε γι’ αυτό τα βγάζουν για να το δεις! Αυτό περιμένουν, να σε δουν! Να σε ελέγξουν αν το κάνεις!

Σήμερα είναι Κυριακή! Θυμάμαι που μου έλεγες ότι εκείνος ο φίλος παίρνει τα παιδιά του και κάνει επίσκεψη κάθε Κυριακή και σ’ ένα σπιτικό του χωριού τους, που μένουν γερόντια μόνα… Παίζουν τα παιδιά στην αυλή, ακούνε κάποιο παραμύθι ή ιστορία από τα παλιά κι ανταλλάσσουν δώρα. Μια Fanta ή ένα μπουκάλι κρασί για τους παππούδες κι ένα ζευγάρι αυγά απ’ αυτούς…
Εκείνος ο φίλος, παράξενος άνθρωπος…Μα δεν βλέπει πως χάνουν τα παιδιά τα Κυριακάτικα παιδικά προγράμματα στην tv;

O χρόνος να διαβάσεις αυτό το κείμενο εξισώνεται στην πραγματικότητα, με τρεις θανάτους παιδιών από πείνα αρκετά χιλιόμετρα μακριά, που χάρη στον γαμάτο πολιτισμό σου, έχεις καταφέρει να μηδενίσεις όποτε γουστάρεις. Αλλά εσύ κι εγώ έχουμε άλλες προτεραιότητες.

Εγώ γράφω, εσύ διαβάζεις, εσύ πιθανόν ενοχλείσαι και μόνο που στο ανέφερα, αλλά εγώ σόρι πρέπει να προσθέσω ότι μόλις πέθαναν ακόμα δυο παιδιά από έιτζ.
Α, και μια που ‘σαι ακόμα εδώ, να σου θυμίσω να μην ξεχάσεις να τηλεφωνήσεις στην Αλβανίδα. Να της θυμίσεις, αύριο να μετρήσει την πίεση της γιαγιάς και να κάνει το εμβόλιο στο σκύλο. Εσύ δεν μπορείς. Έχεις να πλύνεις το κάμπριο και να ποτίσεις τα λουλούδια.
Δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο, έξι παιδιά υπόθεση το πολύ.

Σε κακοκάρδισα; Ήθελες κάτι με χιούμορ; Περίμενες πάλι κάτι έξυπνο, ευρηματικό κι αλλιώτικο;
Πιθανό να μην έφτασες ούτε καν μέχρι εδώ. Μα είναι απίθανό να τα λέω μόνος μου.
Ξέρω ότι στο τέλος ενός κειμένου φτάνουν λίγοι.
Μα σίγουρα φτάνουν. Όσοι αντέχουν.
Γι’ αυτούς μ’ αρέσει πάντα να προσέχω το τελείωμα… για χάρη τους! Είναι μια άλλη ράτσα αυτοί.
Ξέρουν να βλέπουν όρθιοι τον αγώνα μέχρι τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.
Ναι, είναι ενοχλητικοί, γιατί όρθιοι καθώς στέκουν, κρύβουν τη θέα των καναπεδιασμένων.
Μα αυτοί εκεί επιμένουν να ζουν το παιχνίδι σαν παίκτες, προπονητές και παρατηρητές διαιτησίας μαζί.

…Έφτασες μέχρι εδώ; Με διάβασες; Δεν θα σου πήρε και πολύ χρόνο. Άντε εφτά παιδιά αν υπολογίσεις και τις κακοποιήσεις.

(σ' ευχαριστώ Κωνσταντίνα...)

6.12.06

Μη φοβάσαι την αγάπη

«Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
το αχ είναι γραμμένο
είναι γλυκό, είναι πικρό, δείρετε
είναι κι ονειρεμένο…»


[…αρχικά να αφιερώσω κι εγώ αυτό το τραγούδι στα παιδιά που με «μεθούν» (…και χωρίς εισαγωγικά), όταν μου το τραγουδούν κάποια Σαββατόβραδα στο μουσικοπωλείον «Άνω Κάτω»]
Αφιερωμένο σ’ αυτά και σ’ όλους τους αγαπημένους μου φίλους, είναι και το κείμενο αυτό, που αποτελεί ένα μικρό αφιέρωμα στην αγάπη…
Γιατί η αγάπη είναι υπέρβαση και αντίσταση σ’ ένα κόσμο που μας θέλει αφιονισμένους χρυσοθήρες, πλουτολάγνα αρπακτικά, ευΔαιμονισμένα τρωκτικά, αλεπούδες κι ασβούς χωμένους στις υπόγειες στοές μας, να μετράμε τις νύχτες «όσα» μαζέψαμε με μανία στο γιουσουρούμ της ζωής, που ξεπουλάμε την υπαρξιακή μας πραμάτεια…


Ας αρχίσουμε μ’ ένα απόσπασμα από την προς Κορινθίους επιστολή Α΄, κεφ.ΙΓ- Αποστόλου Παύλου:
1. Ακόμα κι αν μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αν δεν έχω αγάπη, γίνομαι ένας τενεκές που θορυβεί, ένα κύμβαλο που αλαλάζει.
2. Aκόμα κι αν μπορώ να προβλέπω το μέλλον, ακόμα κι αν λύσω όλα τα μυστήρια, ακόμα κι αν αποκτήσω όλη την γνώση, και τόση πίστη, ώστε να μετακινώ ακόμα και βουνά, αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα
3. Aκόμα κι αν απαρνηθώ όλα μου τα υπάρχοντα, και παραδώσω το σώμα μου να καεί, αν δεν έχω μέσα μου αγάπη, τίποτα δεν κερδίζω.
4. Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη, ευγενική, η αγάπη δεν φανατίζεται, δεν επαίρεται, δεν είναι ακατάδεκτη.
5. H αγάπη δεν ασχημονεί, δεν είναι συμφεροντολόγα, δεν χάνει τον έλεγχο, δεν σκέφτεται το κακό.
6. Δεν χαίρεται για την αδικία, πανηγυρίζει για την αλήθεια.
7. Όλα τα ανέχεται, όλα τα θεωρεί δυνατά, πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.
8. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει, ακόμα κι αν όλες οι προφητείες διαψευστούν, ακόμα κι αν όλες οι γλώσσες σβήσουν, ακόμα και αν όλη η γνώση χαθεί.
9. Λίγα γνωρίζουμε και λίγα μπορούμε να προβλέψουμε.
10. όταν όμως έρθει το όλον, τα μερικά θα ξεχαστούν.
11. όταν ήμουν νήπιο, σαν νήπιο μιλούσα, σαν νήπιο σκεφτόμουν, νήπιο με θεωρούσαν. Όταν όμως έγινα άντρας, απέβαλα κάθε τι νηπιακό.
12. Παρόμοια, μόλις που διακρίνουμε το αίνιγμα, μέσα από έναν καθρέφτη, αλλά, όταν έρθει η ώρα, θα το αντικρύσουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα, δεν γνωρίζω παρά ένα μέρος της αλήθειας, τότε, θα την γνωρίσω σε βάθος.
13. Τώρα όμως, δεν απομένει παρά η πίστη, η ελπίδα, και η αγάπη, αυτά τα τρία
και το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι η αγάπη.
(η απόδοση των λόγων του Παύλου είναι από το blog του Μαύρου Πρόβατου, μάλλον, που βρήκα και μου άρεσε προ καιρού. Να ναι καλά)

Μπορούμε ν’ αγαπάμε ακόμη;
…αν αφήνουμε πίσω το παρελθόν και ζούμε το τώρα. Γιατί μόνο αυτό έχουμε. Και τη δυνατότητα να σχεδιάζουμε το μέλλον από κοινού. Να ονειρευόμαστε μαζί.
…αν απελευθερωθούμε από τη μνησικακία, το θυμό, το ζήλια, το μίσος κι όλα εκείνα που γεννάει ο ανταγωνισμός.
…αν σεβόμαστε τις ιδέες του άλλου, τη φιλοσοφία του άλλου και μαθαίνουμε να ακούμε (πραγματικά) όταν συζητάμε.
…αν δεν γινόμαστε κτητικοί. Αν δεν θέλουμε να «κατέχουμε» το άλλο άτομο. Αν αισθανόμαστε απλά «συνδιαχειριστές» της σχέσης.
… αν είμαστε ευγνώμονες…(«σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις»…)
«…αχ, συ που φεύγεις, που τραβάς,
που πας και ξεμακραίνεις,
ώρες στα ρυάκια χώνεσαι,
ώρες στα όρη βγαίνεις…
…αχ, τα τραγούδια είν’ ευχή
και πάρε την μαζί σου,
στ’ αρώματα, στα χρώματα,
στις μουσικές χαρίσου…»

30.11.06

Eίμαι πολύ χαρούμενος

...με τη φίλη μου, που την ακούω να λέει ότι θα περάσει ένα αισθησιακό βράδυ στο σπίτι μαζί μου και όχι έξω με κάποιον άλλο! (όχι πως την ζηλεύω…)

…με τον φίλο μου, που κάθεται στον καναπέ, έχει γίνει ένα σώμα μαζί του, γιατί κάθεται στο σπίτι αντί να βγαίνει έξω για ποτά! (άλλωστε όταν δεν του αρέσει η διαφήμιση στην tv, γυρίζει κάπου-κάπου το κεφάλι και μιλάει και στα παιδιά του…)

…με τον έφηβο, που παραπονιέται για τις αγγαρείες του σπιτιού, γιατί αυτό σημαίνει ότι είναι στο σπίτι και όχι στους δρόμους (…έτσι μπορεί ν’ ακούει και να λέει διάφορα «γαλλικά», με τους γονείς και τ’ αδέλφια, αλλά δεν κινδυνεύει από τις κακές παρέες και τ’ αυτοκίνητα)

…με τους φόρους, που πληρώνω γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι άνεργος. (καλό ε;;;)

…με όσα πρέπει να μαζέψω μετά από ένα πάρτυ, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι περικυκλωμένος από φίλους! (αυτό πρέπει να το πούμε στην κα Αλίκη)

…με τα ρούχα που με στενεύουν, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω να φάω.

…με τον ίσκιο μου που με ακολουθεί, γιατί αυτό σημαίνει ότι ζω και κινούμαι στη μεσογειακή λιακάδα (…είπαμε να μην είμαι και οικοδόμος)

…με το γκαζόν που πρέπει να κουρέψω, τα τζάμια που θέλουν καθάρισμα και τις υδρορροές που θέλουν επισκευή, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω σπίτι. (τι; δεν έχει γκαζόν σε ακτίνα 5 τετραγώνων από το σπίτι σου; Ε, δεν είπαμε να ζεις και στον Πύργο…)

…με όλα τα παράπονα, που ακούω για την κυβέρνηση, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε ελευθερία λόγου (…μετεκλογικά όλο «γαλάζια γλυκόλογα» είμαι, αφού κυκλοφορώ και με αναπτήρα του Λιατσή)

…με την θέση παρκαρίσματος που βρίσκω, όσο μακριά και αν είναι, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω υγιή πόδια να περπατάω με άνεση και είμαι ευλογημένος που έχω αυτοκίνητο. (κοίτα τι μαθαίνεις… κι εσύ που νόμιζες ότι ευλογία είναι να περπατάς και άνεση το μεταφορικό μέσο)

…με τον τεράστιο λογαριασμό της ΔΕΗ, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ζεστός και «φωτισμένος».

…με την κυρία που τραγουδάει φάλτσα από απέναντι, γιατί αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί ακόμη η ακοή μου.

…με την κούραση που αισθάνομαι στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ικανός να δουλεύω σκληρά! (τέρμα τα παράπονα λοιπόν…)

…με το ξυπνητήρι που χτυπάει νωρίς το πρωί, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ζωντανός. (…αφού ξύπνησα και τ’ άκουσα)

…που τα λέμε και σήμερα,
...που ψαχνόμαστε και σήμερα,
...που θέλουμε και σήμερα,
...που βρίσκουμε τόσα πράγματα που δεν μας αρέσουν…
και παρότι είμαστε σε κάποια -άντα ή -ήντα, μιλάμε ακόμη ώρες-ώρες, σαν εκείνη τη μαθητριούλα του Λυκείου που έλεγε τις μέρες των καταλήψεων:
«Δεν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, εκείνο που ξέρουμε όμως είναι ότι αυτό που έχουμε δεν μας αρέσει»

Ζήσε καλά, γέλα συχνά, αγάπησε με όλη σου την καρδιά!!!
(και φυσικά πολέμησε με όλη σου τη δύναμη ό,τι σε εμποδίζει να ζήσεις…)
Να έχεις μια όμορφη μέρα!

29.11.06

Αγρίνια...Αγρίνια... αγρίμια...παντού


Αγρίνια,Αγρίνια, αγρίμια παντού!...
...και τα μυαλά στα κάγκελα, του αόρατου εχθρού

28.11.06

Κανείς δεν εμφανίστηκε


στη Δημοπράτηση...

(σίγουρα πρόκειται για αναδίπλωση...αλλά κι αυτό είναι μια νίκη)

Η Ηλεία θα αναπτυχθεί μόνο αν περιορίσουμε την "τρωκτική ασυδωσία" των τοπικών αρχόντων

και είμαστε εδώ για να τους...βοηθήσουμε!

27.11.06

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ... Νο 2

Το σύνδρομο της αλεπούς
είναι να βλέπεις τους άλλους για κότες… Νο 2
(που είναι το καλαμπόκι, οέο;)


Δεν σας έλεγα και προχτές ότι το ‘βλεπα εγώ στο όνειρο; «…που και που, τον mr garage να το παίζει αλεπού;»
Στο μεταξύ όλο και κάποιος μαζοχιστής από το πόπολο θα βρεθεί να υποστηρίξει, ότι είναι «ίδιον ηγέτη» το να το παίζει αποφασιστικός και να επιμένει να προχωρά στην κατασκευή του garage άρον-άρον, ακόμη κι όταν οι υπόλοιποι τον άφησαν μόνο…

Κι επειδή όπως σας έλεγα και προ ημερών τα ψυχολογικά μου με ταλαιπωρούν και με παίρνουν σαν κύματα, αφήνω το θέμα για να κάνω μερικές «άσχετες σκέψεις»:
ΑΣΧΕΤΟ 1ο :
Υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι: προσόν του να το παίζεις ηγέτης είναι και το να μπορείς να προσποιείσαι ότι ψιχαλίζει, ενώ οι γύρω σε φτύνουν…
ΑΣΧΕΤΟ 2ο :
Υπάρχουν και θεωρίες που υποστηρίζουν ότι:
«…πρέπει να ‘σαι λίγο λέρα,
για να κυβερνάς γαλέρα…»

Από την άλλη σκέπτομαι, πως άμα πάσχεις από το «σύνδρομο της αλεπούς»: Το να θέλεις να φας τις κότες δεν το θεωρείς κακό. Άλλωστε εμπεριέχεται στις προτάσεις για υγιεινή διατροφή, που σου έχει δώσει η προσωπική διαιτολόγος σου.
Όμως το να βλέπεις εμάς σαν κότες, σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να κανιβαλίσεις… επάνω μας… κι αυτό ειλικρινά δεν το «πάμε»…
Εξάλλου το να θες να φας ακόμη και το καλαμπόκι, δείχνει, πέρα από απληστία, και μια τάση προς το ζωώδες (αγάπη για τις ζωωτροφές), που θα πρέπει να απασχολήσει την προσωπική ψυχολόγο σου.
(που είναι το καλαμπόκι, οέο;)

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ το να ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΑΝ ΚΟΤΕΣ;

Μήπως ότι ο λαός που αδρανεί είναι δειλός; Μήπως σου θυμίζουμε κάτι σε ξανθό; (άντε μωρή κότα;) Μήπως αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολησει την προσωπική πολιτική φλυτζανού σου;

Όμως τι είναι η αλεπού; (Vulpes vulpes)
Να ναι καλά το internet… Στο www.prasino.gr βρήκα (οι παρενθέσεις δικές μου): Έχει ευρεία εξάπλωση σε όλο σχεδόν τον κόσμο και στην Ελλάδα σχεδόν παντού πλην της Κρήτης! (ΑΡΑΓΕ, ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΕΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ; ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΚΟΤΕΣ»;)
Είναι είδος νυκτόβιο (λογικό μου μοιάζει…) εκτός από την περίοδο της …αναπαραγωγής (ποιας αναπαραγωγής; του πλούτου;…) την οποία κυκλοφορεί μέρα.
Διατροφή: Είναι παμφάγο είδος (αυτό είναι σαφές!) Στις τροφές της αναφέρονται μεταξύ άλλων: ποντίκια, τυφλοπόντικες, ερπετά, σαλιγκάρια, ψοφίμια (ο…καλός ο μύλος όλα τα αλέθει). Όταν της περισσεύει η τροφή την κρύβει θάβοντας την σε λάκκο (!!!) και την χρησιμοποιεί αργότερα. Αυτό δεν συμβαίνει με τα άλλα θηλαστικά τα οποία σκεπάζουν πρόχειρα τα υπολείμματα της τροφής (…)

Χρησιμοποιεί τη φωλιά του ασβού!
Κινείται κυρίως τις βραδινές ώρες αναζητώντας την τροφή της, η φουντωτή ουρά της δίνει την δυνατότητα να αλλάζει πορεία με εκπληκτική ευκολία και ταχύτητα (στην πολιτική αυτό λέγεται «ελιγμός;). Επίσης φωλιάζει σε υπόγειες στοές τις οποίες κατασκευάζει μόνη της ή χρησιμοποιεί φωλιές άλλων ζώων, όπως του ασβού (!!!).
Από τις αισθήσεις της, έχει πολύ καλά αναπτυγμένη την όσφρηση και την ακοή όχι όμως την όραση (…).

ΑΣΧΕΤΟ 3ο :
Αν θεωρείς τους πολίτες σαν κότες, ένα garage το αντιλαμβάνεσαι σαν κοτέτσι; Mήπως έχεις νέα στοιχεία για τη νόσο των πουλερικών από 1-1-2007, γι’ αυτό αγχώθηκες να μας φτιάξεις το σκεπαστό κοτέτσι άρον άρον;

ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟ:
Γιατί έτρεξες να αναλάβεις την προεδρία της «Ηλειακής Πτηνοτροφικής» στο παραπέντε «της… άει στο καλό σου Χριστιανέ μου;» Αγχάκι, αγχάκι ή απληστία;

ΟΛΩΣ ΔΙΟΛΟΥ ΑΣΧΕΤΟ:
Ο Παρασκευόπουλος δεσμεύτηκε ότι στο τέλος της τετραετίας θα δώσει το Ε9 (δικό του, της οικογένειάς του και των συμβούλων του) για να δει ο λαός αν υπήρξε «περίεργη μεταβολή» στα περιουσιακά τους. Μήπως θέλεις να του μοιάσεις λίγο; Θέλεις να μας δώσεις και το δικό σου;
(που είναι το καλαμπόκι, οέο;)

Θα φανεί στο ξύσιμο…
Κι ας τελειώσουμε με ένα μύθο: Κάποτε ένας Νομάρχης μοίρασε δωρεάν μολύβια σε όλους τους υπαλλήλους της Νομαρχίας.
Τα μολύβια έγραφαν επάνω:
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ».
Στην αρχή όλα ήταν καλά. Αυτή η πρωτοβουλία του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και χαιρετίστηκε σαν ένα μήνυμα ηθικής επαναδιαπαιδαγώγησης των υπαλλήλων κι ότι ο ίδιος ηγείται μιας σταυροφορίας εξυγίανσης στο Δημόσιο!
Όταν οι υπάλληλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τα μολύβια, άρχισαν και τα προβλήματα…
Ξύνοντας έφυγε η πρώτη λέξη το «ΔΕΝ» και όλοι οι υπάλληλοι έγραφαν πλέον με μολύβια που επάνω τους διάβαζες: ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ…
Τις επόμενες εβδομάδες κι ενώ η χρησιμοποίηση των μολυβιών και το συνακόλουθο ξύσιμο συνεχιζόταν, όλοι οι υπάλληλοι της Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης κρατούσαν μολύβια, που έγραφαν:
ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ
ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ
ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ
ΜΙΖΑ

Τι δηλοί ο μύθος;
Κάτι που αρχικά (επιφανειακά) φαίνεται ηθικό, αν δεν λειτουργήσει σωστά στην πράξη, μπορεί και να βγει ανήθικο!
Στο ξύσιμο θα φανεί… Στο ξύσιμο…

25.11.06

O ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ!!!


Οι γλυκύτατοι Dick και Rick

Προσπαθώ να είμαι «καλός πατέρας». Δουλεύω τρεις δουλειές για να προσφέρω στα παιδιά μου ό,τι χρειάζονται. Ξενύχτησα σε Νοσοκομεία μαζί τους και παρακολούθησα σεμινάρια επιμόρφωσης και συνέδρια για εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα σε παιδί μου. Προσδιόρισα και επαναποσδιόρισα την προσωπική μου ζωή γι’ αυτά. Υπήρξαν στιγμές που απογοητεύτηκα κι άλλες που ένοιωσα σπουδαία.
Όμως αν συγκριθώ με τον Dick Hoyt είμαι ένα Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!…

Ογδόντα πέντε (85) φορές έσπρωξε το αναπηρικό καροτσάκι του γιου του, Rick, που είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, για 26,2 μίλια στους μαραθώνιους! Κι οκτώ φορές απ’ αυτές τον τράβηξε με μια λέμβο ενώ κολυμπούσε, επίσης την ίδια μέρα!
Άλλοτε τράβηξε τον γιο του για να μπορέσει να κάνει σκι, τον κουβάλησε στην πλάτη του για να μπορέσει να κάνει ορειβασία και μια φορά τον μετέφερε στις ΗΠΑ μ’ ένα ποδήλατο.

Αυτή η ιστορία αγάπης άρχισε στη Μασαχουσέτη, 43 χρόνια πριν, όταν ο Rick τυλίχτηκε στον ομφάλιο λώρο και παρ’ ολίγο να πνιγεί… Η βλάβη που έπαθε ο εγκέφαλός του ήταν μόνιμη και είναι ανίκανος να κινήσει τα άκρα του.
"Θα είναι "φυτό" για όλη τη ζωή του", είπαν οι γιατροί στους γονείς του και τους πρότειναν μόλις γίνει εννέα μηνών να τον βάλουν σ' ένα ίδρυμα."

Δεν θέλησαν ούτε να το σκεφτούν… Είχαν παρατηρήσει ότι ο Rick τους ακολουθούσε γύρω-γύρω στο δωμάτιο με τα μάτια του. Όταν ήταν 11 χρονών τον πήγαν σ’ ένα πανεπιστήμιο και ρώτησαν αν υπήρχε κάποιος τρόπος να βοηθηθεί για να επικοινωνήσει.
"Κανένας τρόπος, τους απάντησαν. Δεν λειτουργεί ο εγκέφαλός του…"
"Πείτε του ένα αστείο," παρακάλεσε ο πατέρας του.
Ακούγοντας το αστείο ο Rick γέλασε! Αυτό έδειξε ότι μέσα στο μυαλό του συνέβαιναν πάρα πολλά...
Τον συνέδεσαν με έναν υπολογιστή, που του επέτρεπε να ελέγχει τον κέρσορα με ένα διακόπτη που πατούσε με την μία πλευρά του κεφαλιού του. Επιτέλους, ο Rick μπορούσε να επικοινωνήσει!!!

Ποιες ήταν οι πρώτες λέξεις που έγραψε; "Εμπρός μυαλό μου!"
Αργότερα, όπως ο Rick παρακολουθούσε ένα φιλανθρωπικό αγώνα δρόμου που οργάνωσε ένα γυμνάσιο για χάρη του, είπε: "Μπαμπά θέλω να τρέξω κι εγώ."
Ο πατέρας αντί να βάλει τα κλάματα, τον πήρε και ξεκίνησαν…
Όταν το έκανε για πρώτη φορά πονούσε μετά για 2 εβδομάδες… Όμως μετά το τρέξιμο είδε το γιο του να πληκτρολογεί κάτι που άλλαξε την ζωή του: "Μπαμπά όταν τρέχαμε ένιωθα ότι δεν είμαι ανάπηρος πια!!! "

Μετά από αυτό ο πατέρας έκανε ό, τι μπορούσε για να αισθάνεται ο γιος του, όσο πιο συχνά μπορούσε, έτσι όμορφα! Προσπάθησε να πάρουν μέρος στο μαραθώνιο της Βοστώνης του 1979. Όμως δεν τους επιτράπηκε, γιατί δεν είχαν τους «κατάλληλους» χρόνους.
Έτρεξαν και στα προκριματικά του 1983 αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Μέχρι που κάποιος τους πρότεινε να δοκιμάσουν στο τρίαθλο.
Μα πώς θα έπαιρνε μέρος ένας άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ να κολυμπά και είχε να κάνει ποδήλατο από τότε που ήταν 6 ετών; Και επιπλέον έπρεπε να κουβαλά και τον γιό του;
Όμως ο Dick προσπάθησε! Πήραν μέρος σε 212 αγώνες τριάθλου ( με 15 ώρες κανό στη Χαβάη!...)

Πρέπει να είναι απίστευτα δύσκολο να είσαι 25 χρονών και να σε μεταφέρει παντού ο ηλικιωμένος πατέρας σου. Πολλοί πρότειναν στον Dick να δοκιμάσει μόνος του αλλά αυτός πάντα απαντούσε: "Με τίποτα!!! Το κάνω μόνο για να βλέπω το τεράστιο χαμόγελο του γιου μου! Κι αυτό γίνεται μόνο όποτε τρέχουμε, κολυμπάμε και οδηγούμε μαζί!"

Σήμερα, ο Dick είναι 65 ετών και ο Rick 43. Πρόσφατα τερμάτισαν στον 24ο μαραθώνιο της Βοστώνης στην 5.083 θέση από 20.000 αθλητές που ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα! Ο καλύτερος χρόνος τους είναι 2 ώρες και 40 λεπτά το 1992, μόνο 35 λεπτά διαφορά από το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Rick έγραψε κάποτε: "Ο μπαμπάς μου είναι ο Πατέρας του αιώνα."

[Μια αληθινή ιστορία αφιερωμένη στους δικούς μου Dick και Rick: στον φίλο μου Σταύρο από την Πάτρα και στον γλυκύτατο γιό του Βαγγέλη…
Ο Βαγγέλης κινούμενος εκ γενετής με μεγάλη αστάθεια και πάντα με τη βοήθεια συνοδού, χρησιμοποιεί τις περισσότερες φορές «αναπηρικό καροτσάκι». Ακόμη παρουσιάζει -κατά τους γιατρούς- νοητική καθυστέρηση και πάσχει από Σακχαρώδη Διαβήτη ινσουλινοεξαρτώμενο…
Όμως σήμερα ο Βαγγέλης, βγάζει ένα πανέμορφο χαμόγελο καθώς παίζει πιάνο με το ένα χέρι, που μπορεί και κινεί, κι επίσης χαίρεται αφάνταστα όταν κολυμπά, όποτε ο ρατσισμός κάποιων άλλων «γονέων» επιτρέπει να βρεθεί πισίνα διαθέσιμη…
Πάμε Βαγγέλη, πάμε Σταύρο, Πάμεεε!!!]

24.11.06

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΝΙΤΗΣ παίζοντας με τον pitsiriko

Ήταν πολύ δύσκολο. Ομολογουμένως, ήταν η πιο σκληρή μέρα της ζωής μου από τότε που ξανάρχισα την έντυπη δράση… αλλά τα κατάφερα! Βρήκα τον μικρό που - κατά την «Ελευθεροτυπία»- έγραψε και της έστειλε, μια -κατά την «Ελευθεροτυπία»- συγκλονιστική επιστολή, με την οποία γέμισε (η καλή εφημερίδα) την πρώτη σελίδα της, προ ημερών.
Αυτό το «παιδί-θαύμα» της Σύγχρονης Πολιτικοποιημένης Ελλάδας, της Σκεπτόμενης, της Ανήσυχης, της Επαναστατημένης, Ζόρικης Ελλάδας, (με σωματικό προσχέδιο Μαριέττας,) έκανε την παρακάτω δήλωση, αποκλειστική για σας:
«Eμείς τα παιδιά τι φταίμε για όλα αυτά; Σας ρωτάω κι αν έχετε…ψυχή, απαντήστε μου.

Πείτε μου, πότε καθίσαμε στον καναπέ με τις ώρες σαν τους «Τεμπέληδες (πολιτικούς) της εύφορης κοιλάδας»;
Πότε ακούσατε τους προβληματισμούς μας;
Για το φαινόμενο του κομματικού θερμοκηπίου, τα μεταλλαγμένα (από το κόμμα) πολιτικά συνθήματα, την τρύπα του όζοντος στο Ελληνικό Πολιτικό Στερέωμα;
Για τα σπυράκια μας και τη σχέση τους με την αποπνικτική καθοδήγηση, την πρόωρη εκσπερμάτιση και τη σχέση της με τον αριστερισμό, τα αφροδίσια νοσήματα και τη σχέση τους με τις ελευθεριακές κοινότητες, τους πολλαπλούς οργασμούς των φεμινιστριών;

Πότε τρέξαμε στη φύση σαν τον Άρη Βελουχιώτη με την Ειρήνη Παπά ή όπως ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ ;

Αφήστε, εγώ θα σας πω [γιατί από τζαζεμένο παιδί μαθαίνεις την αλήθεια!]

Ποτέ! Με ακούτε; Ποτέ!


ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
13 ετών, δυο μηνών και πέντε ημερών
Μαθητής Α΄ τάξης Γυμνασίου Πυρηνικής Φυσικής Χάρβαρντ, με υποτροφία από το 25ο Δημοτικό του Στάλιγκραντ

Μέλος της Γενικής Γραμματείας της Κεντρικής επιτροπής του Συντονιστικού Οργάνου Μαθητών, (που διέλυσαν -σύμφωνα με αποκλειστικές καταγγελίες του ΠΑΜΕ Kanouliwn- οι αναρχικοί Πυργιώτες…)

22.11.06

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ είναι το να βλέπει τους άλλους σαν κότες

Γιατί βλέπω συνεχώς το ίδιο όνειρο, ότι τάχα ο Πύργος δεν έχει πρόβλημα στάθμευσης, γιατί φτιάχτηκαν πολυώροφα γκαράζ κάτω από τις πέντε εκκλησίες του, που είναι χτισμένες σε λόφους; (…θα βελτίωνε και την θρησκευτικότητα αυτό;)

Γιατί βλέπω στον ύπνο μου, που και που, τον Νομάρχη να το παίζει αλεπού; (το «σύνδρομο της αλεπούς» δεν προϋποθέτει ότι πάσχουν και οι πολίτες από το «σύνδρομο της κότας»;)
ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ;

(Ο απερχόμενος Νομάρχης Ηλείας 40 ημέρες πριν μας αποχαιρετήσει επιμένει να δημοπρατήσει την κατασκευή garage κι ας διαφωνεί ο νέος Δήμαρχος κτλ...)

Αλεπού ο τύπος....

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ


ΤΟΥ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΟΣ ΠΑΣΧΟΝΤΟΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝ "ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ"...

21.11.06

...πάμεεε!

…θέλω να σταθώ σήμερα και να στείλω δυο λόγια κουράγιου και συμπαράστασης, σ’ έναν άγνωστό μου άνθρωπο.
Σ’ ένα παιδί.
Είναι μαθητής Λυκείου της πόλης μας, μόνο αυτό ξέρω.
Δεν ξέρω το πρόσωπό του ούτε το όνομά του.
Έμαθα μόνο την προσωπική του περιπέτεια, γιατί είχε το θάρρος και τη γενναιότητα, να πει με τον τρόπο του: «δεν θέλω κανένα κόμμα να με τραβάει απ’ το μανίκι».
Είχε τη λεβεντιά, ενώ αγωνιζόταν με τους συμμαθητές του ενάντια «στην Μαριέττα την κακή»,
να βρει και το κουράγιο να εκφράσει την θλίψη και την αηδία του για ένα κασετόφωνο, που μέρα-νύχτα έπαιζε την κασέτα με την «Παπαρήγα την καλή…».
Σ’ αυτό το παιδί που δέχτηκε βρισιές κι απειλές από «εκπαιδευτικό» της πόλης μας… για να μην «ξανατολμήσει να πιάσει στο στόμα του το κόμμα» του εν λόγω απαίδευτου, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ:

Οι «διακόπτες» των αγώνων

Μην φοβηθείς παλικάρι μου. Τους αντιμετωπίζουμε χρόνια. Δεν είσαι μόνος! Αυτοί που σήμερα θέλουν να είναι διακόπτες των αγώνων σου, ήσαν εκείνοι, που 33 χρόνια πριν έλεγαν για τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου:
«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις...»
Κι όταν είδαν πως δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν σαν διακόπτες της εξέγερσης, έτρεξαν απ’ την ουρά προς την κεφαλή της…
Συνέχισε τους αγώνες σου κι αγνόησε τις ψευτοπαλληκαριές.
Πάμεεε!… (το «πάμε» στα παιδιά, συνοδεύεται από ένα παρακινητικό, εμψυχωτικό χτύπημα στην πλάτη, κι όχι στο λαιμό…)

…και ρώτα τον Δάσκαλο για την Χαρά
Άκου…
Βρήκα ένα εξαιρετικό βιβλίο που μιλάει για αγάπη με έναν άλλο δάσκαλο (γιατί ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι) κι είπα να σου αντιγράψω δυο λόγια. Έλα να τα διαβάσουμε.
«Κι είπε ο Δάσκαλος:
-Παιδί μου, με την ευχή του Θεού, πήγαινε να αναζητήσεις τη χαρά.
-Δάσκαλε, που να πάω; Εσύ δεν μας λες πάντα, πως μέσα μας είναι η χαρά; Εκεί δεν πρέπει να την αναζητούμε;
-Έχεις δίκιο, παιδί μου. Μέσα μας είναι η χαρά. Αλλά είναι τόσο βαθιά κρυμμένη κάτω από τις έγνοιες μας, από τα προβλήματά μας, ώστε δεν είναι εύκολο να τη νιώσουμε! Έτσι, όπως έχουμε κάνει τη ζωή μας, ίσως και να ήταν καλό, να ψάξουμε να την δούμε πρώτα έξω στην πράξη, στην έκφρασή της.
-Και που να την αναζητήσω, Δάσκαλε;
-Μα, στους ανθρώπους, παιδί μου. Στους ανθρώπους.
-Πως γίνεται αυτό Δάσκαλε; Δεν είναι δύσκολο;
-Γίνεται, φτάνει να το θέλεις τόσο, ώστε να είσαι ανοικτός, για να τους αναγνωρίσεις.
-Πως θα το καταλάβω ότι είναι πραγματικά χαρούμενοι, Δάσκαλε;
-Μην ανησυχείς... Θα το καταλάβεις. Θα το καταλάβεις.
-Παράξενο μου φαίνεται, Δάσκαλε. Συνήθως μας λες να αναζητούμε τους ταλαιπωρημένους και να τους βοηθάμε. Δεν φανταζόμουν ότι θα μας έλεγες να βρούμε και τους χαρούμενους.
- Για τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό σου, παιδί μου, να έχεις πάντα έγνοια. Πάντα συμπόνια.
-Και για τους χαρούμενους τι να έχω, Δάσκαλε;
-Έχουν αυτοί για σένα, παιδί μου. Έχουν αυτοί για σένα!
-Και πως να τους πλησιάσω, ξένοι καθώς είναι; Πως να τους μιλήσω;
-Ο πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος δεν είναι ποτέ ξένος, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα του και έχει συνείδηση ότι είμαστε όλοι μαζί, αφού είμαστε ένα. Γι’ αυτό αφήνει τη χαρά του να απλώνεται χωρίς εμπόδια γύρω του. Σκέφθηκες ποτέ τι είναι να σου χαμογελούν, να σου καλομιλούν, χωρίς να σε ξέρουν; Να σε πλησιάζουν με έναν καλό λόγο, με ένα χάδι, χωρίς στόχο, χωρίς αιτία; Και συ να το δέχεσαι σαν δροσερό νερό και να φεύγεις μαγεμένος, σαν να πετάς;»
[Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού-Κισατζεκιάν «Και ρώτησα τον Δάσκαλο», εκδόσεις Καφέ σχολειό, σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, Αθήνα 2001].
Το απόσπασμα από το βιβλίο αυτό, το βρήκα στο blog της Μαριαλένας http://marialena.blogspot.com/

16.11.06

Φωτογραφίες του Νοέμβρη




...έτσι μονάχα για την ιστορική ενόχληση...κι από τούτη τη γωνιά

14.11.06

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΖΩΝ (δυο παραβολές...)

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΠΡΩΤΗ: την αφιερώνω στους «νευρικούς εραστές» της εξουσίας (…και της λαμογιάς, βεβαίως-βεβαίως!..).

Σ’ αυτούς που μετράνε τις μέρες -σαν τους φαντάρους, με τσατσάρα- μέχρι τη γιορτή της Οσίας Μελανίας (31 Δεκεμβρίου…), γιατί πιστεύουν ότι από την επόμενη ημέρα (1η Ιανουαρίου…), που θα αναλάβουν την εξουσία, θα σημάνει το τέλος των μαύρων (πέτρινων) χρόνων για τη ζωή τους. Θα βουτήξουν λαίμαργα στην εξουσία και το χρήμα...

Μετά από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, ο μοναδικός επιζών ροκανίζει ένα κοκαλάκι και το πετάει στον σωρό από κόκαλα που έχει φτιάξει δίπλα του.
Ξαφνικά, διακρίνει μια ομάδα διάσωσης να πλησιάζει και ξεσπά σε λυγμούς ανακούφισης: «Επιτέλους ήρθατε, ήρθατε! Σώθηκα! Σώθηκα!»
Η ομάδα διάσωσης μένει εμβρόντητη από τη φρικιαστική θέα των ανθρώπινων οστών δίπλα από τον επιζώντα και στέκεται παγωμένη να τον κοιτάζει.
Όπως ήταν προφανές, είχε κατασπαράξει όλους τους νεκρούς συνεπιβάτες του. Ο επιζών, διακρίνει τον φόβο στα μάτια τους και σκύβοντας το κεφάλι από ντροπή, απολογείται:
«Δεν φταίω. Έπρεπε να επιζήσω. Είναι αμαρτία να θέλει κανείς να ζήσει;»
Τότε, ο αρχηγός της ομάδας πλησιάζει και του λέει: «Κανείς δεν σε κατηγορεί που θες να ζήσεις ρε φίλε αλλά... για όνομα του Χριστού και της Παναγίας... εχθές έπεσε το αεροπλάνο!!!»…
…Λοιπόν, ψυχραιμία παιδιά!

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: την αφιερώνω στους «νευρικούς εραστές» γενικώς!...
Σ’ αυτούς τους μπουνταλάδες της καθημερινής ζωής, που είναι χαμένοι στις εμμονές, τις φαντασιώσεις και τις…πωρώσεις τους κι αν συναντήσουν τη ζωή την προσπερνούν ή τρακάρουν επάνω της…

Μετά από ώρες αγωνίας και παρά τις ηρωικές προσπάθειες του πληρώματος το πλοίο ναυάγησε στο μέσο του Ωκεανού. Επέζησε μόνο ένας ναυαγός, που έφτασε κολυμπώντας και παλεύοντας με τα κύματα σ’ ένα έρημο νησί. (Μην βιάζεστε, γιατί δεν νομίζω ότι ήταν ο Ροβινσώνας Κρούσος). Εκεί έζησε για πολλά χρόνια μόνος του. Επιβίωνε με μπανάνες, καρύδες, κανένα πουλάκι και κανένα ψαράκι...
Μια μέρα καθώς καθόταν και χάζευε τον ωκεανό, παρατηρεί κάτι μπουρμπουλήθρες! Οι μπουρμπουλήθρες πλησίαζαν προς το μέρος του και γίνονταν όλο και περισσότερες!
Ξάφνου, προβάλλει μία θεσπέσια θηλυκή φιγούρα με στολή δύτη! Με μία κίνηση slow - motion (a - la Hollywood ) βγάζει την κουκούλα και τη μάσκα αποκαλύπτοντας το ονειρεμένο της πρόσωπο!
Ο ναυαγός είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Το θεσπέσιο θηλυκό αρχίζει να κινείται προς το μέρος του με εμφανείς σεξουαλικές διαθέσεις...
Ανοίγοντας αργά και βασανιστικά το φερμουάρ της στολής της, κοιτάζει με λάγνο βλέμμα τον ναυαγό και του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να καπνίσεις ένα καλό τσιγαράκι;
- Ουάου!... θα ‘ναι και 5 χρόνια! απαντάει εκείνος.
Βγάζει το θεσπέσιο θηλυκό ένα πακέτο Marlboro μέσα απ' τη στολή της και του το πετάει!
[Πριν συνεχίσεις μπορείς να ανάψεις τσιγάρο, αν και διαβάζετε και από μη καπνιστές]
Κατεβάζοντας το φερμουάρ ακόμα χαμηλότερα, λίγο πιο κάτω από το στήθος, και κάνοντας το λάγνο βλέμμα ακόμα πιο έντονο, του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να πιεις ένα καλό ουίσκυ «15 ετών»;
- Ουάου!... θα ‘ναι και 7 χρόνια! απαντάει εκείνος.
Με μια κίνηση, το θεσπέσιο θηλυκό βγάζει ένα Dimple από τη στολή της και του το
πετάει!
Έχοντας πλέον κατεβάσει το φερμουάρ μέχρι τον αφαλό, κοιτάει το ναυαγό στα μάτια και όλο νόημα του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να... περάσεις καλά;
Αυτός γουρλώνει τα μάτια του και χωρίς να μπορεί να πιστέψει στ’ αυτιά του για την τύχη του, της απαντάει με δάκρυα χαράς στα μάτια.
- Αν μου πεις ότι έχεις και Playstation εκεί μέσα, θα πεθάνω!!!
…(Δεν συνεχίζεται)

9.11.06

Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί

(Μήνυμα μαθητών του 1ου Λυκείου Σπάρτης προς τους γονείς. Διαβάστηκε στη συγκέντρωση γονέων εκεί…
Τα παιδιά που αγωνίστηκαν, που αγωνίζονται, που συνεχίζουν καταλήψεις αλλά και για εκείνα που κρατάνε δυνάμεις για το Γενάρη για μαζικές καταλήψεις αν τυχόν τολμήσουν να συζητήσουν για την κατάργηση του Άρθου 16).


Καλέ μου πατέρα, γλυκιά μου μάνα
Έλα μαζί μου, μη στέκεσαι απέναντί μου. Η σιωπή μου έγινε κραυγή και θέλω να μάθω. Απάντησε μου. Σε ρωτώ:
Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα;
Ποιοι είναι αυτοί που μου στερούν το γέλιο, τη χαρά, τους φίλους μου;
Ποιοι είναι αυτοί που μαραίνουν την παιδικότητά μου, την εφηβεία μου, τα νιάτα μου;
Ποιοι είναι αυτοί που υψώνουν τείχη στο μέλλον και γκρεμίζουν τα όνειρά μου;
Ποιοι είναι αυτοί που σε «διώχνουν» απ’ το σπίτι μας και η καρέκλα σου μένει άδεια στο μεσημεριανό τραπέζι, εξαναγκάζοντάς σε να δουλεύεις διπλοβάρδια;
Ποιοι είναι αυτοί που στέρησαν απ’ τα χείλη σου την καλή κουβέντα, απ’ τη ψυχή σου την τρυφερότητα, απ’ την αγκαλιά σου τη θαλπωρή, απ’ τα χέρια σου το χάδι;
Ποιοι είναι αυτοί που γεμίζουν τη ψυχή μου με κακία, μίσος ανταγωνισμό για το συμμαθητή μου, γιατί είναι « άριστος μαθητής» και δεν του μοιάζω;
Ποιοι είναι αυτοί που πλαδαρώνουν το κορμί μου καθηλώνοντάς το 10 ώρες το 24ωρο σε μια καρέκλα;
Ποιοι είναι αυτοί που με δικάζουν σε αβουλία, βουβαμάρα, αποχαύνωση;
Ποιοι είναι αυτοί που με φλομώνουν με άχρηστη γνώση, με καταντούν φυτό και γιατί και πως συνεχώς με κρίνουν;
Ποιοι είναι αυτοί που.....Ποιοι είναι αυτοί που...
Ατελείωτα τα ερωτήματα.

Γλυκέ μου πατέρα, καλή μου μάνα..
Άκου τη φωνή μου, αφουγκράσου τη ψυχή μου.
Θέλω σχολείο για τη ζωή
Θέλω γνώση και όχι απόγνωση
Θέλω μόρφωση και όχι εξόντωση
Θέλω ελεύθερο χρόνο για σένα, για μένα, να σε χαίρομαι εγώ, να με απολαμβάνεις εσύ....
Θέλω να ‘χω τα αυτιά μου ανοιχτά, τα μάτια λαμπερά, το μυαλό μου καθαρό, τη ψυχή μου γεμάτη αρετή....
Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και με ξεπουπουλιάζουν κάθε μέρα.
Θέλω να σηκώσω το κεφάλι ψηλά, να κοιτάζω το γαλάζιο ουρανό και με «χώνουν « ακόμα πιο βαθιά στη γη»
Θέλω...θέλω...θέλω...
Ατελείωτα τα θέλω.

Για όλα αυτά και τόσα ακόμα, μάνα μου, πατέρα μου, σε παρακαλώ, σε καλώ και σε προσκαλώ, έλα μαζί μου, γίνε βοηθός μου, σύμμαχός, συμπορευτής μου. Μη μ’ αφήνεις μοναχό, έρμαιο με τόσους γύρω μου «δήθεν φίλους μου» που νοιάζονται για το καλό μου τάχα.
Τώρα, αυτή την ώρα, δε σε θέλω απλά. Τώρα, ΑΠΑΙΤΩ.
Να ‘σαι κοντά μου, δίπλα μου στη λύπη, σ τη χαρά μου , στον αγώνα και στη αγωνία μου. Σε περιμένω και ξέρω ότι θα ‘ρθεις.
Γιατί μεγάλωσα διάβασα, ρώτησα, έμαθα και ωρίμασα σκέφτηκα και έκρινα.
Δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ.
Φταίνε «αυτοί», «εκείνοι» και «οι άλλοι»
Τους ξέρεις και τους ξέρω.

Εγώ και εσύ όμως, Εσύ και Εγώ , ΕΜΕΙΣ
Πρέπει να είμαστε μαζί.
Αγαπημένοι μου γονείς
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΧΘΡΟΙ.

7.11.06

ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΠΥΡΓΙΩΤΕΣ)

Βασίλειον της Ελλάδος
(το «τσίρκο» των 16)

Τελικά στο Tηλεοπτικόν Βασίλειον της Ελλάδος, της σύγχρονης Ελλάδας, της χώρας του απόλυτου «φαίνεσθαι», η t.v είναι ένα «μαγικό κουτί», που σαγηνεύει τα πλήθη, όπως ένα κομμάτι γυαλί στα χέρια του μάγου της φυλής των Παπούα, που αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου και θαμπώνει τα μάτια των υπόλοιπων ιθαγενών…
Έτσι ακριβώς νομίζουν μερικοί… που ξεχνούν ότι στον Πύργο και στην Ηλεία:
«δεν είμαστε Ζουλού,
δεν είμαστε Παπούα,
είμαστε η άγρια φυλή των Λιλιπούα»
(έτσι για να θυμηθούμε το παλιό τραγουδάκι από τη Λιλιπούπολη)

Τους βλέπεις κάθε τόσο καμαρωτούς, με το μέτριο ανάστημά τους, να στήνονται πρόχειρα, βιαστικά, χαμογελώντας (καλού-κακού), χωρίς ούτε την ελάχιστη χαλάρωση που θα τους έδινε και μια δόση φυσικότητας, ντε… χωρίς καν να σκεφτούν αρχίζουν να μιλάνε, ή μάλλον σκέπτονται αφού αρχίσουν να μιλάνε… επί παντός επιστητού…
Έτσι για να τους δει ο βουκόλος θεατής ψηφοφόρος τους ότι μίλησαν. Ο λόγος τους ανάλογος του αναστήματός τους, μέτριος, ξύλινος, κενός αλλά σημασία έχει η εικόνα η ομιλούσα, που αποτυπώνεται στο υποσυνείδητο…
Ακολουθώντας τεχνικές Αφρικανού Image Maker με ενδυματική αισθητική κορωνίδα σακάκια στυλ Βορείων Τυράννων, περιφέρονται στη Χώρα του Νότου, «ρετρώ» πολιτικά υποκείμενα, που το 2006 επιχειρούν να στήσουν πολιτικά σκηνικά του 1960, που διάβασαν «στο πόδι», σε κιτρινισμένα εγχειρίδια Πολιτικής Ιστορίας, αγορασμένα από πανέρια μικροπωλητών στην Ομόνοια.
Εδώ στο Νότο, φορούν ύφος (δανεικό) του Βόρειου Γιάννη Ιωαννίδη… Σακάκι, κομποσκίνι, μα και βλαστήμια …και τσαμπουκάς εκ του ασφαλούς. Πάντα με τακτικές διπλές (κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις)…

Πολιτικάντη μου,
δεν θα με ενδιέφερε ο κόσμος σου,
αν δεν τρύπωνες στην πόλη μας, να την αλώσεις.
Δεν θα σ’ έπιανα στο μολύβι μου,
αν δεν επιχειρούσες να τρυπώσεις στα όνειρά μας, να τα απουσιοποιήσεις.
Δεν θα σε τιμούσα με την καταγγελία μου,
αν δεν τρύπωνες στο χώρο της ελπίδας μας.
Αν δεν είχες το θράσος να θεωρείς,
πως με ένα μπουκάλι κρασί και μια κάμερα,
μπορείς να κάνεις μια πόλη να ξεχάσει όσα ξέρει: Δηλαδή την απουσία σου από το αγωνιστικό πανηγύρι που στήθηκε στον Πύργο εδώ κι 6 μήνες, για να ανατρέψει μια πολιτική κατασκευή ίδιας πολιτικής παιδείας με την δική σου…
Ένα πανηγύρι που ποτέ δεν στήριξες, γιατί ποτέ δεν πίστεψες.
Που δεν βοήθησες, γιατί ποτέ δεν ήλεγξες…

Και τώρα Πολιτικάντη μου, έρχεσαι χωρίς συστολή (πεσμένα αυτιά…) αλλά με την έπαρση και την αλαζονεία, που αποκαλύπτουν απύθμενο θράσος. Το θράσος που διαθέτει αυτός που «επαγγελματικά» οικειοποιείται εκ των υστέρων τους αγώνες άλλων… «ήρθες, είδες, νίκησες;»
Πριν από μήνες, γράφοντας το «εγχειρίδιο ενός γελοίου υποψήφιου για τις δημοτικές εκλογές», υποσχέθηκα πολλά γέλια… και τα ευχαριστηθήκαμε!!!
Ακολουθούν 2 χρόνια (;) μέχρι την ώρα της κρίσης σου… της Οσίας Βουλευτίνης. Δεν βιάζομαι αλλά είμαστε αρκετοί πια για να κάνουμε αυτό το πάρτυ…διαρκείας!

Η Ηλεία δεν θα είναι κι αυτή τη φορά μια ΜΠΑΝΑΝΙΑ υπόδουλη σ’ ένα «πράσινο» λόμπυ εξουσίας, που απλά διαχειρίζεται πλούτο. (Ένα λόμπυ τόσο ισχυρό που ούτε η αλλαγή κυβέρνησης δεν μπόρεσε να αγγίξει!)
Ένα «πράσινο» λόμπυ εξουσίας, που διαχειρίζεται όχι τον πλούτο από τα μεροκάματα ή τις επιχειρήσεις τους αλλά ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ, ΝΕΜΕΤΑΙ, ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ για τα μέλη του, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΛΟΓΕΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟ!!!.. κι ύστερα τρέχουν τα κροκοδείλια δάκρυα, γιατί λέει…:
Η ΗΛΕΙΑ ΕΠΙΑΣΕ ΠΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ… επειδή
ΤΟ «ΛΟΜΠΥ» ΕΠΙΑΣΕ ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ…
[δεν ασχολούμαι με τον ανεκδιήγητο αντινομάρχη, που τόλμησε στην προεκλογική περίοδο να υποστηρίξει ότι: η Ηλεία «φαίνεται» στην τελευταία θέση, γιατί τα στοιχεία δεν δείχνουν την πραγματικότητα, επειδή οι αγρότες είναι φοροφυγάδες!!!... ας τον φροντίσουν οι καταχρεωμένοι αγρότες με τις ντομάτες τους]

Το οργισμένο αυτό κείμενο βγήκε σαν μια ειδική προειδοποίηση και πολιτική απειλή στο λόμπυ εξουσίας, ότι: ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑ «ΠΑΙΧΝΙΔΙ» -και μετεκλογικά- ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ…
Κανένα πολιτικό «σαβουάρ βίβρ», δεν είναι ικανό να επιβάλει τη σιωπή, για κάθε ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΚΗ απόπειρα να ελέγξουν εκ των υστέρων (ή απλά να καρπωθούν;), όσα πρωτόγνωρα ξεκίνησαν στον Πύργο με τις Δημοτικές εκλογές…
Όσα σκηνικά κι αν στηθούν, κλεμμένα από επινίκιες εκδηλώσεις Εθνικών Ομάδων με λίγη γαρνιτούρα Παπαρίζου, προσαρμοσμένα πρόχειρα για τις ανάγκες της περίστασης…

Η απόπειρα τους να μετατρέψουν (ως θηριοδαμαστές) τους “16 νεοεκλεγέντες δημοτικούς συμβούλους της Νέας Πορείας” σε τσίρκο, ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΕΙΘΕΙ!!! Αλλά ποιους;
ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΙΘΕΙ είναι κάποιους κατοίκους αγροτικών συνοικισμών πέρα από την ανατολική Πηνεία!!!

(Συγνώμη ΚΥΡΙΕ Νίκο Νικολόπουλε αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα…το «λόμπυ».
Συγχαρητήρια Νώντα «Ξανθόπουλε», κλαμένο και «αδικημένο» παιδί της πολιτικής ζωής του Πύργου. Είναι φανερό πως το «λόμπυ» σε αποδέχτηκε και σε σήκωσε ψηλά, πολύ ψηλά, τόσο που έχεις πια πρόβλημα από την έλλειψη βαρύτητας. Άφησε λοιπόν τις υπόγειες προσεγγίσεις μελών της «Νέας Πορείας», γιατί το τούνελ είναι γυάλινο… )

29.10.06

ΑΝ ΔΕΝ ΣΚΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΘΗΣΕΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ

ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΩΝ (στην γειτονιά των αγγέλων...)

Αν πήρες φόρα να διαβάσεις κάποιο κείμενο καταγγελτικό για την εξουσία, «πάρτο αλλιώς»…

Δεν λέω, είναι όμορφο να μετέχεις στις εκλογές, κυρίως όταν μοιάζουν σαν ένα όμορφο παραμύθι από εκείνα τα παλιά χρόνια της ελπίδας! Κάπως έτσι το ένοιωσα και το έζησα τους τελευταίους μήνες, που για πρώτη φορά στα 50 μου χρόνια συμμετείχα ενεργά σ’ αυτό το παιχνίδι, που κάποτε το τραγουδάγαμε καταγγελτικά, συντροφιά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σαν: «στημένο… κι από πριν ξεπουλημένο».

Τώρα που κερδίσαμε το πρώτο «κρίσιμο ντέρμπυ», νοιώθω την ανάγκη να αποτοξινωθώ ξαναγυρίζοντας στ’ αγαπημένα μου θέματα κι αφήνοντας το χρόνο να δείξει πόσο «επαγγελματίες» πολιτικοί είναι οι φίλοι μου, αρνούμενος να μετατραπώ σε «επαγγελματία» πολίτη…

Βέβαια είπαμε ότι Η ΨΗΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΘΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ… αλλά εκτός από την πολιτική (κι εντός της βέβαια…) υπάρχουν τα παιδιά, το παιχνίδι, οι φίλοι, το χιούμορ κι ο έρωτας…για να μας προστατεύουν από τον ιό εξουσία, που έγραφα προχτές…

Οι 3, οι 13 κι εμείς οι 1.013…
Πάμε αλλιώς λοιπόν, κι ας αναβάλλω για την ώρα όσα θα ήθελα να καταγγείλω για τις διεργασίες που γίνονται (Μάκη, δεν σε φοβάμαι!...θα τους μαζέψεις με τον τρόπο σου, είμαι σίγουρος) σε γνωστό δικηγορικό γραφείο (άραγε υπό την έγκριση και την καθοδήγηση άλλου μεγαλοδικηγορικού γραφείου των Αθηνών;;;)…

Διεργασίες από κάποιους ελάχιστους (ποσοτικά και ποιοτικά), που πιστεύουν ότι μπορεί να προκαλέσουν ανατροπές (ή να γίνουν ρυθμιστές) με μια αφαίρεση (16-3=13) και μια πρόσθεση (11+3=14) στη λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου!… Σίγουρα η πρόσθεση και η αφαίρεση είναι εύκολες πράξεις και τις ξέρουν. Φαίνεται όμως πως ξεχνούν, πως μαζί με τους όποιους 13, θα βρουν απέναντί τους και τους μαζικούς φορείς της πόλης, «…που είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε 1013!!!»

Όμως ξεφεύγω… «εγώ γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει…». Θα την πάω όμως εκεί που θέλω εγώ (για τις «πρόβες νυφικού», που γίνονται μετεκλογικά θα τα ξαναπούμε στο μέλλον...)

24.10.06

Η ΗΧΩ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ Νο 2...Πάμε Νομαρχία γλυκιά μου; ΜΠΕΕΕΕ



Σας παρουσιάζω σήμερα ένα «συνοπτικό οδηγό σίγουρης εκλογής» για μελλοντικούς Νομαρχιακούς Συμβούλους.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΡΩΤΗ:
Αρχικά διεκδικείς το χρίσμα του ΠαΣοΚ ως υποψήφιος Δήμαρχος του Δήμου «Πέρα Βρύσης». Εκεί αν είσαι …τυχερός, σε κόβει η «λαχανί (γιατί το πράσινο ξεθώριασε) κομματική ηγεσία» με τη Δημοτική, Νομαρχιακή ή -αν είσαι γκαντέμης φτάνεις μέχρι- την Περιφερειακή της λαιμητόμο.
[Συγχαρητήρια που σας έκοψαν! Περάσατε με επιτυχία το αρχικό στάδιο!...]
Ακολούθως ως «κομμένος» τρέχεις σε καφενεία, ψησταριές και πανηγύρια αλλά και σε μνημόσυνα και εγκαίνια μαγαζιών και τους καταγγέλλεις, εκφράζοντας την απειλητική θέλησή σου να κατεβάσεις ανεξάρτητο συνδυασμό!
Δυναμική εκλογής μπορεί να μη δημιουργείς έτσι, όμως η μπεσαμέλ ψυχολογία και η σαντιγί ιδεολογία των νερόβραστων λαχανί στελεχών, οδηγεί στην εκτίμηση ότι έτσι «κινδυνεύει η ενότητα»!...
Τότε ο υποψήφιος Νομάρχης-Διαίτης, που έχει στο μεταξύ «μιληθεί»… σε βάζει υποψήφιο Νομαρχιακό Σύμβουλο, για να …σωπάσεις! Όμως δεν σταματάς εδώ. Απαιτείς -γιατί, η δακρύβρεχτη λογική της ενότητας του χώρου έχει στο μεταξύ κυριαρχήσει- εγγυήσεις για μια εκλόγιμη θέση και επιπλέον την πρωτιά, ως Νομαρχιακός Σύμβουλος, στα εκλογικά τμήματα του Δήμου «Πέρα Βρύσης», για να αποκατασταθεί το «τρωθέν κύρος» σου!...
…όλα γίνονται όπως τα ζήτησες με μαθηματική ακρίβεια και την νύχτα των εκλογών χάνεσαι με καλοφορεμένο το πλατύ σου χαμόγελο, μέσα στις αγκαλιές και τα φιλιά του πλήθους με μουσική υπόκρουση βελάσματα και εφέ την τσίκνα γουρνοπούλας τσικνιστής…

ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ:
Αυτός ξεκινάει από τα στέκια που είναι στα καλντερίμια εκεί πλάϊ στο θρόνο του απερχόμενου. Αν ήσουν θαμώνας εκεί, ξέρεις! Όχι τον τρόπο να εκλεγείς αλλά τον τρόπο που «ροκάνιζε ο άλλος»… π.χ. πως κατέβαζε τα ποτάμια και πότιζε τα …γκαζόν της καμπίσιας ξηρασίας (αφραγκίας…) τα δικά του αλλά και των δικών του (που και που), ενισχύοντας και την προίκα αγάμων κορασίδων…
Κι αφού ξέρεις… κι αυτός ξέρει ότι ξέρεις…κι αν χρειαστεί του θυμίζεις (που και που) τη γνώση σου… η δουλειά κλείνει εύκολα!...Μη και πάθεις καμιά κρίση κι ανοίξεις το στόμα σου, γιατί είσαι και κυκλοθυμικός και ψιλοοργίλος και κομματάκι «νευρικός εραστής»… Είναι κι εκείνα τα κούφια (δόντια) σου, που είναι ασφράγιστα και μυρίζουν άσχημα (εκλογικό προσόν κι αυτά!…).Κι ο εκβιασμός σου πιάνει τόπο, γιατί άλλο είναι το να τα λέει ένας κομμωτής κι άλλο ένας καράφλας!...πιάσε τ’ αυγό και κούρεφτο μετά!
Αυτός ο δρόμος μπορεί να φέρει ακόμη και πρωτιά στις εκλογές… και ροζ βιωματάκια, που σου κάνουν ζάχαρη, τη ζωή την άχαρη, (που στερήθηκες)…
ΠΡΟΣΟΧΗ: Σε προειδοποιώ όμως ότι είναι οδηγία για δυνατά κόλπα αυτή, δεν παίζεται εύκολα από πρωτάρηδες!

ΟΔΟΣ ΠΙΠΙΝΟΥ:
Είναι σαφές ότι η οδός αυτή οδηγεί στη Νομαρχία αλλά περπατιέται μόνο από «πιπίνια». (Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε). Μην περιμένεις να την διαβείς:
●αν δεν φτιάχνεσαι με την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»-θυμάσαι τη Μιμή που μελετούσε Κούντερα, τότε;…
●αν δεν είσαι κάτι βολικό στο φύσημα του αέρα, ελαφρύ σωματικά και συνειδησιακά (καλά απ’ αυτό είσαι σίγουρα, αφού αναζητάς δρόμους για την εξουσία…)
Αν όμως είσαι; Τότε θα βρεθεί ο «Νέος» Πολιτικός, που στηρίζει -τάχαμ- τους νέους, που θα γίνει σημαιοφόρος, για το σπάσιμο των στεγανών στην εξουσία, για την καταπολέμηση της ανδροκρατίας, κτλ κτλ…(…και πόσες «σημαίες εμπορικής-πολιτικής ευκαιρίας» δεν θα βρει να σηκώσει για τη ροζ χάρη σου!!!...) και θα σου πει: «Πάμε Νομαρχία, γλυκιά μου;…»

Εδώ τελειώνω το γαργαλιστικό κειμενάκι. Κι αν κατάντησα σαν την κουτσομπολίστικη espresso συμπαθάτε με, δεν φταίω εγώ. Πως αλλιώς να πεις τα «έργα και τις ημέρες τους;» Άντε τελειώνοντας να σας αφιερώσω ένα ποιηματάκι:

Προς υποψήφιο/α
Χαμογελώντας με κοιτάς
από την αφίσα μέσα
να σε ψηφίσω μου ζητάς…
Τι λες μωρέ/ή μπουχέσα! Στο δρόμο όπως περπατώ
άλλη δεν βλέπω μούρη,
παντού εσένα συναντώ.
Χαρά στο κελεπούρι!

Πες μου ένα λόγο να σε ψηφίσω
τα έχω πάρει, θα σε μαυρίσω. Πες μου ένα λόγο να σε ψηφίσω.
Τα έχω πάρει, θα σε ……….

(το Θεϊκό ποίημα είναι του panicroom)

18.10.06

Η ηχώ της κάλπης (μπεεε...)

Ακολουθεί αιρετική πολιτική ανάλυση.
Απαιτείται η (κομματική) γονική συναίνεση!
Στις 21-8-2006 στην Αυγή του Πύργου δημοσίευσα το προεκλογικό μου σύνθημα:

«ψηφίστε κάποιον που ΝΑ ΤΟΝ ΛΙΩΝΕΤΕ για 4 χρόνια στην κριτική, ΑΝΤΙ για κάποιον που ΘΑ ΣΑΣ ΛΙΩΝΕΙ, αν τολμήσετε να τον κρίνετε!...»

Σ’ αυτή τη "ρώτα" λοιπόν συνεχίζω και μετά τις εκλογές.

Πάμε με τα αποτελέσματα από το 327ο εκλογικό τμήμα του Πύργου.
Έλαβαν: 1) Νέα Πορεία 62,5%, 2) μείζων αντιπολίτευση, η αποχή με 39,39%,
3) Σύγχρονος Πύργος 25,10%, 4) Νέα εποχή 7,69%, 5) Άκυρα-λευκά 5,0%,
6) ΔΑΣ 4,45%....
Μπορεί κανείς να πανηγυρίζει με τέτοια αποχή;

Ας συνεχίσουμε:
Εκτός από τους «δεδομένους» πράσινους ψηφοφόρους που «αλιεύτηκαν» από 5-6 υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους με -αναδυόμενο από το παρελθόν- ολοκληρωτικό συγκεντρωτισμό, θέλω να σταθώ ιδιαίτερα σε δυο ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ υποψηφιότητες.
Αναφέρομαι στους ήδη εκλεγμένους Βασίλη Παναγόπουλο -6ο- και Γιώργο Χαρίτο-7ο (άλλωστε είναι γνωστό στους «παροικούντες» ότι απετέλεσαν τις προσωπικές μου «μεταγραφές» στην κίνηση της «Νέας Πορείας»).

Οι συγκεκριμένοι (με 1-2 ακόμη, που -εκτός του Φραντζή, δεν προτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τους εκλογείς) ήσαν οι μόνοι που δεν είχαν καμία κομματική στήριξη, αφού δεν έχουν κομματική σχέση με το Πα.Σο.Κ και τον Συν, (τα μόνα κόμματα που «στήριζαν» την «Νέα Πορεία»).
Επομένως οι ψηφοφόροι τους αναζητούνται στον εκλογικό χώρο της Ν.Δ. και λίγοι διάσπαρτοι από αλλού, ειδικά στην περίπτωση του πρώτου (Παναγόπουλου).

Αν δεχτούμε ότι από τους περίπου 1.500 ψηφοφόρους που τους προτίμησαν τουλάχιστον 1.000 –με συντηρητική εκτίμηση- είναι ψηφοφόροι της Ν.Δ. που τους έφεραν τα συγκεκριμένα πρόσωπα στη «Νέα Πορεία», και τους αφαιρέσουμε από την «Νέα Πορεία» και τους προσθέσουμε στον «Σύγχρονο Πύργο» -που θα αποτελούσε το φυσικό τους εκλογικό χώρο-, μήπως μπορείτε να μου πείτε πόσο απλά αλλάζει ο Δήμαρχος; Πολύ απλά…
Θεωρώ απαραίτητη την δημοσιοποίηση αυτών των στοιχείων-σκέψεων γιατί ήδη οι καλαμοβάμωνες…καλπάζουν!

Ας πανηγυρίζουν λοιπόν οι «ψηφοθήρες» μόνο για την πλειοψηφική «λεία» τους από τους ούτως ή άλλως «δεδομένους» ψηφοφόρους κι όχι για την νίκη του Παρασκευόπουλου.
Η νίκη του Παρασκευόπουλου πέρα από την προσωπική του «μαγεία» είναι νίκη αυτών που μετακίνησαν ψηφοφόρους από τον «Σύγχρονο Πύργο» στη «Νέα Πορεία» και όχι εκείνων που διακρίθηκαν στην ψηφοθηρία των «δεδομένων».

Μια ακόμη επισήμανση: Οι Παναγόπουλος και Θεοδωρέλος δικαιούνται να χαίρονται την επιτυχία τους, γιατί οι ψήφοι τους -για τους λόγους που προανέφερα- είναι «προσωπικοί» και όχι με κομματική στήριξη ή μεσολάβηση βουλευτών!...

Ακόμη προκαλεί αίσθηση και προβληματισμό η (ουσιαστική) εγκατάλειψη από τους πράσινους κομματικούς μηχανισμούς (αυτούς που ελέγχονται από τον απερχόμενο Νομάρχη και τους πράσινους βουλευτές), όλων των πρωτοκλασάτων μελών του ΠαΣοΚ Πύργου (Μουρτεζάς, Παπαϊωάννου-Γρίβα, Σιγούρου και Παπαγρηγορίου)…
Ένας προβληματισμός, που αν συνδεθεί και με την «αποτυχία» (ή απροθυμία;) του πατέρα του βουλευτή Αντωνακόπουλου να πλασαριστεί σε εκλόγιμες θέσεις (ούτε καν στην 20άδα- ήλθε 25ος !!!), δημιουργεί βάσιμες αμφιβολίες για το πόσο τα «κέντρα εξουσίας» του ΠαΣοΚ Ηλείας ήθελαν πράγματι την εκλογή Παρασκευόπουλου…
Άλλωστε πολύ εύκολα μπορεί κανείς να απαντήσει στο ερώτημα: «σ’ ένα αίτημα για βουλευτικό (ακόμη και πράσινο) ρουσφέτι, ποιος θα ήταν πιο βολικός εξυπηρετητής, ο Παρασκευόπουλος ή ο Λιατσής;…

Θα ήταν παράληψη σ’ αυτήν την αιρετική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος να μην αναφερθώ στην επιβεβαίωση της άποψης πως: απέχουμε πολύ από το να φτάσουμε στο σημείο να επιβραβεύονται με την ψήφο του λαού, όσοι διακρίνονται στους πολιτικούς αγώνες… ακόμη κι αν σφράγισαν την οργάνωση της κίνησης, του προγράμματος και της πολιτικής στρατηγικής της…(περίπτωση μη εκλογής του Γιάννη Μπούρη...)

Όπως επίσης το να μην αναφερθώ στην περίπτωση της αποτυχίας εκλογής του Γραμματέα του Συνασπισμού Βασίλη Μανδαράκη (άραγε εισέπραξε εσωτερική ποινή από το κόμμα του, γιατί ήταν αυτός που «πέρασε» την απόφαση της ενεργητικής συμμετοχής και στήριξης του Μάκη;…)

Όμως η ξεχωριστή επισήμανσή μου αφορά την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ…από τους ψηφοφόρους της «Νέας Πορείας».
Αναφέρομαι στον απαράδεκτα ακραίο αντιφεμινισμό: 10 από τις 12 υποψήφιες γυναίκες βρίσκονται στις 12 τελευταίες θέσεις της τελικής κατάταξης!!!…
(αποδείχτηκαν λιγότερο αντιφεμινιστές οι ψηφοφόροι όλων των άλλων δημοτικών κινήσεων…)

Αυτές οι πρώτες επισημάνσεις για να κοπεί ο βήχας των… «εκ των υστέρων ηρώων»
Γιατί έμαθα στη ζωή μου η ψήφος να μη μου γίνεται άλλοθι αδράνειας…

Μάκη, όταν πήρες το «χρίσμα τους» σου έλεγα για «το κόκκινο φανάρι και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο…».
Το περιμένουμε και με ισχύ πρώτα-πρώτα προς τα μέσα…
Καλό κουράγιο… καθώς ξέρεις ότι η μάχη που κερδίσαμε ήταν η εύκολη…

17.10.06

Tα καταφέραμε!

όταν ξεκινούσε αυτή η κίνηση για την απελευθέρωση του Πύργου πριν από 6 μήνες, είμαστε 18% πίσω...
Καθαρίσαμε με 7% μπροστά!...
Εχει αντανακλαστικά ακόμη αυτή η κοινωνία!
Δεν την έθαψαν κάτω από τα χιλιόμετρα της ασφάλτου που έστρωσαν παντού...
Δεν την έπεισαν πως είναι συνένοχη για τις λαμογιές τους!

(Δεν έχω συνέλθει ακόμη από την κούραση να μαζέψω τη σκέψη μου και να γράψω...)

Φυσικά και...ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ!

10.10.06

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ (και το διπλό κυνηγητό...)



Θυμάστε «το γενναίο ελληνόπουλο, τον αιώνιο έφηβο, τον καλό κ' αγαθό, τον υψηλόφρονα, τον…;» Και βέβαια μιλάω για το κορυφαίο ανάγνωσμα των πιο παλιών από εμάς, τον Μικρό Ήρωα.
Μιλάω για «Το παιδί φάντασμα», τον θρυλικό Γιώργο Θαλάσση και τη σύντροφό του Κατερίνα, που δρούσαν στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.
Μαζί τους και ο Σπίθας, ο χοντρός και πάντα πεινασμένος… Ένα τρίπτυχο-φωτιά που γαλούχησε γενιές και γενιές, δρώντας μέσα από τις σελίδες του μακροβιότερου ελληνικού παιδικού περιοδικού.

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Με τίτλο «Μικρός Ήρωας» εκδίδεται το πρώτο τεύχος το 1952 από τον Στέλιο Ανεμοδουρα. Η θρυλική παρέα των Μικρών Ηρώων γίνεται αγαπημένο ανάγνωσμα της νεολαίας δύο δεκαετιών, του '50 και του '60.
Tα επεισόδια δεν ήταν αυτοτελή, η δράση κορυφωνόταν προς το τέλος, και καθώς μέσα σ’ ένα κρεσέντο αγωνίας κάποιος θανάσιμος κίνδυνος απειλούσε τους ήρωες, συνεχιζόταν στο επόμενο τεύχος.

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Kατά καιρούς, στη συντροφιά των τριών ηρώων προστίθεντο και κάποιοι άλλοι «περαστικοί» ήρωες, που η «ζωή» τους κρατούσε για μερικά τεύχη. Στο τέλος έβρισκαν έναν ηρωικό θάνατο. Aπό αυτούς, οι πιο χαρακτηριστικοί ήταν ο Διαβολάκος και η σφεντόνα του με τις μεταλλικές μπίλιες, το Zουζούνι με το φυσοκάλαμό του και ο λιλιπούτειος Mπόμπιρας.
Το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε το 1967, οπότε απαγορεύτηκε η έκδοσή του από τη δικτατορία. Συνολικά 788 τεύχη, 788 ιστορίες έθρεψαν τη φαντασία πολλών παιδιών και εφήβων.

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Σήμερα…
Για να δανειστώ κάποια λόγια του Σεραφείμ Φυντανίδη (διευθυντή της ''Ελευθεροτυπίας'') :
''Ο Γιώργος Θαλάσσης ζει και διαδηλώνει στη Νέα Υόρκη, στη Χιροσίμα, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη, στην Αθήνα, ίσως να προωθεί τρόφιμα και φάρμακα στο Ιράκ ή στην Αφρική'' κι αν χρειαστεί θα ξαναπολεμήσει όσους καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ, είτε είναι οι Γερμανοί Ναζί, είτε οι Ιταλοί φασίστες, είτε -δυστυχώς σήμερα- οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί σύμμαχοί τους''.

Σήμερα…
Θα συπλήρωνα εγώ, ο Γιώργος Θαλάσσης ζει και μετέχει μαζί μας στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για ηθική, διαφάνεια, δημοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη…

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Ας πούμε πως «έφταιξε» το τραγουδάκι του Κηλαϊδόνη που άκουσα, μετά από καιρό:
«Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
"Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το έχει πει κανένας για κανέναν
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω
μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα...»

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]
…όσοι ζουν αυτές τις ιστορικές μέρες στον Πύργο, ξέρουν…

[αφήστε καμια μπαλκονόπορτα ανοιχτή,
μη ρθει καμια νύχτα να ξαποστάσει..."]

4.10.06

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΡΕΠΟΡΤΕΡ (...όπως λέμε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΡΝΗ;)

Ανησυχητικά φαινόμενα…μαύρα σύννεφα στον ουρανό της τοπικής δημοκρατίας του Ηλειηστάν. Και δεν το κρύβω πως φοβάμαι!
Δεν φοβάμαι τους τραμπουκισμούς ούτε βέβαια τις απειλές. Φοβάμαι την δημοσιογραφία!...
Τη δημοσιογραφία, που όσο περίεργα σωπαίνει άλλο τόσο περίεργα μιλά. Τη φοβάμαι γιατί αυτό δείχνει πως την σκιάζει «φοβέρα και σκλαβιά».
Μα πέρασαν μέρες υπομονής κι είπα να…διακόψω την αναμονή μου. Δεν ήταν θέμα αντοχής για μένα. Απλά πιστεύω ότι η παρατεινόμενη υπομονή κινδυνεύει να εκπέσει σε ανοχή κι η ανοχή είναι διδυμάκι της συγκάλυψης.

Όταν σπεύδουμε να κάνουμε ρεπορτάζ ακόμη και για μια μικροκλοπή («ευτελούς αξίας», που λένε οι δικαστικοί…), που έκανε το τσιγγανάκι στη λαϊκή ή ο μετανάστης στην φτωχογειτονιά μας και την προβάλουμε θεαματικά ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΜΕΛΙΟ ΛΙΘΟ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ…

Αλλά δεν μας κινεί το ενδιαφέρον μια ΚΛΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ («ιδιαίτερα μεγάλης αξίας», που λένε οι δικαστικοί και οι πολιτικοί…), την οποία δεν δημοσιοποιεί η αστυνομία (!!!) αλλά καταγγέλλεται, ως «εξαφάνιση πειστηρίων» από τον υποψήφιο Δήμαρχο Παρασκευόπουλο και από την πλειοψηφία των πολιτών!...
…κι εμείς δεν την αντιμετωπίζουμε ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!...
…μια ΚΛΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, από κλέφτες «με λογιστικές ανησυχίες», που θα ήσαν ιδιαίτερα χρήσιμα και αποκαλυπτικά στους ορκωτούς λογιστές για να ελέγξουν: 1) την λειτουργία μιας δημοτικής επιχείρησης που πτώχευσε, αλλά και 2) για να φανεί το ήθος ατόμων που κατέχουν δημόσια αξιώματα…

Κι ενώ δεν μας κινούν το ενδιαφέρον, δεν αγγίζουν την ευαισθησία μας, την πολιτική, την κοινωνική και την ανθρώπινη, τέτοια συνταρακτικά γεγονότα!...επιδιδόμαστε σε «αφ’ υψηλού» κριτική της ποιότητας του προεκλογικού αγώνα…

Ε, τότε παίζουμε «περίεργους ρόλους», (ανεξάρτητα από το αν κατηγορηθούμε ή όχι ότι όσα γράφουμε είναι κατευθυνόμενα ή υπαγορευμένα…) και σίγουρα τα γραπτά μας δεν υπηρετούν ούτε την πολιτική ούτε την κοινωνία…

Μιλάω για το «πολλά βαρύ και όχι» ύφος μας, που (μεταξύ μας) έχει κάτι από κρέμα Προκρούστη με Γκεμπελική σαντιγί…
Μιλάω γι’ αυτό το ύφος «βαρύ πεπόνι», με το οποίο ισοπεδώνουμε σαν χειριστές οδοστρωτήρα και όχι σαν δημόσια γράφοντες:
Τις θέσεις του ενός, με την ασυνάρτητη υποσχεσιολογία του άλλου
Την ηθική του ενός, με την ενοχή του άλλου
Το ονειρικό πολιτικό κονσέρτο του ενός, με το παραλήρημα του άλλου
Το κάλεσμα στην ελπίδα του ενός, με την τρομοκρατία του άλλου

Δεν αρκεί ο Χιτλερικός χαιρετισμός που απηύθυνε από εξέδρας στους ΕΜΒΡΟΝΤΗΤΟΥΣ ακροατές του (μερικοί από τους οποίους ήταν οπαδοί του…) ο παραπαίων… να μας αφυπνίσει;…
Το λειτούργημά μας, αν όντως απέχει από αυτό της πόρνης (όπως ολόψυχα εύχομαι), δεν θα έπρεπε να μας επιβάλει να μην εκπορνεύουμε την ενημέρωση και την αλήθεια;


Γνωστέ-άγνωστε ρεπόρτερ,
Παρακολουθώ εδώ και μήνες τις ριπές των καταγγελιών του Υποψήφιου Δημάρχου Πύργου, Μάκη Παρασκευόπουλου, για την δημοτική αρχή.
Οι κατηγορίες του είναι συνταρακτικές και διαδέχεται η μια την άλλη!

Η μικρή κοινωνία μας έκπληκτη και αηδιασμένη διαβάζει συνεχώς «νέα κόλπα» της Δημοτικής Εξουσίας
ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (και κάποιες φορές από τον Αθηναϊκό Τύπο…)
και απλά τάζει κερί να αντέξουμε μέχρι της Όσιας Μελανίας (31/12 γιορτάζεται η χάρη της) για ΝΑ ΛΕΥΤΕΡΩΘΕΙ Η ΠΟΛΗ!...
…για να απαλλαγούμε από την πλέον «ανεκδιήγητη» εξουσία που γνώρισε ποτέ Ελληνική πόλη!!! (πιθανό να συναντάται μόνο στο νησί της από δυσμάς γείτονος (Σικελία…)

Κι εμείς, γιατί δεν κάνουμε ρεπορτάζ γύρω από τα συνταρακτικά καταγγελλόμενα;
Γιατί δεν κάνουμε έρευνα για να δώσουμε στοιχεία και να παρουσιάσουμε διάφορες απόψεις;
Δεν ακούμε; Δεν βλέπουμε; Δεν διαβάζουμε; Δεν μαθαίνουμε; Δεν αισθανόμαστε; Δεν εξοργιζόμαστε; Δεν αηδιάζουμε;

Άραγε, βλέπουμε τα μάτια των παιδιών μας τα βράδια; Το μπορούμε ή μήπως σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή, όταν μας κοιτάζουν;
Έλεος πια!
(Θα ήμουν άδικος αν ξεχνούσα τη φωτεινή εξαίρεση του Μάκη Νοδάρου και της Ελευθεροτυπίας…)

29.8.06

Oταν...



γαλάζιοι βουλευτές, μεγαλοξενοδόχοι (με πανελλήνια επιχειρηματική δράση), υπηρεσιακοί παράγοντες του ΕΛΓΑ (αγροτικές αποζημιώσεις), μεγαλοεργολάβοι κλπ
ΠΙΕΖΟΥΝ
εργάτες, αγρότες, οικοδόμους, υπαλλήλους, πολιτικούς μηχανικούς, άρρωστους γονείς...κλπ
ΝΑ ΜΗ
βάλουν υποψηφιότητα σε δημοτική κίνηση, αντίπαλη στον "άσφαλτο" δήμαρχο,

ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ
πόσο ουτοπικό είναι το εγχείρημα,


που για πρώτη φορά στη ζωή μας επιδιώκουμε εδώ στον Πύργο...

Η μισή πόλη όμως αντιστέκεται... και δε διστάζει να σηκώσει κεφάλι


(στη φωτο "αδίστακτη" ακτιβίστρια αντίπαλος του "ασφάλτου" Δημάρχου :)

25.8.06

la tomatina !

(ζώντας τον μύθο μου στον Πύργο…)


Φέτος κάνω μια απόπειρα να «ΖΩ ΤΟ ΜΥΘΟ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ»… και δεν πήγα διακοπές...
[Μπορεί και να το κάνω επίτηδες: «για να στραβώσει κι άλλο ο Πύργος της Πίζας, επιμένω ν’ αγαπώ τον Πύργο της Ηλείας!»]

Έμεινα στον Πύργο ν’ απολαύσω τις προεκλογικές αυγουστιάτικες νύχτες, να φωτίζουν τον ουρανό τους -που και που- προεκλογικά πυροτεχνήματα…

Κι ενώ αδημονώ ακόμη για την «καλή φάση», είναι όλα τόσο υποτονικά και νωχελικά, σαν να σκάνε κάτι ληγμένα πασχαλινά πυροτεχνήματα…

Όμως…
…επειδή κάποιες κακές φήμες (οικολόγοι θα τις λένε…) υποστηρίζουν ότι τα ληγμένα πυροτεχνήματα είναι επικίνδυνα -όπως και τα ληγμένα δακρυγόνα που έριξαν τα ΜΑΤ στις φοιτητικές κινητοποιήσεις τον Ιούνιο σε βάρος των παιδιών σας!!! (αυτό κι αν ήταν Λίβανος…αυτό κι αν ήταν Ισραηλιτική πολεμική αλητεία…)
Και...
…επειδή η μαμά μου που είναι παλαιοπασόκα και παλαιοαντιδεξιά δεν με αφήνει να χαρώ αυτό το Καλοκαίρι και με ντοπάρει διαρκώς για να ανεβάσει την προεκλογική μου πίεση, σκέφτηκα να φύγω!...
Να πάω σ’ έναν άλλο πόλεμο να ξαχαρμανιάσω... αφού ο τοπικός προεκλογικός πόλεμος με ξενερώνει…
και βρήκα τον ντοματοπόλεμο!!!
Στην Ισπανία, στο μικρό χωριό Bunol 30 χιλ. δυτικά της Valencia;… την Τρίτη που μας έρχεται γίνεται ο μεγάλος πόλεμος!…

Κάθε τελευταία Τρίτη του Αυγούστου (29/8 εφέτος…), στις 11 το πρωί, αρχίζει ο ντοματοπόλεμος!
Μπορεί να μην πολεμήσω για τις αξίες του δυτικού κόσμου (όπως οι αμερικάνοι) ούτε για την εκλογή ενός «Νέου Ασφάλτου Ηγέτη» (όπως διάφοροι προεκλογικά ενεργοί πολίτες) αλλά λίγη εκτόνωση και χαρά ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…
Εκεί θα χαρώ!!!... Γιατί πετώντας τις ντομάτες μου, θα μπορώ να φαντάζομαι σαν στόχο το ανερυθρίαστο πρόσωπο κάποιων τοπικών αρχόντων και θα το κάνω να κοκκινίσει επιτέλους!
Εκεί θα έχουν συγκεντρωθεί -λένε- 35 χιλ. «πολεμιστές» και δεκάδες φορτηγά που θα αδειάζουν στους δρόμους 160 τόνους ντομάτες τις οποίες έχει αγοράσει το κράτος από τα έσοδα του τουρισμού. Το έθιμο αυτό υπάρχει εδώ και 40 χρόνια. Λένε πως κρατάει από κάποια διαδήλωση κατά του Φράνκο, που πετάγανε ντομάτες...

Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να πετάς ντομάτες σε άγνωστους αλλά κυρίως σε γνωστούς, που το αξίζουν…
Τελικά νομίζω ότι βρήκα τη δουλειά που θα μου άρεσε: ΔΑΣΚΑΛΟΣ, που θα παραδίδει μαθήματα «ΝΤΟΜΑΤΟΠΟΛΕΜΟΥ»…

21.8.06

Kύριε Μεϊμαράκη, δεν ήξερες;

ότι στην επιχείρηση διάσωσης του απερχόμενου Δήμαρχου Πύργου, που πρωταγωνίστησες ...

σε έβαλαν να εγκαινιάσεις χθες Κυριακή 20-8-2006

ένα έργο που δημοπρατήθηκε σήμερα Δευτέρα 21-8-2006

(θα το διαβάσεις αύριο σε Αθηναϊκές εφημερίδες...)

Σε μια άλλη χώρα ίσως θα έπρεπε
να σηκωθούν κι οι πέτρες... μα και στον υποτελή Πύργο ακόμηγελάμε...με την φιέστα των 150 ατόμων
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;

ή μήπως ήξερες; ή μήπως ήξερες; ήξερες; ήξερες;;;;;;

19.8.06

Blogo Χεσίματα ΓΙΑ ΣΕΝΑ κύριε ΜΕΙΜΑΡΑΚΗ


Ολα μπορούν να γίνουν ...όλα μπορούν να διαστρεβλωθούν και να χωρέσουν σ΄αυτή τη ζωή...
Αλλά έτσι χάνει τη χάρη του το καθένα...έτσι χάνουμε την απόλαυση του καθενός...έτσι γενιούνται οι νευρικοί εραστές...(ψιλοάσχετο, αλλά κάπου ήθελα να το χωρέσω...)

Αυτοί που αγαπάνε τον πόλεμο, που φοβουνται την ελευθερία, που φτιάχνονται με τη νεκροφιλία και ξεδίνουν με την προγονολαγνεία...

Και πάνε ας πούμε για να ξεδώσουν το πάθος τους και φτιάχνουν νέο άγαλμα (δεύτερο)
για τον ίδιο ήρωα τοποθετώντας το σε άλλη πλατεία του ίδιου Δήμου... Πύργος 2006
ΚΑΛΕΣ ΜΙΖΕΣ ΔΗΜΑΡΧΕ ΠΥΡΓΟΥ!
ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕΙΜΑΡΑΚΗ...
ΠΟΥ ΘΑ κανεις τα αποκαλυπτηρια ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ!!!
ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ, ΕΚΕΙ ΚΟΝΤΑ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ;

ΑΙΝΤΕ ΒΡΕ ΜΕΙΜΑΡΑΚΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΨΕΥΤΟ ΕΓΚΑΙΝΙΑ (αφού η αρχαιολογική υπηρεσία διαφωνεί!!!) ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΓΟΡΑΣ (ΕΡΓΟ ΤΟΥ Υπουργειου πολιτισμού επί ΠΑΣΟΚ) ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΤΕ ΣΑΝ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΤΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΤΙΡΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΣΙΛΕΡ...Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΕ!!!
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ;

Επιπλέον χθες μετέφεραν αγάλματα από το μουσείο της Αρχαίας Ολύμπιας με φορτηγά εταιρείας πλακιδίων. Τα αγάλματα θα παραμείνουν στο μουσείο της Αρχαίας αγοράς για μια εβδομάδα.

16.8.06

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ....

(Τα Λιβανίσματα δεν είν’ δημοκρατία)

Δημοκρατία δεν είναι το σύστημα που δίνει στο φτωχό, φτώχεια και στον πλούσιο, πλούτο…ούτε αυτό που δίνει πλούτο στους εκλεγμένους "υπηρέτες" του λαού…

Δημοκρατία δεν είναι το να πεθαίνουν οι άρρωστοι φτωχοί πιο γρήγορα κι εύκολα από τους άρρωστους πλούσιους…

Δημοκρατία δεν είναι το να ζεις σε μια κοινωνία με διάχυτο το φόβο…αν κρίνεις τους θεσμικούς παράγοντες…

Δημοκρατία δεν είναι το να σου κόβω την καλημέρα όταν ο θεός σου δεν συμπίπτει με τον θεό μου….

Δημοκρατία δεν είναι το να ελέγχονται οι εφημερίδες από θεσμικούς παράγοντες για να αποκλείουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους…

Δημοκρατία δεν είναι η ισότητα στην πείνα, τον πόνο και το φόβο…

Δημοκρατία δεν είναι το να μη φοβάσαι να εκφραστείς δημόσια για το κόμμα που ψηφίζεις αλλά να φοβάσαι να εκφράσεις την επιλογή σου για υποψήφιο Δήμαρχο…

Δημοκρατία δεν είναι οι προεκλογικές «κουμπαριές» (ή κουμπουριές) που φέρνουν περίεργα αποτελέσματα (πράσινος νομάρχης στηρίζει μπλε Δήμαρχο)…

Δημοκρατία δεν είναι μια κοινωνία που θεωρείται ένοχη γιατί ανέχεται τους ενόχους.

Δημοκρατία δεν είναι το βασίλειο της αδιαφάνειας, της μίζας και της διαφθοράς…

Δημοκρατία δεν είναι εσύ να έχεις βίλες και μεζονέτες κι εγώ να είμαι μαριονέτα των τραπεζών γιατί απόχτησα ένα σπίτι που θα εξοφλήσουν τα εγγόνια μου…

Δημοκρατία δεν είναι το να εκλέγονται οι Νομάρχες κι οι Δήμαρχοι από την ΟΜΟΦΩΝΗ ΨΗΦΟ κοινωνικών ομάδων που εξαπατώνται και εξαγοράζονται μαζικά, με μεσάζοντα τον αρχηγό…

Δημοκρατία δεν είναι η παραμύθα για λαγούς και πετραχήλια που τάζεις προεκλογικά…

Δημοκρατία δεν είναι το βασίλειο των ψηφοθηρικών μικροεξυπηρετήσεων…

Δημοκρατία δεν είναι το να εκλέγονται οι Νομάρχες κι οι Δήμαρχοι με τσιμέντινη ή ασφάλτινη ψήφο...

Δημοκρατία δεν είναι το να εκβιάζεις, εξυβρίζεις, απειλείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους…

Δημοκρατία δεν είναι το να ζεις φοβούμενος για τη ζωή των παιδιών σου και για τη σωματική σου ακεραιότητα…

Δημοκρατία δεν είναι το να φθείρεις τα αυτοκίνητα του πολιτικού σου αντιπάλου…

Δημοκρατία δεν είναι η Λιβανοποίηση της καθημερινής σου ζωής…

Δημοκρατία δεν είναι …
Ωχ, παρασύρθηκα με το να σας ιστορώ τι δεν είν’ Δημοκρατία και ξέχασα να σας πω ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!...
Ε, λοιπόν, αν δεν είναι όλα αυτά, τότε η Δημοκρατία είναι ένα καλό πράμα…

13.8.06

Αβελ ή Κάιν;

η ευλογημένη ευκαιρία επιλογής


Ένας νέγρος διηγείται στα εγγόνια του την ιστορία του Καϊν και του 'Αβελ.
- Παιδιά μου, οι πρώτοι άνθρωποι που δημιούργησε ο Θεός ήταν μαύροι, τους λέει. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι, αλλά σταθήκανε άτυχοι με τα παιδιά τους. Από τα δυο που κανανε, ο ένας έγινε φονιάς κι ο άλλος πεθαμένος…αφού μια μέρα, ο νέγρος Καϊν σκότωσε το νέγρο 'Αβελ.
Τότε παρουσιάστηκε ο Θεός και τον ρώτησε με άγρια φωνή...
- Καϊν τι έκανες στον αδελφό σου;
Τότε ο Καϊν άσπρισε από το φόβο του....Και από τότε όλοι οι απόγονοι του Κάιν είναι άσπροι...
Έτσι έγινε η πρώτη δολοφονία στον τρίτο κόσμο…

- Παιδιά μου -συνέχισε ο γερονέγρος- θυμήθηκα να σας πω αυτή την ιστορία, γιατί χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου το Θεό και μου είπε:

-Άκου: O σημερινός Aβελ θα ζήσει! O Aβελ θα ζήσει! O Aβελ θα ζήσει αυτή τη φορά!
Ο κόσμος μέσα στην αδυναμία του είναι γεμάτος από Kάιν. Έως πότε θα ανέχομαι να βλέπω τους Aβελ Mου να καταδικάζονται και να σκοτώνονται από τους Kάιν;
Πόσοι ακόμη θα πρέπει να χαθούν; Κάθε φορά που ένας Aβελ ορθώθηκε, ένας Kάιν επανέλαβε το έγκλημά του χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.
O Θεός φαινόταν θλιμμένος, λέγοντάς το αυτό και με λύπησε και μένα.

-Γιατί αυτό, Θεέ μου; Τον ρώτησα.
-Eίναι γιατί οι Aβελ είναι οι απόγονοί Mου, προέρχονται από Mένα.Ενώ οι Kάιν ανήκουν στον κόσμο, προέρχονται από τους ανθρώπους.
Αλλά αυτή τη φορά θα σταθώ ανάμεσα στον Kάιν και τον Aβελ Mου.
Θα ξεριζώσω ό,τι προέρχεται από τον Kάιν, θ’ αφαιρέσω από το χέρι του το όπλο του, απογυμνώνοντάς τον.
Θ’ αναγκαστεί ν’ αντιμετωπίσει τον Aβελ άοπλος. Θα σταθώ εκεί κοντά του και θα του πω: Aντίκρυσέ Mε, πριν το κάνεις!

-Θεέ μου, νομίζω ότι καταλαβαίνω το προηγούμενο μήνυμά Σου, του είπα.
-Kατάλαβες μόνο ένα μέρος, παιδί Mου.
-Eνα μέρος απ’ ό,τι κατάλαβα, είναι ότι ο Kάιν αντιπροσωπεύει…
-Nαι, ο Kάιν αντιπροσωπεύει ό,τι απεχθάνονται τα Mάτια Mου:
[Aντιπροσωπεύει σ’ αυτή την εποχή την διαπλοκή, την ανηθικότητα, τον πλούτο, την κακία, την αδικία, το μίσος, τη βία, τον φόβο, τους καταπιεστές εκείνων που ευλόγησα.]
O Aβελ προέρχεται από Mένα, τον έπλασα κατά την εικόνα Mου, είναι ο απόγονος Mου.
[Aκριβώς και εξ αιτίας αυτής της διαφοράς, ο Kάιν τον μισεί].
Θ’ αποκαταστήσω τη Δημιουργία Mου. Nαι!!!

Επιμύθιο
Συμβολικά, ωστόσο, το όνομα Κάιν σημαίνει σώμα και υλικές ανθρώπινες επιθυμίες, ενώ ο Άβελ αντιπροσωπεύει την ψυχή και την ιδεαλιστική ανθρώπινη φύση.
Οι χαρακτήρες αυτοί ονομάσθηκαν έτσι όχι για να αρνηθούμε το σώμα και τις επιθυμίες του αλλά για να προειδοποιήσουν ότι η λαγνεία για τα υλικά πλούτη θα μπορούσε να σκοτώσει το πνεύμα, τις αξίες και τα ιδανικά, γι' αυτό και ειπώθηκε ότι ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ.
Μην θεωρείται την ιστορία του Κάιν που σκότωσε τον Άβελ ένα απλό αδελφικό καυγά…
Γύρω μας συναντάμε διαρκώς Κάϊν και Αβελ και το προκλητικότερο -η λαμπρή ευκαιρία ζωής!- είναι ότι κάποιες φορές καλούμαστε και μπορούμε να επιλέξουμε τον ένα από τους δυο!...
Ας μην αφήνουμε αυτή την ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη!…Είναι η «ευλογημένη ευκαιρία» Μας!...


Πάει καιρός που με απασχολεί η συγγραφή ενός «ύμνου στην καλοσύνη». Δύσκολοι καιροί για τέτοιο εγχείρημα. Τη μια ο διαρκής κοινωνικός πόλεμος με τους καθημερινούς θανάτους από πείνα, την άλλη ο πόλεμος στο Λίβανο, την παράλλη ο αδυσώπητος προεκλογικός πόλεμος… ειλικρινά δυσκολεύομαι. Το κείμενο αυτό είναι απλά μια απόδειξη ότι το παλεύω…

10.8.06

Παιχνίδια με τα νούμερα

1 x 8 + 1 = 9
12 x 8 + 2 = 98
123 x 8 + 3 = 987
1234 x 8 + 4 = 9876
12345 x 8 + 5 = 98765
123456 x 8 + 6 = 987654
1234567 x 8 + 7 = 9876543
12345678 x 8 + 8 = 98765432
123456789 x 8 + 9 = 987654321

1 x 9 + 2 = 11
12 x 9 + 3 = 111
123 x 9 + 4 = 1111
1234 x 9 + 5 = 11111
12345 x 9 + 6 = 111111
123456 x 9 + 7 = 1111111
1234567 x 9 + 8 = 11111111
12345678 x 9 + 9 = 111111111
123456789 x 9 + 10= 1111111111

9 x 9 + 7 = 88
98 x 9 + 6 = 888
987 x 9 + 5 = 8888
9876 x 9 + 4 = 88888
98765 x 9 + 3 = 888888
987654 x 9 + 2 = 8888888
9876543 x 9 + 1 = 88888888
98765432 x 9 + 0 = 888888888



1 x 1 = 1
11 x 11 = 121
111 x 111 = 12321
1111 x 1111 = 1234321
11111 x 11111 = 123454321
111111 x 111111 = 12345654321
1111111 x 1111111 = 1234567654321
11111111 x 11111111 = 123456787654321

111111111 x 111111111 =12345678987654321

Ομως...

...παρά τα βάρη, το φάντασμα μου θα συνεχίσει να περιφέρεται στις πόλεις των ονείρων μας και θα περιμένει την έμπρακτη υποστήριξη σας στις εκλογές του Οκτωβρίου, στην υποψηφιότητα που θα έχει σύνθημα:
«ψηφίστε κάποιον που ΝΑ ΤΟΝ ΛΙΩΝΕΤΕ για 4 χρόνια στην κριτική, ΑΝΤΙ για κάποιον που ΘΑ ΣΑΣ ΛΙΩΝΕΙ, αν τολμήσετε να τον κρίνετε!...»

(Ναι!...είναι σαφές ότι ζω τις δημοτικές εκλογές του Πύργου...)

6.8.06

Το παλεύω...


Δεν ξέρω αν πρέπει να απολογηθώ που μένω κολημένος στο ίδιο κείμενο (το άλλο της μάτι) και στο ίδιο τραγούδι (Φεϊρούζ) τόσες μέρες...
Σίγουρα είναι ο πόλεμος και ο καλοκαιρινός ήλιος και τα εγκαύματά τους -ψυχή τε και σώματι- αλλά φτάνει μόνο αυτό;
Θα δείξει...Οι έρευνες συνεχίζονται...στο μεταξύ το παλεύω

18.7.06

ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙ...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι…Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδα τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με…ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;…αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεξε.
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: "EEEE, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!..."
Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί.
Όταν γύρισε σπίτι της είπε: "αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις;!!!"
Αυτή δεν του απάντησε...
"Δεν με ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;… "

Αργότερα, παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα -μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε- η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της.
Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει.
Τότε της φώναξε: "Πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!!"
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: "ΑΑ, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση" κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε.

Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι όπου μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια... Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.
Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
"Αγαπημένε μου γιε, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις… Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις........όταν ήσουν πολύ μικρός είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με την δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι... Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου, η μητέρα σου."


(σ' ευχαριστώ Γωγώ, σ' ευχαριστώ Χάρη)

11.7.06

Το μάθημα της πεταλούδας

Μια ημέρα εμφανίστηκε ένα μικρό άνοιγμα σε ένα κουκούλι. Ένας άντρας έμεινε και παρατηρούσε με τις ώρες το σώμα μιας πεταλούδας, που έβγαινε απ’ το άνοιγμα.
Όμως κάποια στιγμή νόμισε πως αργούσε υπερβολικά να βγει. Όπως το κοίταζε του φαινόταν σαν να μην υπάρχει καμία πρόοδος. Τότε σκέφτηκε πως η πεταλούδα είχε πρόβλημα και ήθελε βοήθεια. Νόμισε πως είχε προχωρήσει μέχρι το σημείο που μπορούσε αλλά σαν κάτι να την εμπόδιζε να συνεχίσει άλλο. Έτσι ο άντρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι.
Η πεταλούδα μετά από αυτό βγήκε πολύ εύκολα… Αλλά είχε μαραμένο σώμα, μικροσκοπικά ζαρωμένα φτερά κι έμενε εντελώς ακίνητη! Στην πραγματικότητα, η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ζωής ανάπηρη. Το μόνο που κατάφερνε ήταν να σέρνεται με αυτό το μαραμένο σώμα και τα ζαρωμένα φτερά. Ποτέ δεν κατάφερε να πετάξει.
Ο άντρας παρά την ευγένειά του και την καλή του θέληση δεν κατάλαβε ότι έπρεπε η πεταλούδα να βγει από αυτό το μικροσκοπικό άνοιγμα, όταν θα «έλθει η ώρα της»... Η φύση είχε καθορίσει τον τρόπο και το χρόνο, που έπρεπε να βγει από εκεί … Αφού θα περνούσαν όσες ώρες χρειαζόταν και μόλις θα είχε ελευθερωθεί η πεταλούδα -φυσιολογικά- με τη δική της προσπάθεια από το κουκούλι, τότε θα μπορούσε και να πετάξει…

Μερικές φορές, οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Χρειαζόμαστε τις δικές μας προσπάθειες, χωρίς δεκανίκια από εθελοντές σωτήρες, που μπορεί να παραβιάζουν την φυσική ροή μας και να βιάζουν το δρόμο μας. Λένε πως αν περνούσε η ζωή μας χωρίς οποιαδήποτε εμπόδια, θα ακρωτηριαζόμαστε στο πρώτο βοριαδάκι... Δεν θα ήμαστε τόσο δυνατοί όσο μας χρειάζεται για να σταθούμε στη φύση. Χωρίς εμπόδια ποτέ δεν θα μπορούσαμε να πετάξουμε.

Αναζήτησα τη δύναμη... Και βρήκα τις δυσκολίες που με έκανα δυνατό.
Αναζήτησα τη σοφία... Και βρήκα προβλήματα για να λύνω. Αναζήτησα την ευημερία... Και βρήκα την δημιουργική εργασία στην εκπαίδευση. Αναζήτησα το θάρρος ..... Και βρήκα εμπόδια για να τα υπερνικήσω. Αναζήτησα την αγάπη... Και βρήκα ανθρώπους με προβλήματα να βοηθήσω.

Δεν βρήκα τίποτα από όσα ήθελα... Αλλά βρήκα όσα με έκαναν χρήσιμο.

Δεν φιλοδόξησα να είμαι «αρκετός» για κανένα (είναι ανελευθερία για τον άλλο αυτό…). Άλλωστε δεν μου «αρκεί» κανείς. Ούτε όαση στην έρημο, με βλέπω…Άλλωστε ξέρω την ματαιότητα των αντικατοπτρισμών…
Γίνομαι κάπου-κάπου μια δροσοσταλιά, στην έρημο των συντρόφων μου.
Μερικοί με χρησιμοποίησαν για να επιβιώσουν μέχρι να…
Μερικοί το έκαναν αυτό με σεβασμό στην ψυχή μου…Άλλοι με εξάτμισαν!... Εξατμισμένος πια είμαι υγρασία στην ατμόσφαιρα…
Που και που μπορεί να ξανάρχομαι σαν βροχούλα ή μπόρα…Συχνότερα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα δάκρυ…
Καλά ηλιοβασιλέματα έζησες. Σου εύχομαι καλές ανατολές…

Μισός αιώνας ζωής ένα πράγμα μου δίδαξε: «Ζήσε τη ζωή χωρίς φόβο. Ζωή είναι να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια και να κάνεις ό,τι μπορείς να τα ξεπεράσεις. Ζωή δεν είναι το αποτέλεσμα. Ζωή είναι ο αγώνας, το ταξίδι, η επιδίωξη…στο σωστό χρόνο!

Και μια και ξαναθυμήθηκα το «σωστό χρόνο» και την πεταλούδα ένα πράγμα έχω να σας πω: Δεν ξέρω από πεταλούδες αλλά ξέρω από πετάγματα, γιατί ξέρω από Αγγέλους!
Γιατί οι φίλοι μου είναι άγγελοι. Άλλοι κυκλοφορούν με τα φτερά τους κι άλλοι τα φοράνε πάντα όταν τους χρειάζομαι.
Όλοι μένουν μακριά μου (αυτό μας έλειπε οι άγγελοι να μένουν μαζί με τους ανθρώπους) αλλά φτάνει ένα και μόνο τηλεφώνημα για να νιώσω δίπλα μου, τη σκέπη των πτερύγων τους...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, πότε θα πω, σε όσους κρατούν καλά διατηρημένα τα φτερά τους;
Που θα πάει;… μια μέρα θα το καταφέρω.

(ευχαριστώ Πόπη :)