Το μάθημα της πεταλούδας

Μια ημέρα εμφανίστηκε ένα μικρό άνοιγμα σε ένα κουκούλι. Ένας άντρας έμεινε και παρατηρούσε με τις ώρες το σώμα μιας πεταλούδας, που έβγαινε απ’ το άνοιγμα.
Όμως κάποια στιγμή νόμισε πως αργούσε υπερβολικά να βγει. Όπως το κοίταζε του φαινόταν σαν να μην υπάρχει καμία πρόοδος. Τότε σκέφτηκε πως η πεταλούδα είχε πρόβλημα και ήθελε βοήθεια. Νόμισε πως είχε προχωρήσει μέχρι το σημείο που μπορούσε αλλά σαν κάτι να την εμπόδιζε να συνεχίσει άλλο. Έτσι ο άντρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι.
Η πεταλούδα μετά από αυτό βγήκε πολύ εύκολα… Αλλά είχε μαραμένο σώμα, μικροσκοπικά ζαρωμένα φτερά κι έμενε εντελώς ακίνητη! Στην πραγματικότητα, η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ζωής ανάπηρη. Το μόνο που κατάφερνε ήταν να σέρνεται με αυτό το μαραμένο σώμα και τα ζαρωμένα φτερά. Ποτέ δεν κατάφερε να πετάξει.
Ο άντρας παρά την ευγένειά του και την καλή του θέληση δεν κατάλαβε ότι έπρεπε η πεταλούδα να βγει από αυτό το μικροσκοπικό άνοιγμα, όταν θα «έλθει η ώρα της»... Η φύση είχε καθορίσει τον τρόπο και το χρόνο, που έπρεπε να βγει από εκεί … Αφού θα περνούσαν όσες ώρες χρειαζόταν και μόλις θα είχε ελευθερωθεί η πεταλούδα -φυσιολογικά- με τη δική της προσπάθεια από το κουκούλι, τότε θα μπορούσε και να πετάξει…

Μερικές φορές, οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Χρειαζόμαστε τις δικές μας προσπάθειες, χωρίς δεκανίκια από εθελοντές σωτήρες, που μπορεί να παραβιάζουν την φυσική ροή μας και να βιάζουν το δρόμο μας. Λένε πως αν περνούσε η ζωή μας χωρίς οποιαδήποτε εμπόδια, θα ακρωτηριαζόμαστε στο πρώτο βοριαδάκι... Δεν θα ήμαστε τόσο δυνατοί όσο μας χρειάζεται για να σταθούμε στη φύση. Χωρίς εμπόδια ποτέ δεν θα μπορούσαμε να πετάξουμε.

Αναζήτησα τη δύναμη... Και βρήκα τις δυσκολίες που με έκανα δυνατό.
Αναζήτησα τη σοφία... Και βρήκα προβλήματα για να λύνω. Αναζήτησα την ευημερία... Και βρήκα την δημιουργική εργασία στην εκπαίδευση. Αναζήτησα το θάρρος ..... Και βρήκα εμπόδια για να τα υπερνικήσω. Αναζήτησα την αγάπη... Και βρήκα ανθρώπους με προβλήματα να βοηθήσω.

Δεν βρήκα τίποτα από όσα ήθελα... Αλλά βρήκα όσα με έκαναν χρήσιμο.

Δεν φιλοδόξησα να είμαι «αρκετός» για κανένα (είναι ανελευθερία για τον άλλο αυτό…). Άλλωστε δεν μου «αρκεί» κανείς. Ούτε όαση στην έρημο, με βλέπω…Άλλωστε ξέρω την ματαιότητα των αντικατοπτρισμών…
Γίνομαι κάπου-κάπου μια δροσοσταλιά, στην έρημο των συντρόφων μου.
Μερικοί με χρησιμοποίησαν για να επιβιώσουν μέχρι να…
Μερικοί το έκαναν αυτό με σεβασμό στην ψυχή μου…Άλλοι με εξάτμισαν!... Εξατμισμένος πια είμαι υγρασία στην ατμόσφαιρα…
Που και που μπορεί να ξανάρχομαι σαν βροχούλα ή μπόρα…Συχνότερα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα δάκρυ…
Καλά ηλιοβασιλέματα έζησες. Σου εύχομαι καλές ανατολές…

Μισός αιώνας ζωής ένα πράγμα μου δίδαξε: «Ζήσε τη ζωή χωρίς φόβο. Ζωή είναι να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια και να κάνεις ό,τι μπορείς να τα ξεπεράσεις. Ζωή δεν είναι το αποτέλεσμα. Ζωή είναι ο αγώνας, το ταξίδι, η επιδίωξη…στο σωστό χρόνο!

Και μια και ξαναθυμήθηκα το «σωστό χρόνο» και την πεταλούδα ένα πράγμα έχω να σας πω: Δεν ξέρω από πεταλούδες αλλά ξέρω από πετάγματα, γιατί ξέρω από Αγγέλους!
Γιατί οι φίλοι μου είναι άγγελοι. Άλλοι κυκλοφορούν με τα φτερά τους κι άλλοι τα φοράνε πάντα όταν τους χρειάζομαι.
Όλοι μένουν μακριά μου (αυτό μας έλειπε οι άγγελοι να μένουν μαζί με τους ανθρώπους) αλλά φτάνει ένα και μόνο τηλεφώνημα για να νιώσω δίπλα μου, τη σκέπη των πτερύγων τους...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, πότε θα πω, σε όσους κρατούν καλά διατηρημένα τα φτερά τους;
Που θα πάει;… μια μέρα θα το καταφέρω.

(ευχαριστώ Πόπη :)