29.10.06

ΑΝ ΔΕΝ ΣΚΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΘΗΣΕΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ

ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΩΝ (στην γειτονιά των αγγέλων...)

Αν πήρες φόρα να διαβάσεις κάποιο κείμενο καταγγελτικό για την εξουσία, «πάρτο αλλιώς»…

Δεν λέω, είναι όμορφο να μετέχεις στις εκλογές, κυρίως όταν μοιάζουν σαν ένα όμορφο παραμύθι από εκείνα τα παλιά χρόνια της ελπίδας! Κάπως έτσι το ένοιωσα και το έζησα τους τελευταίους μήνες, που για πρώτη φορά στα 50 μου χρόνια συμμετείχα ενεργά σ’ αυτό το παιχνίδι, που κάποτε το τραγουδάγαμε καταγγελτικά, συντροφιά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σαν: «στημένο… κι από πριν ξεπουλημένο».

Τώρα που κερδίσαμε το πρώτο «κρίσιμο ντέρμπυ», νοιώθω την ανάγκη να αποτοξινωθώ ξαναγυρίζοντας στ’ αγαπημένα μου θέματα κι αφήνοντας το χρόνο να δείξει πόσο «επαγγελματίες» πολιτικοί είναι οι φίλοι μου, αρνούμενος να μετατραπώ σε «επαγγελματία» πολίτη…

Βέβαια είπαμε ότι Η ΨΗΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΘΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ… αλλά εκτός από την πολιτική (κι εντός της βέβαια…) υπάρχουν τα παιδιά, το παιχνίδι, οι φίλοι, το χιούμορ κι ο έρωτας…για να μας προστατεύουν από τον ιό εξουσία, που έγραφα προχτές…

Οι 3, οι 13 κι εμείς οι 1.013…
Πάμε αλλιώς λοιπόν, κι ας αναβάλλω για την ώρα όσα θα ήθελα να καταγγείλω για τις διεργασίες που γίνονται (Μάκη, δεν σε φοβάμαι!...θα τους μαζέψεις με τον τρόπο σου, είμαι σίγουρος) σε γνωστό δικηγορικό γραφείο (άραγε υπό την έγκριση και την καθοδήγηση άλλου μεγαλοδικηγορικού γραφείου των Αθηνών;;;)…

Διεργασίες από κάποιους ελάχιστους (ποσοτικά και ποιοτικά), που πιστεύουν ότι μπορεί να προκαλέσουν ανατροπές (ή να γίνουν ρυθμιστές) με μια αφαίρεση (16-3=13) και μια πρόσθεση (11+3=14) στη λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου!… Σίγουρα η πρόσθεση και η αφαίρεση είναι εύκολες πράξεις και τις ξέρουν. Φαίνεται όμως πως ξεχνούν, πως μαζί με τους όποιους 13, θα βρουν απέναντί τους και τους μαζικούς φορείς της πόλης, «…που είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε 1013!!!»

Όμως ξεφεύγω… «εγώ γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει…». Θα την πάω όμως εκεί που θέλω εγώ (για τις «πρόβες νυφικού», που γίνονται μετεκλογικά θα τα ξαναπούμε στο μέλλον...)

24.10.06

Η ΗΧΩ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ Νο 2...Πάμε Νομαρχία γλυκιά μου; ΜΠΕΕΕΕ



Σας παρουσιάζω σήμερα ένα «συνοπτικό οδηγό σίγουρης εκλογής» για μελλοντικούς Νομαρχιακούς Συμβούλους.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΡΩΤΗ:
Αρχικά διεκδικείς το χρίσμα του ΠαΣοΚ ως υποψήφιος Δήμαρχος του Δήμου «Πέρα Βρύσης». Εκεί αν είσαι …τυχερός, σε κόβει η «λαχανί (γιατί το πράσινο ξεθώριασε) κομματική ηγεσία» με τη Δημοτική, Νομαρχιακή ή -αν είσαι γκαντέμης φτάνεις μέχρι- την Περιφερειακή της λαιμητόμο.
[Συγχαρητήρια που σας έκοψαν! Περάσατε με επιτυχία το αρχικό στάδιο!...]
Ακολούθως ως «κομμένος» τρέχεις σε καφενεία, ψησταριές και πανηγύρια αλλά και σε μνημόσυνα και εγκαίνια μαγαζιών και τους καταγγέλλεις, εκφράζοντας την απειλητική θέλησή σου να κατεβάσεις ανεξάρτητο συνδυασμό!
Δυναμική εκλογής μπορεί να μη δημιουργείς έτσι, όμως η μπεσαμέλ ψυχολογία και η σαντιγί ιδεολογία των νερόβραστων λαχανί στελεχών, οδηγεί στην εκτίμηση ότι έτσι «κινδυνεύει η ενότητα»!...
Τότε ο υποψήφιος Νομάρχης-Διαίτης, που έχει στο μεταξύ «μιληθεί»… σε βάζει υποψήφιο Νομαρχιακό Σύμβουλο, για να …σωπάσεις! Όμως δεν σταματάς εδώ. Απαιτείς -γιατί, η δακρύβρεχτη λογική της ενότητας του χώρου έχει στο μεταξύ κυριαρχήσει- εγγυήσεις για μια εκλόγιμη θέση και επιπλέον την πρωτιά, ως Νομαρχιακός Σύμβουλος, στα εκλογικά τμήματα του Δήμου «Πέρα Βρύσης», για να αποκατασταθεί το «τρωθέν κύρος» σου!...
…όλα γίνονται όπως τα ζήτησες με μαθηματική ακρίβεια και την νύχτα των εκλογών χάνεσαι με καλοφορεμένο το πλατύ σου χαμόγελο, μέσα στις αγκαλιές και τα φιλιά του πλήθους με μουσική υπόκρουση βελάσματα και εφέ την τσίκνα γουρνοπούλας τσικνιστής…

ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ:
Αυτός ξεκινάει από τα στέκια που είναι στα καλντερίμια εκεί πλάϊ στο θρόνο του απερχόμενου. Αν ήσουν θαμώνας εκεί, ξέρεις! Όχι τον τρόπο να εκλεγείς αλλά τον τρόπο που «ροκάνιζε ο άλλος»… π.χ. πως κατέβαζε τα ποτάμια και πότιζε τα …γκαζόν της καμπίσιας ξηρασίας (αφραγκίας…) τα δικά του αλλά και των δικών του (που και που), ενισχύοντας και την προίκα αγάμων κορασίδων…
Κι αφού ξέρεις… κι αυτός ξέρει ότι ξέρεις…κι αν χρειαστεί του θυμίζεις (που και που) τη γνώση σου… η δουλειά κλείνει εύκολα!...Μη και πάθεις καμιά κρίση κι ανοίξεις το στόμα σου, γιατί είσαι και κυκλοθυμικός και ψιλοοργίλος και κομματάκι «νευρικός εραστής»… Είναι κι εκείνα τα κούφια (δόντια) σου, που είναι ασφράγιστα και μυρίζουν άσχημα (εκλογικό προσόν κι αυτά!…).Κι ο εκβιασμός σου πιάνει τόπο, γιατί άλλο είναι το να τα λέει ένας κομμωτής κι άλλο ένας καράφλας!...πιάσε τ’ αυγό και κούρεφτο μετά!
Αυτός ο δρόμος μπορεί να φέρει ακόμη και πρωτιά στις εκλογές… και ροζ βιωματάκια, που σου κάνουν ζάχαρη, τη ζωή την άχαρη, (που στερήθηκες)…
ΠΡΟΣΟΧΗ: Σε προειδοποιώ όμως ότι είναι οδηγία για δυνατά κόλπα αυτή, δεν παίζεται εύκολα από πρωτάρηδες!

ΟΔΟΣ ΠΙΠΙΝΟΥ:
Είναι σαφές ότι η οδός αυτή οδηγεί στη Νομαρχία αλλά περπατιέται μόνο από «πιπίνια». (Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε). Μην περιμένεις να την διαβείς:
●αν δεν φτιάχνεσαι με την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»-θυμάσαι τη Μιμή που μελετούσε Κούντερα, τότε;…
●αν δεν είσαι κάτι βολικό στο φύσημα του αέρα, ελαφρύ σωματικά και συνειδησιακά (καλά απ’ αυτό είσαι σίγουρα, αφού αναζητάς δρόμους για την εξουσία…)
Αν όμως είσαι; Τότε θα βρεθεί ο «Νέος» Πολιτικός, που στηρίζει -τάχαμ- τους νέους, που θα γίνει σημαιοφόρος, για το σπάσιμο των στεγανών στην εξουσία, για την καταπολέμηση της ανδροκρατίας, κτλ κτλ…(…και πόσες «σημαίες εμπορικής-πολιτικής ευκαιρίας» δεν θα βρει να σηκώσει για τη ροζ χάρη σου!!!...) και θα σου πει: «Πάμε Νομαρχία, γλυκιά μου;…»

Εδώ τελειώνω το γαργαλιστικό κειμενάκι. Κι αν κατάντησα σαν την κουτσομπολίστικη espresso συμπαθάτε με, δεν φταίω εγώ. Πως αλλιώς να πεις τα «έργα και τις ημέρες τους;» Άντε τελειώνοντας να σας αφιερώσω ένα ποιηματάκι:

Προς υποψήφιο/α
Χαμογελώντας με κοιτάς
από την αφίσα μέσα
να σε ψηφίσω μου ζητάς…
Τι λες μωρέ/ή μπουχέσα! Στο δρόμο όπως περπατώ
άλλη δεν βλέπω μούρη,
παντού εσένα συναντώ.
Χαρά στο κελεπούρι!

Πες μου ένα λόγο να σε ψηφίσω
τα έχω πάρει, θα σε μαυρίσω. Πες μου ένα λόγο να σε ψηφίσω.
Τα έχω πάρει, θα σε ……….

(το Θεϊκό ποίημα είναι του panicroom)

18.10.06

Η ηχώ της κάλπης (μπεεε...)

Ακολουθεί αιρετική πολιτική ανάλυση.
Απαιτείται η (κομματική) γονική συναίνεση!
Στις 21-8-2006 στην Αυγή του Πύργου δημοσίευσα το προεκλογικό μου σύνθημα:

«ψηφίστε κάποιον που ΝΑ ΤΟΝ ΛΙΩΝΕΤΕ για 4 χρόνια στην κριτική, ΑΝΤΙ για κάποιον που ΘΑ ΣΑΣ ΛΙΩΝΕΙ, αν τολμήσετε να τον κρίνετε!...»

Σ’ αυτή τη "ρώτα" λοιπόν συνεχίζω και μετά τις εκλογές.

Πάμε με τα αποτελέσματα από το 327ο εκλογικό τμήμα του Πύργου.
Έλαβαν: 1) Νέα Πορεία 62,5%, 2) μείζων αντιπολίτευση, η αποχή με 39,39%,
3) Σύγχρονος Πύργος 25,10%, 4) Νέα εποχή 7,69%, 5) Άκυρα-λευκά 5,0%,
6) ΔΑΣ 4,45%....
Μπορεί κανείς να πανηγυρίζει με τέτοια αποχή;

Ας συνεχίσουμε:
Εκτός από τους «δεδομένους» πράσινους ψηφοφόρους που «αλιεύτηκαν» από 5-6 υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους με -αναδυόμενο από το παρελθόν- ολοκληρωτικό συγκεντρωτισμό, θέλω να σταθώ ιδιαίτερα σε δυο ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ υποψηφιότητες.
Αναφέρομαι στους ήδη εκλεγμένους Βασίλη Παναγόπουλο -6ο- και Γιώργο Χαρίτο-7ο (άλλωστε είναι γνωστό στους «παροικούντες» ότι απετέλεσαν τις προσωπικές μου «μεταγραφές» στην κίνηση της «Νέας Πορείας»).

Οι συγκεκριμένοι (με 1-2 ακόμη, που -εκτός του Φραντζή, δεν προτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τους εκλογείς) ήσαν οι μόνοι που δεν είχαν καμία κομματική στήριξη, αφού δεν έχουν κομματική σχέση με το Πα.Σο.Κ και τον Συν, (τα μόνα κόμματα που «στήριζαν» την «Νέα Πορεία»).
Επομένως οι ψηφοφόροι τους αναζητούνται στον εκλογικό χώρο της Ν.Δ. και λίγοι διάσπαρτοι από αλλού, ειδικά στην περίπτωση του πρώτου (Παναγόπουλου).

Αν δεχτούμε ότι από τους περίπου 1.500 ψηφοφόρους που τους προτίμησαν τουλάχιστον 1.000 –με συντηρητική εκτίμηση- είναι ψηφοφόροι της Ν.Δ. που τους έφεραν τα συγκεκριμένα πρόσωπα στη «Νέα Πορεία», και τους αφαιρέσουμε από την «Νέα Πορεία» και τους προσθέσουμε στον «Σύγχρονο Πύργο» -που θα αποτελούσε το φυσικό τους εκλογικό χώρο-, μήπως μπορείτε να μου πείτε πόσο απλά αλλάζει ο Δήμαρχος; Πολύ απλά…
Θεωρώ απαραίτητη την δημοσιοποίηση αυτών των στοιχείων-σκέψεων γιατί ήδη οι καλαμοβάμωνες…καλπάζουν!

Ας πανηγυρίζουν λοιπόν οι «ψηφοθήρες» μόνο για την πλειοψηφική «λεία» τους από τους ούτως ή άλλως «δεδομένους» ψηφοφόρους κι όχι για την νίκη του Παρασκευόπουλου.
Η νίκη του Παρασκευόπουλου πέρα από την προσωπική του «μαγεία» είναι νίκη αυτών που μετακίνησαν ψηφοφόρους από τον «Σύγχρονο Πύργο» στη «Νέα Πορεία» και όχι εκείνων που διακρίθηκαν στην ψηφοθηρία των «δεδομένων».

Μια ακόμη επισήμανση: Οι Παναγόπουλος και Θεοδωρέλος δικαιούνται να χαίρονται την επιτυχία τους, γιατί οι ψήφοι τους -για τους λόγους που προανέφερα- είναι «προσωπικοί» και όχι με κομματική στήριξη ή μεσολάβηση βουλευτών!...

Ακόμη προκαλεί αίσθηση και προβληματισμό η (ουσιαστική) εγκατάλειψη από τους πράσινους κομματικούς μηχανισμούς (αυτούς που ελέγχονται από τον απερχόμενο Νομάρχη και τους πράσινους βουλευτές), όλων των πρωτοκλασάτων μελών του ΠαΣοΚ Πύργου (Μουρτεζάς, Παπαϊωάννου-Γρίβα, Σιγούρου και Παπαγρηγορίου)…
Ένας προβληματισμός, που αν συνδεθεί και με την «αποτυχία» (ή απροθυμία;) του πατέρα του βουλευτή Αντωνακόπουλου να πλασαριστεί σε εκλόγιμες θέσεις (ούτε καν στην 20άδα- ήλθε 25ος !!!), δημιουργεί βάσιμες αμφιβολίες για το πόσο τα «κέντρα εξουσίας» του ΠαΣοΚ Ηλείας ήθελαν πράγματι την εκλογή Παρασκευόπουλου…
Άλλωστε πολύ εύκολα μπορεί κανείς να απαντήσει στο ερώτημα: «σ’ ένα αίτημα για βουλευτικό (ακόμη και πράσινο) ρουσφέτι, ποιος θα ήταν πιο βολικός εξυπηρετητής, ο Παρασκευόπουλος ή ο Λιατσής;…

Θα ήταν παράληψη σ’ αυτήν την αιρετική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος να μην αναφερθώ στην επιβεβαίωση της άποψης πως: απέχουμε πολύ από το να φτάσουμε στο σημείο να επιβραβεύονται με την ψήφο του λαού, όσοι διακρίνονται στους πολιτικούς αγώνες… ακόμη κι αν σφράγισαν την οργάνωση της κίνησης, του προγράμματος και της πολιτικής στρατηγικής της…(περίπτωση μη εκλογής του Γιάννη Μπούρη...)

Όπως επίσης το να μην αναφερθώ στην περίπτωση της αποτυχίας εκλογής του Γραμματέα του Συνασπισμού Βασίλη Μανδαράκη (άραγε εισέπραξε εσωτερική ποινή από το κόμμα του, γιατί ήταν αυτός που «πέρασε» την απόφαση της ενεργητικής συμμετοχής και στήριξης του Μάκη;…)

Όμως η ξεχωριστή επισήμανσή μου αφορά την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ…από τους ψηφοφόρους της «Νέας Πορείας».
Αναφέρομαι στον απαράδεκτα ακραίο αντιφεμινισμό: 10 από τις 12 υποψήφιες γυναίκες βρίσκονται στις 12 τελευταίες θέσεις της τελικής κατάταξης!!!…
(αποδείχτηκαν λιγότερο αντιφεμινιστές οι ψηφοφόροι όλων των άλλων δημοτικών κινήσεων…)

Αυτές οι πρώτες επισημάνσεις για να κοπεί ο βήχας των… «εκ των υστέρων ηρώων»
Γιατί έμαθα στη ζωή μου η ψήφος να μη μου γίνεται άλλοθι αδράνειας…

Μάκη, όταν πήρες το «χρίσμα τους» σου έλεγα για «το κόκκινο φανάρι και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο…».
Το περιμένουμε και με ισχύ πρώτα-πρώτα προς τα μέσα…
Καλό κουράγιο… καθώς ξέρεις ότι η μάχη που κερδίσαμε ήταν η εύκολη…

17.10.06

Tα καταφέραμε!

όταν ξεκινούσε αυτή η κίνηση για την απελευθέρωση του Πύργου πριν από 6 μήνες, είμαστε 18% πίσω...
Καθαρίσαμε με 7% μπροστά!...
Εχει αντανακλαστικά ακόμη αυτή η κοινωνία!
Δεν την έθαψαν κάτω από τα χιλιόμετρα της ασφάλτου που έστρωσαν παντού...
Δεν την έπεισαν πως είναι συνένοχη για τις λαμογιές τους!

(Δεν έχω συνέλθει ακόμη από την κούραση να μαζέψω τη σκέψη μου και να γράψω...)

Φυσικά και...ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ!

10.10.06

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ (και το διπλό κυνηγητό...)



Θυμάστε «το γενναίο ελληνόπουλο, τον αιώνιο έφηβο, τον καλό κ' αγαθό, τον υψηλόφρονα, τον…;» Και βέβαια μιλάω για το κορυφαίο ανάγνωσμα των πιο παλιών από εμάς, τον Μικρό Ήρωα.
Μιλάω για «Το παιδί φάντασμα», τον θρυλικό Γιώργο Θαλάσση και τη σύντροφό του Κατερίνα, που δρούσαν στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.
Μαζί τους και ο Σπίθας, ο χοντρός και πάντα πεινασμένος… Ένα τρίπτυχο-φωτιά που γαλούχησε γενιές και γενιές, δρώντας μέσα από τις σελίδες του μακροβιότερου ελληνικού παιδικού περιοδικού.

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Με τίτλο «Μικρός Ήρωας» εκδίδεται το πρώτο τεύχος το 1952 από τον Στέλιο Ανεμοδουρα. Η θρυλική παρέα των Μικρών Ηρώων γίνεται αγαπημένο ανάγνωσμα της νεολαίας δύο δεκαετιών, του '50 και του '60.
Tα επεισόδια δεν ήταν αυτοτελή, η δράση κορυφωνόταν προς το τέλος, και καθώς μέσα σ’ ένα κρεσέντο αγωνίας κάποιος θανάσιμος κίνδυνος απειλούσε τους ήρωες, συνεχιζόταν στο επόμενο τεύχος.

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Kατά καιρούς, στη συντροφιά των τριών ηρώων προστίθεντο και κάποιοι άλλοι «περαστικοί» ήρωες, που η «ζωή» τους κρατούσε για μερικά τεύχη. Στο τέλος έβρισκαν έναν ηρωικό θάνατο. Aπό αυτούς, οι πιο χαρακτηριστικοί ήταν ο Διαβολάκος και η σφεντόνα του με τις μεταλλικές μπίλιες, το Zουζούνι με το φυσοκάλαμό του και ο λιλιπούτειος Mπόμπιρας.
Το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε το 1967, οπότε απαγορεύτηκε η έκδοσή του από τη δικτατορία. Συνολικά 788 τεύχη, 788 ιστορίες έθρεψαν τη φαντασία πολλών παιδιών και εφήβων.

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Σήμερα…
Για να δανειστώ κάποια λόγια του Σεραφείμ Φυντανίδη (διευθυντή της ''Ελευθεροτυπίας'') :
''Ο Γιώργος Θαλάσσης ζει και διαδηλώνει στη Νέα Υόρκη, στη Χιροσίμα, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη, στην Αθήνα, ίσως να προωθεί τρόφιμα και φάρμακα στο Ιράκ ή στην Αφρική'' κι αν χρειαστεί θα ξαναπολεμήσει όσους καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ, είτε είναι οι Γερμανοί Ναζί, είτε οι Ιταλοί φασίστες, είτε -δυστυχώς σήμερα- οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί σύμμαχοί τους''.

Σήμερα…
Θα συπλήρωνα εγώ, ο Γιώργος Θαλάσσης ζει και μετέχει μαζί μας στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για ηθική, διαφάνεια, δημοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη…

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]

Ας πούμε πως «έφταιξε» το τραγουδάκι του Κηλαϊδόνη που άκουσα, μετά από καιρό:
«Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
"Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το έχει πει κανένας για κανέναν
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω
μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα...»

[Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;…]
…όσοι ζουν αυτές τις ιστορικές μέρες στον Πύργο, ξέρουν…

[αφήστε καμια μπαλκονόπορτα ανοιχτή,
μη ρθει καμια νύχτα να ξαποστάσει..."]

4.10.06

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΡΕΠΟΡΤΕΡ (...όπως λέμε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΡΝΗ;)

Ανησυχητικά φαινόμενα…μαύρα σύννεφα στον ουρανό της τοπικής δημοκρατίας του Ηλειηστάν. Και δεν το κρύβω πως φοβάμαι!
Δεν φοβάμαι τους τραμπουκισμούς ούτε βέβαια τις απειλές. Φοβάμαι την δημοσιογραφία!...
Τη δημοσιογραφία, που όσο περίεργα σωπαίνει άλλο τόσο περίεργα μιλά. Τη φοβάμαι γιατί αυτό δείχνει πως την σκιάζει «φοβέρα και σκλαβιά».
Μα πέρασαν μέρες υπομονής κι είπα να…διακόψω την αναμονή μου. Δεν ήταν θέμα αντοχής για μένα. Απλά πιστεύω ότι η παρατεινόμενη υπομονή κινδυνεύει να εκπέσει σε ανοχή κι η ανοχή είναι διδυμάκι της συγκάλυψης.

Όταν σπεύδουμε να κάνουμε ρεπορτάζ ακόμη και για μια μικροκλοπή («ευτελούς αξίας», που λένε οι δικαστικοί…), που έκανε το τσιγγανάκι στη λαϊκή ή ο μετανάστης στην φτωχογειτονιά μας και την προβάλουμε θεαματικά ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΜΕΛΙΟ ΛΙΘΟ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ…

Αλλά δεν μας κινεί το ενδιαφέρον μια ΚΛΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ («ιδιαίτερα μεγάλης αξίας», που λένε οι δικαστικοί και οι πολιτικοί…), την οποία δεν δημοσιοποιεί η αστυνομία (!!!) αλλά καταγγέλλεται, ως «εξαφάνιση πειστηρίων» από τον υποψήφιο Δήμαρχο Παρασκευόπουλο και από την πλειοψηφία των πολιτών!...
…κι εμείς δεν την αντιμετωπίζουμε ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!...
…μια ΚΛΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, από κλέφτες «με λογιστικές ανησυχίες», που θα ήσαν ιδιαίτερα χρήσιμα και αποκαλυπτικά στους ορκωτούς λογιστές για να ελέγξουν: 1) την λειτουργία μιας δημοτικής επιχείρησης που πτώχευσε, αλλά και 2) για να φανεί το ήθος ατόμων που κατέχουν δημόσια αξιώματα…

Κι ενώ δεν μας κινούν το ενδιαφέρον, δεν αγγίζουν την ευαισθησία μας, την πολιτική, την κοινωνική και την ανθρώπινη, τέτοια συνταρακτικά γεγονότα!...επιδιδόμαστε σε «αφ’ υψηλού» κριτική της ποιότητας του προεκλογικού αγώνα…

Ε, τότε παίζουμε «περίεργους ρόλους», (ανεξάρτητα από το αν κατηγορηθούμε ή όχι ότι όσα γράφουμε είναι κατευθυνόμενα ή υπαγορευμένα…) και σίγουρα τα γραπτά μας δεν υπηρετούν ούτε την πολιτική ούτε την κοινωνία…

Μιλάω για το «πολλά βαρύ και όχι» ύφος μας, που (μεταξύ μας) έχει κάτι από κρέμα Προκρούστη με Γκεμπελική σαντιγί…
Μιλάω γι’ αυτό το ύφος «βαρύ πεπόνι», με το οποίο ισοπεδώνουμε σαν χειριστές οδοστρωτήρα και όχι σαν δημόσια γράφοντες:
Τις θέσεις του ενός, με την ασυνάρτητη υποσχεσιολογία του άλλου
Την ηθική του ενός, με την ενοχή του άλλου
Το ονειρικό πολιτικό κονσέρτο του ενός, με το παραλήρημα του άλλου
Το κάλεσμα στην ελπίδα του ενός, με την τρομοκρατία του άλλου

Δεν αρκεί ο Χιτλερικός χαιρετισμός που απηύθυνε από εξέδρας στους ΕΜΒΡΟΝΤΗΤΟΥΣ ακροατές του (μερικοί από τους οποίους ήταν οπαδοί του…) ο παραπαίων… να μας αφυπνίσει;…
Το λειτούργημά μας, αν όντως απέχει από αυτό της πόρνης (όπως ολόψυχα εύχομαι), δεν θα έπρεπε να μας επιβάλει να μην εκπορνεύουμε την ενημέρωση και την αλήθεια;


Γνωστέ-άγνωστε ρεπόρτερ,
Παρακολουθώ εδώ και μήνες τις ριπές των καταγγελιών του Υποψήφιου Δημάρχου Πύργου, Μάκη Παρασκευόπουλου, για την δημοτική αρχή.
Οι κατηγορίες του είναι συνταρακτικές και διαδέχεται η μια την άλλη!

Η μικρή κοινωνία μας έκπληκτη και αηδιασμένη διαβάζει συνεχώς «νέα κόλπα» της Δημοτικής Εξουσίας
ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (και κάποιες φορές από τον Αθηναϊκό Τύπο…)
και απλά τάζει κερί να αντέξουμε μέχρι της Όσιας Μελανίας (31/12 γιορτάζεται η χάρη της) για ΝΑ ΛΕΥΤΕΡΩΘΕΙ Η ΠΟΛΗ!...
…για να απαλλαγούμε από την πλέον «ανεκδιήγητη» εξουσία που γνώρισε ποτέ Ελληνική πόλη!!! (πιθανό να συναντάται μόνο στο νησί της από δυσμάς γείτονος (Σικελία…)

Κι εμείς, γιατί δεν κάνουμε ρεπορτάζ γύρω από τα συνταρακτικά καταγγελλόμενα;
Γιατί δεν κάνουμε έρευνα για να δώσουμε στοιχεία και να παρουσιάσουμε διάφορες απόψεις;
Δεν ακούμε; Δεν βλέπουμε; Δεν διαβάζουμε; Δεν μαθαίνουμε; Δεν αισθανόμαστε; Δεν εξοργιζόμαστε; Δεν αηδιάζουμε;

Άραγε, βλέπουμε τα μάτια των παιδιών μας τα βράδια; Το μπορούμε ή μήπως σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή, όταν μας κοιτάζουν;
Έλεος πια!
(Θα ήμουν άδικος αν ξεχνούσα τη φωτεινή εξαίρεση του Μάκη Νοδάρου και της Ελευθεροτυπίας…)