25.8.11

Καλοκαιρινά θαλασσινά ταξίδια (βάλε ένα άλλο θέμα, κυρία!...)

1) Κυρία, πέρσι μου ζητήσατε να σας γράψω μια έκθεση για την πιο όμορφη ημέρα των καλοκαιρινών διακοπών… Φοβάμαι ότι θα το ξαναβάλετε αυτό το θέμα κι εφέτος το Σεπτέμβρη…
Δεν μπορώ να γράψω κυρία… Και πέρσι δεν έγραψα. Είπα ψέματα ότι πόναγε η κοιλιά μου κι ύστερα το ξέχασες, που μου είχες πει να τη γράψω σπίτι και να στη φέρω…
Δεν πήγαμε διακοπές, κυρία… δεν υπάρχουν διακοπές για μας, είπε ο πατέρας… εκτός -λέει-και κερδίσει το λαχείο… αλλά ποτέ δεν το κερδίζει, κυρία…

Το ξέρω ότι μέσα σου είσαι λυπημένη, κυρία, που έχεις εμένα μαθητή και όχι τα παιδιά κάποιων άλλων… που θα μπορούσαν να σου γράψουν μια πολύ ωραία έκθεση για ταξίδια στα νησιά και για βόλτες με το σκάφος σε μαγευτικά ακρογιάλια… Θα θελες να χες μαθητές από σπίτια που πηγαίνουν διακοπές τα παιδιά τους… αχ βρε πατέρα…

2) Μια μέρα μετά το Δεκαπενταύγουστο προσπάθησα να ...ξεπεράσω το φόβο μου. Να προετοιμάσω μια έκθεση «για την όμορφη θάλασσα, που πήγαμε διακοπές το Καλοκαίρι…» και να μαι έτοιμος για το Σεπτέμβρη. Είπα να γράψω όπως φαντάζομαι τη θάλασσα, μα ακόμη δεν την μπόρεσα κυρία…
Εγώ το μόνο που ξέρω για θάλασσα είναι όσα ακούω από τον πατέρα μου: Ο πατέρας μου λέει ότι «τα έχουν κάνει θάλασσα, για να κολυμπάνε σε πελάγη πλούτου εκείνοι… για να πνιγόμαστε βυθισμένοι στο βυθό εμείς…»
Κι εγώ θέλω να σου πω κυρία ότι γύρω μου όλοι τα έχουν κάνει θάλασσα:
Ο μικρός μου αδερφός έφαγε πολλά σύκα, πονάει η κοιλία του και κλαίει
O μπαμπάς μου συνεχίζει να ουρλιάζει στη μαμά μου, γιατί η αδερφή μου είπε ότι είναι έγκυος.
Αλήθεια σου λέω, δεν μπορώ να σκεφτώ να γράψω.

3) Μια γιαγιά είπε στην τηλεόραση μια μέρα ότι τα σκάφη που έχουν πανιά τα χρησιμοποιούν για να διαπραγματεύονται με τους ανέμους για να μπορέσουν να διασχίσουν τον ωκεανό.
Και ότι μερικές φορές όταν δεν υπάρχει αέρας οι ναυτικοί σφυρίζουν και τον καλούν. Ο μικρός αδερφός μου είπε ότι θα ήταν καλύτερα, θα διέσχιζαν πιο γρήγορα τον ωκεανό τα ιστιοφόρα, αν οι ναυτικοί είχαν φάει φασόλια…
Εγώ δεν ξέρω από θάλασσα, κυρία…

4) Να σου πω μια σκέψη, που έκανα πριν πιω το γάλα μου; Εάν περιβάλλεστε από θάλασσα είστε ένα νησί. Εάν δεν έχετε θάλασσα γύρω σας, τότε έχετε ακράτεια, μα πάει αυτό σε έκθεση;

5) Στη θάλασσα ζουν οι γοργόνες. Συμπαθώ τις γοργόνες. Είναι όμορφες και μου αρέσουν οι λαμπερές ουρές τους. Όμως με τρώει η περιέργεια: πώς στο καλό οι γοργόνες μένουν έγκυες;

6) Όταν πήγα κάποτε στη θάλασσα ήταν πολύ κρύα κι έκανε τον "……" μου πολύ μικρό. Και ντρεπόμουν. Δεν μ’ αρέσει η θάλασσα, κυρία… Μη μου ξαναβάλεις έκθεση για τα όμορφα καλοκαιρινά ταξίδια μας.
Κυρία, μια συμμαθήτριά μου πήρε απαλλαγή από το μάθημα της γυμναστικής… Τι χαζή!...
Εγώ σε παρακαλώ, δώσε μου απαλλαγή από την έκθεση κυρία, δεν μπορώ να σου γράφω ψέματα, για τα όμορφα πράγματα που ζούμε, ούτε τα όνειρά μου θέλω να σου γράφω, γιατί κλαίω…
Ούτε το θυμό μου γι’ αυτά θέλω να σου γράψω, γιατί ο πατέρας μου μου είπε ότι θα με διώξεις απ’ το σχολείο, αν στα πω…

ΥΓ. Παρ’ ολίγο να το ξεχάσω, μ’ αρέσει, μ’ αρέσει το χρώμα της. Είναι μπλε. Είναι σαν τη σημαία που δε θα μου δώσετε ποτέ… και σαν τα μάτια σου είναι, που είναι όμορφα. Σ’ αγαπώ κυρία, (κι ας) (που) μου θυμίζεις τη θάλασσα…

7.8.11

Κάθε ταξίδι, ένα προσκύνημα…

Υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν κολλημένοι με τον καναπέ τους. Δεν μιλάω γι’ αυτούς, που έβγαλαν ρίζες στον καναπέ και δεν ξεκουνάνε ούτε μέχρι το πιο κοντινό ακρογιάλι.
Μιλάω για τους τραγικότερους: αυτούς που φεύγουν για ταξίδι, δρόμο παίρνουν- δρόμο αφήνουν, με τον καναπέ αγκαλιά…
Μα έτσι, ποια είναι η πρόκληση του ταξιδιού; Τι θα πάρουν από ένα ταξίδι; Μήπως όλα ξεκινούν από το «τι δε θα πάρουν μαζί τους;»…
(Πόσο θα θελα να έπαιρνα 100 mail με θέμα: τι σημαίνει «ταξιδεύω» για εσάς…)


Πάμε λίγες ερωτήσεις;

Όταν είσαι ταξιδιώτης νοιώθεις πως είσαι και προσκυνητής;
Βλέπεις να εμφανίζονται στο δρόμο σου χαρακτήρες;
Είσαι σε διαρκή κίνηση για να μπορείς να βρεις τους χαρακτήρες, που για να «ταξιδέψεις» πρέπει οπωσδήποτε να βρεθούν;
Όταν ταξιδεύεις αισθάνεσαι να βιώνεις μια μεταμόρφωση;
Το πιστεύεις, γι’ αυτό αφήνεις τη ζωή να σε καθοδηγήσει;...
Κάθε μέρα αισθάνεσαι πως είναι διαφορετική;… Κάθε μέρα μπορεί να έχει μια μαγική στιγμή!…
Την βλέπεις σαν μια «ευκαιρία»; Ή χάνεσαι σε λογικές αναισθησίας: «Αχ αυτό είναι βαρετό. Θέλω να ξεκουραστώ από τη δουλειά μου…» Μα τότε τη δουλειά σου την έχεις στη βαλίτσα σου και την κουβαλάς στο ταξίδι σου και στο βαραίνει, δε νομίζεις;

Γνωρίζεσαι με «αγνώστους», όταν ταξιδεύεις; Ξέρεις πόσοι ενδιαφέροντες άνθρωποι σου λείπουν, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς σου σε φόβισαν και σου είπαν «μη μιλάς σε ξένους»;
Όταν επισκέπτεσαι ένα τόπο, διαλέγεις να πας από την πιο μακρινή διαδρομή;… Στο τέλος, το ταξίδι είναι το μόνο που έχεις. Δεν έχει καμιά σημασία αν συσσωρεύεις ή ξοδεύεις υλικό πλούτο. Ευκαιρίες να πεθάνουμε, έτσι κι αλλιώς, θα έχουμε πολλές. Οι βουτιές στη ζωή είναι το ζητούμενο…

Ήταν θυμάμαι Καλοκαίρι στη Σίφνο. Μου άρεσε το πρωί να πίνω καφέ χωρίς την παρέα μου. Είναι μια επιδημία που δεν γλιτώνεις, όταν βρεθείς στο Αιγαίο. Καφεΐνη, νικοτίνη, το απέραντο γαλάζιο κι ό,τι τύχει. Ίσως η σιγουριά ότι κάτι απρόσμενα όμορφο είναι πολύ πιθανό να σου τύχει… κι όσο είσαι μόνος είσαι πιο ανοιχτός στο απρόσμενο…

Πίνω καφέ και κοιτάζω τη θάλασσα. Στον καφενέ υπάρχει ένας παππούς που καπνίζει το τσιμπούκι του κι η Μάρα, μια Σαλονικιά φοιτήτρια της σχολής καλών τεχνών, που φτιάχνει το πορτραίτο του. Προσπαθεί τουλάχιστον...
Αυτός την κοιτάζει απορημένος… Αυτή το απολαμβάνει.

Που και που αφήνει το πορτραίτο και παίρνει ένα φλάουτο από το «ταγάρι» της, πάει στο διπλανό τραπέζι, στο τραπέζι του, και του παίζει… «πότε θα ανοίξουμε πανιά να κάτσεις στο τιμόνι…». Όταν τελειώνει του χαμογελάει, τον ρωτά αν του άρεσε, της απαντά «καλό ήτανε» και του υπόσχεται ότι την επόμενη θα καταφέρει να το παίξει πιο καλά… Φεύγει, γελαστά και τσαχπίνικα, να συνεχίσει την προσωπογραφία του καλού παππού της…

Νοιώθω τυχερός, που τους βλέπω…

Η ίδια ιστορία γίνεται 4-5 φορές, μα δεν του δείχνει το πορτραίτο. Ντρέπεται. Δεν είναι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα…
Όταν έρχομαι κοντά του λέει και σου παίζω μουσική, βλέπω πράγματα που χάνονται σαν πάω να δουλέψω με τα πινέλα.
Τότε αυτός παίρνει ένα κομμάτι τζάμι από το τραπέζι, το βάζει μπροστά στα μάτια της κι όπως κάθονται αντικριστά τη ρωτά: «τι βλέπεις;»… «Εσένα», του απαντά.
Της ζητά ένα καθρεφτάκι, του το δίνει και το κρατά μπροστά στα μάτια της. Τώρα «τι βλέπεις;» την ξαναρωτά και του απαντά γελώντας με απορία: «εμένα, βλέπω»

«Ε, λοιπόν, είδες διαφορά;» της λέει. «Έβαλα στα μάτια σου το ίδιο υλικό, γυαλί. Η διαφορά είναι ότι τη δεύτερη είχε και μια στρώση ασήμι. Βγάλε το ασήμι από τα μάτια σου. Κοίτα με τα μάτια σου καθαρά. Κοίτα με σαν να είμαι εγώ. Μη με κοιτάς όπως μ’ έχεις στο μυαλό σου…»

ΥΓ.Μήπως δεν είναι μόνο το ταξίδι αλλά όλη η ζωή ένα προσκύνημα;

3.8.11

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ...

Δεν ξέρω αν το νοιώθετε κι εσείς αλλά εγώ νοιώθω πολύ χαρούμενος πια, τώρα που έχουμε καθαρή και φρεσκοφτιαγμένη την πλατεία Συντάγματος.
Μπορεί να χρωστάμε το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας ακόμα και τη σκούπα μας, αλλά τώρα στην πρωτεύουσα της χώρας έχουμε καθαρή πλατεία!
Μπορεί να χρωστάνε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα δισέγγονα μας αλλά έχουμε καθαρή πλατεία!
Έτσι έπρεπε να γίνει βρε! Μη μας πούνε και βλάχους!

Καλά που έχετε βαλθεί να δυσφημίσετε τη χώρα μας και δεν πάτε εφέτος διακοπές. Σαμποτάρετε την προσπάθεια της κυβέρνησης και καθόσαστε και βράζετε στο ζουμί μας σαν τους Αλβανούς. Να μην έχουμε και καθαρή πλατεία;

Καλημέρα!
Να σας πω την πικρή μου αλήθεια για τους αγανακτισμένους; Είναι γουρούνια και παλιοχαρακτήρες! Προσέξτε με και θα συμφωνήσετε μαζί μου:
Είχα γνωρίσει μια κοπέλα και τα πηγαίναμε μια χαρά γι’ αρκετό καιρό. Μπορεί να μην είχαμε τόσο «στενή» σχέση αλλά ήμασταν σε καλό δρόμο. Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι που... μια μέρα –απόγευμα στις 6 νομίζω πως ήταν- ξεκίνησε να πάει στους αγανακτισμένους.
Από τότε χάθηκαν όλα ξαφνικά. Εξαφανίστηκε η γλυκιά μου… δεν την ξαναείδα ποτέ!... Έγινε αγνώριστη. Άλλαξε η συμπεριφορά της, άλλαξαν όλα όσα ήξερα γι’ αυτήν!...
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η πλατειά καταστρέφει τις σχέσεις σε άτομα του αντίθετου φύλου σε πολύ μεγάλο βαθμό... Αγανακτισμένοι, γουρούνια, παλιοχαρακτήρες!

Δεν ήξερα τι να κάνω και τα είπα στον ψυχολόγο μου. Χαμογέλασε και μου είπε:
«Αφού μόνο αυτό σας χάλασε, τότε να πας πλατεία κι εσύ. Για να γίνεις κι εσύ ένας καλός γουρούνης και παλιοχαρακτήρας. Το πολύ πολύ να αποτελειώσεις τις μισοτελειωμένες μίζερες σχέσεις με τους γύρω σου!... Αν πήγαινες κι εσύ θα αλλάζατε μαζί! Δεν ξέρεις ότι οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο είναι και αυτοί πού το καταφέρνουν;»

Κατάλαβα ότι και ο ψυχολόγος μου πήγαινε στους αγανακτισμένους τουλάχιστον κάποιες φορές. Είχε εμφανώς επηρεαστεί....
Δεν ήξερα τι να κάνω. Έτρεξα να βγω στη λεωφόρο να πάρω ένα ταξί να πάω στο Σύνταγμα αλλά είχαν απεργία. Έβρισα τους ταρίφες. Ένας περαστικός που με άκουσε σταμάτησε και μου είπε: «όσοι κλείνουν δρόμους, επειδή έφτασαν στο απροχώρητο είναι ανεύθυνη συντεχνία, ενώ όταν κλείνεις σπίτια σπρώχνοντας τον κόσμο στην φτώχεια και στην πείνα είσαι υπεύθυνη κυβέρνηση; Είσαι ακόμη ΠαΣοΚ;»

Άρχισα να τρέχω και μπήκα στον πρώτο σταθμό του μετρό. Δεν μίλησα σε κανέναν κι απέφυγα να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια. Κατέβηκα από το μετρό στο Σύνταγμα. 2-3 νεαροί που ήσαν εκεί με έκραξαν: «καλά δεν ντρέπεσαι; Βγαίνεις από το μετρό και δεν αφήνεις το ακυρωμένο σου εισιτήριο στη σχισμή επάνω στο μηχάνημα να το βρει και να το χρησιμοποιήσει ο επόμενος; Τι σου κοστίζει; Μα είσαι τελείως ΠαΣοΚ;»

Το πέταξα κάτω κι άρχισα να τρέχω ανεβαίνοντας τις σκάλες. Μια άσχημη μυρωδιά ερχόταν από την πλατεία ως τα σπλάχνα της γης… Σκέφτηκα ότι αυτά μάλλον θα είναι δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και τέτοια… Και μου το είχαν πει ότι μυρίζουν άσχημα, να μην πάω... Επάνω στην πλατεία όλα ήσαν σαν μετά από βομβαρδισμό. Κι όμως αυτοί έκαναν πάλι συνέλευση…

Κι εκεί την είδα, την είδα, την άκουσα να μιλάει… να έχει πάρει τη ντουντούκα και να λέει:
«…Γεννήθηκα στην Τυνησία,
μεγάλωσα στην Αίγυπτο,
πολέμησα στην Υεμένη,
θυσίασα τον εαυτό μου στην Λιβύη με την ελπίδα της Νίκης
και στη Συρία το όνομα μου βρίσκεται στα ματωμένα χείλη του κόσμου μου...
Και τώρα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη προσπαθώ να διαδώσω το μήνυμα...
Το όνομα μου είναι Ελευθερία…»

Για να σας πω την καθαρή μου αλήθεια, ηρέμησα!... Ηρέμησα όταν άκουσα ότι δε λέει για μας… Μου είχαν πει ότι εκεί μερικοί παίρνουν το μικρόφωνο κι αρχίζουν και μιλάνε σαν να κάνουν ομαδική ψυχοθεραπεία και λένε πόσα άσχημα ζούσαν πριν…