ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ...

Δεν ξέρω αν το νοιώθετε κι εσείς αλλά εγώ νοιώθω πολύ χαρούμενος πια, τώρα που έχουμε καθαρή και φρεσκοφτιαγμένη την πλατεία Συντάγματος.
Μπορεί να χρωστάμε το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας ακόμα και τη σκούπα μας, αλλά τώρα στην πρωτεύουσα της χώρας έχουμε καθαρή πλατεία!
Μπορεί να χρωστάνε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα δισέγγονα μας αλλά έχουμε καθαρή πλατεία!
Έτσι έπρεπε να γίνει βρε! Μη μας πούνε και βλάχους!

Καλά που έχετε βαλθεί να δυσφημίσετε τη χώρα μας και δεν πάτε εφέτος διακοπές. Σαμποτάρετε την προσπάθεια της κυβέρνησης και καθόσαστε και βράζετε στο ζουμί μας σαν τους Αλβανούς. Να μην έχουμε και καθαρή πλατεία;

Καλημέρα!
Να σας πω την πικρή μου αλήθεια για τους αγανακτισμένους; Είναι γουρούνια και παλιοχαρακτήρες! Προσέξτε με και θα συμφωνήσετε μαζί μου:
Είχα γνωρίσει μια κοπέλα και τα πηγαίναμε μια χαρά γι’ αρκετό καιρό. Μπορεί να μην είχαμε τόσο «στενή» σχέση αλλά ήμασταν σε καλό δρόμο. Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι που... μια μέρα –απόγευμα στις 6 νομίζω πως ήταν- ξεκίνησε να πάει στους αγανακτισμένους.
Από τότε χάθηκαν όλα ξαφνικά. Εξαφανίστηκε η γλυκιά μου… δεν την ξαναείδα ποτέ!... Έγινε αγνώριστη. Άλλαξε η συμπεριφορά της, άλλαξαν όλα όσα ήξερα γι’ αυτήν!...
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η πλατειά καταστρέφει τις σχέσεις σε άτομα του αντίθετου φύλου σε πολύ μεγάλο βαθμό... Αγανακτισμένοι, γουρούνια, παλιοχαρακτήρες!

Δεν ήξερα τι να κάνω και τα είπα στον ψυχολόγο μου. Χαμογέλασε και μου είπε:
«Αφού μόνο αυτό σας χάλασε, τότε να πας πλατεία κι εσύ. Για να γίνεις κι εσύ ένας καλός γουρούνης και παλιοχαρακτήρας. Το πολύ πολύ να αποτελειώσεις τις μισοτελειωμένες μίζερες σχέσεις με τους γύρω σου!... Αν πήγαινες κι εσύ θα αλλάζατε μαζί! Δεν ξέρεις ότι οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο είναι και αυτοί πού το καταφέρνουν;»

Κατάλαβα ότι και ο ψυχολόγος μου πήγαινε στους αγανακτισμένους τουλάχιστον κάποιες φορές. Είχε εμφανώς επηρεαστεί....
Δεν ήξερα τι να κάνω. Έτρεξα να βγω στη λεωφόρο να πάρω ένα ταξί να πάω στο Σύνταγμα αλλά είχαν απεργία. Έβρισα τους ταρίφες. Ένας περαστικός που με άκουσε σταμάτησε και μου είπε: «όσοι κλείνουν δρόμους, επειδή έφτασαν στο απροχώρητο είναι ανεύθυνη συντεχνία, ενώ όταν κλείνεις σπίτια σπρώχνοντας τον κόσμο στην φτώχεια και στην πείνα είσαι υπεύθυνη κυβέρνηση; Είσαι ακόμη ΠαΣοΚ;»

Άρχισα να τρέχω και μπήκα στον πρώτο σταθμό του μετρό. Δεν μίλησα σε κανέναν κι απέφυγα να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια. Κατέβηκα από το μετρό στο Σύνταγμα. 2-3 νεαροί που ήσαν εκεί με έκραξαν: «καλά δεν ντρέπεσαι; Βγαίνεις από το μετρό και δεν αφήνεις το ακυρωμένο σου εισιτήριο στη σχισμή επάνω στο μηχάνημα να το βρει και να το χρησιμοποιήσει ο επόμενος; Τι σου κοστίζει; Μα είσαι τελείως ΠαΣοΚ;»

Το πέταξα κάτω κι άρχισα να τρέχω ανεβαίνοντας τις σκάλες. Μια άσχημη μυρωδιά ερχόταν από την πλατεία ως τα σπλάχνα της γης… Σκέφτηκα ότι αυτά μάλλον θα είναι δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και τέτοια… Και μου το είχαν πει ότι μυρίζουν άσχημα, να μην πάω... Επάνω στην πλατεία όλα ήσαν σαν μετά από βομβαρδισμό. Κι όμως αυτοί έκαναν πάλι συνέλευση…

Κι εκεί την είδα, την είδα, την άκουσα να μιλάει… να έχει πάρει τη ντουντούκα και να λέει:
«…Γεννήθηκα στην Τυνησία,
μεγάλωσα στην Αίγυπτο,
πολέμησα στην Υεμένη,
θυσίασα τον εαυτό μου στην Λιβύη με την ελπίδα της Νίκης
και στη Συρία το όνομα μου βρίσκεται στα ματωμένα χείλη του κόσμου μου...
Και τώρα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη προσπαθώ να διαδώσω το μήνυμα...
Το όνομα μου είναι Ελευθερία…»

Για να σας πω την καθαρή μου αλήθεια, ηρέμησα!... Ηρέμησα όταν άκουσα ότι δε λέει για μας… Μου είχαν πει ότι εκεί μερικοί παίρνουν το μικρόφωνο κι αρχίζουν και μιλάνε σαν να κάνουν ομαδική ψυχοθεραπεία και λένε πόσα άσχημα ζούσαν πριν…