25.1.08

Πάτρα: Λιμάνι και θαλάσσιο μέτωπο

(Κλίκ στην εικόνα, για να μεγαλώσει)

Θέμο Ζαχόπουλε, Μάκη Τσέκο...

…Θέμο Ζαχόπουλε, Μάκη Τσέκο, Νατάσσα με το πτυχίο σου,

οχετοί λυματολάσπης,

Χαρτιά Υγείας,

γκοφρέ φιγούρες στην καθημερινή μας διάρροια

18.1.08

Περί αντίστασης λόγος...

Δέχτηκα μια πρόσκληση από τον "απίθανο" Γιάννη ( http://armirikia.blogspot.com/ )
....
εγώ αυτό θυμήθηκα...

Κάποτε γνώρισα μια λίμνη
μάτια μου, μάτια μου
κάποτε γνώρισα μια λίμνη
που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
μάτια μου, αχ μάτια μου
κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
που ‘θελε βράχος να γενεί

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αγάπησα μια κόρη
μάτια μου, μαύρα μάτια μου
που ρωτούσε κάθε αγόρι
πότε γυναίκα θα γενεί

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Έχουν περάσει χρόνοι δέκα
μάτια μου, αχ μάτια μου
η κόρη γίνηκε γυναίκα
μα εγώ απόμεινα παιδί

Και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι

τώρα θα μου πείτε που είναι η αντίσταση;
...στα κόκκινα bold

13.1.08

ΠΑΠΑΡΙΕΣ (αντί για "συνέντευξη...ρύπου)

Επειδή συμβαίνουν πολλά και διάφορα στις μέρες μας αρχικά ετοίμαζα ένα κείμενο με τίτλο: «Όταν παρεμβαίνει η ιατρική, δεν υπάρχει χώρος για πολιτική παρά μόνο για συμπόνια…».

Ύστερα σκέφτηκα ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά στον τόπο μας είναι άνθρωποι που δεν έμαθαν να «ιδρώνει το αυτί τους» και δεν συνειδητοποιούν τα «καμπανάκια του κινδύνου» αλλά τα αντιλαμβάνονται σαν «κουδουνίστρες» μωρουδιακές… και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την διαφορά του «ωραία κοιμωμένη» από το «ωραίοι κοιμισμένοι»…
...έτσι άφησα την ιδέα του αρχικού κειμένου για αργότερα…

Είπα λοιπόν σήμερα να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας κάνοντας μια βόλτα στο φυτικό βασίλειο:

Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papariae στην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι.

Πρόκειται για δέντρο της ερήμου το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 15ο έτος της ηλικίας του. Ακόμα τα παπάρια

είναι πολύ ευαίσθητα σε πιέσεις. Μπορεί εύκολα να πρηστεί λόγω μεταβολών του περιβάλλοντος στη θερμοκρασία, το pH, και την υγρασία.

Προτιμούν να αφεθούν σε ηρεμία και μετά από μια μικρή αύξηση θερμοκρασίας που προκαλείται από μικροερεθίσματα εκτοξεύονται τα σπόρια που μεταφέρονται στο άνθος με τον άνεμο (ανεμογκάστρι). Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ελάχιστα παπάρια είναι φυσιολογικά και λειτουργικά, για αυτό και πρέπει να τύχουν προσοχής από τους γεωπόνους.

Τα παπάρια καλλιεργούνται σε διάφορες χώρες. Άλλοι ισχυρίζονται πως η μεγαλύτερη παραγωγή γίνεται στην Αμερική, άλλοι λένε στην Αφρική και άλλοι στην Ελλάδα.

Βέβαια όπως προαναφέρθηκε τα παπάρια δεν είναι πάντα λειτουργικά.

Άρα αν κρίνουμε με επιστημονικά κριτήρια την λειτουργικότητα, οι καλύτερες χώρες είναι η Ινδία και η Κίνα. Αν κρίνουμε βάσει ποσότητας τα αποτελέσματα πάλι διχάζουν, αφού το λίπασμα και οι συνθήκες ωρίμανσης και γαλούχησης παίζουν μεγάλο ρόλο.

Τελευταία ακούγονται φήμες για παραγωγή γενετικά τροποποιημένων παπαριών.

Τα παπάρια και τα δέντρα παπαριές τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού στις μέρες μας στην Ελλάδα, αφού πάντα οι Έλληνες τα θυμούνται και τα χρησιμοποιούν πολύ στους καθημερινούς τους διαλόγους:

-Ως απάντηση σε σχόλιο -τάχαμ- βαθυστόχαστο: « παπαριές».

-Ακόμη χρησιμοποιείται για άτομα που κάνουν φαινομενικά βαρυσήμαντες (βαρύγδουπες) δηλώσεις ή που διαλαλούν ότι δήθεν πράττουν εξίσου σημαντικά έργα…

-Κάτι που δεν τυγχάνει μέγιστης σημασίας, όπως για παράδειγμα από τους πολιτικούς όταν δέχονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατική ηγεσία τις συνήθεις προειδοποιήσεις για μαζικούς λαϊκούς αγώνες που ΘΑ γίνουν στο μέλλον… (λένε: «στα παπάρια μου»).

-Μα και οι συνειδητοποιημένοι πολίτες ανταποδίδουν και χρησιμοποιούν ως μεγάλη ένδειξη προσφοράς και αλληλεγγύης την συνήθη έκφραση προσφοράς παπαριών: «Πάρε τα παπάρια μου ».

- Το μουσκεμένο ψωμί αλλά και οι VIPS (Βέρυ ιμπόρταντ πέρσονς) συχνά ορίζονται ως «παπάρες»

Ελπίζω να μην περιμένετε ακόμη τη συνέντευξη τύπου…

(από ένα mail του Θόδωρου, που τον ευχαριστώ)

8.1.08

... Tης συμβασιούχας, γενικώς

…δεν ήταν Χριστούγεννα αυτά. Με τίποτε. Εγώ ανέβαλα τη γιορτή μου επ’ αόριστον. Γενικά προτιμώ τα αόριστα από τα «ορισμένου χρόνου».

Έτσι δεν κινδυνεύω να βρεθεί στο δρόμο μου κανένας, χοντρός και άσχημος, που να πηδήσει απ’ το μπαλκόνι, αν του πω να μου την ξανακάνει ορισμένη…

[Στο μεταξύ εσείς να πάψετε να σκέπτεσθε ροζ. Κομμένο!]

Θέλω τη ζωή μου με την ελευθερία του «αόριστου»… Έτσι, ανοιχτή στο μέλλον. Αβέβαιη, μα απρόβλεπτη. Πεινασμένη αλλά χωρίς πατσοκοιλιές… Δηλαδή ζωή με οράματα!

Ναι ρε! Οι πεινασμένοι έχουν (ή βλέπουν) οράματα, οι πατσοκοιλιές έχουν (και παίρνουν μάτι τους πεινασμένους με) κάμερες…

[Πεινασμένος, μα με οράματα! Κομμένο!]

Οι πεινασμένοι δεν πηδάνε από μπαλκόνια. Που να βρεθούν μπαλκόνια στα υπόγεια σπιτικά τους; Άλλωστε πεινασμένος δεν «πηδάς» ούτε στο κρεβάτι σου, πώς να πηδήξεις από μπαλκόνι;

Βέβαια, ίσως κάποιο σκοινί σε πλυσταριό να σου βρεθεί. Άντε και κάτι ράγες τραίνου. Μα αυτά δεν είναι είδηση. Δεν χαλάνε έτσι τα Χριστούγεννα κανενός.

Αυτά δεν «πουλάνε» στα «καφέ» της σύγχρονης ζωής. Δεν συγκινούν -γενικώς- τα πηδήματα των πεινασμένων. Άντε το πολύ-πολύ σε κάποια ταβέρνα για 2-3 φίλους και σε κάποιο δυαράκι για 2-3 κουτσούβελα που μουσκεύουν μαξιλάρια με τα υγρά μάτια και τις μύξες τους…

Τα Χριστούγεννα πια δεν εκπορεύονται από υπόγεια-φάτνες ούτε από εκκλησάκια φτωχικά μα γραφικά…

Τα Χριστούγεννα είναι μπαλκόνια, κανάλια και αρχιεπισκοπές… στενά και γερά διαπλεγμένα. Στέρεα πράγματα.

Άλλωστε οι πεινασμένοι δεν μελετάνε πολιτισμούς, τους βιώνουν!

Οι πεινασμένοι δεν «συντηρούνται ερωτικά» με «κόκα», Viagra και οικειοποιήσεις πολιτισμικών κονδυλίων…

Οι πεινασμένοι -όση δύναμη έχουν- δεν την βγάζουν από την τσέπη τους αλλά από ό,τι επιζεί εκεί (κοντά στην τσέπη), κάτω από τη φόδρα της…

Τραβούν τον δρόμο τους άλλοι με ένα κρασί, άλλοι με ένα μπάφο κι άλλοι –οι καλύτεροι- μ’ ένα τριαντάφυλλο, στο χέρι… «Κοιτάν’ τον ήλιο στο βουνό κι οι δυναμίτες της ψυχής τους, σπάν’ την πέτρα…»…

Έτσι είπα από εφέτος να γιορτάζω κι εγώ του Αγίου Πρεκάριου (του αγίου της υποαπασχόλησης και των συμβασιούχων, που καθιέρωσαν πρόσφατα οι Ιταλοί ακτιβιστές…).

Να στρατευθώ στον αγώνα για τα δικαιώματα της συμβασιούχας ερωμένης, της συμβασιούχας εργαζομένης, της συμβασιούχας διαπλεγμένης εργαζομένης-ερωμένης απέναντι στην ερωτική επέκταση της καπιταλιστικής απληστίας κάθε παιδοβούβαλου εξουσιαστή που γεμίζει τις ροζ νύχτες του με το να μοιράζει υποσχέσεις απασχόλησης (λαγούς -ή κουνελάκια- με πετραχήλια).

Ακόμη σκέπτομαι να αγωνιστώ για την ελεύθερη διακίνηση των ροζ dvd τους. (Εκεί θα δείτε υπερπαραγωγές -ποιο Χόλυγουντ;) Γιατί το είπα και πριν -πώς να το κάνουμε; Στην κοινωνία του φαίνεσθε, αν δεν μπορείς να το δείξεις τι νόημα έχει το πήδημα; Ποιόν θα εντυπωσιάσεις;

Τέλος για να ανακηρυχθεί το 2008 σε «έτος (ερωτικής) επιβίωσης»!

Για τα δικαιώματα των «άσχημων εραστών» ας ασχοληθούν όσοι πιστεύουν ότι έτσι κι αλλιώς τα κρέατα δεν είναι τίποτα παραπάνω από το περιτύλιγμα του εσωτερικού μας κόσμου. Και πως ακόμη και τα διαμάντια χρειάζονται μια καλή συσκευασία για να συγκινήσουν…

Προσωπικά δεν μάζεψα λεφτά για να «θεωρούνται» πιο θελκτικά τα όργανά μου στα ώριμα χρόνια μου, επειδή ποτέ δεν πίστεψα ότι θα γίνω καλός ποδηλάτης με βοηθητικές ρόδες…

Μ’ αρέσει όμως το ποδήλατο… κι εύχομαι: Καλή -ποδηλατική- χρονιά!

4.1.08

ΜΠΕΛΟΥΤΣΙΚΟΙ, με την Μόνικα ή τον Φερνάντο;

Γαμώ το, εμένα τη Μόνικα, μου τάξανε όταν ήλθα...



ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
άντε, έστω λίγο καλύτερη από τις προηγούμενες...