... Tης συμβασιούχας, γενικώς

…δεν ήταν Χριστούγεννα αυτά. Με τίποτε. Εγώ ανέβαλα τη γιορτή μου επ’ αόριστον. Γενικά προτιμώ τα αόριστα από τα «ορισμένου χρόνου».

Έτσι δεν κινδυνεύω να βρεθεί στο δρόμο μου κανένας, χοντρός και άσχημος, που να πηδήσει απ’ το μπαλκόνι, αν του πω να μου την ξανακάνει ορισμένη…

[Στο μεταξύ εσείς να πάψετε να σκέπτεσθε ροζ. Κομμένο!]

Θέλω τη ζωή μου με την ελευθερία του «αόριστου»… Έτσι, ανοιχτή στο μέλλον. Αβέβαιη, μα απρόβλεπτη. Πεινασμένη αλλά χωρίς πατσοκοιλιές… Δηλαδή ζωή με οράματα!

Ναι ρε! Οι πεινασμένοι έχουν (ή βλέπουν) οράματα, οι πατσοκοιλιές έχουν (και παίρνουν μάτι τους πεινασμένους με) κάμερες…

[Πεινασμένος, μα με οράματα! Κομμένο!]

Οι πεινασμένοι δεν πηδάνε από μπαλκόνια. Που να βρεθούν μπαλκόνια στα υπόγεια σπιτικά τους; Άλλωστε πεινασμένος δεν «πηδάς» ούτε στο κρεβάτι σου, πώς να πηδήξεις από μπαλκόνι;

Βέβαια, ίσως κάποιο σκοινί σε πλυσταριό να σου βρεθεί. Άντε και κάτι ράγες τραίνου. Μα αυτά δεν είναι είδηση. Δεν χαλάνε έτσι τα Χριστούγεννα κανενός.

Αυτά δεν «πουλάνε» στα «καφέ» της σύγχρονης ζωής. Δεν συγκινούν -γενικώς- τα πηδήματα των πεινασμένων. Άντε το πολύ-πολύ σε κάποια ταβέρνα για 2-3 φίλους και σε κάποιο δυαράκι για 2-3 κουτσούβελα που μουσκεύουν μαξιλάρια με τα υγρά μάτια και τις μύξες τους…

Τα Χριστούγεννα πια δεν εκπορεύονται από υπόγεια-φάτνες ούτε από εκκλησάκια φτωχικά μα γραφικά…

Τα Χριστούγεννα είναι μπαλκόνια, κανάλια και αρχιεπισκοπές… στενά και γερά διαπλεγμένα. Στέρεα πράγματα.

Άλλωστε οι πεινασμένοι δεν μελετάνε πολιτισμούς, τους βιώνουν!

Οι πεινασμένοι δεν «συντηρούνται ερωτικά» με «κόκα», Viagra και οικειοποιήσεις πολιτισμικών κονδυλίων…

Οι πεινασμένοι -όση δύναμη έχουν- δεν την βγάζουν από την τσέπη τους αλλά από ό,τι επιζεί εκεί (κοντά στην τσέπη), κάτω από τη φόδρα της…

Τραβούν τον δρόμο τους άλλοι με ένα κρασί, άλλοι με ένα μπάφο κι άλλοι –οι καλύτεροι- μ’ ένα τριαντάφυλλο, στο χέρι… «Κοιτάν’ τον ήλιο στο βουνό κι οι δυναμίτες της ψυχής τους, σπάν’ την πέτρα…»…

Έτσι είπα από εφέτος να γιορτάζω κι εγώ του Αγίου Πρεκάριου (του αγίου της υποαπασχόλησης και των συμβασιούχων, που καθιέρωσαν πρόσφατα οι Ιταλοί ακτιβιστές…).

Να στρατευθώ στον αγώνα για τα δικαιώματα της συμβασιούχας ερωμένης, της συμβασιούχας εργαζομένης, της συμβασιούχας διαπλεγμένης εργαζομένης-ερωμένης απέναντι στην ερωτική επέκταση της καπιταλιστικής απληστίας κάθε παιδοβούβαλου εξουσιαστή που γεμίζει τις ροζ νύχτες του με το να μοιράζει υποσχέσεις απασχόλησης (λαγούς -ή κουνελάκια- με πετραχήλια).

Ακόμη σκέπτομαι να αγωνιστώ για την ελεύθερη διακίνηση των ροζ dvd τους. (Εκεί θα δείτε υπερπαραγωγές -ποιο Χόλυγουντ;) Γιατί το είπα και πριν -πώς να το κάνουμε; Στην κοινωνία του φαίνεσθε, αν δεν μπορείς να το δείξεις τι νόημα έχει το πήδημα; Ποιόν θα εντυπωσιάσεις;

Τέλος για να ανακηρυχθεί το 2008 σε «έτος (ερωτικής) επιβίωσης»!

Για τα δικαιώματα των «άσχημων εραστών» ας ασχοληθούν όσοι πιστεύουν ότι έτσι κι αλλιώς τα κρέατα δεν είναι τίποτα παραπάνω από το περιτύλιγμα του εσωτερικού μας κόσμου. Και πως ακόμη και τα διαμάντια χρειάζονται μια καλή συσκευασία για να συγκινήσουν…

Προσωπικά δεν μάζεψα λεφτά για να «θεωρούνται» πιο θελκτικά τα όργανά μου στα ώριμα χρόνια μου, επειδή ποτέ δεν πίστεψα ότι θα γίνω καλός ποδηλάτης με βοηθητικές ρόδες…

Μ’ αρέσει όμως το ποδήλατο… κι εύχομαι: Καλή -ποδηλατική- χρονιά!