30.11.06

Eίμαι πολύ χαρούμενος

...με τη φίλη μου, που την ακούω να λέει ότι θα περάσει ένα αισθησιακό βράδυ στο σπίτι μαζί μου και όχι έξω με κάποιον άλλο! (όχι πως την ζηλεύω…)

…με τον φίλο μου, που κάθεται στον καναπέ, έχει γίνει ένα σώμα μαζί του, γιατί κάθεται στο σπίτι αντί να βγαίνει έξω για ποτά! (άλλωστε όταν δεν του αρέσει η διαφήμιση στην tv, γυρίζει κάπου-κάπου το κεφάλι και μιλάει και στα παιδιά του…)

…με τον έφηβο, που παραπονιέται για τις αγγαρείες του σπιτιού, γιατί αυτό σημαίνει ότι είναι στο σπίτι και όχι στους δρόμους (…έτσι μπορεί ν’ ακούει και να λέει διάφορα «γαλλικά», με τους γονείς και τ’ αδέλφια, αλλά δεν κινδυνεύει από τις κακές παρέες και τ’ αυτοκίνητα)

…με τους φόρους, που πληρώνω γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι άνεργος. (καλό ε;;;)

…με όσα πρέπει να μαζέψω μετά από ένα πάρτυ, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι περικυκλωμένος από φίλους! (αυτό πρέπει να το πούμε στην κα Αλίκη)

…με τα ρούχα που με στενεύουν, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω να φάω.

…με τον ίσκιο μου που με ακολουθεί, γιατί αυτό σημαίνει ότι ζω και κινούμαι στη μεσογειακή λιακάδα (…είπαμε να μην είμαι και οικοδόμος)

…με το γκαζόν που πρέπει να κουρέψω, τα τζάμια που θέλουν καθάρισμα και τις υδρορροές που θέλουν επισκευή, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω σπίτι. (τι; δεν έχει γκαζόν σε ακτίνα 5 τετραγώνων από το σπίτι σου; Ε, δεν είπαμε να ζεις και στον Πύργο…)

…με όλα τα παράπονα, που ακούω για την κυβέρνηση, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε ελευθερία λόγου (…μετεκλογικά όλο «γαλάζια γλυκόλογα» είμαι, αφού κυκλοφορώ και με αναπτήρα του Λιατσή)

…με την θέση παρκαρίσματος που βρίσκω, όσο μακριά και αν είναι, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω υγιή πόδια να περπατάω με άνεση και είμαι ευλογημένος που έχω αυτοκίνητο. (κοίτα τι μαθαίνεις… κι εσύ που νόμιζες ότι ευλογία είναι να περπατάς και άνεση το μεταφορικό μέσο)

…με τον τεράστιο λογαριασμό της ΔΕΗ, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ζεστός και «φωτισμένος».

…με την κυρία που τραγουδάει φάλτσα από απέναντι, γιατί αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί ακόμη η ακοή μου.

…με την κούραση που αισθάνομαι στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ικανός να δουλεύω σκληρά! (τέρμα τα παράπονα λοιπόν…)

…με το ξυπνητήρι που χτυπάει νωρίς το πρωί, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ζωντανός. (…αφού ξύπνησα και τ’ άκουσα)

…που τα λέμε και σήμερα,
...που ψαχνόμαστε και σήμερα,
...που θέλουμε και σήμερα,
...που βρίσκουμε τόσα πράγματα που δεν μας αρέσουν…
και παρότι είμαστε σε κάποια -άντα ή -ήντα, μιλάμε ακόμη ώρες-ώρες, σαν εκείνη τη μαθητριούλα του Λυκείου που έλεγε τις μέρες των καταλήψεων:
«Δεν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, εκείνο που ξέρουμε όμως είναι ότι αυτό που έχουμε δεν μας αρέσει»

Ζήσε καλά, γέλα συχνά, αγάπησε με όλη σου την καρδιά!!!
(και φυσικά πολέμησε με όλη σου τη δύναμη ό,τι σε εμποδίζει να ζήσεις…)
Να έχεις μια όμορφη μέρα!

29.11.06

Αγρίνια...Αγρίνια... αγρίμια...παντού


Αγρίνια,Αγρίνια, αγρίμια παντού!...
...και τα μυαλά στα κάγκελα, του αόρατου εχθρού

28.11.06

Κανείς δεν εμφανίστηκε


στη Δημοπράτηση...

(σίγουρα πρόκειται για αναδίπλωση...αλλά κι αυτό είναι μια νίκη)

Η Ηλεία θα αναπτυχθεί μόνο αν περιορίσουμε την "τρωκτική ασυδωσία" των τοπικών αρχόντων

και είμαστε εδώ για να τους...βοηθήσουμε!

27.11.06

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ... Νο 2

Το σύνδρομο της αλεπούς
είναι να βλέπεις τους άλλους για κότες… Νο 2
(που είναι το καλαμπόκι, οέο;)


Δεν σας έλεγα και προχτές ότι το ‘βλεπα εγώ στο όνειρο; «…που και που, τον mr garage να το παίζει αλεπού;»
Στο μεταξύ όλο και κάποιος μαζοχιστής από το πόπολο θα βρεθεί να υποστηρίξει, ότι είναι «ίδιον ηγέτη» το να το παίζει αποφασιστικός και να επιμένει να προχωρά στην κατασκευή του garage άρον-άρον, ακόμη κι όταν οι υπόλοιποι τον άφησαν μόνο…

Κι επειδή όπως σας έλεγα και προ ημερών τα ψυχολογικά μου με ταλαιπωρούν και με παίρνουν σαν κύματα, αφήνω το θέμα για να κάνω μερικές «άσχετες σκέψεις»:
ΑΣΧΕΤΟ 1ο :
Υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι: προσόν του να το παίζεις ηγέτης είναι και το να μπορείς να προσποιείσαι ότι ψιχαλίζει, ενώ οι γύρω σε φτύνουν…
ΑΣΧΕΤΟ 2ο :
Υπάρχουν και θεωρίες που υποστηρίζουν ότι:
«…πρέπει να ‘σαι λίγο λέρα,
για να κυβερνάς γαλέρα…»

Από την άλλη σκέπτομαι, πως άμα πάσχεις από το «σύνδρομο της αλεπούς»: Το να θέλεις να φας τις κότες δεν το θεωρείς κακό. Άλλωστε εμπεριέχεται στις προτάσεις για υγιεινή διατροφή, που σου έχει δώσει η προσωπική διαιτολόγος σου.
Όμως το να βλέπεις εμάς σαν κότες, σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να κανιβαλίσεις… επάνω μας… κι αυτό ειλικρινά δεν το «πάμε»…
Εξάλλου το να θες να φας ακόμη και το καλαμπόκι, δείχνει, πέρα από απληστία, και μια τάση προς το ζωώδες (αγάπη για τις ζωωτροφές), που θα πρέπει να απασχολήσει την προσωπική ψυχολόγο σου.
(που είναι το καλαμπόκι, οέο;)

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ το να ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΑΝ ΚΟΤΕΣ;

Μήπως ότι ο λαός που αδρανεί είναι δειλός; Μήπως σου θυμίζουμε κάτι σε ξανθό; (άντε μωρή κότα;) Μήπως αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολησει την προσωπική πολιτική φλυτζανού σου;

Όμως τι είναι η αλεπού; (Vulpes vulpes)
Να ναι καλά το internet… Στο www.prasino.gr βρήκα (οι παρενθέσεις δικές μου): Έχει ευρεία εξάπλωση σε όλο σχεδόν τον κόσμο και στην Ελλάδα σχεδόν παντού πλην της Κρήτης! (ΑΡΑΓΕ, ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΕΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ; ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΚΟΤΕΣ»;)
Είναι είδος νυκτόβιο (λογικό μου μοιάζει…) εκτός από την περίοδο της …αναπαραγωγής (ποιας αναπαραγωγής; του πλούτου;…) την οποία κυκλοφορεί μέρα.
Διατροφή: Είναι παμφάγο είδος (αυτό είναι σαφές!) Στις τροφές της αναφέρονται μεταξύ άλλων: ποντίκια, τυφλοπόντικες, ερπετά, σαλιγκάρια, ψοφίμια (ο…καλός ο μύλος όλα τα αλέθει). Όταν της περισσεύει η τροφή την κρύβει θάβοντας την σε λάκκο (!!!) και την χρησιμοποιεί αργότερα. Αυτό δεν συμβαίνει με τα άλλα θηλαστικά τα οποία σκεπάζουν πρόχειρα τα υπολείμματα της τροφής (…)

Χρησιμοποιεί τη φωλιά του ασβού!
Κινείται κυρίως τις βραδινές ώρες αναζητώντας την τροφή της, η φουντωτή ουρά της δίνει την δυνατότητα να αλλάζει πορεία με εκπληκτική ευκολία και ταχύτητα (στην πολιτική αυτό λέγεται «ελιγμός;). Επίσης φωλιάζει σε υπόγειες στοές τις οποίες κατασκευάζει μόνη της ή χρησιμοποιεί φωλιές άλλων ζώων, όπως του ασβού (!!!).
Από τις αισθήσεις της, έχει πολύ καλά αναπτυγμένη την όσφρηση και την ακοή όχι όμως την όραση (…).

ΑΣΧΕΤΟ 3ο :
Αν θεωρείς τους πολίτες σαν κότες, ένα garage το αντιλαμβάνεσαι σαν κοτέτσι; Mήπως έχεις νέα στοιχεία για τη νόσο των πουλερικών από 1-1-2007, γι’ αυτό αγχώθηκες να μας φτιάξεις το σκεπαστό κοτέτσι άρον άρον;

ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟ:
Γιατί έτρεξες να αναλάβεις την προεδρία της «Ηλειακής Πτηνοτροφικής» στο παραπέντε «της… άει στο καλό σου Χριστιανέ μου;» Αγχάκι, αγχάκι ή απληστία;

ΟΛΩΣ ΔΙΟΛΟΥ ΑΣΧΕΤΟ:
Ο Παρασκευόπουλος δεσμεύτηκε ότι στο τέλος της τετραετίας θα δώσει το Ε9 (δικό του, της οικογένειάς του και των συμβούλων του) για να δει ο λαός αν υπήρξε «περίεργη μεταβολή» στα περιουσιακά τους. Μήπως θέλεις να του μοιάσεις λίγο; Θέλεις να μας δώσεις και το δικό σου;
(που είναι το καλαμπόκι, οέο;)

Θα φανεί στο ξύσιμο…
Κι ας τελειώσουμε με ένα μύθο: Κάποτε ένας Νομάρχης μοίρασε δωρεάν μολύβια σε όλους τους υπαλλήλους της Νομαρχίας.
Τα μολύβια έγραφαν επάνω:
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ».
Στην αρχή όλα ήταν καλά. Αυτή η πρωτοβουλία του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και χαιρετίστηκε σαν ένα μήνυμα ηθικής επαναδιαπαιδαγώγησης των υπαλλήλων κι ότι ο ίδιος ηγείται μιας σταυροφορίας εξυγίανσης στο Δημόσιο!
Όταν οι υπάλληλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τα μολύβια, άρχισαν και τα προβλήματα…
Ξύνοντας έφυγε η πρώτη λέξη το «ΔΕΝ» και όλοι οι υπάλληλοι έγραφαν πλέον με μολύβια που επάνω τους διάβαζες: ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ…
Τις επόμενες εβδομάδες κι ενώ η χρησιμοποίηση των μολυβιών και το συνακόλουθο ξύσιμο συνεχιζόταν, όλοι οι υπάλληλοι της Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης κρατούσαν μολύβια, που έγραφαν:
ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ
ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ
ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΖΑ
ΜΙΖΑ

Τι δηλοί ο μύθος;
Κάτι που αρχικά (επιφανειακά) φαίνεται ηθικό, αν δεν λειτουργήσει σωστά στην πράξη, μπορεί και να βγει ανήθικο!
Στο ξύσιμο θα φανεί… Στο ξύσιμο…

25.11.06

O ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ!!!


Οι γλυκύτατοι Dick και Rick

Προσπαθώ να είμαι «καλός πατέρας». Δουλεύω τρεις δουλειές για να προσφέρω στα παιδιά μου ό,τι χρειάζονται. Ξενύχτησα σε Νοσοκομεία μαζί τους και παρακολούθησα σεμινάρια επιμόρφωσης και συνέδρια για εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα σε παιδί μου. Προσδιόρισα και επαναποσδιόρισα την προσωπική μου ζωή γι’ αυτά. Υπήρξαν στιγμές που απογοητεύτηκα κι άλλες που ένοιωσα σπουδαία.
Όμως αν συγκριθώ με τον Dick Hoyt είμαι ένα Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!…

Ογδόντα πέντε (85) φορές έσπρωξε το αναπηρικό καροτσάκι του γιου του, Rick, που είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, για 26,2 μίλια στους μαραθώνιους! Κι οκτώ φορές απ’ αυτές τον τράβηξε με μια λέμβο ενώ κολυμπούσε, επίσης την ίδια μέρα!
Άλλοτε τράβηξε τον γιο του για να μπορέσει να κάνει σκι, τον κουβάλησε στην πλάτη του για να μπορέσει να κάνει ορειβασία και μια φορά τον μετέφερε στις ΗΠΑ μ’ ένα ποδήλατο.

Αυτή η ιστορία αγάπης άρχισε στη Μασαχουσέτη, 43 χρόνια πριν, όταν ο Rick τυλίχτηκε στον ομφάλιο λώρο και παρ’ ολίγο να πνιγεί… Η βλάβη που έπαθε ο εγκέφαλός του ήταν μόνιμη και είναι ανίκανος να κινήσει τα άκρα του.
"Θα είναι "φυτό" για όλη τη ζωή του", είπαν οι γιατροί στους γονείς του και τους πρότειναν μόλις γίνει εννέα μηνών να τον βάλουν σ' ένα ίδρυμα."

Δεν θέλησαν ούτε να το σκεφτούν… Είχαν παρατηρήσει ότι ο Rick τους ακολουθούσε γύρω-γύρω στο δωμάτιο με τα μάτια του. Όταν ήταν 11 χρονών τον πήγαν σ’ ένα πανεπιστήμιο και ρώτησαν αν υπήρχε κάποιος τρόπος να βοηθηθεί για να επικοινωνήσει.
"Κανένας τρόπος, τους απάντησαν. Δεν λειτουργεί ο εγκέφαλός του…"
"Πείτε του ένα αστείο," παρακάλεσε ο πατέρας του.
Ακούγοντας το αστείο ο Rick γέλασε! Αυτό έδειξε ότι μέσα στο μυαλό του συνέβαιναν πάρα πολλά...
Τον συνέδεσαν με έναν υπολογιστή, που του επέτρεπε να ελέγχει τον κέρσορα με ένα διακόπτη που πατούσε με την μία πλευρά του κεφαλιού του. Επιτέλους, ο Rick μπορούσε να επικοινωνήσει!!!

Ποιες ήταν οι πρώτες λέξεις που έγραψε; "Εμπρός μυαλό μου!"
Αργότερα, όπως ο Rick παρακολουθούσε ένα φιλανθρωπικό αγώνα δρόμου που οργάνωσε ένα γυμνάσιο για χάρη του, είπε: "Μπαμπά θέλω να τρέξω κι εγώ."
Ο πατέρας αντί να βάλει τα κλάματα, τον πήρε και ξεκίνησαν…
Όταν το έκανε για πρώτη φορά πονούσε μετά για 2 εβδομάδες… Όμως μετά το τρέξιμο είδε το γιο του να πληκτρολογεί κάτι που άλλαξε την ζωή του: "Μπαμπά όταν τρέχαμε ένιωθα ότι δεν είμαι ανάπηρος πια!!! "

Μετά από αυτό ο πατέρας έκανε ό, τι μπορούσε για να αισθάνεται ο γιος του, όσο πιο συχνά μπορούσε, έτσι όμορφα! Προσπάθησε να πάρουν μέρος στο μαραθώνιο της Βοστώνης του 1979. Όμως δεν τους επιτράπηκε, γιατί δεν είχαν τους «κατάλληλους» χρόνους.
Έτρεξαν και στα προκριματικά του 1983 αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Μέχρι που κάποιος τους πρότεινε να δοκιμάσουν στο τρίαθλο.
Μα πώς θα έπαιρνε μέρος ένας άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ να κολυμπά και είχε να κάνει ποδήλατο από τότε που ήταν 6 ετών; Και επιπλέον έπρεπε να κουβαλά και τον γιό του;
Όμως ο Dick προσπάθησε! Πήραν μέρος σε 212 αγώνες τριάθλου ( με 15 ώρες κανό στη Χαβάη!...)

Πρέπει να είναι απίστευτα δύσκολο να είσαι 25 χρονών και να σε μεταφέρει παντού ο ηλικιωμένος πατέρας σου. Πολλοί πρότειναν στον Dick να δοκιμάσει μόνος του αλλά αυτός πάντα απαντούσε: "Με τίποτα!!! Το κάνω μόνο για να βλέπω το τεράστιο χαμόγελο του γιου μου! Κι αυτό γίνεται μόνο όποτε τρέχουμε, κολυμπάμε και οδηγούμε μαζί!"

Σήμερα, ο Dick είναι 65 ετών και ο Rick 43. Πρόσφατα τερμάτισαν στον 24ο μαραθώνιο της Βοστώνης στην 5.083 θέση από 20.000 αθλητές που ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα! Ο καλύτερος χρόνος τους είναι 2 ώρες και 40 λεπτά το 1992, μόνο 35 λεπτά διαφορά από το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Rick έγραψε κάποτε: "Ο μπαμπάς μου είναι ο Πατέρας του αιώνα."

[Μια αληθινή ιστορία αφιερωμένη στους δικούς μου Dick και Rick: στον φίλο μου Σταύρο από την Πάτρα και στον γλυκύτατο γιό του Βαγγέλη…
Ο Βαγγέλης κινούμενος εκ γενετής με μεγάλη αστάθεια και πάντα με τη βοήθεια συνοδού, χρησιμοποιεί τις περισσότερες φορές «αναπηρικό καροτσάκι». Ακόμη παρουσιάζει -κατά τους γιατρούς- νοητική καθυστέρηση και πάσχει από Σακχαρώδη Διαβήτη ινσουλινοεξαρτώμενο…
Όμως σήμερα ο Βαγγέλης, βγάζει ένα πανέμορφο χαμόγελο καθώς παίζει πιάνο με το ένα χέρι, που μπορεί και κινεί, κι επίσης χαίρεται αφάνταστα όταν κολυμπά, όποτε ο ρατσισμός κάποιων άλλων «γονέων» επιτρέπει να βρεθεί πισίνα διαθέσιμη…
Πάμε Βαγγέλη, πάμε Σταύρο, Πάμεεε!!!]

24.11.06

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΝΙΤΗΣ παίζοντας με τον pitsiriko

Ήταν πολύ δύσκολο. Ομολογουμένως, ήταν η πιο σκληρή μέρα της ζωής μου από τότε που ξανάρχισα την έντυπη δράση… αλλά τα κατάφερα! Βρήκα τον μικρό που - κατά την «Ελευθεροτυπία»- έγραψε και της έστειλε, μια -κατά την «Ελευθεροτυπία»- συγκλονιστική επιστολή, με την οποία γέμισε (η καλή εφημερίδα) την πρώτη σελίδα της, προ ημερών.
Αυτό το «παιδί-θαύμα» της Σύγχρονης Πολιτικοποιημένης Ελλάδας, της Σκεπτόμενης, της Ανήσυχης, της Επαναστατημένης, Ζόρικης Ελλάδας, (με σωματικό προσχέδιο Μαριέττας,) έκανε την παρακάτω δήλωση, αποκλειστική για σας:
«Eμείς τα παιδιά τι φταίμε για όλα αυτά; Σας ρωτάω κι αν έχετε…ψυχή, απαντήστε μου.

Πείτε μου, πότε καθίσαμε στον καναπέ με τις ώρες σαν τους «Τεμπέληδες (πολιτικούς) της εύφορης κοιλάδας»;
Πότε ακούσατε τους προβληματισμούς μας;
Για το φαινόμενο του κομματικού θερμοκηπίου, τα μεταλλαγμένα (από το κόμμα) πολιτικά συνθήματα, την τρύπα του όζοντος στο Ελληνικό Πολιτικό Στερέωμα;
Για τα σπυράκια μας και τη σχέση τους με την αποπνικτική καθοδήγηση, την πρόωρη εκσπερμάτιση και τη σχέση της με τον αριστερισμό, τα αφροδίσια νοσήματα και τη σχέση τους με τις ελευθεριακές κοινότητες, τους πολλαπλούς οργασμούς των φεμινιστριών;

Πότε τρέξαμε στη φύση σαν τον Άρη Βελουχιώτη με την Ειρήνη Παπά ή όπως ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ ;

Αφήστε, εγώ θα σας πω [γιατί από τζαζεμένο παιδί μαθαίνεις την αλήθεια!]

Ποτέ! Με ακούτε; Ποτέ!


ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
13 ετών, δυο μηνών και πέντε ημερών
Μαθητής Α΄ τάξης Γυμνασίου Πυρηνικής Φυσικής Χάρβαρντ, με υποτροφία από το 25ο Δημοτικό του Στάλιγκραντ

Μέλος της Γενικής Γραμματείας της Κεντρικής επιτροπής του Συντονιστικού Οργάνου Μαθητών, (που διέλυσαν -σύμφωνα με αποκλειστικές καταγγελίες του ΠΑΜΕ Kanouliwn- οι αναρχικοί Πυργιώτες…)

22.11.06

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ είναι το να βλέπει τους άλλους σαν κότες

Γιατί βλέπω συνεχώς το ίδιο όνειρο, ότι τάχα ο Πύργος δεν έχει πρόβλημα στάθμευσης, γιατί φτιάχτηκαν πολυώροφα γκαράζ κάτω από τις πέντε εκκλησίες του, που είναι χτισμένες σε λόφους; (…θα βελτίωνε και την θρησκευτικότητα αυτό;)

Γιατί βλέπω στον ύπνο μου, που και που, τον Νομάρχη να το παίζει αλεπού; (το «σύνδρομο της αλεπούς» δεν προϋποθέτει ότι πάσχουν και οι πολίτες από το «σύνδρομο της κότας»;)
ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ;

(Ο απερχόμενος Νομάρχης Ηλείας 40 ημέρες πριν μας αποχαιρετήσει επιμένει να δημοπρατήσει την κατασκευή garage κι ας διαφωνεί ο νέος Δήμαρχος κτλ...)

Αλεπού ο τύπος....

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ


ΤΟΥ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΟΣ ΠΑΣΧΟΝΤΟΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝ "ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ"...

21.11.06

...πάμεεε!

…θέλω να σταθώ σήμερα και να στείλω δυο λόγια κουράγιου και συμπαράστασης, σ’ έναν άγνωστό μου άνθρωπο.
Σ’ ένα παιδί.
Είναι μαθητής Λυκείου της πόλης μας, μόνο αυτό ξέρω.
Δεν ξέρω το πρόσωπό του ούτε το όνομά του.
Έμαθα μόνο την προσωπική του περιπέτεια, γιατί είχε το θάρρος και τη γενναιότητα, να πει με τον τρόπο του: «δεν θέλω κανένα κόμμα να με τραβάει απ’ το μανίκι».
Είχε τη λεβεντιά, ενώ αγωνιζόταν με τους συμμαθητές του ενάντια «στην Μαριέττα την κακή»,
να βρει και το κουράγιο να εκφράσει την θλίψη και την αηδία του για ένα κασετόφωνο, που μέρα-νύχτα έπαιζε την κασέτα με την «Παπαρήγα την καλή…».
Σ’ αυτό το παιδί που δέχτηκε βρισιές κι απειλές από «εκπαιδευτικό» της πόλης μας… για να μην «ξανατολμήσει να πιάσει στο στόμα του το κόμμα» του εν λόγω απαίδευτου, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ:

Οι «διακόπτες» των αγώνων

Μην φοβηθείς παλικάρι μου. Τους αντιμετωπίζουμε χρόνια. Δεν είσαι μόνος! Αυτοί που σήμερα θέλουν να είναι διακόπτες των αγώνων σου, ήσαν εκείνοι, που 33 χρόνια πριν έλεγαν για τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου:
«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις...»
Κι όταν είδαν πως δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν σαν διακόπτες της εξέγερσης, έτρεξαν απ’ την ουρά προς την κεφαλή της…
Συνέχισε τους αγώνες σου κι αγνόησε τις ψευτοπαλληκαριές.
Πάμεεε!… (το «πάμε» στα παιδιά, συνοδεύεται από ένα παρακινητικό, εμψυχωτικό χτύπημα στην πλάτη, κι όχι στο λαιμό…)

…και ρώτα τον Δάσκαλο για την Χαρά
Άκου…
Βρήκα ένα εξαιρετικό βιβλίο που μιλάει για αγάπη με έναν άλλο δάσκαλο (γιατί ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι) κι είπα να σου αντιγράψω δυο λόγια. Έλα να τα διαβάσουμε.
«Κι είπε ο Δάσκαλος:
-Παιδί μου, με την ευχή του Θεού, πήγαινε να αναζητήσεις τη χαρά.
-Δάσκαλε, που να πάω; Εσύ δεν μας λες πάντα, πως μέσα μας είναι η χαρά; Εκεί δεν πρέπει να την αναζητούμε;
-Έχεις δίκιο, παιδί μου. Μέσα μας είναι η χαρά. Αλλά είναι τόσο βαθιά κρυμμένη κάτω από τις έγνοιες μας, από τα προβλήματά μας, ώστε δεν είναι εύκολο να τη νιώσουμε! Έτσι, όπως έχουμε κάνει τη ζωή μας, ίσως και να ήταν καλό, να ψάξουμε να την δούμε πρώτα έξω στην πράξη, στην έκφρασή της.
-Και που να την αναζητήσω, Δάσκαλε;
-Μα, στους ανθρώπους, παιδί μου. Στους ανθρώπους.
-Πως γίνεται αυτό Δάσκαλε; Δεν είναι δύσκολο;
-Γίνεται, φτάνει να το θέλεις τόσο, ώστε να είσαι ανοικτός, για να τους αναγνωρίσεις.
-Πως θα το καταλάβω ότι είναι πραγματικά χαρούμενοι, Δάσκαλε;
-Μην ανησυχείς... Θα το καταλάβεις. Θα το καταλάβεις.
-Παράξενο μου φαίνεται, Δάσκαλε. Συνήθως μας λες να αναζητούμε τους ταλαιπωρημένους και να τους βοηθάμε. Δεν φανταζόμουν ότι θα μας έλεγες να βρούμε και τους χαρούμενους.
- Για τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό σου, παιδί μου, να έχεις πάντα έγνοια. Πάντα συμπόνια.
-Και για τους χαρούμενους τι να έχω, Δάσκαλε;
-Έχουν αυτοί για σένα, παιδί μου. Έχουν αυτοί για σένα!
-Και πως να τους πλησιάσω, ξένοι καθώς είναι; Πως να τους μιλήσω;
-Ο πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος δεν είναι ποτέ ξένος, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα του και έχει συνείδηση ότι είμαστε όλοι μαζί, αφού είμαστε ένα. Γι’ αυτό αφήνει τη χαρά του να απλώνεται χωρίς εμπόδια γύρω του. Σκέφθηκες ποτέ τι είναι να σου χαμογελούν, να σου καλομιλούν, χωρίς να σε ξέρουν; Να σε πλησιάζουν με έναν καλό λόγο, με ένα χάδι, χωρίς στόχο, χωρίς αιτία; Και συ να το δέχεσαι σαν δροσερό νερό και να φεύγεις μαγεμένος, σαν να πετάς;»
[Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού-Κισατζεκιάν «Και ρώτησα τον Δάσκαλο», εκδόσεις Καφέ σχολειό, σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, Αθήνα 2001].
Το απόσπασμα από το βιβλίο αυτό, το βρήκα στο blog της Μαριαλένας http://marialena.blogspot.com/

16.11.06

Φωτογραφίες του Νοέμβρη




...έτσι μονάχα για την ιστορική ενόχληση...κι από τούτη τη γωνιά

14.11.06

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΖΩΝ (δυο παραβολές...)

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΠΡΩΤΗ: την αφιερώνω στους «νευρικούς εραστές» της εξουσίας (…και της λαμογιάς, βεβαίως-βεβαίως!..).

Σ’ αυτούς που μετράνε τις μέρες -σαν τους φαντάρους, με τσατσάρα- μέχρι τη γιορτή της Οσίας Μελανίας (31 Δεκεμβρίου…), γιατί πιστεύουν ότι από την επόμενη ημέρα (1η Ιανουαρίου…), που θα αναλάβουν την εξουσία, θα σημάνει το τέλος των μαύρων (πέτρινων) χρόνων για τη ζωή τους. Θα βουτήξουν λαίμαργα στην εξουσία και το χρήμα...

Μετά από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, ο μοναδικός επιζών ροκανίζει ένα κοκαλάκι και το πετάει στον σωρό από κόκαλα που έχει φτιάξει δίπλα του.
Ξαφνικά, διακρίνει μια ομάδα διάσωσης να πλησιάζει και ξεσπά σε λυγμούς ανακούφισης: «Επιτέλους ήρθατε, ήρθατε! Σώθηκα! Σώθηκα!»
Η ομάδα διάσωσης μένει εμβρόντητη από τη φρικιαστική θέα των ανθρώπινων οστών δίπλα από τον επιζώντα και στέκεται παγωμένη να τον κοιτάζει.
Όπως ήταν προφανές, είχε κατασπαράξει όλους τους νεκρούς συνεπιβάτες του. Ο επιζών, διακρίνει τον φόβο στα μάτια τους και σκύβοντας το κεφάλι από ντροπή, απολογείται:
«Δεν φταίω. Έπρεπε να επιζήσω. Είναι αμαρτία να θέλει κανείς να ζήσει;»
Τότε, ο αρχηγός της ομάδας πλησιάζει και του λέει: «Κανείς δεν σε κατηγορεί που θες να ζήσεις ρε φίλε αλλά... για όνομα του Χριστού και της Παναγίας... εχθές έπεσε το αεροπλάνο!!!»…
…Λοιπόν, ψυχραιμία παιδιά!

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: την αφιερώνω στους «νευρικούς εραστές» γενικώς!...
Σ’ αυτούς τους μπουνταλάδες της καθημερινής ζωής, που είναι χαμένοι στις εμμονές, τις φαντασιώσεις και τις…πωρώσεις τους κι αν συναντήσουν τη ζωή την προσπερνούν ή τρακάρουν επάνω της…

Μετά από ώρες αγωνίας και παρά τις ηρωικές προσπάθειες του πληρώματος το πλοίο ναυάγησε στο μέσο του Ωκεανού. Επέζησε μόνο ένας ναυαγός, που έφτασε κολυμπώντας και παλεύοντας με τα κύματα σ’ ένα έρημο νησί. (Μην βιάζεστε, γιατί δεν νομίζω ότι ήταν ο Ροβινσώνας Κρούσος). Εκεί έζησε για πολλά χρόνια μόνος του. Επιβίωνε με μπανάνες, καρύδες, κανένα πουλάκι και κανένα ψαράκι...
Μια μέρα καθώς καθόταν και χάζευε τον ωκεανό, παρατηρεί κάτι μπουρμπουλήθρες! Οι μπουρμπουλήθρες πλησίαζαν προς το μέρος του και γίνονταν όλο και περισσότερες!
Ξάφνου, προβάλλει μία θεσπέσια θηλυκή φιγούρα με στολή δύτη! Με μία κίνηση slow - motion (a - la Hollywood ) βγάζει την κουκούλα και τη μάσκα αποκαλύπτοντας το ονειρεμένο της πρόσωπο!
Ο ναυαγός είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Το θεσπέσιο θηλυκό αρχίζει να κινείται προς το μέρος του με εμφανείς σεξουαλικές διαθέσεις...
Ανοίγοντας αργά και βασανιστικά το φερμουάρ της στολής της, κοιτάζει με λάγνο βλέμμα τον ναυαγό και του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να καπνίσεις ένα καλό τσιγαράκι;
- Ουάου!... θα ‘ναι και 5 χρόνια! απαντάει εκείνος.
Βγάζει το θεσπέσιο θηλυκό ένα πακέτο Marlboro μέσα απ' τη στολή της και του το πετάει!
[Πριν συνεχίσεις μπορείς να ανάψεις τσιγάρο, αν και διαβάζετε και από μη καπνιστές]
Κατεβάζοντας το φερμουάρ ακόμα χαμηλότερα, λίγο πιο κάτω από το στήθος, και κάνοντας το λάγνο βλέμμα ακόμα πιο έντονο, του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να πιεις ένα καλό ουίσκυ «15 ετών»;
- Ουάου!... θα ‘ναι και 7 χρόνια! απαντάει εκείνος.
Με μια κίνηση, το θεσπέσιο θηλυκό βγάζει ένα Dimple από τη στολή της και του το
πετάει!
Έχοντας πλέον κατεβάσει το φερμουάρ μέχρι τον αφαλό, κοιτάει το ναυαγό στα μάτια και όλο νόημα του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να... περάσεις καλά;
Αυτός γουρλώνει τα μάτια του και χωρίς να μπορεί να πιστέψει στ’ αυτιά του για την τύχη του, της απαντάει με δάκρυα χαράς στα μάτια.
- Αν μου πεις ότι έχεις και Playstation εκεί μέσα, θα πεθάνω!!!
…(Δεν συνεχίζεται)

9.11.06

Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί

(Μήνυμα μαθητών του 1ου Λυκείου Σπάρτης προς τους γονείς. Διαβάστηκε στη συγκέντρωση γονέων εκεί…
Τα παιδιά που αγωνίστηκαν, που αγωνίζονται, που συνεχίζουν καταλήψεις αλλά και για εκείνα που κρατάνε δυνάμεις για το Γενάρη για μαζικές καταλήψεις αν τυχόν τολμήσουν να συζητήσουν για την κατάργηση του Άρθου 16).


Καλέ μου πατέρα, γλυκιά μου μάνα
Έλα μαζί μου, μη στέκεσαι απέναντί μου. Η σιωπή μου έγινε κραυγή και θέλω να μάθω. Απάντησε μου. Σε ρωτώ:
Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα;
Ποιοι είναι αυτοί που μου στερούν το γέλιο, τη χαρά, τους φίλους μου;
Ποιοι είναι αυτοί που μαραίνουν την παιδικότητά μου, την εφηβεία μου, τα νιάτα μου;
Ποιοι είναι αυτοί που υψώνουν τείχη στο μέλλον και γκρεμίζουν τα όνειρά μου;
Ποιοι είναι αυτοί που σε «διώχνουν» απ’ το σπίτι μας και η καρέκλα σου μένει άδεια στο μεσημεριανό τραπέζι, εξαναγκάζοντάς σε να δουλεύεις διπλοβάρδια;
Ποιοι είναι αυτοί που στέρησαν απ’ τα χείλη σου την καλή κουβέντα, απ’ τη ψυχή σου την τρυφερότητα, απ’ την αγκαλιά σου τη θαλπωρή, απ’ τα χέρια σου το χάδι;
Ποιοι είναι αυτοί που γεμίζουν τη ψυχή μου με κακία, μίσος ανταγωνισμό για το συμμαθητή μου, γιατί είναι « άριστος μαθητής» και δεν του μοιάζω;
Ποιοι είναι αυτοί που πλαδαρώνουν το κορμί μου καθηλώνοντάς το 10 ώρες το 24ωρο σε μια καρέκλα;
Ποιοι είναι αυτοί που με δικάζουν σε αβουλία, βουβαμάρα, αποχαύνωση;
Ποιοι είναι αυτοί που με φλομώνουν με άχρηστη γνώση, με καταντούν φυτό και γιατί και πως συνεχώς με κρίνουν;
Ποιοι είναι αυτοί που.....Ποιοι είναι αυτοί που...
Ατελείωτα τα ερωτήματα.

Γλυκέ μου πατέρα, καλή μου μάνα..
Άκου τη φωνή μου, αφουγκράσου τη ψυχή μου.
Θέλω σχολείο για τη ζωή
Θέλω γνώση και όχι απόγνωση
Θέλω μόρφωση και όχι εξόντωση
Θέλω ελεύθερο χρόνο για σένα, για μένα, να σε χαίρομαι εγώ, να με απολαμβάνεις εσύ....
Θέλω να ‘χω τα αυτιά μου ανοιχτά, τα μάτια λαμπερά, το μυαλό μου καθαρό, τη ψυχή μου γεμάτη αρετή....
Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και με ξεπουπουλιάζουν κάθε μέρα.
Θέλω να σηκώσω το κεφάλι ψηλά, να κοιτάζω το γαλάζιο ουρανό και με «χώνουν « ακόμα πιο βαθιά στη γη»
Θέλω...θέλω...θέλω...
Ατελείωτα τα θέλω.

Για όλα αυτά και τόσα ακόμα, μάνα μου, πατέρα μου, σε παρακαλώ, σε καλώ και σε προσκαλώ, έλα μαζί μου, γίνε βοηθός μου, σύμμαχός, συμπορευτής μου. Μη μ’ αφήνεις μοναχό, έρμαιο με τόσους γύρω μου «δήθεν φίλους μου» που νοιάζονται για το καλό μου τάχα.
Τώρα, αυτή την ώρα, δε σε θέλω απλά. Τώρα, ΑΠΑΙΤΩ.
Να ‘σαι κοντά μου, δίπλα μου στη λύπη, σ τη χαρά μου , στον αγώνα και στη αγωνία μου. Σε περιμένω και ξέρω ότι θα ‘ρθεις.
Γιατί μεγάλωσα διάβασα, ρώτησα, έμαθα και ωρίμασα σκέφτηκα και έκρινα.
Δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ.
Φταίνε «αυτοί», «εκείνοι» και «οι άλλοι»
Τους ξέρεις και τους ξέρω.

Εγώ και εσύ όμως, Εσύ και Εγώ , ΕΜΕΙΣ
Πρέπει να είμαστε μαζί.
Αγαπημένοι μου γονείς
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΧΘΡΟΙ.

7.11.06

ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΠΥΡΓΙΩΤΕΣ)

Βασίλειον της Ελλάδος
(το «τσίρκο» των 16)

Τελικά στο Tηλεοπτικόν Βασίλειον της Ελλάδος, της σύγχρονης Ελλάδας, της χώρας του απόλυτου «φαίνεσθαι», η t.v είναι ένα «μαγικό κουτί», που σαγηνεύει τα πλήθη, όπως ένα κομμάτι γυαλί στα χέρια του μάγου της φυλής των Παπούα, που αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου και θαμπώνει τα μάτια των υπόλοιπων ιθαγενών…
Έτσι ακριβώς νομίζουν μερικοί… που ξεχνούν ότι στον Πύργο και στην Ηλεία:
«δεν είμαστε Ζουλού,
δεν είμαστε Παπούα,
είμαστε η άγρια φυλή των Λιλιπούα»
(έτσι για να θυμηθούμε το παλιό τραγουδάκι από τη Λιλιπούπολη)

Τους βλέπεις κάθε τόσο καμαρωτούς, με το μέτριο ανάστημά τους, να στήνονται πρόχειρα, βιαστικά, χαμογελώντας (καλού-κακού), χωρίς ούτε την ελάχιστη χαλάρωση που θα τους έδινε και μια δόση φυσικότητας, ντε… χωρίς καν να σκεφτούν αρχίζουν να μιλάνε, ή μάλλον σκέπτονται αφού αρχίσουν να μιλάνε… επί παντός επιστητού…
Έτσι για να τους δει ο βουκόλος θεατής ψηφοφόρος τους ότι μίλησαν. Ο λόγος τους ανάλογος του αναστήματός τους, μέτριος, ξύλινος, κενός αλλά σημασία έχει η εικόνα η ομιλούσα, που αποτυπώνεται στο υποσυνείδητο…
Ακολουθώντας τεχνικές Αφρικανού Image Maker με ενδυματική αισθητική κορωνίδα σακάκια στυλ Βορείων Τυράννων, περιφέρονται στη Χώρα του Νότου, «ρετρώ» πολιτικά υποκείμενα, που το 2006 επιχειρούν να στήσουν πολιτικά σκηνικά του 1960, που διάβασαν «στο πόδι», σε κιτρινισμένα εγχειρίδια Πολιτικής Ιστορίας, αγορασμένα από πανέρια μικροπωλητών στην Ομόνοια.
Εδώ στο Νότο, φορούν ύφος (δανεικό) του Βόρειου Γιάννη Ιωαννίδη… Σακάκι, κομποσκίνι, μα και βλαστήμια …και τσαμπουκάς εκ του ασφαλούς. Πάντα με τακτικές διπλές (κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις)…

Πολιτικάντη μου,
δεν θα με ενδιέφερε ο κόσμος σου,
αν δεν τρύπωνες στην πόλη μας, να την αλώσεις.
Δεν θα σ’ έπιανα στο μολύβι μου,
αν δεν επιχειρούσες να τρυπώσεις στα όνειρά μας, να τα απουσιοποιήσεις.
Δεν θα σε τιμούσα με την καταγγελία μου,
αν δεν τρύπωνες στο χώρο της ελπίδας μας.
Αν δεν είχες το θράσος να θεωρείς,
πως με ένα μπουκάλι κρασί και μια κάμερα,
μπορείς να κάνεις μια πόλη να ξεχάσει όσα ξέρει: Δηλαδή την απουσία σου από το αγωνιστικό πανηγύρι που στήθηκε στον Πύργο εδώ κι 6 μήνες, για να ανατρέψει μια πολιτική κατασκευή ίδιας πολιτικής παιδείας με την δική σου…
Ένα πανηγύρι που ποτέ δεν στήριξες, γιατί ποτέ δεν πίστεψες.
Που δεν βοήθησες, γιατί ποτέ δεν ήλεγξες…

Και τώρα Πολιτικάντη μου, έρχεσαι χωρίς συστολή (πεσμένα αυτιά…) αλλά με την έπαρση και την αλαζονεία, που αποκαλύπτουν απύθμενο θράσος. Το θράσος που διαθέτει αυτός που «επαγγελματικά» οικειοποιείται εκ των υστέρων τους αγώνες άλλων… «ήρθες, είδες, νίκησες;»
Πριν από μήνες, γράφοντας το «εγχειρίδιο ενός γελοίου υποψήφιου για τις δημοτικές εκλογές», υποσχέθηκα πολλά γέλια… και τα ευχαριστηθήκαμε!!!
Ακολουθούν 2 χρόνια (;) μέχρι την ώρα της κρίσης σου… της Οσίας Βουλευτίνης. Δεν βιάζομαι αλλά είμαστε αρκετοί πια για να κάνουμε αυτό το πάρτυ…διαρκείας!

Η Ηλεία δεν θα είναι κι αυτή τη φορά μια ΜΠΑΝΑΝΙΑ υπόδουλη σ’ ένα «πράσινο» λόμπυ εξουσίας, που απλά διαχειρίζεται πλούτο. (Ένα λόμπυ τόσο ισχυρό που ούτε η αλλαγή κυβέρνησης δεν μπόρεσε να αγγίξει!)
Ένα «πράσινο» λόμπυ εξουσίας, που διαχειρίζεται όχι τον πλούτο από τα μεροκάματα ή τις επιχειρήσεις τους αλλά ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ, ΝΕΜΕΤΑΙ, ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ για τα μέλη του, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΛΟΓΕΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟ!!!.. κι ύστερα τρέχουν τα κροκοδείλια δάκρυα, γιατί λέει…:
Η ΗΛΕΙΑ ΕΠΙΑΣΕ ΠΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ… επειδή
ΤΟ «ΛΟΜΠΥ» ΕΠΙΑΣΕ ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ…
[δεν ασχολούμαι με τον ανεκδιήγητο αντινομάρχη, που τόλμησε στην προεκλογική περίοδο να υποστηρίξει ότι: η Ηλεία «φαίνεται» στην τελευταία θέση, γιατί τα στοιχεία δεν δείχνουν την πραγματικότητα, επειδή οι αγρότες είναι φοροφυγάδες!!!... ας τον φροντίσουν οι καταχρεωμένοι αγρότες με τις ντομάτες τους]

Το οργισμένο αυτό κείμενο βγήκε σαν μια ειδική προειδοποίηση και πολιτική απειλή στο λόμπυ εξουσίας, ότι: ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑ «ΠΑΙΧΝΙΔΙ» -και μετεκλογικά- ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ…
Κανένα πολιτικό «σαβουάρ βίβρ», δεν είναι ικανό να επιβάλει τη σιωπή, για κάθε ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΚΗ απόπειρα να ελέγξουν εκ των υστέρων (ή απλά να καρπωθούν;), όσα πρωτόγνωρα ξεκίνησαν στον Πύργο με τις Δημοτικές εκλογές…
Όσα σκηνικά κι αν στηθούν, κλεμμένα από επινίκιες εκδηλώσεις Εθνικών Ομάδων με λίγη γαρνιτούρα Παπαρίζου, προσαρμοσμένα πρόχειρα για τις ανάγκες της περίστασης…

Η απόπειρα τους να μετατρέψουν (ως θηριοδαμαστές) τους “16 νεοεκλεγέντες δημοτικούς συμβούλους της Νέας Πορείας” σε τσίρκο, ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΕΙΘΕΙ!!! Αλλά ποιους;
ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΙΘΕΙ είναι κάποιους κατοίκους αγροτικών συνοικισμών πέρα από την ανατολική Πηνεία!!!

(Συγνώμη ΚΥΡΙΕ Νίκο Νικολόπουλε αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα…το «λόμπυ».
Συγχαρητήρια Νώντα «Ξανθόπουλε», κλαμένο και «αδικημένο» παιδί της πολιτικής ζωής του Πύργου. Είναι φανερό πως το «λόμπυ» σε αποδέχτηκε και σε σήκωσε ψηλά, πολύ ψηλά, τόσο που έχεις πια πρόβλημα από την έλλειψη βαρύτητας. Άφησε λοιπόν τις υπόγειες προσεγγίσεις μελών της «Νέας Πορείας», γιατί το τούνελ είναι γυάλινο… )