...πάμεεε!

…θέλω να σταθώ σήμερα και να στείλω δυο λόγια κουράγιου και συμπαράστασης, σ’ έναν άγνωστό μου άνθρωπο.
Σ’ ένα παιδί.
Είναι μαθητής Λυκείου της πόλης μας, μόνο αυτό ξέρω.
Δεν ξέρω το πρόσωπό του ούτε το όνομά του.
Έμαθα μόνο την προσωπική του περιπέτεια, γιατί είχε το θάρρος και τη γενναιότητα, να πει με τον τρόπο του: «δεν θέλω κανένα κόμμα να με τραβάει απ’ το μανίκι».
Είχε τη λεβεντιά, ενώ αγωνιζόταν με τους συμμαθητές του ενάντια «στην Μαριέττα την κακή»,
να βρει και το κουράγιο να εκφράσει την θλίψη και την αηδία του για ένα κασετόφωνο, που μέρα-νύχτα έπαιζε την κασέτα με την «Παπαρήγα την καλή…».
Σ’ αυτό το παιδί που δέχτηκε βρισιές κι απειλές από «εκπαιδευτικό» της πόλης μας… για να μην «ξανατολμήσει να πιάσει στο στόμα του το κόμμα» του εν λόγω απαίδευτου, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ:

Οι «διακόπτες» των αγώνων

Μην φοβηθείς παλικάρι μου. Τους αντιμετωπίζουμε χρόνια. Δεν είσαι μόνος! Αυτοί που σήμερα θέλουν να είναι διακόπτες των αγώνων σου, ήσαν εκείνοι, που 33 χρόνια πριν έλεγαν για τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου:
«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις...»
Κι όταν είδαν πως δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν σαν διακόπτες της εξέγερσης, έτρεξαν απ’ την ουρά προς την κεφαλή της…
Συνέχισε τους αγώνες σου κι αγνόησε τις ψευτοπαλληκαριές.
Πάμεεε!… (το «πάμε» στα παιδιά, συνοδεύεται από ένα παρακινητικό, εμψυχωτικό χτύπημα στην πλάτη, κι όχι στο λαιμό…)

…και ρώτα τον Δάσκαλο για την Χαρά
Άκου…
Βρήκα ένα εξαιρετικό βιβλίο που μιλάει για αγάπη με έναν άλλο δάσκαλο (γιατί ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι) κι είπα να σου αντιγράψω δυο λόγια. Έλα να τα διαβάσουμε.
«Κι είπε ο Δάσκαλος:
-Παιδί μου, με την ευχή του Θεού, πήγαινε να αναζητήσεις τη χαρά.
-Δάσκαλε, που να πάω; Εσύ δεν μας λες πάντα, πως μέσα μας είναι η χαρά; Εκεί δεν πρέπει να την αναζητούμε;
-Έχεις δίκιο, παιδί μου. Μέσα μας είναι η χαρά. Αλλά είναι τόσο βαθιά κρυμμένη κάτω από τις έγνοιες μας, από τα προβλήματά μας, ώστε δεν είναι εύκολο να τη νιώσουμε! Έτσι, όπως έχουμε κάνει τη ζωή μας, ίσως και να ήταν καλό, να ψάξουμε να την δούμε πρώτα έξω στην πράξη, στην έκφρασή της.
-Και που να την αναζητήσω, Δάσκαλε;
-Μα, στους ανθρώπους, παιδί μου. Στους ανθρώπους.
-Πως γίνεται αυτό Δάσκαλε; Δεν είναι δύσκολο;
-Γίνεται, φτάνει να το θέλεις τόσο, ώστε να είσαι ανοικτός, για να τους αναγνωρίσεις.
-Πως θα το καταλάβω ότι είναι πραγματικά χαρούμενοι, Δάσκαλε;
-Μην ανησυχείς... Θα το καταλάβεις. Θα το καταλάβεις.
-Παράξενο μου φαίνεται, Δάσκαλε. Συνήθως μας λες να αναζητούμε τους ταλαιπωρημένους και να τους βοηθάμε. Δεν φανταζόμουν ότι θα μας έλεγες να βρούμε και τους χαρούμενους.
- Για τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό σου, παιδί μου, να έχεις πάντα έγνοια. Πάντα συμπόνια.
-Και για τους χαρούμενους τι να έχω, Δάσκαλε;
-Έχουν αυτοί για σένα, παιδί μου. Έχουν αυτοί για σένα!
-Και πως να τους πλησιάσω, ξένοι καθώς είναι; Πως να τους μιλήσω;
-Ο πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος δεν είναι ποτέ ξένος, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα του και έχει συνείδηση ότι είμαστε όλοι μαζί, αφού είμαστε ένα. Γι’ αυτό αφήνει τη χαρά του να απλώνεται χωρίς εμπόδια γύρω του. Σκέφθηκες ποτέ τι είναι να σου χαμογελούν, να σου καλομιλούν, χωρίς να σε ξέρουν; Να σε πλησιάζουν με έναν καλό λόγο, με ένα χάδι, χωρίς στόχο, χωρίς αιτία; Και συ να το δέχεσαι σαν δροσερό νερό και να φεύγεις μαγεμένος, σαν να πετάς;»
[Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού-Κισατζεκιάν «Και ρώτησα τον Δάσκαλο», εκδόσεις Καφέ σχολειό, σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, Αθήνα 2001].
Το απόσπασμα από το βιβλίο αυτό, το βρήκα στο blog της Μαριαλένας http://marialena.blogspot.com/