O ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ!!!

Οι γλυκύτατοι Dick και Rick

Προσπαθώ να είμαι «καλός πατέρας». Δουλεύω τρεις δουλειές για να προσφέρω στα παιδιά μου ό,τι χρειάζονται. Ξενύχτησα σε Νοσοκομεία μαζί τους και παρακολούθησα σεμινάρια επιμόρφωσης και συνέδρια για εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα σε παιδί μου. Προσδιόρισα και επαναποσδιόρισα την προσωπική μου ζωή γι’ αυτά. Υπήρξαν στιγμές που απογοητεύτηκα κι άλλες που ένοιωσα σπουδαία.
Όμως αν συγκριθώ με τον Dick Hoyt είμαι ένα Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!…

Ογδόντα πέντε (85) φορές έσπρωξε το αναπηρικό καροτσάκι του γιου του, Rick, που είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, για 26,2 μίλια στους μαραθώνιους! Κι οκτώ φορές απ’ αυτές τον τράβηξε με μια λέμβο ενώ κολυμπούσε, επίσης την ίδια μέρα!
Άλλοτε τράβηξε τον γιο του για να μπορέσει να κάνει σκι, τον κουβάλησε στην πλάτη του για να μπορέσει να κάνει ορειβασία και μια φορά τον μετέφερε στις ΗΠΑ μ’ ένα ποδήλατο.

Αυτή η ιστορία αγάπης άρχισε στη Μασαχουσέτη, 43 χρόνια πριν, όταν ο Rick τυλίχτηκε στον ομφάλιο λώρο και παρ’ ολίγο να πνιγεί… Η βλάβη που έπαθε ο εγκέφαλός του ήταν μόνιμη και είναι ανίκανος να κινήσει τα άκρα του.
"Θα είναι "φυτό" για όλη τη ζωή του", είπαν οι γιατροί στους γονείς του και τους πρότειναν μόλις γίνει εννέα μηνών να τον βάλουν σ' ένα ίδρυμα."

Δεν θέλησαν ούτε να το σκεφτούν… Είχαν παρατηρήσει ότι ο Rick τους ακολουθούσε γύρω-γύρω στο δωμάτιο με τα μάτια του. Όταν ήταν 11 χρονών τον πήγαν σ’ ένα πανεπιστήμιο και ρώτησαν αν υπήρχε κάποιος τρόπος να βοηθηθεί για να επικοινωνήσει.
"Κανένας τρόπος, τους απάντησαν. Δεν λειτουργεί ο εγκέφαλός του…"
"Πείτε του ένα αστείο," παρακάλεσε ο πατέρας του.
Ακούγοντας το αστείο ο Rick γέλασε! Αυτό έδειξε ότι μέσα στο μυαλό του συνέβαιναν πάρα πολλά...
Τον συνέδεσαν με έναν υπολογιστή, που του επέτρεπε να ελέγχει τον κέρσορα με ένα διακόπτη που πατούσε με την μία πλευρά του κεφαλιού του. Επιτέλους, ο Rick μπορούσε να επικοινωνήσει!!!

Ποιες ήταν οι πρώτες λέξεις που έγραψε; "Εμπρός μυαλό μου!"
Αργότερα, όπως ο Rick παρακολουθούσε ένα φιλανθρωπικό αγώνα δρόμου που οργάνωσε ένα γυμνάσιο για χάρη του, είπε: "Μπαμπά θέλω να τρέξω κι εγώ."
Ο πατέρας αντί να βάλει τα κλάματα, τον πήρε και ξεκίνησαν…
Όταν το έκανε για πρώτη φορά πονούσε μετά για 2 εβδομάδες… Όμως μετά το τρέξιμο είδε το γιο του να πληκτρολογεί κάτι που άλλαξε την ζωή του: "Μπαμπά όταν τρέχαμε ένιωθα ότι δεν είμαι ανάπηρος πια!!! "

Μετά από αυτό ο πατέρας έκανε ό, τι μπορούσε για να αισθάνεται ο γιος του, όσο πιο συχνά μπορούσε, έτσι όμορφα! Προσπάθησε να πάρουν μέρος στο μαραθώνιο της Βοστώνης του 1979. Όμως δεν τους επιτράπηκε, γιατί δεν είχαν τους «κατάλληλους» χρόνους.
Έτρεξαν και στα προκριματικά του 1983 αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Μέχρι που κάποιος τους πρότεινε να δοκιμάσουν στο τρίαθλο.
Μα πώς θα έπαιρνε μέρος ένας άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ να κολυμπά και είχε να κάνει ποδήλατο από τότε που ήταν 6 ετών; Και επιπλέον έπρεπε να κουβαλά και τον γιό του;
Όμως ο Dick προσπάθησε! Πήραν μέρος σε 212 αγώνες τριάθλου ( με 15 ώρες κανό στη Χαβάη!...)

Πρέπει να είναι απίστευτα δύσκολο να είσαι 25 χρονών και να σε μεταφέρει παντού ο ηλικιωμένος πατέρας σου. Πολλοί πρότειναν στον Dick να δοκιμάσει μόνος του αλλά αυτός πάντα απαντούσε: "Με τίποτα!!! Το κάνω μόνο για να βλέπω το τεράστιο χαμόγελο του γιου μου! Κι αυτό γίνεται μόνο όποτε τρέχουμε, κολυμπάμε και οδηγούμε μαζί!"

Σήμερα, ο Dick είναι 65 ετών και ο Rick 43. Πρόσφατα τερμάτισαν στον 24ο μαραθώνιο της Βοστώνης στην 5.083 θέση από 20.000 αθλητές που ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα! Ο καλύτερος χρόνος τους είναι 2 ώρες και 40 λεπτά το 1992, μόνο 35 λεπτά διαφορά από το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Rick έγραψε κάποτε: "Ο μπαμπάς μου είναι ο Πατέρας του αιώνα."

[Μια αληθινή ιστορία αφιερωμένη στους δικούς μου Dick και Rick: στον φίλο μου Σταύρο από την Πάτρα και στον γλυκύτατο γιό του Βαγγέλη…
Ο Βαγγέλης κινούμενος εκ γενετής με μεγάλη αστάθεια και πάντα με τη βοήθεια συνοδού, χρησιμοποιεί τις περισσότερες φορές «αναπηρικό καροτσάκι». Ακόμη παρουσιάζει -κατά τους γιατρούς- νοητική καθυστέρηση και πάσχει από Σακχαρώδη Διαβήτη ινσουλινοεξαρτώμενο…
Όμως σήμερα ο Βαγγέλης, βγάζει ένα πανέμορφο χαμόγελο καθώς παίζει πιάνο με το ένα χέρι, που μπορεί και κινεί, κι επίσης χαίρεται αφάνταστα όταν κολυμπά, όποτε ο ρατσισμός κάποιων άλλων «γονέων» επιτρέπει να βρεθεί πισίνα διαθέσιμη…
Πάμε Βαγγέλη, πάμε Σταύρο, Πάμεεε!!!]