ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων…
Εκείνος ήταν νέος κι επιτυχημένος brand manager / project manager / IT specialist! Οδηγούσε πολύ γρήγορα τη νέα του τζάγκουαρ στα στενά δρομάκια αλλά είχε ένα μόνιμο φόβο. Πρόσεχε για τα παιδιά, επειδή -έλεγε- καμιά φορά μερικά πετάγονται στα ξαφνικά ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και…
Κανείς δεν ξέρει αν ήταν από αγάπη για τα παιδιά ή γιατί δεν θα ήταν κι ότι καλύτερο αν του συμβεί κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα σήμερα που έκανε τις πρώτες του βόλτες με το ολοκαίνουργο κατακόκκινο τζάγκουαρ…
Κάποια στιγμή νόμισε ότι είδε κάτι κι έκοψε ταχύτητα. Κοίταξε καλύτερα αλλά δεν ήταν τίποτε. Έκανε να πατήσει και πάλι το γκάζι όταν ξαφνικά ένα τούβλο έπεσε με δύναμη στην πόρτα του συνοδηγού!
Πατάει αμέσως φρένο και κάνει όπισθεν, ώσπου φτάνει δίπλα σε δύο παιδιά, που ήσαν ανάμεσα από δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Πετάγεται έξω από το αυτοκίνητό του, πιάνει το παιδάκι που ήταν πιο κοντά του απ’ το γιακά και το τραντάζει φωνάζοντάς του: «Γιατί το κάνατε αυτό; Πώς σας ήρθε να κάνετε κάτι τέτοιο; Μου κάνατε ζημιά στο νέο μου αυτοκίνητο! Ξέρεις πόσα λεφτά θέλω για να το επιδιορθώσω;»
Το παιδάκι με απολογητικό ύφος του λέει: «Σας παρακαλώ κύριε. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματούσατε με άλλο τρόπο»…
Κι ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάγουλα ως το σαγόνι του, του έδειξε πίσω από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο ένα αγοράκι πεσμένο στα λασπόνερα…
-«Είναι ο αδερφός μου. Όπως παίζαμε τον έριξα κατά λάθος από το αναπηρικό του καροτσάκι. Εγώ και ο φίλος μου δεν μπορούμε να τον ανεβάσουμε. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τον ανεβάσω γιατί είναι πολύ βαρύς για μας».
Ο brand manager / project manager / IT specialist, έμεινε βουβός, με νωπά τα συναισθήματα του θυμού κι ένα τεράστιο κόμπο στον λαιμό του. Με αργές κινήσεις σήκωσε το αγόρι και το έβαλε στο αναπηρικό του καροτσάκι. Κατόπιν πήρε από το αυτοκίνητό του ένα χαρτομάντιλο και του σκούπισε το γόνατο που αιμορραγούσε…
-«Θα γίνεις γρήγορα καλά, δεν είναι τίποτα το σοβαρό», του είπε ενώ του έριξε ένα βιαστικό βλέμμα.
Το αγοράκι του απάντησε: «Σας ευχαριστώ πολύ κύριε, να είστε πάντα καλά!»
Ο brand manager / project manager / IT specialist! απλά κοιτούσε τα παιδιά χωρίς να ξέρει τι να πει… μέχρι που ξεκίνησαν για το σπίτι τους. Τότε προχώρησε κι αυτός σκεπτικός και με βήμα βαρύ προς το τζάγκουαρ…
Όμως η απόσταση του φαινόταν τώρα τεράστια και ο δρόμος δύσβατος. Τώρα πια ένοιωθε τη ζημιά από το τούβλο μηδαμινή.

Δεν έφτιαξε ποτέ την βαθουλωμένη πόρτα. Ίσως για να του θυμίζει το όλο περιστατικό και το ηθικό του δίδαγμα:

Μην περνάτε από την ζωή τόσο γρήγορα, ώστε για να σας τραβήξει κάποιος την προσοχή να είναι απαραίτητο να σας πετάξει τούβλο!!!

Αφού διαβάσατε αυτή την ιστορία είναι απλά δική σας επιλογή τι θα σκεφτείτε και πόσο θα σας επηρεάσει. Όμως πάντα να θυμάστε ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, που θέλουν να μιλήσουν στην καρδιά μας. Που θέλουν να αγγίξουν την ψυχή μας. Είναι δίπλα μας... υπάρχουν...
Ίσως μας φωνάζουν αυτό που θέλουν αλλά εμείς δεν τους ακούμε μέσα στην καθημερινότητά μας, στα προβλήματα και στα άγχη της...
Μπορεί μερικοί να μας έχουν ανάγκη και εμείς να το αγνοούμε. Μα, τότε τι πρέπει να κάνουν; Μήπως να μας πετάξουν ένα τούβλο στο κεφάλι;… Και αν δεν το κάνουν ποτέ;

Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια ολόκληρη ζωή χωρίς θλίψη, γεμάτη μέρες ηλιόλουστες. Όμως ένας άνθρωπος μπορεί να μας δώσει (ή να πάρει από εμάς) δύναμη.
Να μας ανακουφίσει από τα δάκρυα.
Ένας άνθρωπος μπορεί να φέρει φως στην ζωή μας.

[Διαβάστε τη συνέχεια πολύ αργά:]
Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να μας πλησιάσουν. Αλλά για να μας πλησιάσουν πρέπει να «βαδίζουμε» αργά και προσεκτικά, για να ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν...
Αντί να βλέπουμε τον κόσμο σαν ατομική μας αυτοκρατορία ή σαν προσωπική μας κόλαση… αντί να τους αναγκάσουμε να μας πετάξουν ένα ολόκληρο τούβλο… δεν είναι πιο απλό να ρίξουμε ένα βλέμμα γύρω μας;

[Καλά Χριστούγεννα]