Δεν θα σου πάρει πολύ...

Καλησπέρα.
Όλα γίνονται γρήγορα, αυτόματα, απλά...εκεί πέρα. Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις. Άλλωστε -σκέπτεσαι- δεν τα προκαλείς ούτε τα ελέγχεις. Αφού δεν συμβαίνουν εδώ.
Όλα γίνονται εκεί!...πάντα γίνονται εκεί!
Εκ γενετής πρεσβύωπας βλέπεις μόνο μακριά, εκεί! Κάποτε το έλεγες και μαγκιά αυτό: «εγώ βλέπω μακριά»! Γιατί το εδώ, το κοντινό πλάνο, σ’ ενοχλεί. Σε ενοχλεί γιατί είπαμε πως έχεις την πρεσβυωπία σου.
Μα κι όσα συμβαίνουν κοντά, εσύ δεν τ' αφήνεις. Τα καταγγέλλεις…τα καταγγέλλεις… Καταγγέλλεις… αυτούς που ευθύνονται… με τη δράση και την παράλειψή τους… (Το φρικτό άλλοθι του καταγγελτικού…)

Έπειτα είναι Κυριακή! Η παιδοψυχολόγος, σου είπε σε κάθε τόνο ότι τουλάχιστον η Κυριακή είναι ημέρα του δικού σου ΚΥΡΙΟΥ: είναι ημέρα του ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ.
Να το πάρεις και να το βγάλεις έξω!
Άλλωστε δεν είναι κατ’ ανάγκη για την ψυχούλα του (πότε βρήκες το χρόνο να την σκεφτείς μέσα στο τρέξιμο για τα «πρέπει» της εβδομάδας;… Σχολείο, Φροντιστήριο, μα και Μουσική, Μπαλέτο, Γήπεδο, Κινηματογράφο…όλα είναι αυστηρά καθορισμένα στο πλαίσιο ενός Κώδικα παιδαγωγικής ψυχοπαθολογίας)

Έπειτα είναι Κυριακή! Είναι η μέρα του παιδικού επιταφίου! Η μέρα της παιδικής περιφοράς! Της περιφοράς του παιδικού επιταφίου! Που βγάζουν οι γονείς τα παιδιά έξω! Το ίδιο κάνουν και οι απέναντι. Άλλωστε γι’ αυτό τα βγάζουν για να το δεις! Αυτό περιμένουν, να σε δουν! Να σε ελέγξουν αν το κάνεις!

Σήμερα είναι Κυριακή! Θυμάμαι που μου έλεγες ότι εκείνος ο φίλος παίρνει τα παιδιά του και κάνει επίσκεψη κάθε Κυριακή και σ’ ένα σπιτικό του χωριού τους, που μένουν γερόντια μόνα… Παίζουν τα παιδιά στην αυλή, ακούνε κάποιο παραμύθι ή ιστορία από τα παλιά κι ανταλλάσσουν δώρα. Μια Fanta ή ένα μπουκάλι κρασί για τους παππούδες κι ένα ζευγάρι αυγά απ’ αυτούς…
Εκείνος ο φίλος, παράξενος άνθρωπος…Μα δεν βλέπει πως χάνουν τα παιδιά τα Κυριακάτικα παιδικά προγράμματα στην tv;

O χρόνος να διαβάσεις αυτό το κείμενο εξισώνεται στην πραγματικότητα, με τρεις θανάτους παιδιών από πείνα αρκετά χιλιόμετρα μακριά, που χάρη στον γαμάτο πολιτισμό σου, έχεις καταφέρει να μηδενίσεις όποτε γουστάρεις. Αλλά εσύ κι εγώ έχουμε άλλες προτεραιότητες.

Εγώ γράφω, εσύ διαβάζεις, εσύ πιθανόν ενοχλείσαι και μόνο που στο ανέφερα, αλλά εγώ σόρι πρέπει να προσθέσω ότι μόλις πέθαναν ακόμα δυο παιδιά από έιτζ.
Α, και μια που ‘σαι ακόμα εδώ, να σου θυμίσω να μην ξεχάσεις να τηλεφωνήσεις στην Αλβανίδα. Να της θυμίσεις, αύριο να μετρήσει την πίεση της γιαγιάς και να κάνει το εμβόλιο στο σκύλο. Εσύ δεν μπορείς. Έχεις να πλύνεις το κάμπριο και να ποτίσεις τα λουλούδια.
Δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο, έξι παιδιά υπόθεση το πολύ.

Σε κακοκάρδισα; Ήθελες κάτι με χιούμορ; Περίμενες πάλι κάτι έξυπνο, ευρηματικό κι αλλιώτικο;
Πιθανό να μην έφτασες ούτε καν μέχρι εδώ. Μα είναι απίθανό να τα λέω μόνος μου.
Ξέρω ότι στο τέλος ενός κειμένου φτάνουν λίγοι.
Μα σίγουρα φτάνουν. Όσοι αντέχουν.
Γι’ αυτούς μ’ αρέσει πάντα να προσέχω το τελείωμα… για χάρη τους! Είναι μια άλλη ράτσα αυτοί.
Ξέρουν να βλέπουν όρθιοι τον αγώνα μέχρι τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.
Ναι, είναι ενοχλητικοί, γιατί όρθιοι καθώς στέκουν, κρύβουν τη θέα των καναπεδιασμένων.
Μα αυτοί εκεί επιμένουν να ζουν το παιχνίδι σαν παίκτες, προπονητές και παρατηρητές διαιτησίας μαζί.

…Έφτασες μέχρι εδώ; Με διάβασες; Δεν θα σου πήρε και πολύ χρόνο. Άντε εφτά παιδιά αν υπολογίσεις και τις κακοποιήσεις.

(σ' ευχαριστώ Κωνσταντίνα...)