Μ' αρέσουν οι αισιόδοξοι άνθρωποι.Πιστεύω ότι ανάμεσα σε όσους με διαβάζετε υπάρχετε αρκετοί τέτοιοι τύποι. Και οι υπόλοιποι;…όπου να ναι κατά εκεί στρίβετε…σας βλέπω έναν-έναν να φτάνετε: «Αισιοδοξίας και Ονείρου» γωνία.
Να το επιδιώξουμε: Απότομη αριστερή στροφή στην αισιοδοξία.
Σύνθημά μας: «…μόνος ορίζω την απόσταση απ’ το γκρίζο».
Να το φωνάξουμε πρώτα-πρώτα κοιτάζοντας τον καθρέφτη μας στα μάτια…
Περιμένω να καθίσετε, να γράψετε 1001 λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να είμαστε αισιόδοξοι, έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουμε τα πάντα!
Για την Κωνσταντίνα,λοιπόν, προφανώς και βεβαίως και για πάρτυ μας...
-Μ’ αρέσει…
... το χαμόγελο που φωτίζει τα μάτια των ανθρώπων!
... η έμφυτη ευγένεια...το δάκρυ που λυτρώνει....η ανθρωπιά!
... να ξαφνιάζομαι ευχάριστα όταν ανακαλύπτω την καλοσύνη και την γενναιοδωρία των απλών ανθρώπων...το πόσο άρχοντες είναι οι απλοί-φτωχοί συντοπίτες μας!
-Μ' αρέσει το αυθεντικό, το αληθινό, το γνήσιο, το πραγματικό!
-Μ' αρέσει αυτή η απίστευτη ΚΡΗΤΗ και η ανεπανάληπτη ΙΚΑΡΙΑ με τους απίθανους ανθρώπους, με αστείρευτο συναίσθημα και περίσσευμα ψυχής.
-Μ’ αρέσουν οι σκεπτόμενοι και ταυτόχρονα κεφάτοι άνθρωποι, που χωρίς συναισθηματική πανούκλα λένε: «εγώ ορίζω, την απόσταση απ’ το γκρίζο».
-Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που λένε: «μπήκες στην ζωή μου από το πουθενά και μου έδωσες πνοή από την πνοή σου, για πάντα, γιατί είσαι το ταίρι μου, το άλλο μου μισό, η ζωή μου»- ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ αυτά τα «μοναδικά» πανέμορφα λόγια, έχουν την παλικαριά να τα ξαναπούν στην επόμενη πανέμορφη σχέση τους, που θα συνεχίζει την ζωή τους -πιστεύοντας βαθιά πως δεν είναι ψεύτες ή ανακόλουθοι- γιατί η ζωή που συνεχίζεται απαιτεί καινούργιες «μοναδικότητες»…
-Μ' αρέσει να λες πως είμαι φλόγα αναστάσιμη, που σε οδηγεί στο μονοπάτι της καρδιάς μου ... ή να λες πως αν υπήρχε μια λέξη που να άγγιζε την καρδιά μου, θα την ψιθύριζες μέχρι να μάτωναν τα χείλη σου ...
-Μ' αρέσει που σε πίστεψα.
-Μ' αρέσει που τώρα είσαι με άλλον (!) κι όταν σε συναντώ μου χαμογελάς και βλέπω στα μάτια σου ένα «ευχαριστώ» για όλα όσα σου πρόσφερα με την αγάπη μου...
-Μ' αρέσει το παραμύθι της ζωής μου.
-Μ' αρέσουν τα παραμύθια, γιατί το καλό και το κακό είναι απολύτως διακριτά...
-Μ' αρέσει που είμαι 50 χρόνων (από προχθές) και έχω όνειρα ανέγγιχτα απ' αυτούς που θέλουν να τα κατασπαράξουν...
-Μ' αρέσει να κρατάω φυλαχτά όλα τα φιλιά της ζωής μου... από το πρώτο με γεύση κεράσι μέχρι το πιο πικρό με γεύση σύννεφο...
(τόσο παλιό είναι το φιλί, τόσο καινούριο πάντα,
κάθε φορά, πρώτη φορά, κάθε φορά για πάντα…)
-Μ' αρέσει που μάζεψα, όταν χρειάστηκε ένα ένα τα κομμάτια μου που είχαν σκορπίσει σε ανατολή και δύση...
-Μ' αρέσει να κάνω περήφανους τους ανθρώπους που αγαπώ και να μου εκφράζουν την αγάπη τους συχνά, γιατί την έχω ανάγκη.
-Μ' αρέσει που έχω μια αληθινή φίλη. Που ξέρω ότι όποτε τη χρειαστώ θα τη βρω.
Που ξέρει κι αυτή ότι όποτε με χρειαστεί θα είμαι εκεί.
-Μ' αρέσει που από πριγκίπισσα του παραμυθιού μεταμορφώθηκε σε ζητιάνα, έκρυψε το άσπρο άλογο και είναι «φτιαγμένη» με τον αγώνα για την «βασιλεία όλων των ανθρώπων»…
-Μ' αρέσει να βλέπω μέσα απ' τα μάτια της, πόσο υπέροχος θα είναι ο κόσμος, όταν τον αλλάξουμε.
Μ’ αρέσει… η ελπίδα πως είτε είναι πρωινό είτε είναι δειλινό τώρα που με διαβάζετε, σας προκάλεσα να σκεφτείτε τα αντίστοιχα υπέροχα δικά σας κι ένα χαμόγελο (με αναστεναγμό;) …χαρίστε το στον/στην απέναντί σας...
Αντε πάμεεεε ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ...αισιοδοξίας και ονείρου γωνία...
Προσέξτε μη με στίσετε, κολόπαιδα, εντάξει;
(Πήρα από το startpoint.gr αρκετά από αυτά) αλλά το...σιρόπι το άλλαξα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου