Κάποτε ονειρευόμουν να γίνω ποιητής. Αλήθεια σου λέω. Να γράφω για τα «θέλω» μου (μας) και για τα «μπορώ». Και για τα «θέλω αλλά…», θα έγραφα. Μα όταν τα «θέλω» γράφονται με φόντο τα «φοβάμαι», τότε τρέμει το χέρι στο χαρτί και γίνεσαι παλιοχαρακτήρας, γραφικώς.
(εννοώ ότι εντείνεται το πρόβλημα του κακού γραφικού χαρακτήρα, μην νομίσετε ότι-επιτέλους- παραδέχτηκα ότι είμαι «γραφικός» και «παλιάνθρωπος»).
Δεν ξέρω αν ήμουν περισσότερο ευαίσθητος ή ανασφαλής, τότε.
Μα μόνο 2-3 φορές είχα το κέφι να πω στο όνειρο: «τυπωθήτω».
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έφταιξε. Μα μπορώ να πω τι δεν ήταν. Σίγουρα δεν ήταν η «βραχνή» φωνή της πιάτσας που μου έλεγε ότι δεν είναι και πολύ αρσενική υπόθεση η ποίηση (ποτέ δεν κατάλαβα τις ψυχές με τα στριφτά μουστάκια) ούτε η «ξινή» φωνή των σαλονιών, που μου έλεγε ότι κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν δηλώνει επάγγελμα: «ποιητής» (ποτέ δεν με γλύκανε η χοληστερίνη των χορτάτων).
Μα το όνειρο στοιβαγμένο μαζί με τα χειρόγραφα και τα βιβλία των χρόνων της νιότης, επέζησε με κουράγιο βιβλικό…
…ονειροπόλος, ονειροβάμων, ονειρεμένος, ονειρικός και ονειροπαρμένος… άγνωστες λέξεις στον κόσμο του «εφικτού», γίνονται κομποσκοίνι, κομπολόι ή καημός…
θεριεύουν τα όνειρα, που και που,
όταν φεγγάρια απ’ αλλού,
τα παν’ στο κύμα του γιαλού…
Κι’ ό,τι με πονάει, με συγκλονίζει
και μ’αγκίζει
γίνεται τ’ όνειρου μαγιά
και της ζωής μικρή μαγ(κ)ιά
και με «οπλίζει».
Και μην τολμήσεις να μου πεις πως δεν μπορώ πια να ονειρεύομαι.
Γιατί εγώ κάθε που βρέχουν τις αισθήσεις μου κύματα ζωής ή θανάτου νοιώθω μια ελπίδα, ένα όνειρο να γεννιέται…
Και…
●Έχω ένα όνειρο: να χάνουν την γεύση τους οι λαοί, όσο πεινάνε άλλοι άνθρωποι στον κόσμο.
●Έχω ένα όνειρο: να μην σκοτώνονται οι άνθρωποι από ανθρώπου χέρι ούτε για το βιός τους ούτε για την πατρίδα ούτε για τον θεό τους.
●Έχω ένα όνειρο: να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι στην γη, γιατί τους λείπει ένα φάρμακο, που εμπορεύεται ένας άλλος για να αυξήσει την χλιδή του.
●Έχω ένα όνειρο: να μην αφήνουν οι γονείς τα παιδιά τους μόνα, σαν ορφανά, χαμένοι στην επιδίωξη πλούτου κι εξουσίας.
●Έχω ένα όνειρο: να φτάσω στην μέρα του θανάτου μου και να χαμογελώ ψιθυρίζοντας: «πεθαίνω μόνο μια φορά, ενώ κάθε μέρα ζούσα!» (αυτή την μεγάλη κουβέντα, που γράφει στο ποίημά του: «άδικο παράπονο», ο ποιητής Σωτήρης Καφήρας- ποιητική συλλογή:«Να απαιτείς το αδύνατο»)
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο χωρίς φυλακές ούτε πτωχοκομεία.
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο σύμφωνα με τις 10 Εντολές, που κανείς να μην τις έχει διαβάσει ή ακούσει στο κήρυγμα κάποιας εκκλησίας.
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο, που ο καθένας να «αγαπά τον πλησίον του ως σεαυτόν».
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο, που κι αν έχει θρησκεία θα προσεύχεται στο Θεό του μιλώντας με φίλο, δίχως φόβο αλλά με αγάπη, γιατί θα πιστεύει ότι ο Θεός τον αγαπάει κι Αυτός.
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο, που ποτέ κανείς δεν θα υψώνει το χέρι εναντίον μου και ποτέ δεν θα προσπαθήσει να κλέψει κάτι από τα υπάρχοντά μου, μολονότι δεν θα υπάρχουν νόμοι για να τον τιμωρήσουν.
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο, που ο καθένας θα ζει και κρατάει ό, τι του ανήκει δίχως κλειδαριές και αμπάρες.
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο, που κανείς δε θα καίει το δάσος για να φυτέψει λιοστάσι-προικώο για την ανύμφευτη θυγατέρα του.
●Έχω ένα όνειρο: να ζήσω σ’ ένα κόσμο, που ο καθένας θα ζει με ψυχή και μυαλό ξεκάθαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου