Σήμερα σκέφτηκα να σας μιλήσω με τα χείλη ενός παλιού αγαπημένου φίλου, ενός δάσκαλου, ενός «ευλογημένου».
Για μένα στάθηκε πάντα ο ευαγγελιστής μου, το μουράγιο κι η απανεμιά μου…ή ο αέρας που φύσαγε τα πανιά μου για ταξίδια σε γαλήνια πέλαγα, όποτε ένοιωθα τα λιμάνια μου κλοιούς.
Είναι αυτός που για χρόνια ξεφύλλιζα και ξαναδιάβαζα τα βιβλία του, για να ξημερώσουν οι «άγριες νύχτες» μου…μέχρι που ήρθαν καιροί, που δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτε περισσότερο, παρά να ανακαλέσω στην μνήμη μου τα λόγια του…
Ένας Αμερικάνος Ιταλικής καταγωγής, κι όμως είναι αυτός που με έκανε να ξαναδιαβάσω Καζαντζάκη!... όταν είδα στην εισαγωγή του τα λόγια του Καζαντζάκη: «ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του, κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή να φτιάξει τις δικές του γέφυρες...».
Κι όταν κάποτε μου είπαν τα παιδιά: «κύριε, αυτό το βιβλίο είναι σαν να το έχετε γράψει εσείς», εννοώντας το «να ζεις ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λεό Μπουσκάλια (γι’ αυτόν σας μιλάω), ήταν που ανατρίχιασα καταλαβαίνοντας ότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο με έδενε ισόβια κάτι.
Δεν ξέρω αν γι’ αυτό «φταίει» αυτός ο απίθανος «παραμυθάς» της ζωής με την μοναδική του χάρη, μέσα από άψυχα μουτζουρωμένα χαρτιά, να σε στήνει στα πόδια σου και μ’ ένα χτύπημα στην πλάτη (είμαι άνθρωπος του touching, έλεγε, κι αλίμονο…είναι αυτό που μέχρι παρεξηγήσεως κάνω από μικρό παιδί ) μπορούσε να σε στείλει ν’ ανέβεις στο Γολγοθά σου χορεύοντας, σφυρίζοντας, μαζεύοντας λουλούδια και κοιτάζοντας με τόση σιγουριά την κορυφή, σαν εκεί να μην σου έχουν στήσει σταυρό αλλά το βάθρο της πρώτης θέσης, «της πρώτης και γλυκύτερης» …
…ή αν «φταίει» κι η «θηλυκή ψυχή» μου, όπως μου είπες κάποτε Γιάννη Μ.
…ή αν ήταν και το πάθος μου να βιώσω «εδώ και τώρα» τα μύρια παραμύθια της ζωής, που στριμώχνουμε στα παράπλευρα στενά-ονειροφωλιές των καπιταλιστικών λεωφόρων…
Ό,τι και να ναι, αυτός που «φταίει» σίγουρα, είναι ο άνθρωπος που μόλις στα 18 χρόνια του, μου τον γνώρισε. Να σαι καλά Θανάση Τ. (δεν βγάζω στην «αγορά» το όνομά σου), όπου κι αν βρίσκεσαι: Αρχ. Ολυμπία, Αθήνα, Αγγλία, Ισπανία ή …στρατό!
…Αξιώθηκα να χαρίσω αυτό το «ταπεινό ευαγγέλιο» σε περισσότερους από 300 ανθρώπους, νοιώθοντας ένας απλός σκυταλοδρόμος σε μια τελετή που με υπερβαίνει…
«Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός».
Και τι μ' αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.
«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός».
Μ' αρέσει. Τα δάκρυα καθαρίζουν τα μάτια.
«Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς».
Ποιος λέει ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; εγώ θέλω να μπλεχτώ.
«Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό». Και τι άλλο έχω να δείξω;
«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής».
Α, μ' έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα απ' αυτό.
«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν».
Μα, δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.
«Όταν ζεις , κινδυνεύεις να πεθάνεις».
Είμαι έτοιμος γι' αυτό. Το κάνω με ενθουσιασμό.
«Όταν ελπίζεις , κινδυνεύεις να απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις ν' αποτύχεις». Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτε,
δεν κάνει τίποτε,
δεν έχει τίποτε,
δεν είναι τίποτε
και γίνεται ένα τίποτε.
Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει και να νοιώσει και ν' αλλάξει και ν' αναπτυχθεί και ν' αγαπήσει και να ζήσει.
Δεμένος με τις βεβαιότητές του είναι ένας σκλάβος.
Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.
Δοκίμασε και θα δεις...»
Για μένα στάθηκε πάντα ο ευαγγελιστής μου, το μουράγιο κι η απανεμιά μου…ή ο αέρας που φύσαγε τα πανιά μου για ταξίδια σε γαλήνια πέλαγα, όποτε ένοιωθα τα λιμάνια μου κλοιούς.
Είναι αυτός που για χρόνια ξεφύλλιζα και ξαναδιάβαζα τα βιβλία του, για να ξημερώσουν οι «άγριες νύχτες» μου…μέχρι που ήρθαν καιροί, που δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτε περισσότερο, παρά να ανακαλέσω στην μνήμη μου τα λόγια του…
Ένας Αμερικάνος Ιταλικής καταγωγής, κι όμως είναι αυτός που με έκανε να ξαναδιαβάσω Καζαντζάκη!... όταν είδα στην εισαγωγή του τα λόγια του Καζαντζάκη: «ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του, κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή να φτιάξει τις δικές του γέφυρες...».
Κι όταν κάποτε μου είπαν τα παιδιά: «κύριε, αυτό το βιβλίο είναι σαν να το έχετε γράψει εσείς», εννοώντας το «να ζεις ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λεό Μπουσκάλια (γι’ αυτόν σας μιλάω), ήταν που ανατρίχιασα καταλαβαίνοντας ότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο με έδενε ισόβια κάτι.
Δεν ξέρω αν γι’ αυτό «φταίει» αυτός ο απίθανος «παραμυθάς» της ζωής με την μοναδική του χάρη, μέσα από άψυχα μουτζουρωμένα χαρτιά, να σε στήνει στα πόδια σου και μ’ ένα χτύπημα στην πλάτη (είμαι άνθρωπος του touching, έλεγε, κι αλίμονο…είναι αυτό που μέχρι παρεξηγήσεως κάνω από μικρό παιδί ) μπορούσε να σε στείλει ν’ ανέβεις στο Γολγοθά σου χορεύοντας, σφυρίζοντας, μαζεύοντας λουλούδια και κοιτάζοντας με τόση σιγουριά την κορυφή, σαν εκεί να μην σου έχουν στήσει σταυρό αλλά το βάθρο της πρώτης θέσης, «της πρώτης και γλυκύτερης» …
…ή αν «φταίει» κι η «θηλυκή ψυχή» μου, όπως μου είπες κάποτε Γιάννη Μ.
…ή αν ήταν και το πάθος μου να βιώσω «εδώ και τώρα» τα μύρια παραμύθια της ζωής, που στριμώχνουμε στα παράπλευρα στενά-ονειροφωλιές των καπιταλιστικών λεωφόρων…
Ό,τι και να ναι, αυτός που «φταίει» σίγουρα, είναι ο άνθρωπος που μόλις στα 18 χρόνια του, μου τον γνώρισε. Να σαι καλά Θανάση Τ. (δεν βγάζω στην «αγορά» το όνομά σου), όπου κι αν βρίσκεσαι: Αρχ. Ολυμπία, Αθήνα, Αγγλία, Ισπανία ή …στρατό!
…Αξιώθηκα να χαρίσω αυτό το «ταπεινό ευαγγέλιο» σε περισσότερους από 300 ανθρώπους, νοιώθοντας ένας απλός σκυταλοδρόμος σε μια τελετή που με υπερβαίνει…
«Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός».
Και τι μ' αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.
«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός».
Μ' αρέσει. Τα δάκρυα καθαρίζουν τα μάτια.
«Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς».
Ποιος λέει ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; εγώ θέλω να μπλεχτώ.
«Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό». Και τι άλλο έχω να δείξω;
«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής».
Α, μ' έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα απ' αυτό.
«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν».
Μα, δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.
«Όταν ζεις , κινδυνεύεις να πεθάνεις».
Είμαι έτοιμος γι' αυτό. Το κάνω με ενθουσιασμό.
«Όταν ελπίζεις , κινδυνεύεις να απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις ν' αποτύχεις». Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτε,
δεν κάνει τίποτε,
δεν έχει τίποτε,
δεν είναι τίποτε
και γίνεται ένα τίποτε.
Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει και να νοιώσει και ν' αλλάξει και ν' αναπτυχθεί και ν' αγαπήσει και να ζήσει.
Δεμένος με τις βεβαιότητές του είναι ένας σκλάβος.
Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.
Δοκίμασε και θα δεις...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου