Μου την σπάει...

…άγρια ο σωβινισμός μας. Και μην μου πει κανείς πως είναι ωραίο το να αγαπάς την πατρίδα σου, γιατί θα του απαντήσω πως άλλο είναι η αγάπη και άλλο η «καψούρα», η αγάπη η παθολογική…
Γι’ αυτό συμπατριώτες, μου την σπάει…
- που πανηγυρίζουμε κάθε νίκη στις πλατείες, με το σύνθημα "Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ -Αλβανέ" (λες κι αυτό τον κόφτει τον Αλβανό κι όχι το ψωμί του…)
- που ένας Δήμαρχος στη Βόρεια Ελλάδα απαγόρευσε στα δημοτικά λεωφορεία να παίρνουν αλλοδαπούς.
- που είμαστε περήφανοι για τους αρχαίους, αλλά δεν ξέρουμε αν έχουν κάνει τίποτα άλλο εκτός από τον Παρθενώνα και όσα είδαμε στις ανασκαφές, που έγιναν κοντά στο χωριό μας…
- που υπάρχουν ακόμη και στα πιο απόμερα μέρη της Ελλάδας σεβάσμια γερόντια, που ξέρουν, ονόματα και βίους «Αγίων» αλλά ούτε λέξη για τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και τις απόψεις τους…κι ύστερα βρίζουμε αυτούς που λένε ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι συνέχεια της Αρχαίας…
- που γλύφουμε τους ξένους τα καλοκαίρια (για να τους τα πάρουμε) και κάθε ανέραστη τουρίστρια (για να μας πάρει…), και γινόμαστε σούργελα εκτός συνόρων, γιατί έχουμε πρόβλημα να κρατήσει Αλβανός τη σημαία μας.
-που έχουμε χάσει την ιστορική μας μνήμη: Ο Παναγούλης είναι απλά ένας σταθμός του ΜΕΤΡΟ, η 17η Νοέμβρη τρομοκρατική οργάνωση και το «Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή», τραγούδι του Σφακιανάκη.
- που δεν έχουμε αίσθηση του μέτρου: Πανηγυρίζουμε τη Eurovision σαν να πήραμε την Πόλη, αλλά αποχαυνωμένοι από τη σκουπιδοτηλεόραση, δεν ξέρουμε ότι έχουμε στείλει δορυφόρο στο διάστημα.
- που είμαστε ο ορισμός του «τζάμπα μάγκα»: Πάντα έτοιμοι να πάρουμε τα όπλα για να σφάξουμε τους Τούρκους, αλλά το ίδιο έτοιμοι να πεταχτούμε μέχρι Τουρκία για φτηνά ψώνια (κι ας φωνάζουν οι Κούρδοι).
- που είμαστε κατά των σφαγέων-ιμπεριαλιστών αλλά θεωρούμε τον Αλέξανδρο «Μεγάλο», λες κι αυτός έραινε με ροδοπέταλα στο πέρασμά του τους λαούς της Ανατολής (οι «άλλοι» σφάζουν…)
- που βλέπουμε με παραμορφωτικά γυαλιά: Όταν σφάζουμε εμείς, είμαστε απελευθερωτές (Ελληνικός Στρατός στην Τουρκία), όταν σφάζουν οι άλλοι είναι φονιάδες (Μικρασιατική Καταστροφή).
- που η περήφανη στάση μιας πόλης-κράτους, που αποφάσισε κάποτε να μην συμμετάσχει σε επεκτατικό πόλεμο και εκφράστηκε με το "πλην Λακεδαιμονίων" έμεινε στην ιστορία σαν υποτιμητική έκφραση.
- που είμαστε θύματα της αλόγιστης κατανάλωσης και επιμένουμε, βουτηγμένοι στα χρέη, να θεωρούμε πως είμαστε "άρχοντες".
- που οι σύγχρονοι «Ελληνάρες» βρωμίζουμε ό,τι ακουμπάμε, από παραλία μέχρι ιδέα.
- που ψηφίζουμε με…άκρως πολιτικά κριτήρια: γιατί δεν γουστάρουμε να είναι ο τάδε με τα ξινά μούτρα στο Υπουργείο ή για να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο ή γιατί μας έταξαν βολεματάκι… Και μετά τους βρίζουμε όλους, αλλά όχι και τον εαυτό μας που τους ανέχεται και τους υποθάλπει.
- που τα αγαπημένα αστεία των αρσενικών έχουν να κάνουν με «αδελφές» αλλά κυκλοφορούμε τα βράδια στη Συγγρού και παζαρεύουμε με τις τραβεστί.
- που είμαστε "ωχ αδερφέ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;"
- που ερωτευόμαστε με πάθος, παντρευόμαστε αυτή που μας λέει η μαμά και την κερατώνουμε με τη γραμματέα, που έχει την ανάγκη μας.
- που διαμαρτυρόμαστε, όταν πρέπει να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας.
- που έχουμε ήρωες, που είναι θεοί, μέχρι να γίνουν «κρέατα, ηλίθιοι, άσχετοι» στην πρώτη στραβή…
- που είμαστε οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη (αλλά δεν ξέρουμε σε τι).
- που είμαστε οι πρώτοι σε όλο τον κόσμο (αλλά δεν ξέρουμε σε τι).
- που είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε για τα ιδανικά μας. Αρκεί να μην χρειαστεί να κουνηθούμε από τον καναπέ.