Στο λεωφορείο…

Το περιστατικό που σας αναφέρω μου το είπαν γι’ αληθινό…Δεν ξέρω πως θα το βρείτε εσείς αλλά σ’ εμένα λειτούργησε σαν μια καλή άσκηση για τα αντιρατσιστικά αντανακλαστικά μου…
Είναι απόγευμα, κάπου στην Αθήνα και μέσα στο λεωφορείο, επικρατεί νεκρική σιγή αν και είναι γεμάτο από κόσμο. Μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από τη δουλειά Αθηναίους στα σπίτια τους και κινείται τόσο αργά όσο και το κουράγιο τους…
Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία.
Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο από
ρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει την «δυτικοευρωπαϊκή της ευγένεια» με ένα ρατσιστικό μονόλογο.
Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας μετανάστης (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του οποίου το δεύτερο «λάθος» ήταν ότι είχε θέση και καθόταν!... το πρώτο ήταν ότι ήρθε στην Ελλάδα…
Με εξαιρετικά «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, του απευθύνει το λόγο.
- Σήκω να κάτσω!
-...
-Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!
-...
-Κάνεις πως δεν ακούς; Τι δουλειά έχεις εδώ; Γέμισε ο τόπος από μαύρους και Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λέω 'γω!
-...
Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη
την εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή
και μόνο κάτι ψίθυροι από κάποιους που σχολιάζουν το παραλήρημα
της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη αντίδραση.
Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτή δίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας!
Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία ορμά και κάθεται ακριβώς δίπλα του και
συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα προσβλητικά επίθετα.
Εκείνος δεν της δίνει καμία απολύτως σημασία και την αφήνει να εκτίθεται…
Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και του
προσδίδει άλλο ενδιαφέρον.
Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό» αυτό λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία.
-Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.
Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το "μαγικό χαρτάκι"
που θα τους γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων.
Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος, δίνοντας
χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία τους το
εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν έχουν).
Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας.
Η ηλικιωμένη κυρία βγάζει με μιας το εισιτήριο από την κακόγουστη δερμάτινη τσάντα της και το κρατάει ψηλά λες και έκανε καμία τρομερή ανακάλυψη!

Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή-
αλλοδαπός, με μια αστραπιαία κίνηση, παίρνει το εισιτήριο της και το τρώει!
Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και κρυφή ικανοποίηση...
Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας είναι «όλα τα λεφτά».
-Το εισιτήριο σας παρακαλώ.
-Μου το' φαγε ο Μαύρος!!! λέει η «ευγενής» συμπατριώτισσα μας με λυγμούς…
Στο λεωφορείο γίνεται πάρτυ από τα γέλια…
Ο ελεγκτής, δεν μπορεί να την πιστέψει και γράφει το πρόστιμο στο μπλοκάκι του...