Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΩΝ (2ο γράμμα από τον Τηλέμαχο)

Θα έχετε πιστεύω ακούσει, αγαπητοί φίλοι, για τους διάφορους γητευτές.
Γητευτές αλόγων, γητευτές του κακού ματιού και για πολλούς άλλους.
Εγώ θα σας πω για των γητευτή των κοράκων...
Αλλά όχι για αυτά τα συμπαθητικά -για μένα- πτηνά, που -για να υπάρχουν- κάποιο έργο συντελούν στο ζωικό και φυτικό Βασίλειο που ζούμε...

Αλλά για τα άλλα «κοράκια» που έχουν την ανθρώπινη μορφή,
που χτυπούν ώστε να σε κάνουν πτώμα
και μετά να ξεσκίσουν τις σάρκες σου
και η υποκρισία τους είναι τόσο ύπουλη, όσο και τα «καλά λόγια»
που λεν για τους φτωχούς, για τους ανάπηρους, τους γέροντες και γενικά για όλους τους απόμαχους της ζωής.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ.

Και μιας και ξεκίνησα για τα κοράκια, θα σας πω μια ιστορία,
που την έζησα και την είδα με τα ίδια μου τα μάτια…

Μικρός ζούσα σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης. Όταν γεννούσαν
στα κοπάδια των κτηνοτρόφων «οι μάνες» -που λενε-, οι βοσκοί ήταν
χαρούμενοι γιατί θα μεγάλωνε το κοπάδι τους…

Εμ δεν ήταν έτσι όμως. Μετά από έναν μήνα περίπου
όλο το κοπάδι διαλυόταν. Πέθαιναν έξαφνα μανάδες και μικρά.
Έβλεπες πτώματα νεκρών ζωών παντού.
Ψάχνανε για αρρώστιες, για επιδημίες και τίποτα δεν έβρισκαν.
Έτσι «οι ειδικοί» έλεγαν ότι ο θάνατος τους δεν ήταν «φυσιολογικός»
και άλλοι έλεγαν ότι φταίει το κακό μάτι και όλα τα παγανιστικά,
που έχει ο λαός μας ακόμα.

Ώσπου ένας γέρος βοσκός βρήκε γιατί διαλυόταν τα νεογέννητα
κοπάδια με τις μάνες…
Όμως το μυστικό το κράτησε, γιατί είδε ότι η δουλειά είχε ψωμί
κι έτσι έγινε ο γητευτής!!! Άρχισε να γίνεται μύθος ο γέρος βοσκός!
Όπιο κοπάδι γεννούσε τον καλούσαν αμέσως να γητεύσει τα ζώα
-πάντα με το αζημίωτο εεε-,
ώστε να γλιτώσουν τα κοπάδια τους οι φουκαράδες οι βοσκοί,
και -ω του θαύματος!- ούτε ένα νεκρό ζώο δεν υπήρχε, όπου πήγαινε
ο γητευτής!

Μέχρι και πρόεδρο του χωριού του τον κάνανε!…
Είχε το μύθο του φτιαγμένο έτσι, ώστε κανείς δεν τολμούσε να πει
τίποτα σε έναν τόσο «δυνατό άνθρωπο,
που πολλοί τον φοβόντουσαν κιόλας»…

Έπρεπε να βρεθεί κάποιος που να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια
αυτόν τον μεγάλο γητευτή και να μην τον φοβηθεί, ώστε να μάθει
τι κάνει αυτός ο ...υπεράνθρωπος. Αλλά ποιος;
Όταν πήγαινε στην στάνη τους έδιωχνε όλους αλλιώς πέθαιναν
τα ζώα… μέχρι και φρουρούς έβαζε από το σόι του για να μην
χαλάσει η γητειά…

Όταν μεγάλωσα και έγινα περίπου δέκα ετών και είπα στην οικογένεια μου εγώ θα μάθω!
Τι ήταν να το ακούσουν οι δικοί μου;
Οι αντιδράσεις της οικογένειάς μου ήταν έντονες.

-«καλά που πας να μπλέξεις;» μου έλεγαν.
«Με ποιόν πας να τα βάλεις; θα μας καταστρέψεις,
αυτός ξέρει τα πάντα»… Μέχρι και ξύλο έφαγα...
Εμένα όμως η ιδέα μου είχε μπει στο μυαλό.
Λέω θα μάθω κι ας με δέρνουν κάθε ώρα όχι κάθε μέρα.
Έτσι, μόλις έμαθα ότι ήταν να γεννήσει το κοπάδι ενός γείτονα
πήγα στο «μητάτο του» (στάνη του) και κρύφτηκα.
Είδα όλες τις γέννες των ζώων και μετά από δυο μέρες είδα τον μεγάλο
«γητευτή» με την κουστωδία του να κάνει την εμφάνισή του. Εγώ έγραφα
στο μυαλό μου καλά κάθε κίνηση ζώου. Είδα ότι όταν γεννούν οι μάνες
δεν είναι όπως τους ανθρώπους που κόβουν τον ομφάλιο ρόλο αλλά κρεμόταν
και σιγά σιγά ξεραινόταν κι έπεφτε…
Εκεί έπαιζαν το ρόλο τους τα κοράκια! Μόλις εντόπιζαν τις γεννημένες
μάνες τις άφηναν και μόλις πήγαινε να κλείσει η πληγή, έκαναν
μια βουτιά και τις τσιμπούσαν στην πληγή τους, τόσο απαλά
σαν μια καρφίτσα…
Η μάνα συνέχιζε να αιμορραγεί αλλά το αίμα που έχανε ήταν τόσο λίγο,
που ούτε ο κτηνοτρόφος μπορούσε να το διακρίνει ούτε στο έδαφος φαινόταν,
γιατί το ποδοπατούσαν τα μικρά της -ακόμα και η ίδια…

Αυτό το έκαναν τα κοράκια μόλις πήγαινε να κλείσει η πληγή.
Τότε έκαναν την βουτιά κι έριχναν την τσιμπιά τους… Εν τω μεταξύ τα μικρά
βοσκούσαν το γάλα της μάνας και έτσι την εξαντλούσαν τελείως, ώσπου
μέρα με την ημέρα η μάνα έχανε της δυνάμεις της… κι έτσι ερχόταν το μοιραίο
για την μάνα αλλά και τα μικρά της ήταν καταδικασμένα…

Ο γητευτής τι έκανε; κρατούσε μια βέργα («γλίτσα») και άρχισε να την
χτυπά στο έδαφος λέγοντας και κάτι παράξενα δικά του λόγια(…)
Την βέργα την χτυπούσε ώστε να διώχνει τα κοράκια και τα λόγια
τα έλεγε ώστε το θεατρικό να είναι καλά στημένο…

Αυτό ήταν. Έτσι έκλινε η πληγή του ζώου και ο γητευτής έδειχνε
τόσο μα τόσο «κουρασμένος»…
Και φυσικά ό,τι ζητούσε το έπαιρνε. Έβγαζε τόσα, που δεν τα έβγαζαν
όλοι οι κτηνοτρόφοι της περιοχής σε ένα χρόνο.

Όταν κατέβηκα στο χωριό και τα είπα στους γονείς μου με… ξαναχτύπησαν.
Μέχρι και τον παπά φώναξαν για να με διαβάσει, γιατί είχα κάνει
την ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ. Φυσικά κανείς δεν με πίστεψε…

Ώσπου ένας θειος μου που περίμενε να γεννήσουν οι κατσίκες του
με κάλεσε και μου είπε:

- «Αν αποδείξεις αυτά που λες την γλίτωσες, αλλιώς κακομοίρη μου,
αν χάσω το κοπάδι, θα σε «φουρκίσω», θα σε φουσκώσω και θα σε
γδάρω ζωντανό»...
Βλέπετε ήταν και το συμφέρον στην μέση, γιατί ο γητευτής είχε
αποθρασυνθεί πια και ζητούσε σχεδόν το μισό κοπάδι... γι’ αυτό
με φώναξε και ο θειος μου.

Και το κοπάδι γέννησε, και έζησε, και τα κοράκια έδιωξα και ο γητευτής
ακόμα θα με κυνηγά και από τον τάφο, γιατί του χάλασα την δουλειά…

Τώρα είμαι 48 ετών, έχω δει στην ζωή μου πολλούς γητευτές -σωτήρες-
Δεν πιστεύω κανέναν τους, γιατί λένε ψέματα, πολλά ψέματα.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Και όσοι την λένε -γιατί υπάρχουν άνθρωποι που την λένε σ’ αυτόν τον
πλανήτη- τους κολλάνε μια ταμπέλα -μιάσματα, κακοί, ανήθικοι,
ακόμα και τρελοί...

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ..ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ..

"...Αν έρθει μέρα, που θα διαβάσετε αυτό μου το γράμμα,
θα πει πως ο πατέρας σας έχει φύγει από κοντά σας...
Ο πατέρας σας είναι ένας άνθρωπος, που ενεργεί όπως σκέπτεται.
Και πού σίγουρα έμεινε πάντα πιστός στις πεποιθήσεις του...
Προπάντων να κρατήσετε μέσα σας την ικανότητα
να αισθάνεστε πολύ βαθιά κάθε αδικία, που διαπράττεται
εναντίον οποιουδήποτε, σ΄οποιοδήποτε σημείο κι αν είναι
του κόσμου... Αυτή είναι η πιο ωραία αρετή ενός επαναστάτη..."

Συγνώμη για τον τρόπο της γραφής μου αλλά θέλω να ξέρετε ότι έχω τελειώσει μόνο το δημοτικό, έτσι θα ήθελα κάποια λάθη στην γλώσσα μας να μην τα θεωρείτε εσκεμμένα, εξάλλου γι’ αυτό ζητώ την βοήθεια του φίλου μου Χρήστου.

Να είμαστε όλοι καλά.