29.11.12

ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Διαβάστε στο matrix24 ολόκληρο το φορολογικό νομοσχέδιο, όπως αυτό θα συζητηθεί στην αυριανή συνάντηση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα με τους εκπροσώπους των κομμάτων.
http://www.matrix24.gr/2012/11/%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF/

28.11.12

...ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ, ΒΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ !!!

...ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ, ΒΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ !!!

Φασισμός στην  παιδεία...
δεν είναι το να απειλείς με "έξωση"
(άραγε από που;... από την προίκα σου;)
το κοινωνικό φροντιστήριο
παραγγέλνοντας με τις ...καθαρίστριες (!!!) σήμερα το απόγευμα στους 56 εθελοντές ότι αύριο το μεσημέρι  θα τους δώσεις τις μισές αίθουσες από όσες τους χρειάζονται;

Φασισμός στην παιδεία...
δεν είναι το να προκαλείς έτσι βίαια 600 τουλάχιστον ανθρώπους (200 μαθητές + 400 τους γονείς τους + 56 τους εθελοντές...) να πάρουν το δίκιο με το χέρι τους;... αυτό το δίκιο που τους στερείς με μια αρμαθιά κλειδιά;...

Φασισμός στην παιδεία...
δεν είναι το να...
...ή μήπως κάποιοι πρέπει να αποδείξουν -επιτέλους- ότι θέλουν την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ασκώντας τα καθήκοντά τους;

Αν υπερασπίζεστε τη χαμένη πελατεία κάποιων ξεχνάτε ότι
...ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΒΡΕ, ΗΛΙΘΙΟΙ!!!

Ξεχνάτε ότι εκφράζουμε μια ακόμη εναγώνια προσπάθεια εθελοντών εκπαιδευτικών να ανακτηθεί η χαμένη τιμή της εκπαίδευσης στην Ελληνική Κοινωνία;

27.11.12

ΦΑΣΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΤΕΡΑΣ (του Βασίλη Ραφαηλίδη)

Φασισμός : Το τέρας / Βασίλης Ραφαηλίδης

(Aναδημοσιευση απο Disdaimona'' )

''Πριν απο τον Πρωτο Παγκοσμιο πολεμο, ο φασισμος ηταν αγνωστος, τοσο σαν κοινωνικο κινημα οσο και σαν κομμα. Ακομα και σαν λεξη. Μεχρι τοτε κυριαρχούσε στον κόσμο μας ο παραδοσιακός φιλελευθερισμός με την απειρία των αντιφάσεων και των παλινδρομήσεών του, ενώ τα κομουνιστικά καθεστώτα εμφανίστηκαν κι αυτά μόνο μετά από τούτον τον σημαδιακό για την ιστορία του αιώνα μας πόλεμο Αυτός ο πόλεμος λοιπόν, ο λεγόμενος Μεγάλος, που ωστόσο ήταν πολύ μικρός σε σχέση με τον μεγαλύτερο που θα τον ακολουθήσει ύστερα από 25 μόλις χρόνια, έδειξε στις μάζες την πλήρη χρεοκοπία του αστικού φιλελευθερισμού, αφού ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αστικές χώρες. Ο Μεσσίας είναι ένα περίεργο ον που ενσαρκώνεται και αποσαρκώνεται περιοδικά, ίσα ίσα για να διατηρεί άσβεστη τη μεταφυσική ελπίδα των σε όλα μικρομεσαίων.

Χίτλερ και Μουσολίνι. Adolf Hitler and Benito MussoliniΟι μάζες μετά τον πόλεμο ένιωσαν απατημένες, όχι μόνο γιατί τίποτα δεν άλλαξε στη ζωή-τους, όπως λίγα χρόνια πριν τους υπόσχονταν οι “αρχηγοί” για να τους παρασύρουν στο μακελειό “με το χαμόγελο στα χείλη” αλλά και διότι η μίζερη ζωή τους επιδεινωνόταν συνεχώς και περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ήρθε να προστεθεί το 1929, και που βάζει οριστικά τέρμα στην υποσχεμένη για μετά τον πόλεμο ευτυχία. Οι μαρξιστές και οι κομουνιστές έχουν συνείδηση της κατάστασης, και δεν εκπλήσσονται από το γεγονός πως τα πράγματα παν από το κακό στο χειρότερο.

Οι υπόλοιποι, και κυρίως οι λεγόμενες πλατιές μάζες που ούτε τότε ούτε τώρα πολυκαταλαβαίνουν ότι η δυστυχία εκπορεύεται από τον κόσμο τούτον και καθόλου από τον κόσμο των πνευμάτων, αναμένουν εναγώνια τον Μεσσία. Οι αιώνιοι μικρομεσαίοι, πάντα απορημένοι και μόνιμα μπερδεμένοι, έτσι στριμωγμένοι ανάμεσα στους αστούς που τους ζηλεύουν και που προσπαθούν να τους φτάσουν και τους προλετάριους που τους μισούν γιατί η ύπαρξή τους και μόνο προδιαγράψει σαν πιθανή και τη δική τους μοίρα του κοινωνικού και οικονομικού εκπεσμού, τούτοι λοιπόν οι περί τα πάντα αδαείς μικρομεσαίοι, εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Ιστορία σαν αυτόνομη πολιτική δύναμη μέσα από το φασισμό, που είναι αποκλειστικά δικό τους σάπιο φρούτο.

Η πρώτη φροντίδα του πρώην “σοσιαλιστή” Μουσσολίνι, που και στην “πρώην” πολιτική του περίοδο είναι τελείως άσχετος με τον μαρξισμό — το παράδειγμά του για έναν σοσιαλισμό χωρίς μαρξισμό, σαν να λέμε για μια σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, θα το ακολουθήσουν πάρα πολλοί αντιμαρξιστές “σοσιαλιστές” — η πρώτη λοιπόν φροντίδα του Ντούτσε, είναι να διακηρύξει την έχθρα του, τόσο προς τον καπιταλισμό όσο και προς τον κομουνισμό. Μάλιστα, στο πρώτο καταστατικό των φασιστικών του ομάδων που θα συγκροτηθούν αργότερα σε κόμμα, διακηρύσσεται απερίφραστα πως η ιδιοκτησία πρέπει να καταργηθεί, και τούτο παρά την εξαρχής δηλωμένη εχθρότητα του φασισμού για τον κομουνισμό.

Ποτέ ο πολιτικός παραλογισμός δεν έφτασε σε τέτοιο ύψος. Φυσικά, λίγο αργότερα, όταν ο φασισμός θα γίνει όργανο του μεγάλου κεφαλαίου, η “ιερότητα” της ιδιοκτησίας θα διακηρυχτεί εκ νέου, κι όλα θα παν καλύτερα για τον τρομοκρατημένο μικρομεσαίο που για μυριοστή φορά ξαναβλέπει το σταθερό του όνειρο για μια σπάταλη ζωή. Ωστόσο, ο φασισμός αγωνίζεται σχεδόν μέχρι τέλους σε δύο μέτωπα: Το αντικομουνιστικό και το αντικαπιταλιστικό.

Βέβαια τούτος ο τελευταίος αγώνας είναι ένα αισχρό ψέμα της φασιστικής προπαγάνδας, που προσπαθεί να κρατήσει τον μικρομεσαίο στη σωστή του θέση, ανάμεσα στα δύο άκρα. Άλλωστε, η ταξική αυτονομία του μικρομεσαίου είναι ένα αστείο παραμύθι, αφού η μοίρα του είναι να κινείται άλλοτε δεξιά κι άλλοτε αριστερά σαν εκκρεμές, ανάλογα με την “προκοπή” του, ή τη χρεοκοπία του, που του επιβάλλουν οι αντικειμενικές συνθήκες. Ο μικρομεσαίος είναι ένα τέρας με δύο κεφάλια που κανένα από τα δύο δεν είναι δικό του.

Ο Ζηνόβιεφ, εκδηλώνοντας την αμηχανία του γι’ αυτό το τρομερό και πρωτόγνωρο για την εποχή του φαινόμενο που ήταν ο φασισμός με την αναμφισβήτητη λαϊκή του βάση, διακήρυξε πως “ο φασισμός είναι όργανο της αστικής τάξης” και ησύχασε, λες κι αυτό που ενδιαφέρει είναι το όργανο καθαυτό κι όχι το πώς και το γιατί φτιάχνεται το όργανο, που αφού φτιαχτεί μπορεί να χρησιμοποιηθεί μπορεί και όχι. (Η άποψη του Ζηνόβιεφ συνεχίζει δυστυχώς να είναι η “επίσημη” αριστερή άποψη).

Ο Ράντεκ, πολύ πιο νηφάλιος από τον Ζηνόβιεφ και καθόλου δογματικός δίνει έναν καίριο ορισμό του φασισμού που νομίζουμε πως ισχύει πάντα: “Ο φασισμός είναι ο σοσιαλισμός των μικρομεσαίων μαζών”. Εννοεί βέβαια πως τούτος ο μικρομεσαιικός σοσιαλισμός είναι απλώς μια προσδοκία συναισθηματικής τάξεως για έναν καλύτερο κόσμο που οι μικρομεσαίοι στο πορτοφόλι και στο νου περιμένουν να τους φτιάξει ανέξοδα ο Αρχηγός, κι όχι οι ίδιοι με τους αγώνες τους.

Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί ο Μεσσίας καθίσταται αναγκαίος, και γιατί όλα τα φασιστικά κόμματα καταρρέουν αυτομάτως με το θάνατο του Αρχηγού:
Ο Μεσίας είναι ένα περίεργο ον που ενσαρκώνεται και αποσαρκώνεται περιοδικά, ίσα ίσα για να διατηρεί άσβεστη τη μεταφυσική ελπίδα των σε όλα μικρομεσαίων.

Η Κλάρα Τσέτκιν, ασκώντας κι αυτή κριτική στον Ζηνόβιεφ από τα αριστερά όπως και ο Ράντεκ, φαίνεται πιο συγκαταβατική από τον τελευταίο, αλλά και πιο συναισθηματική, όταν λέει: “Ο φασισμός είναι το κίνημα των βασανισμένων, των πεινασμένων, των ρημαγμένων από τη φτώχεια, των απελπισμένων”.

Είναι αδύνατο να εξηγήσουμε το φασιστικό φαινόμενο μόνο με τα δεδομένα της κοινωνιολογίας και της πολιτικής οικονομίας. Σίγουρα στον φασίστα υπάρχει και μια πλευρά καθαρά ψυχολογική, μας αρέσει δεν μας αρέσει ο Βίλχελμ Ράιχ.

Είναι καταφάνερη εδώ η πρόθεση της Τσέτκιν να αθωώσει τους “παρασυρμένους” από το φασισμό προλετάριους, γιατί βέβαια, υπήρξαν και τέτοιοι εν αφθονία. Ενώ ο Ράντεκ “εκχωρεί” ολόκληρο το φασισμό στους μικρομεσαίους, η Τσέτκιν προσπαθεί να δικαιολογήσει με τρόπο απαράδεκτα συναισθηματικό το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο φασισμός ενώ είχε τοποθετήσει την καρδιά του στη μέση (στους μικρομεσαίους) πατούσε, ωστόσο με το αριστερό του πόδι στους μη κομουνιστές προλετάριους και με το δεξί του στο μεγάλο κεφάλαιο.

Πάντως θα ήταν τιμιότερο να πει και η Τσέτκιν εξ’ αρχής αυτό που είπαν μετά όλοι οι νηφάλιοι μαρξιστές: Όπου αποτυχαίνει ο κομουνισμός, πετυχαίνει ο φασισμός. Είναι καταστροφικά ανόητο να θεωρούμε τον ξεμωραμένο και εξαθλιωμένο μικροφασίστα σαν όργανο του μεγάλου κεφαλαίου, τη στιγμή που δεν είναι παρά ένας απόλυτα απαίδευτος και ολικά βλαξ, σαν αυτόν ακριβώς που περιγράφει ο Ράιχ στο μνημειώδες έργο του “Η μαζική ψυχολογία του φασισμού” (μετάφραση Ηρώ Λάμπρου και Λεωνίδας Καρατζάς, έκδοση Μπουκουμάνη).

Είναι αδύνατο να εξηγήσουμε το φασιστικό φαινόμενο μόνο με τα δεδομένα της κοινωνιολογίας και της πολιτικής οικονομίας. Σίγουρα στον φασίστα υπάρχει και μια πλευρά καθαρά ψυχολογική, μας αρέσει δεν μας αρέσει ο Βίλχελμ Ράιχ. Η άρνηση της ψυχολογίας εδώ είναι εκ του πονηρού: Κάπου βαθιά ή λιγότερο βαθιά μέσα μας πρέπει να κοιμάται ένα φασιστάκι, που το στρίμωξαν εκεί μυριάδες ευνουχισμοί και αποστερήσεις, αρχής γενομένης από τη σεξουαλική αποστέρηση, όπως θέλει να πιστεύει ο Ράιχ, και μαζί-του και ο υπογραφόμενος, που δε θα πάψει να θεωρεί και τον μικρομεσαίο και τον προλετάριο και τον αστό φασίστα σαν ανθρώπους ολικά ευνούχους: Πνευματικά, νοητικά, συναισθηματικά, ενστικτικά.

Ο φασίστας είναι μια μούμια που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος ένας ζόμπι που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, καταρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων, ένα άγος κι ένα όνειδος που ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο το ταξικό φάσμα, αλλά που εγκαθίσταται με εντελώς ιδιαίτερη προτίμηση στο κέντρο του, δηλαδή στην περιοχή που καλύπτεται από τον ποικιλότροπο ερμαφροδιτισμό των μικρομεσαίων, απ’ όπου εκπορεύονται ακτινωτά όλες οι συμφορές του κόσμου τούτου.

Ο Αρτούρο Λαμπριόλα βάζει τα πράγματα στην ακριβή τους θέση όταν λέει: “Στην αρχή ο φασισμός δεν ήταν ούτε αστικός ούτε συντηρητικός. Έγινε τέτοιος κάτω από την πίεση των περιστάσεων”. Ωστόσο επιμένουμε στο “κάτω από την πίεση των περιστάσεων”, στην περίοδο δηλαδή που ο φασισμός συγκροτείται σε κόμμα και καταλαμβάνει την εξουσία, και ξεχνούμε ή κάνουμε πως ξεχνούμε τι ήταν στο ξεκίνημά του, και κυρίως τι συνεχίζει να είναι τώρα που περιέπεσε σε παρακμή σαν μαζικό κίνημα και που έγινε υπόθεση μιας χούφτας ηλιθίων και ανώμαλων νοσταλγών.

Ε, λοιπόν, στην αρχή του ο φασισμός ήταν αυτό που συνεχίζει να είναι και σήμερα: Υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων, που αποτέλεσαν το προζύμι που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φριχτό της μεγαλείο. Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της στέρησης (σ’ όλες τις μορφές της και καταρχήν της σεξουαλικής), της μικρόνοιας, της κακοήθειας, της έλλειψης ειλικρίνειας.

Ο φασισμός είναι η συνισταμένη όλων των κακών ποιοτήτων του ανθρώπου. Και επειδή η συνισταμένη, σαν γεωμετρική έννοια, ενέχει ήδη μέσα της και την έννοια του κέντρου, είναι πολύ φυσικό ο φασισμός, σαν κοινωνικό πια γεγονός, (και όχι μόνο ψυχολογικό) να εμφανίζεται καταρχήν και κατά κύριο λόγο στη μικρομεσαία περιοχή του κοινωνικοπολιτικού φάσματος.

Οι μικρομεσαίοι λοιπόν πρέπει να μπαίνουν σε μόνιμη καραντίνα. Διότι είναι η διαρκώς πυορροούσα εστία πολλών και ποικίλων κοινωνικών μολύνσεων, η καταστροφικότερη από τις οποίες είναι ο φασισμός."

Bασιλης Ραφαηλιδης
εφ. Εθνος 2/10/1983

26.11.12

Μου διώχνετε τους φίλους μου… Εγώ θα μείνω



Μου διώχνετε τους φίλους μου…
Εγώ θα μείνω

Tης Αναστασίας Γιάμαλη

[ENA KEIMENO ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ....
ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΣΟ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ /ΕΣ]
Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία;
Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε…
Eδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μια μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα -αυτά τα λίγα που υπάρχουν- εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ – στο δωμάτιο μου – μας είχε βρει η μάνα μου λιωμένες με ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια, θυμάσαι;
Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση», μετά τα όνειρα άλλαξαν, εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν έναν παππού μπροστά μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί είμαι "βλαμμένο", εδώ είδαμε το δίκιο εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε με ένα σύνθημα και γελάσαμε με το "μωρό μου είσαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται"… Τώρα φεύγεις... Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία…
Εγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον φεύγουν, ο ένας Λονδίνο, η άλλη Βέλγιο, Βερολίνο, ο άλλος Ολλανδία, Αμερική διάφοροι… Οικονομικοί μετανάστες…
Ποιοι; Οι δικοί μου οι φίλοι… Αυτοί με τους οποίους σπούδασα, αυτοί με τους οποίους ονειρεύτηκα τις δουλειές και τις ζωές «των ονείρων» μας…
Όνειρο γιόκ…
Στην καλύτερη θα δουλεύουμε – όσοι είμαστε τυχεροί- δωδεκάωρα για ένα μισθό "χέσε μέσα", ούτε ταξίδια, ούτε λεφτά, ούτε φοβεροί έρωτες (που χρόνος για έρωτες, δεν βλέπεις τι γίνεται!) ούτε μέλλον… έτσι θέλουν…
Μία και σήμερα, όπως στο στρατό, κάθε μέρα γίνεται «μία και σήμερα»…
Σκατά… το ξέρω πως δεν θες να ζεις με ένα 500άρικο, πως έχεις όνειρα… τα ίδια όνειρα έχουμε…
Εγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον αγανακτούν, και φεύγουν… έχουν γαμάτα βιογραφικά οι φίλοι μου… τους προσλαμβάνουν εύκολα έξω... χαίρομαι…
Λυπάμαι που σκορπιζόμαστε…
Λυπάμαι που μένω εδώ και οι άλλοι φεύγουν για ένα μέλλον που για να το ζήσουν θα πρέπει να μηδενίσουν το κοντέρ τους… Ένα κοντέρ που τις ταχύτητες του τις ανεβάσαμε μαζί τόσα χρόνια…
Φεύγεις… θα σε στηρίξω, αλλά ρε γαμώτο, μην φύγεις!
Δες πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο διάστημα,
πίστευες τι θα συνέβαινε το 2008, πίστευες ότι θα μαζευόμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα για τόσους μήνες, πίστευες ότι θα πιανόμασταν χέρι χέρι για να μην χαθούμε μες τον κόσμο,
πίστευες ότι θα πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και δεν θα μαστε τρεις κι ο κούκος, πίστευες το αποτέλεσμα των εκλογών όταν γιορτάζαμε το βράδυ στο περίπτερο στο Πανεπιστήμιο και ήταν αυτό το αστείο παιδί με την πορτοκαλάδα που δεν μιλούσε, έλα πες, πιστεύεις την απόσταση που έχουμε διανύσει;
Eγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον πακετάρουν, γαμωσταυρίζουν, δακρύζουν και επιβιβάζονται σε ένα αεροπλάνο – όχι για ένα χρόνο που διαρκεί το μάστερ - για όσο...
Η μάνα τους κλαίει από το τηλέφωνο τι να πει; λέει «Καλή τύχη»… Και όλο και περισσότερο ακούω το «Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»!
Όχι ρε! Δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσεις να το πιστεύεις, τότε θα την καταντήσουν μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεσαι να κάνεις…
Εγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον βλέπουν την πόλωση, τους φασίστες, την επικείμενη σύγκρουση…
Μου είπες ότι κάτι μπάτσοι είχαν στριμώξει έναν μετανάστη, ότι τους έδειξε τα χαρτιά του και του τα σκισαν,
μου είπες ότι στους φίλους του Δ. που τους έπιασαν τους ξερίζωσαν τις τζίβες μία μία, σοκαρίστηκες. Το ξέρω πως κάθε βράδυ ακούς για επιθέσεις χρυσαυγιτών σε μετανάστες, το ξέρω πως εσύ ήθελες να σώζεις γατάκια μην τα πατήσουν αυτοκίνητα και τώρα ασχολείσαι με τέτοια…
Δεν ήμασταν προετοιμασμένες γι αυτό αλλά να που έτυχε… Και τώρα τι; ‘
Ετσι απλά, δεν ζεις εδώ όπως θα θέλες και φεύγεις… Φεύγοντας από το πρόβλημα δεν λύνεται.
Mήπως πάντα φεύγαμε αναζητώντας την προσωπική διάσωση;
Mήπως φτάσαμε εδώ επειδή συναινέσαμε σε αυτή την λάθος λογική;
Kαι αν εκεί που πας, γίνουν σε λίγο καιρό τα ίδια, τι θα κάνεις;
Θα πας αλλού;
Θα γυρνάς με μια βαλίτσα τον πλανήτη για να βρεις που δεν έχει κρίση, μπας και ζήσεις; Μια ζωή φευγάτη; Μπας και δω φευγάτη ήσουν;
Mήπως όταν αδιαφόρησες- αστάθμητος παράγοντας βλέπεις η αδιαφορία- έφταιξες κι εσυ; Όπως κι εγώ. Τώρα έκλεισες και τα εισιτήρια.
Εγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά το άλλον, μιλούν από το skype φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μια κάμερα με τους φίλους που τους έδιωξε η χώρα τους…
Μας είπανε ότι όλα γίνονται για «την σωτηρία της πατρίδας»…
Ποια πατρίδα ρε, η πατρίδα μπαίνει σε αερόπλάνο και μετακομίζει αλλού…
Στην βαλίτσα της έχει έναν Πουλαντζά (δανεικό κι αγύριστο), τον Τρυποκάρυδο του Ρόμπινς και μια μπλούζα μου…
Ποια "πατρίδα" χωρίς τους φίλους μου;
Το πιο φιλόδοξο όνειρο είναι το δύσκολo. Και εδώ μένουμε λίγοι, όλο και λιγότεροι, δυναμώνουμε την φωνή μας (πάει μαζί με την οργή αυτό)… Αλλά δεν μπορώ να φωνάζω για δύο, για τρεις για δέκα, μένουμε λίγοι…
Καταφέρνουν αυτό που θέλουν, μας αποδεκατίζουν, δεν το καταλαβαίνεις;
Δεν γίνεται να φεύγεις και να μείνουμε εμείς οι λίγοι με τα παππούδια που ψήφισαν Σαμαρά… θα μας κάνουν τα ίδια και χειρότερα…
Μείνε να το παλέψουμε…
Μείνε να τους διώξουμε και να φτιάξουμε τον κόσμο μας όπως μας αξίζει, καλύτερο!
Oνειρέψου με μάτια ανοιχτά εδώ… Δεν μπορώ μόνη μου…
Μείνε να μη μείνουμε λίγοι…
Εγώ θα μείνω.

25.11.12

ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΕΤΑ ΦΟΝΟΥ ... Αχ πατρίδα μου γλυκιά!...

11.000.000 ευρώ. Tο τίμημα που κατέβαλε η Hellas Gold, για να αποκτήσει το δικαίωμα εκμετάλλευσης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική με σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο, κατόπιν μεσολάβησης του Πάχτα, τότε υφυπουργού Οικονομίας και σημερινού Δημάρχου Αριστοτέλη. Η σύμβαση έγινε χωρίς διαγωνισμό, με απευθείας ανάθεση σε μια εταιρεία που είχε δημιουργηθεί δυο μέρες πριν (με μετοχικό κεφάλαιο 60.000 ευρώ!) και με απαλλαγή της από οποιαδήποτε ευθύνη αποκατάστασης περιβαλλοντικών ζημιών που είχαν γίνει από την καναδική TVX Gold (έφυγε νύχτα από τα μεταλλεία Κασσάνδρας αφήνοντας απλήρωτους 472 εργαζόμενους – συνολικό χρέος της προς τους εργαζόμενους: 17 εκατ. ευρώ).

95.700.000 ευρώ. Το κέρδος των Μπόμπολα – Κούτρα – Τίμις (κύριων μετόχων της “Ελληνικός Χρυσός”) από την τμηματικ
ή πώληση της εταιρείας στη μητρική πολυεθνική European Goldfields.

408.000.000 ευρώ. Η αγοραία αξία των μεταλλείων, όπως υπολογίστηκε από διεθνή οίκο έξι μήνες μετά την πώλησή τους από το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή 37 φορές παραπάνω. Αυτό δεν εμποδίζει την τότε ελληνική κυβέρνηση να επιδοτήσει την “Ελληνικός Χρυσός” με 15.000.000 ευρώ.

2.300.000.000 ευρώ. Η σημερινή αξία των μεταλλείων στο χρηματιστήριο του Τορόντο, μετά την εξαγορά της European Goldfields από την Eldorado Gold (πολυεθνική εταιρεία με έδρα τον Καναδά και με κύριους επενδυτές funds και τράπεζες όπως η JP Morgan και η Goldman Sachs) η οποία κατέχει πλέον το 95% των μετοχών της Ελληνικός Χρυσός.

15.436.000.000 (!) ευρώ. Η αξία των μεταλλευμάτων που βρίσκονται στα μεταλλεία της Χαλκιδικής.

0 ευρώ. Το κέρδος του Ελληνικού Δημόσιου. Σύμφωνα με τον Μεταλλευτικό Κώδικα, ο ορυκτός πλούτος ανήκει αποκλειστικά στις εταιρείες που τον εκμεταλλεύονται και δεν προβλέπεται η απόδοση δικαιωμάτων στο Δημόσιο από την εκμετάλλευσή του. Γι’ αυτό άλλωστε η Τρόικα αρνήθηκε να αποδεχθεί τα μεταλλεία της Χαλκιδικής στις εγγυήσεις που έδωσε η ελληνική κυβέρνηση για τη δανειακή σύμβαση

Το μεταλλείο που θέλει να κατασκευάσει η Eldorado Gold δεν θα είναι ένα υπόγειο ορυχείο με στοές όπως πιθανώς φαντάζονται πολλοί αλλά μια επιφανειακή εκμετάλλευση που θα αποσπά τον χρυσό κατόπιν επεξεργασίας του εδάφους με κυάνιο, μετατρέποντας τη γη σε απόρριμμα και αφήνοντας τοξικά κατάλοιπα, κυρίως κυάνιο, αρσενικό και θειικό οξύ.

0.8 γραμμάρια ανά τόνο είναι η περιεκτικότητα σε χρυσό του εδάφους στην περιοχή.
18 τόνοι εξορύγματος χρειάζονται για να γίνει ένα χρυσό δαχτυλίδι.

2 χιλιόμετρα θα είναι η διάμετρος του ανοιχτού ορύγματος που θα συνοδεύεται από λίμνες αποβλήτων όπου θα «αποθηκεύονται» τα τοξικά υγρά.

3.000 στρέμματα δάσους θα καταστραφούν για να υλοποιηθεί το έργο.

691.000 λίτρα: η μέση κατανάλωση νερού ανά κιλό παραγόμενου χρυσού. Πέρα όμως από την κατασπατάληση του νερού, οι συνέπειες ενός ατυχήματος είναι ανυπολόγιστες.

......

Από το κάλεσμα του Ανοιχτού Συντονιστικού Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

24.11.12

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ κυρ ΑΥΤΟΥΛΗ ΕΑΥΤΟΥΛΗ---56 εθελοντές βοηθάμε 203 μαθητές κι ενοχλούμε 5,6 γίδια...

Αντί να γράψω ένα κείμενο και να αποκαλύπτω τα συμφέροντα, τις κρυφές υστερόβουλες προθέσεις και τα κόμπλεξ 5,6 αθλίων... που ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΠΙΕΣΗ από την ίδρυση και πολύ καλή λειτουργία του Κοινωνικού Φροντιστηρίου στον Πύργο... ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΧΙΟΥ...
...προτιμώ να τους δώσω μια ακόμη ευκαιρία μήπως και καταλάβουν τι συμβαίνει στα γύρω  από το καλοθρεμένο -ακόμη- δικό τους, σπίτια:
Με την αναδημοσίευση της επιστολής μια μάνας που ακολουθεί κάνουμε άλλη μια προσπάθεια μήπως και δουν ότι
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟ...
και πως
ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
...
Μια συγκλονιστική επιστολή.
«Ονομάζομαι Κ.Α. είμαι 34 ετών, παντρεμένη εδώ και 17χρόνια και έχω 4 παιδιά. Ένα κορίτσι 14 και τρία αγόρια 10, 9 και 6 ετών. Σήμερα το πρωί δεν είχα να δώσω στα παιδιά ούτε γάλα, πήγαν νηστικά στο σχολείο και δεν ήταν η πρώτη φορά. 
Το μεσημέρι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τους έφτιαξα μακαρόνια και το απόγευμα για Τρίτη φορά σύνδεσα παράνομα το ρεύμα στο σπίτι μου.
Έσφιξα την γροθιά μου, κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια και του ψιθύρισα «θα το παλέψουμε...».
Αυτό λέω και στον εαυτό μου κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάω κάθε βράδυ που κοιμίζω τα παιδιά μου.
ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ!

Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές, που λυγίζω.
Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω το βλέμμα των παιδιών μου όταν μου ζητούν τα βασικά... ένα πιάτο φαΐ ένα κουλούρι για το σχολείο, ένα ζευγάρι παπούτσια...
Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ανέβω στην ταράτσα και να δώσω τέλος στη ζωή μου και άλλες που θέλω να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω όλους αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγική κατάσταση...
Υπάρχουν στιγμές δύσκολες που όπως αυτή εδώ που αποφάσισα να σας γράψω για τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε με την οικογένειά μου και φοβάμαι για το πιο θα είναι το τέλος.

Είμαστε δύο άνθρωποι νέοι, έτοιμοι να στύψουμε την πέτρα. Έχουμε πάει παντού για να βρούμε δουλειά, έχουμε ρωτήσει όλο τον κόσμο για μία θέση εργασίας, αλλά βρίσκουμε συνεχώς κλειστές πόρτες, και παίρνουμε μία και μόνο απάντηση,
«Δεν χρειαζόμαστε άτομα».
Ο άντρας μου απολύθηκε από το εργοστάσιο που δούλευε στις αρχές του χρόνου. Μέχρι το περασμένο Πάσχα, κουτσά στραβά, τα βγάζαμε πέρα, έκανε λίγα μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Από το Πάσχα μέχρι σήμερα όμως τα έσοδά μας είναι 100ευρώ το μήνα, που παίρνω εγώ, καθαρίζοντας ένα γραφείο και 320ευρώ το δίμηνο, το επίδομα των πολυτέκνων.
520ευρώ το δίμηνο.
Με αυτά τα χρήματα, πρέπει να πληρώσω, φως, νερό, τηλέφωνο. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να φάμε.
Με αυτά τα χρήματα πρέπει να αγοράσω τα φάρμακα για το άσθμα που παίρνουν τα δύο μου αγόρια.
Με αυτά τα χρήματα πρέπει να καλύψω τις βασικές ανάγκες τις οικογένειάς μου, αλλά δυστυχώς, όπως θα καταλάβαινε και ο πιο χαζός άνθρωπος σε αυτή την χώρα 520ευρώ το δίμηνο, δηλαδή μόλις 260ευρώ το μήνα ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ!

Το σπίτι μας το έχουμε αγοράσει με δάνειο, το οποίο έχω σταματήσει να το πληρώνω εδώ και δύο χρόνια. Όταν δηλαδή η οικονομική κρίση χτύπησε και την δική μας πόρτα. Δεν θυμάμαι καν πόσο είναι το ποσό που χρωστάμε στην τράπεζα, έχω χάσει τον λογαριασμό και στη κατάσταση που βρίσκομαι αυτή την στιγμή έχει σταματήσει και να με απασχολεί.

Στις 29 Οκτωβρίου, ήρθε στο σπίτι μας το συνεργείο της ΔΕΗ και μας έκοψε το ρεύμα.
Έτρεξα αμέσως στα γραφεία της ΔΕΗ, πήγα στον διευθυντή, τον παρακάλεσα να μου κάνει ένα διακανονισμό, με ένα ποσό που να μπορώ να πληρώσω. Μου ζητούσε 300ευρώ άμεσα, εδώ και τώρα. Μου είπε «δώσε 300ευρώ, δεν ξέρω που θα τα βρεις και δεν μ' ενδιαφέρει. Αν δεν μας πληρώσεις δεν μπορούμε να σου συνδέσουμε το ρεύμα».
Το γεγονός πως στο σπίτι έχω 4 ανήλικα παιδιά δεν νομίζω καν να τον άγγιξε. Απλά αδιαφόρησε.
Ήταν ανένδοτος!
Έφυγα από την ΔΕΗ έχοντας χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Τι θα συνέβαινε όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν από το σχολείο; Όχι αυτό δεν θα το άντεχαν ούτε αυτά, αλλά ούτε και εγώ. Έτσι αποφάσισα να αδιαφορήσω και εγώ για τους κανονισμούς της ΔΕΗ. Βρήκαν ένα κύριο, μάλλον ηλεκτρολόγος θα ήταν, ο οποίος μου είπε πως μπορεί να συνδέσει το ρολόι.
Παράνομα!
Είναι η πρώτη παρανομία που κάνω και εγώ στη ζωή μου! Του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη να το συνδέσει αμέσως.
Έτσι και έγινε. Λίγο καιρό μετά το συνεργείο της ΔΕΗ ήρθε ξανά, μου το έκοψαν για δεύτερη φορά και φυσικά το σύνδεσα ξανά... έτσι ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος αυτοί να το κόβουν και εγώ να το συνδέω.
Βέβαια κάθε φορά που συμβαίνει αυτό μου βάζουν και από ένα πρόστιμο αλλά πλέον λίγο με ενδιαφέρει και αυτό.

Στην ΕΥΔΑΠ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο διευθυντής ευτυχώς είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Μου είπε πως κανένας δεν πρόκειται να μου κόψει το νερό, και να δίνω όσα μπορώ, έστω και 10 ευρώ.
Και αυτό κάνω.
Δεν μου περισσεύουν ούτε αυτά τα 10ευρώ, τα κόβω από τις βασικές ανάγκες των παιδιών μου, αλλά ευγνωμονώ έναν άνθρωπο που έδειξε κατανόηση και τα δίνω κάθε μήνα.
Στην γειτονιά δεν έχω δώσει δικαιώματα. Δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα του σπιτιού μου. Προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια των παιδιών μου.
Δεν ζητιανεύω και δεν θέλω να δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί.
Δεν έχω ανάγκη από λύπηση, από δουλειά έχω ανάγκη.
Μια δουλειά για μένα και μία για τον σύζυγό μου.
Κανένα δικαίωμα δεν έχουν δώσει ούτε τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν λένε σε κανένα τι συμβαίνει στο σπίτι μας και αν πήγαν νηστικά σήμερα για μάθημα.
Κάποιες μέρες τους αγοράζω ένα κουλούρι και το μοιράζω στα τρία.
Δεν τους δίνω κάθε πρωί γάλα. Την μία μέρα γάλα, την άλλη τσάι κάποιες μέρες ίσως και τίποτα. 
Το μεσημέρι μαγειρεύω ρύζι, μακαρόνια, όσπρια... κρέας τρώμε μία φορά στις 15 και αυτό κοτόπουλο.
Τα παιδιά δείχνουν κατανόηση, βλέπουν τις προσπάθειές μας και κάνουν υπομονή. Όσο μπορούν. Όμως και αυτά κάποιες στιγμές δεν αντέχουν. Βλέπουν τους συμμαθητές τους φίλους τους και αναρωτιούνται εμείς γιατί να μην έχουμε, εμείς γιατί να μην μπορούμε.

Αυτό που με τρομάζει είναι πως τα αγόρια μου αγριεύουν.
Η συμπεριφορά τους αλλάζει, γίνονται επιθετικά ενώ δεν ήταν. Για μικρά πράγματα ανούσια, επαναστατούν. Φοβάμαι πως και αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους.
Δυστυχώς ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγός μας δεν έχουμε καμία βοήθεια από τις οικογένειες μας... Και αυτοί τα βγάζουν δύσκολα πέρα.

Ο λόγος που σήμερα έκατσα και έγραψα όλα αυτά είναι γιατί ζητάω μέσα από τα βάθη της καρδιά μου βοήθεια. Δεν ζητιανεύω, δεν θέλω από κανέναν να μου δώσει χρήματα ή φαγητό.
Μια δουλειά ζητάω για μένα και για τον σύζυγό μου.
Μία δουλειά για να σταθούμε στα πόδια μας.
Μια δουλειά για να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι. Γιατί δεν αντέχω αυτές τις μέρες, όπως την σημερινή, που στο πορτοφόλι μου δεν έχει ούτε ένα ευρώ για αγοράσω ένα ψωμί.
Ποτέ δεν πίστευα, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ήμασταν ευτυχισμένη.
Η ζωή μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ένας καθημερινός αγώνας αλλά δεν παραπονιόμουν, μου έφτανε η αγκαλιά των παιδιών μου και η ικανοποίηση να τους παρέχω όσα χρειάζονται.
Αυτό είναι, που με σκοτώνει σήμερα.
Δεν με νοιάζει για μένα αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω να μην μπορώ να δώσω στα παιδιά μου όσα χρειάζονται. Κρατάω με νύχια και με δόντια την οικογένειά μου δεμένη.
Με τον σύζυγό μου έχουμε γίνει ένα, ήμαστε εγώ γι' αυτόν και αυτός για μένα.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, παρακαλάω όλο τον κόσμο να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Αυτό θα με έκανε ευγνώμων... θα επέστρεφε το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου. Μια δουλειά για να μπορώ να ζήσω και εγώ, και τα παιδιά μου αξιοπρεπώς.
Σας ευχαριστώ!
Με εκτίμηση
Κ. Α.
Από Πάτρα»

Αυτή την επιστολή λοιπόν αφιερώνω στον κάθε κυρ Αντώνη που έπλενε μπρίκια σε βουλευτικά γραφεία για την οικογενειακή του βόλεψη... και λέει την κοινωνική αλληλεγγύη, ζητιανιά...
...στον κάθε υστερικό κυρ τέτοιο που λυσσάει όταν ακούγεται το όνομά μου, ενώ δεν έκανε ούτε μια ώρα ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑ στη ζωή του...

και στον κάθε κυρ Αυτούλη-Εαυτούλη, που θεωρεί ότι η μείωση στα υπερκέρδη του δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση αλλά στη λειτουργία του Κοινωνικού Φροντιστηρίου.
Ισως γιατί έχει το θράσος να κάνει τη χυδαία σκέψη ότι οι Ελληνες γονείς κι όταν δεν έχουν λεφτά είναι έτοιμοι να δώσουν και το αίμα τους για τη μόρφωση των παιδιών τους. ΗΘΕΛΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ... 
ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ!!!

16.11.12

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΕΤΕ! ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ!

...200 μαθητές και 65 περίπου εθελοντές σε μια χωρίς προηγούμενο εθελοντική δράση στον Πύργο...
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΕΤΕ!
ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ!

Τα λεφτά σας σας τα χαρίζουμε!
(αν...αν... αν, λέμε, έχετε , διαθεστε τα λεφτά που υποτίθεται ότι έχετε, να πληρώσετε τις δασκάλες χορού που έχετε απασχολήσει πέρσι και τις έχετε απλήρωτες από πέρσι...)
ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΧΟΡΗΓΟΥΣ:
1. Την εθελόντρια καθηγήτρια Αγγλικών Αλεξία Τσαρουχά (μαρκαδόρους για τον πίνακα)
2. Τον εθελοντή καθηγητή Φυσικής Γιώργο Βερβενιώτη (μαρακαδόρους για τον πίνακα και δοχεία με μελάνια)
3. Τον Νίκο Ζαριφόπουλο (μαρκαδόρους)
4. Το βιβλιοπωλείο Σταθοπούλου -χαρτί Α4 και τετράδια
5. Το βιβλιοπωλείο ΦΩΤΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ
6. Το βιβλιοπωλείο ΑΡΩΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΣΕ ΦΩΤΟΤΥΠΙΕΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
7. Την Μητρόπολη Ηλείας για την εκφρασμένη πρόθεσή της να βοηθήσει στην αγορά βοηθημάτων (που δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμη)
8. Τον Ηλείο μετανάστη στη Γερμανία Κώστα Μ., που προσφέρθηκε να πληρώσει σε βιβλιοπωλείο αναλώσιμα για το Κοινωνικό Φροντιστήριο (που ακόμη δεν έχει αξιοποιηθεί)
9. Τους (μετά από δική τους παράκληση) ανώνυμους συμπολίτες που μας έφεραν και δώσαμε στα παιδιά ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
10. Τους εθελοντές που έχουν καλύψει με δικά τους χρήματα μέρος των φωτοτυπιών
11. Τον πλοίαρχο Νικόλα Χ. για την εκφρασμένη πρόθεσή του να στείλει αναλώσιμη γραφική υλη που περιμένουμε...

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΛΑΜΟΓΙΑ, όπως λέτε στα καφενεία και στα πεζοδρόμιά σας!!!
ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ!!!

14.11.12

Μη τολμήσετε!!!...



Μη  τολμήσετε!!!...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΙΓΟΥΡΙ,
ΠΟΥ ΕΠΩΦΘΑΛΜΙΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΠΟΛΙΝΤΙΚΑΝΤΙΚΑ ΩΦΕΛΗ,
ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΓΟΥ:

ΜΗ   Τ-Ο-Λ-Μ-Η-Σ-Ε-Τ-Ε!!!...

Μη διανοηθείτε να προσπαθήσετε να επωφεληθείτε τον αγώνα μας και τους καθημερινούς κόπους 60 ατόμων, που εθελοντικά και με πλήρη ανιδιοτέλεια, αγωνιζόμαστε να βοηθήσουμε τα παιδιά κάθε απόγευμα στο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ...
Μη τολμήσετε!!!

Έφτασε στα χέρια μας η Πρόσκληση του Προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου Πύργου προς τα μέλη του, που τα καλούσε για να συζητήσουν διάφορα θέματα.
Εκεί με μεγάλη μας έκπληξη είδαμε το υπ' αριθμ. 10 από αυτά τα θέματα να είναι κάτι που αναφέρεται σ' εμάς!!!
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:
Καλούσε τα μέλη να συζητήσουν πρόταση ενός μέλους
να αποφασίσει το τοπικό συμβούλιο,
να προτείνει στο Δημοτικό Συμβούλιο Πύργου,
να πληρώσει ο Δήμος Πύργου στους μαθητές του Κοινωνικού Φροντιστηρίου τα βοηθητικά βιβλία και τις φωτοτυπίες των σημειώσεων των καθηγητών!!!

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΥΡΓΟΥ να αποσύρει από τη συζήτηση τη σχετική πρόταση που μας αφορά…
διαφορετικά
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ να μη την ψηφίσουν…
διαφορετικά
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ να μην αποδεχτούν μια τέτοια εισήγηση-απόφαση…

Επειδή δεν ζητήσαμε τη βοήθεια κανενός...
Επειδή δεν μας ρώτησε κανείς για τις ανάγκες μας ούτε μας ενημέρωσε κανείς για την σχεδιαζόμενη "επιχορήγηση"...
Επειδή απόφασή μας είναι Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΠΥΡΓΟΥ
-κι επομένως τους Δημότες-
ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΡΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΛΑΒΕΙΑ μέχρι τώρα και θα το τηρήσουμε απόλυτα μέχρι τέλους!!!
Επειδή αντιμετωπίζουμε με πολύ αποτελεσματικούς τρόπους τα σχετικά προβλήματά μας χωρίς να δαπανήσει κανένας φορέας ούτε ένα ευρώ για εμάς....
Επειδή δεν θέλουμε να εμπλακούμε σε διαχείριση δημοτικών χρημάτων, για κανένα λόγο κι ούτε επιτρέπουμε σε κανέναν να διαχειρίζεται πιστώσεις για λογαριασμό μας…
Επειδή είμαστε τόσο καθαροί, που φαίνεται πως αυτή η καθαρότητα αρχίζει να γίνεται ενοχλητική λάμψη στα μάτια κάποιων...
Επειδή δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να κάνει παραγοντίστικο εφαλτήριό του το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ…

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ   την κάθε «Κυρία Σούλα» της τοπικής αυτοδιοικητικής μηχανορραφίας, ότι:
όχι μόνο δεν χρειαζόμαστε την «βοήθειά» της αλλά επειδή «φοβόμαστε τους Δαναούς και δώρα φέροντας» θεωρούμε τις «εν κρυπτό» κινήσεις εντελώς ξένες προς την καθαρότητα των δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης και σαν τέτοιες, θα τις αντιμετωπίζουμε όπως οι Θηβαίοι τη χορηγία της «Φρύνης»…

ΥΓ. Κι επειδή …η σημερινή συνεδρίαση που θα συζητιόταν και το σχετικό θέμα αναβλήθηκε λόγω στάσης εργασίας για την Πέμπτη…
Θα τα πούμε εκεί!

6.11.12

Απυρόβλητοι ή πυροβολημένοι;



Απυρόβλητοι
ή
 πυροβολημένοι;
Νοιώθω πολύ αμήχανα όταν είναι να μιλήσω σε ανθρώπους που με κουβεντιάζουν στο καφενείο. Ίσως γιατί νοιώθω ότι το παιχνίδι είναι εκτός έδρας κι ο διαιτητής ψιλοφοβάται την κερκίδα…

Ειδικά όταν είναι να απαντήσω σε ανθρώπους που έχουν μάθει να θεωρούν τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο, αλάνθαστους, δικαιωμένους και απόλυτους (πυροβολημένους στην τελική…)
Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε με λόγια του Αndy Warhol μιας κι έγινε πολύ της μόδας πρόσφατα στη μικρή μας πόλη:
" Στη δεκαετία του ‘60 οι άνθρωποι ξέχασαν πώς είναι τα συναισθήματα. Και δεν νομίζω ότι το θυμήθηκαν ποτέ..."
Αναφέρομαι στο θέμα του Δ Λυκείου Πύργου, που υπάρχει εδώ κι ένα μήνα -κι έβγαλα προς τα έξω το Σάββατο που μας πέρασε:
ΤΟ ΜΟΝΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ –μέσα στον Καλλικρατικό Δήμο Πύργου αλλά και πέρα από αυτόν…-  στο οποίο οι καθηγητές ΔΕΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ  ΣΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥΣ,  Χ-Ω-Ρ-Ι-Σ        Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α          Λ-Ο-Γ-Ο!
Ενώ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΛΥΚΕΙΑ υπάρχουν συνοδοί και μάλιστα περίσσευμα...
...ακόμη κι όταν τα παιδιά δέχονται να την κάνουν 4ήμερη...
....ακόμη κι όταν δέχονται να μην πάνε στη Θεσ/νίκη που έχουν πάει κι άλλες φορές οι...συνοδοί αλλά ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΤΗΝ 5ΗΜΕΡΗ ΤΟΥΣ, ΟΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ!!!...
(Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε 2-3 από τους 33 καθηγητές που έχουν πραγματικό πρόβλημα υγείας, δικό τους ή δικών τους...)
Οι υπόλοιποι μπορεί να μην είναι υποχρεωμένοι υπηρεσιακά. Κοινωνικά όμως είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν λογικά και ηθικά:
Πως γίνεται να είναι ΤΟ ΜΟΝΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ  ΣΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥΣ,
Χ-Ω-Ρ-Ι-Σ        Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α          Λ-Ο-Γ-Ο!
…ενώ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΛΥΚΕΙΑ υπάρχουν συνοδοί και μάλιστα περίσσευμα;...
Αυτό είναι το μοναδικό ερώτημα που τους έθεσα στη συνάντηση γονέων και καθηγητών στο σχολείο και ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ!
Αυτό το ερώτημα θα επανέρχεται μέχρι να μάθουμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ!

ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Σχετικά με τα λόγια καφενείου ή δρόμου, που ακούστηκαν για εμένα σήμερα, εγώ έχω την ψυχή και την ευθιξία κι έχω ήδη υποβάλει την παραίτησή μου στο ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, όπως ήδη είχα πει κατά την αδιέξοδη (με απόλυτη υπαιτιότητα των καθηγητών) συνάντηση μας, αφού ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΚΟΥΦΟΥΣ και να δώσω τη θέση μου στο Δ.Σ. σε άλλο γονέα για να υπερασπιστεί τη λειτουργία του σχολείου
ή
να συγκληθεί ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ για να αντιμετωπίσει η Συνέλευση, σαν το ανώτερο και μαζικότερο όργανο την ΑΔΙΕΞΟΔΗ κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί («ελαφρά τη καρδία»…), με αποτέλεσμα να δίνεται έναυσμα για καταλήψεις και γενικότερα για υπολειτουργία του σχολείου.
ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΟΦΕΥΩ, ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ, παραβλέποντας τους κινδύνους που συνεπάγεται η στάση μου αυτή ακόμη και για το ίδιο μου το παιδί…

ΕΣΕΙΣ;… Πως το είπε ο Αndy Warhol;
" Στη δεκαετία του ‘60 οι άνθρωποι ξέχασαν πώς είναι τα συναισθήματα. Και δεν νομίζω ότι το θυμήθηκαν ποτέ..."