Σήμερα θέλω να μιλήσω σ’ αυτούς που ακόμα αγωνιούν, σ’ αυτούς που ακόμη πιστεύουν στην αλληλεγγύη, σ’ αυτούς που πιστεύουν στον ανθρωπισμό, σ’ αυτούς που πιστεύουν στη Δημοκρατία και σ’ αυτούς που ακόμη αναρωτιούνται κάθε τόσο «γιατί όχι και στην Ηλεία;»…
Ας πάμε μια μικρή βόλτα. Σε μια κοντινή πόλη, στην Πάτρα. Να δούμε τι κάνουν εκεί με την επιβολή του ειδικού τέλους στα ακίνητα, που οι πολίτες καλούνται να το καταβάλλουν, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Πατρέων, στη συνεδρίασή του την Τετάρτη, 16 Νοεμβρίου 2011, συζήτησε διεξοδικά το μέτρο και κατέληξε ΟΜΟΦΩΝΑ στα παρακάτω συμπεράσματα – αποφάσεις:
«Θεωρεί το μέτρο άδικο και επιπλέον σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις του νομικού κόσμου, το μέτρο αυτό είναι και παράνομο και αντισυνταγματικό.
Είναι συνέχεια της λεηλασίας που υπέστη το λαϊκό εισόδημα με τις αλλεπάλληλες περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά και τις φοροεπιδρομές, ολόκληρο τον προηγούμενο χρόνο.
Γίνεται απαιτητό και από το ένα εκατομμύριο των ανέργων, από όσους βρίσκονται σε πλήρη εισοδηματική αδυναμία χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι άνεργοι, το ίδιο και από μικροεπαγγελματίες με κλειστά μαγαζιά και επιχειρήσεις με ελάχιστο ή μηδενικό τζίρο και εισόδημα.
Ο τρόπος είσπραξης έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής βαρβαρότητας, που συνοδεύει την κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της.
Θα κόβουν το ρεύμα, αγαθό πρώτης και ζωτικής ανάγκης για την επιβίωση, σε οικογένειες με αρρώστους, μικρά παιδιά, υπερήλικες.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε αυτόν τον σύγχρονο καιάδα.
Η κοινωνία της πόλης μας, έχοντας δεχτεί ανελέητα πλήγματα εδώ και δύο δεκαετίες με την πλήρη αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης, βιώνει την σημερινή κρίση έχοντας ποσοστά ανεργίας και φτώχειας διπλάσια από τους πανελλαδικούς μέσους όρους.
Ήδη πολλές οικογένειες αδυνατούν να πληρώσουν τώρα τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, του νερού, του τηλεφώνου. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν με απόγνωση ένα μεροκάματο για να εξασφαλίσουν την διατροφή των παιδιών τους.
Το Δημοτικό Συμβούλιο
ομόφωνα αποφασίζει:
* Καλεί τους δημότες σε ανυπακοή, σε άρνηση πληρωμής των χαρατσιών και καταδικάζει την πολιτική της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ- ΝΔ -ΛΑΟΣ.
* Απαιτεί την άμεση ανάκληση του ειδικού χαρατσιού.
* Δίνει εντολή για την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών του Δήμου, προκειμένου να προβεί σε επανασύνδεση με το τμήμα ηλεκτροφωτισμού, όπου γίνει διακοπή ρεύματος, της νομικής υπηρεσίας για αντιμετώπιση νομικών κυρώσεων κλπ. (!!)
* Στηρίζει κάθε συλλογική δράση ενάντια στα φοροχαράτσια και σε υποστήριξη όσων αρνούνται να τα πληρώσουν. Καλεί όλους τους κοινωνικούς φορείς να πρωτοστατήσουν στον αγώνα και στην έμπρακτη συμπαράσταση στον κάθε δημότη. Να συντονίσει την δράση του με άλλους δήμους.
Η απόφαση να κοινοποιηθεί στον Πρωθυπουργό, στους αρμόδιους Υπουργούς και τη Διοίκηση της ΔΕΗ και να δημοσιοποιηθεί σε όλα τα μέσα ενημέρωσης».
Αυτά αποφάσισε ΟΜΟΦΩΝΑ το Δημοτικό Συμβούλιο Πατρέων κάνοντας δεκτές σχεδόν απόλυτα τις αποφάσεις των Λαϊκών Συνελεύσεων των διαφόρων δημοτικών διαμερισμάτων.
Βλέπετε στην Πάτρα οι Λαϊκές συνελεύσεις δεν θεωρούνται «μικρές μειοψηφίες που καταλύουν τη Δημοκρατία», όπως τις θεωρούν οι άρχοντές μας στον Πύργο…
Από την Τρίτη 22/11 στο ΚΕΠ του Δήμου λειτουργεί γραφείο για το ζήτημα του «χαρατσιού» για την ενημέρωση, την συλλογή πληροφοριών για νομική προσφυγή και για καταγγελίες διακοπών ώστε να γίνεται η επανασύνδεση από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΦΩΤΙΣΜΟ (!!!) όπως αποφάσισε το Δημοτικό Συμβούλιο…
Σας μετέφερα αυτούσιο το ψήφισμα του ΔΣ του Δήμου Πατρέων, σαν μια ακόμη πρόσκληση και πρόκληση στους Δημάρχους του Νομού: Επιτέλους σταθείτε πλάϊ στους δημότες σας…
Αυτό το Σάββατο θα έχει την ευκαιρία ο Δήμαρχος Αρχαίας Ολυμπίας. Ας κάνει το πρώτο βήμα. Η ΙΕΡΗ ΠΟΛΗ ας γίνει η ΠΡΩΤΗ ΠΟΛΗ του Νομού…
Να γράφεις τόσο ελεύθερα σαν να μην πρόκειται να σε διαβάσει κανείς… Να βγάζεις σεργιάνι το μεγαλείο της καρδιάς σου να δρέψει χαμόγελα «απ’ αλλού»…σαν να μην πρόκειται να στην προδώσει κανείς…
24.11.11
19.11.11
Με θυμάσαι;
Εδώ πολυτεχνείο... Εγώ πολυτεχνείο…
Εσύ στο Δημαρχείο…
Γεια...
Με θυμάσαι;
Την πρώτη φορά που σε άκουγα ήταν στην αίθουσα της Αποστολικής Διακονίας. Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίει αυτός που καθόταν δίπλα μου. Ήταν ένας τύπος με μπερέ που κάπνιζε τσιμπούκι. Εγώ sante σκέτα. Ήταν οι καιροί που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα κάθεται να συζητά, να ανταλλάσσει σκέψεις, καημούς και όνειρα, χωρίς να καπνίζει. Ακόμη κι αν ήταν στην αίθουσα της Αποστολικής Διακονίας… Εσύ ήσουν αντικαπνιστής από τότε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίει αυτός που καθόταν δίπλα μου. Ήταν ξένος στην πόλη μας. Τον έπεισα όμως να έλθει να σ’ ακούσει λέγοντάς του ότι είσαι ένας τύπος που «τα λέει ωραία». Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό «χάρισμά» σου αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίει αυτός που καθόταν δίπλα μου. Και που από τα πρώτα λεπτά της ομιλίας σου, στριφογύρισε από ενθουσιασμό το τσιμπούκι του κι εκτοξεύτηκε σαν βεγγαλικό ο αναμμένος καπνός του…
Με θυμάσαι;
Είμαι κείνο το παιδί, που μόνο άκουγε κείνο το βράδυ του Νοέμβρη, από το ραδιοκασετόφωνο που ‘χε δίπλα στο κρεβάτι του.
Ύστερα ο έφηβος που γέμιζε τα αυτιά του και φούσκωνε την ψυχή του: «εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο...»
Είμαι ο γιος κείνης που άναβε το καντήλι, τρέμοντας αν θα γυρίσω πίσω ξανά, αλλά και με την περηφάνια, πως το παιδί της πολέμαγε αυτό το σύστημα που εργοστάσιό του «έφαγε» τον πατέρα του…
Την επιταγή των κοινωνικών μου αγώνων, ξέρεις, δε την εξαργύρωσα ποτέ. Την κρατάω πάντα στην ψυχή μου σαν κάτι όμορφο, δυνατό, σαν καμάρι μου και φυλαχτό μου.
Με θυμάσαι;
Με ξανάδες όταν σε στήριξα στο δρόμο για το «ταμείο». Άλλα νόμιζα… Σου άρεσα. Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Μετά, κάποιους άλλους καιρούς, με ξανάδες χρεοκοπημένο να προσπαθώ χωρίς καμιά ελπίδα να σώσω το σπίτι μου…
Ήμουνα εκεί, και σου φώναζα το ίδιο σύνθημα με τότε, και κάτι νεαροί δίπλα μου συμπλήρωναν ότι η «χούντα δεν τελείωσε το 73». Αλλά εγώ δεν ήθελα να το φωνάξω αυτό, γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι δεν είχε τελειώσει η χούντα...
Με θυμάσαι;
Δεν έχει φαντάρους τώρα αλλά έχει αυτούς δίπλα σου, με τα σακάκια. Πολλά σακάκια… Ξέρεις, τα φοβάμαι τα σακάκια…
Δεν ξέρω αν είναι από τότε που ένας έφηβος μου έλεγε: «Όταν οι γονείς μου ήσαν στα δικαστήρια για το διαζύγιό τους, καλούσαν εκεί εμένα και την αδελφή μου και μας ρωτούσαν, κάποιοι άνθρωποι με σακάκια, με ποιον θέλουμε να πάμε με τη μάνα μου ή με τον πατέρα μου… κι εγώ δεν ήθελα να τους πω. Κι όλο με ρωτούσαν βασανιστικά επίμονα αυτές οι φωνές που έβγαιναν από τα σακάκια… Κι από τότε τα μισώ τα σακάκια… Θέλω να βγω στους δρόμους και να γράφω στους τοίχους: ΚΑΤΩ ΤΑ ΣΑΚΑΚΙΑ!!!»…
Από τότε μίσησα κι εγώ τα σακάκια… Κι όλοι γύρω σου σακάκια φοράνε… Και πέρασα τα 55 και δεν έχω πια τις ίδιες αντοχές αλλά ούτε ψυχραιμίες, καθώς σας αντικρίζω μες στα σακάκια σας χωμένους…
Με θυμάσαι;
...όταν παίρνεις το μικρόφωνο και λες ότι είμαι μια μειοψηφία που καταλύει τη δημοκρατία;... Προφανώς για να πείσεις ότι υπάρχει δημοκρατία το λες, ξέρω… Δεν ξέρω όμως αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίνε αυτοί που κάθονται δίπλα μου…
«ΕΔΩ Πολυτεχνείο, ΕΔΩ Πολυτεχνείο, ΕΓΩ πολυτεχνείο…», μου λένε. «Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των προδομένων αγωνιζόμενων φοιτητών, των προδομένων αγωνιζόμενων Ελλήνων…»
Εσύ στο Δημαρχείο…
Γεια...
Με θυμάσαι;
Την πρώτη φορά που σε άκουγα ήταν στην αίθουσα της Αποστολικής Διακονίας. Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίει αυτός που καθόταν δίπλα μου. Ήταν ένας τύπος με μπερέ που κάπνιζε τσιμπούκι. Εγώ sante σκέτα. Ήταν οι καιροί που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα κάθεται να συζητά, να ανταλλάσσει σκέψεις, καημούς και όνειρα, χωρίς να καπνίζει. Ακόμη κι αν ήταν στην αίθουσα της Αποστολικής Διακονίας… Εσύ ήσουν αντικαπνιστής από τότε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίει αυτός που καθόταν δίπλα μου. Ήταν ξένος στην πόλη μας. Τον έπεισα όμως να έλθει να σ’ ακούσει λέγοντάς του ότι είσαι ένας τύπος που «τα λέει ωραία». Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό «χάρισμά» σου αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίει αυτός που καθόταν δίπλα μου. Και που από τα πρώτα λεπτά της ομιλίας σου, στριφογύρισε από ενθουσιασμό το τσιμπούκι του κι εκτοξεύτηκε σαν βεγγαλικό ο αναμμένος καπνός του…
Με θυμάσαι;
Είμαι κείνο το παιδί, που μόνο άκουγε κείνο το βράδυ του Νοέμβρη, από το ραδιοκασετόφωνο που ‘χε δίπλα στο κρεβάτι του.
Ύστερα ο έφηβος που γέμιζε τα αυτιά του και φούσκωνε την ψυχή του: «εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο...»
Είμαι ο γιος κείνης που άναβε το καντήλι, τρέμοντας αν θα γυρίσω πίσω ξανά, αλλά και με την περηφάνια, πως το παιδί της πολέμαγε αυτό το σύστημα που εργοστάσιό του «έφαγε» τον πατέρα του…
Την επιταγή των κοινωνικών μου αγώνων, ξέρεις, δε την εξαργύρωσα ποτέ. Την κρατάω πάντα στην ψυχή μου σαν κάτι όμορφο, δυνατό, σαν καμάρι μου και φυλαχτό μου.
Με θυμάσαι;
Με ξανάδες όταν σε στήριξα στο δρόμο για το «ταμείο». Άλλα νόμιζα… Σου άρεσα. Δεν ξέρω αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Μετά, κάποιους άλλους καιρούς, με ξανάδες χρεοκοπημένο να προσπαθώ χωρίς καμιά ελπίδα να σώσω το σπίτι μου…
Ήμουνα εκεί, και σου φώναζα το ίδιο σύνθημα με τότε, και κάτι νεαροί δίπλα μου συμπλήρωναν ότι η «χούντα δεν τελείωσε το 73». Αλλά εγώ δεν ήθελα να το φωνάξω αυτό, γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι δεν είχε τελειώσει η χούντα...
Με θυμάσαι;
Δεν έχει φαντάρους τώρα αλλά έχει αυτούς δίπλα σου, με τα σακάκια. Πολλά σακάκια… Ξέρεις, τα φοβάμαι τα σακάκια…
Δεν ξέρω αν είναι από τότε που ένας έφηβος μου έλεγε: «Όταν οι γονείς μου ήσαν στα δικαστήρια για το διαζύγιό τους, καλούσαν εκεί εμένα και την αδελφή μου και μας ρωτούσαν, κάποιοι άνθρωποι με σακάκια, με ποιον θέλουμε να πάμε με τη μάνα μου ή με τον πατέρα μου… κι εγώ δεν ήθελα να τους πω. Κι όλο με ρωτούσαν βασανιστικά επίμονα αυτές οι φωνές που έβγαιναν από τα σακάκια… Κι από τότε τα μισώ τα σακάκια… Θέλω να βγω στους δρόμους και να γράφω στους τοίχους: ΚΑΤΩ ΤΑ ΣΑΚΑΚΙΑ!!!»…
Από τότε μίσησα κι εγώ τα σακάκια… Κι όλοι γύρω σου σακάκια φοράνε… Και πέρασα τα 55 και δεν έχω πια τις ίδιες αντοχές αλλά ούτε ψυχραιμίες, καθώς σας αντικρίζω μες στα σακάκια σας χωμένους…
Με θυμάσαι;
...όταν παίρνεις το μικρόφωνο και λες ότι είμαι μια μειοψηφία που καταλύει τη δημοκρατία;... Προφανώς για να πείσεις ότι υπάρχει δημοκρατία το λες, ξέρω… Δεν ξέρω όμως αν έπρεπε να το θεωρήσω κακό σημάδι αυτό αλλά δεν το έκανα…
Ίσως φταίνε αυτοί που κάθονται δίπλα μου…
«ΕΔΩ Πολυτεχνείο, ΕΔΩ Πολυτεχνείο, ΕΓΩ πολυτεχνείο…», μου λένε. «Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των προδομένων αγωνιζόμενων φοιτητών, των προδομένων αγωνιζόμενων Ελλήνων…»
14.11.11
Τραπεζο-τσολιάδες στην κυβέρνηση
Κυβέρνηση με τσεκούρι
Ξεκινώντας την πανηγυρική αναφορά μου στην Νέα Κυβέρνηση θα ήταν κρίμα να μην ξεκινήσω από τα θετικά της: Το θετικό είναι η υπουργοποίηση του Βορίδη!
Ο Υπουργός μεταφορών και υποδομών κ. Βορίδης ανέκαθεν είχε μια αγάπη στις υποδομές και γι’ αυτό κυκλοφορούσε στο κέντρο της Αθήνας με τσεκούρι (12-5-1985). Ας μην σπεύσουν οι κακοπροαίρετοι να τον κρίνουν για τις νεανικές του τρέλες –ποιος από εμάς δεν κυκλοφορούσε στα νιάτα του με τσεκούρι στην Ακαδημίας για να ανοίγει κεφάλια;
Άλλωστε αν δεν ανοίξεις το κεφάλι του άλλου πως θα του εμφυτεύσεις τις ιδέες σου;…
Αφήστε που ο Βορίδης είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσει στην κατανόηση των προβλημάτων μας από τους Ευρωπαίους, αφού είναι Πανευρωπαϊκά γνωστός! Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε τον Μάκη Βορίδη επικεφαλής της νεοφασιστικής οργάνωσης "Ελληνικό Μέτωπο" σε διαδήλωση του ρατσιστικού Εθνικού Μετώπου του Λε Πεν στο Παρίσι...
Κι επειδή για να πάρει κάποιος τη δουλειά πρέπει να έχει κι ένα πειστικό βιογραφικό, για να δούμε ένα καλύτερο απόσπασμα από το βιογραφικό του …Υπουργού:
●Η τσεκουροφορία του 21χρονου τότε Βορίδη θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί απλή νεανική «ακρότητα»…
●Ο Βορίδης ήταν επικεφαλής της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος δηλαδή του έγκλειστου δικτάτορα Παπαδόπουλου, και διάδοχος σ’ αυτό το πόστο του Νίκου Μιχαλολιάκου ο οποίος της ίδια χρονιά ίδρυε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ…
●Ο Βορίδης και το «Ελληνικό Μέτωπό» του υπήρξαν οι επίσημοι εν Ελλάδι αντιπρόσωποι του Λεπέν μέχρι το 2005, όταν προσχώρησαν οργανωμένα στο ΛΑΟΣ...
Αυτές οι προϋπηρεσίες του προφανώς κι εκτιμήθηκαν από τον …Μεσσία Παπαδήμο…
Αυτός ο κύριος λοιπόν, που στα φοιτητικά του χρόνια επέβαλε τις απόψεις του με ΤΣΕΚΟΥΡΙΑ (όπως βλέπετε και στη φωτογραφία) έχει κι ένα θετικό, που θα ήμουν πολύ άδικος αν δεν το επεσήμανα: είναι ότι το Βορίδη βολεύει στα συνθήματα. Κάνει ομοιοκαταληξία με το …απίδι, με το …ξύδι, με το …μύδι, με το …κρεμμύδι, με το …στρείδι, με το …καρύδι, με το …βαρίδι! Κάνει ομοιοκαταληξία και με μια άλλη λέξη αλλά ας το αφήσω να την πείτε μόνοι σας. Αρκετά σας είπα εγώ, για την ώρα…
Στο μεταξύ το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (αξιωματική αντιπολίτευση στη Γαλλία) αρνείται να συγχαρεί την κυβέρνηση Παπαδήμου και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Γερμανίας καταγγέλλει τη Μέρκελ, επειδή στηρίζει μια κυβέρνηση (του Παπαδήμου) στην οποία συμμετέχουν ναζί αντισημίτες! …την ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΤΣΟΛΙΑΔΩΝ!!!
Όμως μην μελαγχολείτε γιατί υπάρχουν κι άλλα καλά νέα: Σε ελληνικά χέρια μένει η θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Νοιώστε υπερήφανοι σαν Έλληνες γιατί τη θέση του προέδρου την κατέχει -ακόμη- ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Στο μέλλον δεν αποκλείεται να τον διαδεχθεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος ή ο Μάκης Βορίδης. Άλλωστε τι αλλάζει; Σοσιαλιστής ή Εθνικοσοσιαλιστής υπογράφει με διαφορετικό μελάνι τα μνημόνια;…
Κι ενώ έχουν ήδη πιάσει δουλειά τα εξαπτέρυγα, τα μανουάλια, τα θυμιατά, τα καντήλια και τα άλλα Τηλεοπτικά Δοξαστικά για να ευλογήσουν, ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ η οργισμένη κραυγή του λαού να ακουστεί στα πέρατα της Ευρώπης:
Απαιτούμε διάλυση της βουλής και εκλογές τώρα!
Δεν θα μας κυβερνήσει κανένα τσιράκι της ΕΕ με το «έτσι θέλω»!
Απαιτούμε να εκλεχθεί ο νέος πρωθυπουργός της χώρας με δημοκρατικές διαδικασίες!
Δεχθήκαμε μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, χαράτσια, έκτακτες εισφορές
Δεχθήκαμε μειώσεις και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας: «Κοπρίτες, κακομαθημένοι, τεμπέληδες κτλ…»
Δεν δεχόμαστε να μας καταργείτε το δικαίωμα ψήφου!!!
8.11.11
O Παπαδήμος στη Ρεάλ Μαδρίτης!
Είναι αλήθεια ότι έχω κάποιους υπερβολικά αισιόδοξους φίλους. Εκεί που σε βλέπουν μέσα στη μαύρη κατάθλιψη με όσα ζούμε, σου λένε χαμογελαστά:
«Ε και λοιπόν; Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το ταίρι μας θα τα ‘χουμε πάντα. Τι να μας πουνε οι Γερμανοί για ζωή, που για να δούνε ήλιο πρέπει να πάνε …σινεμά;!»
Ένας απ’ αυτούς προχτές που η τηλεόραση άρχισε το …σήριαλ «ΨΗΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ», την είχε ανοιχτή αλλά με κλειστό ήχο και διάβαζε για τους Γιαπωνέζους! Συγκεκριμένα διάβαζε για το ΧΑΡΑΚΙΡΙ…
Με την ονομασία Χαρακίρι, ή Σεπούκου, ονομάζεται ο ιαπωνικός τελετουργικός τρόπος αυτοκτονίας ο οποίος καθιερώθηκε από τους Σαμουράι ως μοναδική επιτρεπτή διέξοδος σε περίπτωση ήττας ή ατίμωσής τους.
Κατά το τελετουργικό αυτό ο προς αυτοκτονία (π.χ. ο Γιωργάκης) στρέφεται προς τον Ήλιο και γονατίζοντας σύρει το σπαθί του, το οποίο και στη συνέχεια καρφώνει στη κοιλιακή του χώρα. Ο αυτόχειρας Σαμουράι συνήθως αποκεφαλίζεται από ένα φιλικό πολεμιστή (π.χ. το Βαγγέλη) τη στιγμή του πόνου. Ο τρόπος αυτός φέρεται ν΄ αποτελεί κωδικοποιημένη ηθική συμπεριφορά…»
Κατάλαβες φίλε; γυρίζει και μου λέει. Αυτά κάνουν οι Γιαπωνέζοι κι όχι σαν τον δικό μας…
…αρχικά δέχεται συγκυβέρνηση, στη συνέχεια ζητάει δημοψήφισμα, έπειτα κουρεύει το χρέος κατά 50%, τέλος παίρνει και 110 δις από το ΔΝΤ και μετά ανακοινώνει πως "Λεφτά υπάρχουν!"... Ποιός μ@#$%ας του έδωσε ανάποδα το ντοσιέ;
Κι έχεις και τον Παπούλια που πάει στην παρέλαση και κλαίει κι όταν βλέπει τον ΓΑΠ χαμογελάει… Όλα ανάποδα τα κάνει και αυτός.
Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αγανακτούν οι συμπατριώτες. Ας δούμε τη θετική πλευρά. Εγώ νομίζω ότι είναι μια μοναδική ευκαιρία να μάθουμε πως στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε μόνο η δημοκρατία αλλά και η τυραννία.
Τέτοιους αισιόδοξους φίλους έχω…(ή είναι φευγάτοι;)
Έκλεισαν ήδη για το Χειμώνα, τα αριστουργήματα του παλιού καλού σινεμά σε ριμέικ. Μαζεύονται 3-4 οικογένειες κάθε βράδυ κι αράζουν σ’ ένα τζάκι για να απολαύσουν άλλοι την ανεργία τους κι άλλοι την εφεδρεία τους, βλέποντας τις ταινίες του Χειμώνα:
Ανεμοδαρμένα Χρέη // Ξέρω τι ψήφισες πέρσι το καλοκαίρι // Ο γέρος μου ο σοσιαλίστριος // Όσα παίρνει ο Πάγκαλος // Όσα παίρνει ο άνεργος //
Γοργόνες και τσάμπα μάγκες // Το Μετέωρο Βήμα του Πρωθυπουργού
Αγάπη μου, συρρίκνωσα την χώρα // Οι συνήθεις άφραγκοι // Εφιάλτης στο δρόμο με τους κλέφτες // H σιωπή των αμνών (αυτό δε χρειάζεται να αλλάξει, με τόσους πολίτες-πρόβατα στην Ελλάδα )
Τελικά υπερήφανε Ελληνικέ λαέ, σε έβγαλαν από τον κόπο να αποφασίσεις για την τύχη σου. Κοιμήσου ήσυχος! Ο Παπαδήμος, που όλο το έθνος παρακαλούσε να έλθει πάρει την ομάδα επάνω του -αργά τη νύχτα- κατέληξε στη Ρεάλ Μαδρίτης! Όμως ο Σαμαράς θα υπογράψει Μνημόνιο χωρίς να είναι καν Πρωθυπουργός (παίζει με υποσχετική μέχρι το Φλεβάρη)!!!
Άλλη μια παγκόσμια πρωτιά, για τους έλληνες πολιτικούς μας. Πάμε στοίχημα ποιος θα υπογράψει τα περισσότερα Μνημόνια;
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
● Θα σε αφήσουν «ήσυχο» μέχρι που να γιορτάσεις του Αγίου Βαλεντίνου (14/2) κι ύστερα από 5 ημέρες θα σου επιτρέψουν -για μια μέρα- να σκεφτείς και να διαλέξεις …πριν σου υπαγορεύσουν την επόμενη ημέρα: ΑΦΟΥ ΨΗΦΙΣΕΣ ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ! …
● ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ: Στη χώρα αυτή γεννήθηκε η δημοκρατία και σε αυτήν πέθανε δυστυχώς. Δημοκρατία είναι να κάνεις κουρέλι το Σύνταγμα, όσο κυβερνάς και να το επικαλείσαι, όταν κινδυνεύει το κεφάλι σου. Δύο επιλογές υπάρχουν: ή θα αναστηθεί πάλι εδώ ή θα πεθάνει εδώ για πάντα.
● Όχι η μαμά μου δε ζει πια μαζί μου. Αφού της μείωσαν τη σύνταξη και την ξεζούμισαν με τα χαράτσια, το πήρε απόφαση να γυρίσει πάλι στη μαμά της.
(ΥΓ Δεν ζήτησα να με διαβάζετε και να με εκτιμάτε. Να ξεκαθαρίσουμε ποιους να εκτιμάμε, προσπαθώ…)
«Ε και λοιπόν; Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το ταίρι μας θα τα ‘χουμε πάντα. Τι να μας πουνε οι Γερμανοί για ζωή, που για να δούνε ήλιο πρέπει να πάνε …σινεμά;!»
Ένας απ’ αυτούς προχτές που η τηλεόραση άρχισε το …σήριαλ «ΨΗΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ», την είχε ανοιχτή αλλά με κλειστό ήχο και διάβαζε για τους Γιαπωνέζους! Συγκεκριμένα διάβαζε για το ΧΑΡΑΚΙΡΙ…
Με την ονομασία Χαρακίρι, ή Σεπούκου, ονομάζεται ο ιαπωνικός τελετουργικός τρόπος αυτοκτονίας ο οποίος καθιερώθηκε από τους Σαμουράι ως μοναδική επιτρεπτή διέξοδος σε περίπτωση ήττας ή ατίμωσής τους.
Κατά το τελετουργικό αυτό ο προς αυτοκτονία (π.χ. ο Γιωργάκης) στρέφεται προς τον Ήλιο και γονατίζοντας σύρει το σπαθί του, το οποίο και στη συνέχεια καρφώνει στη κοιλιακή του χώρα. Ο αυτόχειρας Σαμουράι συνήθως αποκεφαλίζεται από ένα φιλικό πολεμιστή (π.χ. το Βαγγέλη) τη στιγμή του πόνου. Ο τρόπος αυτός φέρεται ν΄ αποτελεί κωδικοποιημένη ηθική συμπεριφορά…»
Κατάλαβες φίλε; γυρίζει και μου λέει. Αυτά κάνουν οι Γιαπωνέζοι κι όχι σαν τον δικό μας…
…αρχικά δέχεται συγκυβέρνηση, στη συνέχεια ζητάει δημοψήφισμα, έπειτα κουρεύει το χρέος κατά 50%, τέλος παίρνει και 110 δις από το ΔΝΤ και μετά ανακοινώνει πως "Λεφτά υπάρχουν!"... Ποιός μ@#$%ας του έδωσε ανάποδα το ντοσιέ;
Κι έχεις και τον Παπούλια που πάει στην παρέλαση και κλαίει κι όταν βλέπει τον ΓΑΠ χαμογελάει… Όλα ανάποδα τα κάνει και αυτός.
Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αγανακτούν οι συμπατριώτες. Ας δούμε τη θετική πλευρά. Εγώ νομίζω ότι είναι μια μοναδική ευκαιρία να μάθουμε πως στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε μόνο η δημοκρατία αλλά και η τυραννία.
Τέτοιους αισιόδοξους φίλους έχω…(ή είναι φευγάτοι;)
Έκλεισαν ήδη για το Χειμώνα, τα αριστουργήματα του παλιού καλού σινεμά σε ριμέικ. Μαζεύονται 3-4 οικογένειες κάθε βράδυ κι αράζουν σ’ ένα τζάκι για να απολαύσουν άλλοι την ανεργία τους κι άλλοι την εφεδρεία τους, βλέποντας τις ταινίες του Χειμώνα:
Ανεμοδαρμένα Χρέη // Ξέρω τι ψήφισες πέρσι το καλοκαίρι // Ο γέρος μου ο σοσιαλίστριος // Όσα παίρνει ο Πάγκαλος // Όσα παίρνει ο άνεργος //
Γοργόνες και τσάμπα μάγκες // Το Μετέωρο Βήμα του Πρωθυπουργού
Αγάπη μου, συρρίκνωσα την χώρα // Οι συνήθεις άφραγκοι // Εφιάλτης στο δρόμο με τους κλέφτες // H σιωπή των αμνών (αυτό δε χρειάζεται να αλλάξει, με τόσους πολίτες-πρόβατα στην Ελλάδα )
Τελικά υπερήφανε Ελληνικέ λαέ, σε έβγαλαν από τον κόπο να αποφασίσεις για την τύχη σου. Κοιμήσου ήσυχος! Ο Παπαδήμος, που όλο το έθνος παρακαλούσε να έλθει πάρει την ομάδα επάνω του -αργά τη νύχτα- κατέληξε στη Ρεάλ Μαδρίτης! Όμως ο Σαμαράς θα υπογράψει Μνημόνιο χωρίς να είναι καν Πρωθυπουργός (παίζει με υποσχετική μέχρι το Φλεβάρη)!!!
Άλλη μια παγκόσμια πρωτιά, για τους έλληνες πολιτικούς μας. Πάμε στοίχημα ποιος θα υπογράψει τα περισσότερα Μνημόνια;
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
● Θα σε αφήσουν «ήσυχο» μέχρι που να γιορτάσεις του Αγίου Βαλεντίνου (14/2) κι ύστερα από 5 ημέρες θα σου επιτρέψουν -για μια μέρα- να σκεφτείς και να διαλέξεις …πριν σου υπαγορεύσουν την επόμενη ημέρα: ΑΦΟΥ ΨΗΦΙΣΕΣ ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ! …
● ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ: Στη χώρα αυτή γεννήθηκε η δημοκρατία και σε αυτήν πέθανε δυστυχώς. Δημοκρατία είναι να κάνεις κουρέλι το Σύνταγμα, όσο κυβερνάς και να το επικαλείσαι, όταν κινδυνεύει το κεφάλι σου. Δύο επιλογές υπάρχουν: ή θα αναστηθεί πάλι εδώ ή θα πεθάνει εδώ για πάντα.
● Όχι η μαμά μου δε ζει πια μαζί μου. Αφού της μείωσαν τη σύνταξη και την ξεζούμισαν με τα χαράτσια, το πήρε απόφαση να γυρίσει πάλι στη μαμά της.
(ΥΓ Δεν ζήτησα να με διαβάζετε και να με εκτιμάτε. Να ξεκαθαρίσουμε ποιους να εκτιμάμε, προσπαθώ…)
7.11.11
Να θυμηθώ φεύγoντας... (τελευταία ημέρα Πρωθυπουργός)
- Να πάρω το κολάν και την τρόμπα του ποδηλάτου.
- Να πετάξω αυτά τα πράσινα ξεράσματα με τη σπιρουλίνα, που έπινα για πρωινό.
- Να στείλω μια καλτσοδέτα στον Ξυνίδη.
- Να πάρω τη σκάρα του αυτοκινήτου για το κανό.
-Nα στείλω την κουκούλα και το φυλλάδιο με τις οδηγίες για μολότοφ στον πρόεδρο του Αστέρα Εξαρχείων μην πέσουν στα χέρια της μαμάς και ποιος με σώζει… Έτσι κι αλλιώς αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός δε θα ξαναβγεί
- Να πάρω τα Viagra μου από το κάτω συρτάρι του γραφείου και τα XANAX της Αντας.
- Να ξεφορτωθώ την γκαντέμο τη γραμματέα της μαμάς. Όποιος πόνταρε σ’ αυτή, έσβησε… Ωχ, ωχ! Και να θυμηθώ να της πω να παραιτηθεί από εκεί που τη διόρισα.
- Να θυμίσω σ’ εκείνο το γέρο συνταξιούχο, που μου έδωσε τη σύνταξή του για το χρέος, ότι ο γιος του (τώρα που θα βγει στην εφεδρεία…) θα έχει περισσότερο χρόνο να τον φροντίζει καλύτερα.
- Να ξύσω για τελευταία φορά την πλάτη μου στον τοίχο του γραφείου.
- Να στείλω για τελευταία φορά στον Πάγκαλο εκείνο το πόστερ που γράφει: «Ζήσε ρε λίγο χωρίς εχθρούς, βλαμμένε»
- Να γράψω στο ημερολόγιο για τον επόμενο Έλληνα Πρωθυπουργό: «είσαι ο μουντζούρης, που μένει με το κακό χαρτί στο χέρι».
- Να θυμάμαι ότι δεν έχει καμιά σχέση ο Βούδας κι ο Κούδας, η Κοζάνη κι η Λοζάνη, η Δανία με την Ινδία… κι άλλο είναι το «κάνω κανό» κι άλλο «το κάνω στις Κάνες»…
- ...κι ύστερα τι μπέρδεμα κι αυτό: όταν σου λένε στα Ελληνικά «Πες» εννοούν «μίλα». Δεν απαντάς στο «πες», «οκ, πέφτω»....
- Να πετάξω αυτά τα πράσινα ξεράσματα με τη σπιρουλίνα, που έπινα για πρωινό.
- Να στείλω μια καλτσοδέτα στον Ξυνίδη.
- Να πάρω τη σκάρα του αυτοκινήτου για το κανό.
-Nα στείλω την κουκούλα και το φυλλάδιο με τις οδηγίες για μολότοφ στον πρόεδρο του Αστέρα Εξαρχείων μην πέσουν στα χέρια της μαμάς και ποιος με σώζει… Έτσι κι αλλιώς αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός δε θα ξαναβγεί
- Να πάρω τα Viagra μου από το κάτω συρτάρι του γραφείου και τα XANAX της Αντας.
- Να ξεφορτωθώ την γκαντέμο τη γραμματέα της μαμάς. Όποιος πόνταρε σ’ αυτή, έσβησε… Ωχ, ωχ! Και να θυμηθώ να της πω να παραιτηθεί από εκεί που τη διόρισα.
- Να θυμίσω σ’ εκείνο το γέρο συνταξιούχο, που μου έδωσε τη σύνταξή του για το χρέος, ότι ο γιος του (τώρα που θα βγει στην εφεδρεία…) θα έχει περισσότερο χρόνο να τον φροντίζει καλύτερα.
- Να ξύσω για τελευταία φορά την πλάτη μου στον τοίχο του γραφείου.
- Να στείλω για τελευταία φορά στον Πάγκαλο εκείνο το πόστερ που γράφει: «Ζήσε ρε λίγο χωρίς εχθρούς, βλαμμένε»
- Να γράψω στο ημερολόγιο για τον επόμενο Έλληνα Πρωθυπουργό: «είσαι ο μουντζούρης, που μένει με το κακό χαρτί στο χέρι».
- Να θυμάμαι ότι δεν έχει καμιά σχέση ο Βούδας κι ο Κούδας, η Κοζάνη κι η Λοζάνη, η Δανία με την Ινδία… κι άλλο είναι το «κάνω κανό» κι άλλο «το κάνω στις Κάνες»…
- ...κι ύστερα τι μπέρδεμα κι αυτό: όταν σου λένε στα Ελληνικά «Πες» εννοούν «μίλα». Δεν απαντάς στο «πες», «οκ, πέφτω»....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)