15.7.12

Αν δεν είχα τα παιδιά μου… (…με τα παιδάκια μας στον ώμο, για να μας δείχνουνε το δρόμο!)


Αν δεν είχα τα παιδιά μου…
(…με τα παιδάκια μας στον ώμο,
για να μας δείχνουνε το δρόμο!)


Θα τα έχετε ακούσει όλοι –μπορεί και να τα έχετε πει:
«Αν δεν είχα τα παιδιά, δεν θα μ’ ένοιαζε»,
«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα είχα πάρει τα όπλα»,
«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έφευγα στο εξωτερικό»,
«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα ψήφιζα αλλιώς»,
«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έκανα απεργία».

Οι Έλληνες τα κάνουμε όλα για τα παιδιά μας.
 Έχουμε –τάχαμ- παραμερίσει εντελώς τον εαυτό μας και θυσιαζόμαστε για τα παιδιά μας.

Βέβαια, και πριν την χρεοκοπία, πάλι για τα παιδιά μας τα εκάναμε όλα.
Για τα παιδιά μας εκάναμε τις λαμογιές!
Για τα παιδιά μας λαδώναμε!
Για τα παιδιά μας λαδωνόμαστε!
Για τα παιδιά μας δεν πληρώναμε φόρους!
Για τα παιδιά μας ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία!
Για τα παιδιά μας χτίζαμε τα αυθαίρετα!
Για τα παιδιά μας εκάναμε εμπόριο ναρκωτικών και σωματεμπορία!
… όλα για τα παιδιά μας.

Και μετά την χρεοκοπία, όμως, κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που εκάναμε πριν την χρεοκοπία και επικαλούμαστε πάλι την ίδια δικαιολογία:
το κάνουμε για τα παιδιά μας.

Κάπως περίεργο, βέβαια, να ακολουθείς την ίδια συνταγή που κατέστρεψε τα παιδιά σου, για να σώσεις τα παιδιά σου.

Είναι εύκολο να επικαλείσαι συνέχεια τα παιδιά σου.
Άλλωστε, τα παιδιά δεν έχουν άποψη…
–«σκάσε εσύ, είσαι μικρός, μη μιλάς»- (Αυτό πάλι, πόσες φορές το ακούσαμε μικροί; ή και το είπαμε όταν γίναμε μεγάλοι;)

Τα παιδιά είναι το τέλειο άλλοθι για τον κάθε προσκυνημένο, τον κάθε δοσίλογο της καθημερινής ζωής.
Κάνεις την λαδιά και την φορτώνεις στα παιδιά σου. Εσύ αθώος. Καμία ευθύνη.

Κανείς δεν ρωτάει τα παιδιά για τις χυδαιότητες που κάνουν καθημερινά οι γονείς τους και κανείς δεν σκέφτεται πως κανένα παιδί δεν έχει ανάγκη έναν ξεπουλημένο πατέρα και μια … «ενδοτική» μάνα, που να συμπεριφέρονται σαν αρπακτικά.
Νομίζω πως τέτοιοι γονείς δεν είναι και τα πιο ιδανικά πρότυπα για ένα παιδί. Τι λέτε;

Κι ύστερα τα παιδάκια σου θα γίνουν σαν κι εσένα… Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν απ’ τον τρόπο που ζουν. Και γίνονται ίδια. Το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά…
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην λαμογιά, μαθαίνει να είναι λαμόγιο»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο»...
Ενώ…
 «αν ένα παιδί ζει μέσα σε κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα σε δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση»,
«αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία, μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη  
   μέσα στον κόσμο»!
«αν ένα παιδί ζει μέσα στους αγώνες, στην τιμιότητα και στην καθαρότητα μαθαίνει να είναι καθαρό, τίμιο και να αγωνίζεται»

Λοιπόν, από εδώ και πέρα δε θα λες δεν ήξερες…
-Να λες: «Έχω παιδιά. Ε και;…»
-ή αν προτιμάς: «Επειδή έχω παιδιά!...»
-ή να λες τον γνωστό σου πια,  ωραίο στίχο του Μιχάλη Γκανά:
«με τα παιδάκια μας στον ώμο,
για να μας δείχνουνε τον δρόμο»…

… ή όλα αυτά μαζί, όπως είπα κι εγώ πέρυσι, όταν βγήκα σε διαμαρτυρίες δρόμου  πάλι -μετά από 30 χρόνια- κι όταν εμφανίστηκα δημόσια να υποστηρίζω ένα αριστερό κόμμα μετά από 38 χρόνια…

(το κείμενο αυτό βασίστηκε σε κείμενο του www.pitsirikos.net, με τίτλο: "Εγινα πουτάνα για το παιδί μου" )

10.7.12

H Ποντικοπαγίδα (πως να γελάσεις, αν δεν γελάει όλη η γειτονιά;)

H Ποντικοπαγίδα
(πως να γελάσεις, αν δεν γελάει όλη η γειτονιά;)

Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από τη φωλίτσα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δε φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
-"Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δε βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
-"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
-"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε:
-"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!"

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας...

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη.
Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες...
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι...

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλίτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη...

ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ:
Χάνουμε την ανθρωπιά μας ενισχύοντας τον ατομισμό μας..!
Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο,
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
Ο καθένας μας αποτελεί κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.:
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια...
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες…
Εμείς και τα γουρούνια…
Εμείς και τα βόδια..

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ πως:
Είναι αδύνατο να γελάμε, αν δε γελάει ολόκληρη η γειτονιά...

8.7.12

Ο κάδος είναι η φάτνη μας…


Ο κάδος είναι η φάτνη μας…
Καλημέρα σας.
Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνέχεια ανθρώπους να ψάχνουν για φαγητό στους κάδους. Είναι μάλιστα τόσο συχνό αυτό το θέαμα που ο κόσμος πια το συνήθισε και δεν του κάνει εντύπωση.
Σκέπτομαι πως αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάντια. Να βλέπεις ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή και να περνάς αμέριμνος χωρίς να σου κάνει καμιά αίσθηση… Δεν ξέρω μην είναι μεγαλύτερη κατάντια και από αυτή του ανθρώπου που ψάχνει στους κάδους.
Χτες, λοιπόν, γυρίζοντας στο σπίτι, είδα έναν μετανάστη να ανακατεύει μάταια τα σκουπίδια. Ειρωνεία: ο κάδος προπαγάνδιζε (άθελά του) τη Χρυσή Αυγή. Του είχαν κολλήσει μια αφίσα της Χρυσής Αυγής… Κοντοστάθηκα μια στιγμή, αλλά συνέχισα το δρόμο για το σπίτι προβληματισμένη.
Μόλις έφτασα, παράτησα τα ψώνια, τη τσάντα μου, το κινητό μου, και γύρισα αμέσως πίσω για να τον βρω.
Ζω σε μια περιοχή της Πάτρας που έχει πολλούς μετανάστες και δυστυχώς και πολλούς ρατσιστές. Το να τσακώνομαι μαζί τους ή να κάνω ένα like σε κάθε αντιφασιστική ανάρτηση στο FB, δεν φάνταζε αρκετό για να νιώσω ότι κάπως αντιδράω κι εγώ.
Κατεβαίνοντας τελικά τον βρήκα σε άλλο δρόμο. Τον είδα να ψάχνει σε άλλο κάδο. Μπήκα στο φούρνο, αγόρασα μια τυρόπιτα και του την έδωσα.
Δεν άλλαξα τον κόσμο με αυτή την κίνηση ούτε κανείς πρόκειται να παραδειγματιστεί από αυτό. Άλλωστε δεν το είπα σε κανέναν, ίσως μόνο να με είδαν κάποιοι.
Το μόνο που έκανα ήταν να απαλλάξω κάποιον από το βασανιστικό αίσθημα της πείνας για καμιά ωρίτσα.
Αυτό όμως που ένιωσα εγώ δεν έχει προηγούμενο. Για πρώτη φορά μετά από καιρό αισθάνθηκα γαλήνη. Πιστέψτε με είναι κάτι σαν προσευχή, αλλά πολύ καλύτερο και πολύ πιο αποτελεσματικό…
Αυτές τις μέρες που ψάχνουν το σωματίδιο του Θεού, εγώ βρήκα τον άνθρωπο. Και τον βρήκα μέσα μου.
Ίσως πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί κάτι σαν αποπροσωποποίηση, όπως κι εγώ. Δε σταμάτησα όμως να αγαπάω τους ανθρώπους και ειδικά τους αδύναμους, και ειδικά τώρα!
Δεν είναι κατόρθωμα, είναι μια πολύ απλή πράξη αλληλεγγύης, μάθημα για τους ανθρωποφάγους που έρχονται.
Με εκτίμηση,
Χρυσάνθη

ΥΓ: Με αφορμή αυτή την επιστολή σκέφτηκα να ενημερώσω όσους δεν το ξέρουν αλλά να το θυμίσω και στους υπόλοιπους ότι στην Αθήνα ήδη πολλοί συμπολίτες μας, δεν πετούν τα αποφάγια τους στα σκουπίδια αλλά τα συσκευάζουν και τα αφήνουν έξω και δίπλα από τους κάδους των σκουπιδιών, για να τα βρουν οι πεινασμένοι που ψάχνουν για τροφή, στην καλύτερη δυνατή κατάσταση... αν δεν τα βρει πρώτο κάποιο από τα αδέσποτα ζώα που τους συναγωνίζονται…
Μερικοί μάλιστα τα αφήνουν -έτσι συσκευασμένα- στην είσοδο της πολυκατοικίας, γιατί οι πεινασμένοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι της πλαϊνής πόρτας…
Άλλωστε αύριο μπορεί να είμαστε στη θέση τους… Το μόνο όπλο που μας απέμεινε είναι η κοινωνική αλληλεγγύη αλλά αυτό μπορεί να μας σώσει!!!
Να την θεμελιώσουμε επάνω στα συντρίμμια του κοινωνικού κράτους! Με πράξεις ατομικές αλλά και συλλογικές…
Ήδη κάνει δειλά την εμφάνισή του το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ  του Δήμου Πύργου. Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε…
Και με την ευκαιρία να ξαναθυμίσω ότι επί μήνες περιμένω την ενεργοποίηση του Δήμου Πύργου για την διοργάνωση ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ για παιδιά ανέργων και πτωχευμένων...
Μια πρόταση που έκανε ο γράφων, που προσφέρεται μαζί με ξεχωριστούς εκπαιδευτικούς της πόλης μας για ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ…
Απευθυνθείτε στο Δήμο Πύργου και διαμαρτυρηθείτε γι’ αυτή την ολιγωρία τους. Κι η διαμαρτυρία αυτή θα είναι έμπρακτη έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης!