14.2.10

Η Παραμύθα της χρεοκοπίας μας...

(κάντε κλικ στον τίτλο)

Είναι φανερό πως στοχεύουν πάλι στον πανικό μας, για να αποτελειώσουν ό,τι λειτουργεί ακόμη (όπως λειτουργεί...) από το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, με την "ένοχη σιωπή" μας

Όσα κερδήθηκαν με αγώνες δεκαετιών θέλουν να τα σαρώσουν μονομιάς,
-με την πράσινη-σοσιαλιστική σιωπή μας
και
-με την γαλάζια αβάντα...

Το να μένουμε απαθείς δεν σημαίνει απλά την παράδοσή μας.
Σημαίνει και την αιχμαλωσία επόμενων γενεών...

11.2.10

Εμεις στ' ανημποριό...

κι εκείνοι θέλουν αίμα...

Διαβάζω ότι

Οι «φίλοι» μας ζητάνε αίμα, Ελληνικό…
Οι αγορές ζητάνε αίμα.
Tο αίμα των «σπάταλων», «διεφθαρμένων» …Ελλήνων!
Αγαπημένο θέμα των Βρετανών, η κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας…
Ειρωνεύονται, σαρκάζουν κι εύχονται να χρεοκοπήσει η Ελλάδα για να κάνουν φτηνές διακοπές!...
Σωστά! Ποιοι είναι οι …αιμοβόροι; Μα, οι φλεγματικοί Βρετανοί!
Οι μαδημένοι κληρονόμοι μιας μαδημένης αυτοκρατορίας, με τη λίρα γονατισμένη μπροστά στα σκέλια του μισητού ηπειρωτικού ευρώ… Έτσι!... μόνο σε φτωχότερές τους χώρες μπορούν πια να ελπίζουν για διακοπές...

Τι κι αν λέει ο κόκκινος Ντανι:

"Μιλάτε για πρωτοβουλίες" είπε απευθυνόμενος στον πρόεδρο της Επιτροπής-
"ποια ήταν η πρωτοβουλία της Επιτροπής για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα; Που είναι η αλληλεγγύη για την Ισπανία;
Δεν φαίνεται πουθενά δεν ακούω τίποτα".

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τόνισε
"θα σας δώσω μία συμβουλή: Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ο προϋπολογισμός της για την άμυνα. Το 4,3% του ελληνικού ΑΕΠ πηγαίνει στην άμυνα. Το πρόβλημα είναι η Κύπρος και οι σχέσεις με την Τουρκία".

Ο αρχηγός των Πρασίνων ρώτησε στη συνέχεια:
"Πού είναι η πρωτοβουλία της Επιτροπής για να λυθεί το κυπριακό ώστε να ελαφρυνθεί το ΑΕΠ της Ελλάδας από το βάρος αυτής της ηλίθιας και βλακώδους εμπλοκής που θα πρέπει επιλύσουν ως Ευρωπαίοι;
Τι έκανε η Επιτροπή; Μηδέν, απολύτως τίποτα" κατέληξε ο κ. Μπεντίτ.

5.2.10

όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…

Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου
(αλλά πότε θα στήσουμε μια κρεμάλα;)

Μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Γιώργος το έθνος κατουρήθηκε...
...εκεί στα ψηλά πατώματα κατουρήθηκαν απ' τη χαρά τους
(και λίγοι ανυποψίαστοι, στα χαμηλά, από το φόβο τους...)
Η συζήτηση της ημέρας στην πιάτσα των αρπακτικών δίνει και παίρνει:
"Ρε συ, κοίτα τι καρντάσης, που μας βγήκε ο Σοσιαλιστής..."

Κι επειδή το ΠαπαπαΣοκ την πολική του (τους) κάνει, εμείς ας μην ξεχάσουμε να αναρωτηθούμε:
Όσα πληρώνουμε και ΘΑ πληρώσουμε, ποιοι τα προκάλεσαν;
Όσα λείπουν ποιοι τα έφαγαν;
Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν κατακτητών και η τωρινή είναι ιθαγενών;
Κι αν είναι έτσι τι περιμένουμε;
Όταν έφυγαν το 2005 οι «πράσινοι κατακτητές», βγήκαν οι «γαλάζιοι ιθαγενείς» και είπαν ότι φταίνε οι προηγούμενοι…
Τώρα που έφυγαν οι «γαλάζιοι κατακτητές», βγήκαν οι «πράσινοι ιθαγενείς» και είπαν ότι φταίνε οι προηγούμενοι…
Γιατί τότε δεν κρεμάμε...τους προηγούμενους;
Πότε επιτέλους θα αρχίσουν να δημεύονται περιουσίες;
μόνο πλειστηριασμούς στα σπίτια χρεωμένων μεροκαματιάρηδων θα έχουμε;)


«όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…»
Η πολιτική ζωή σ’ αυτή τη χώρα κατάντησε σαν το παλιό σχολικό ανέκδοτο, που ρωτάει η δασκάλα θυμωμένη το μαθητή του πρώτου θρανίου:
«Γιατί κάνεις φασαρία;»
Κι αυτός της απαντά: «όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…» και δείχνει πίσω απ’ την πλάτη του.
Η δασκάλα ρωτάει αυτόν που κάθεται στο δεύτερο θρανίο για να πάρει την ίδια ακριβώς απάντηση: «όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…».
Συνεχίζει στο τρίτο και τέταρτο θρανίο, μέχρι που φτάνει στο τελευταίο. Επαναλαμβάνει αποκαμωμένη και εξοργισμένη την ίδια ερώτηση για να πάρει και πάλι την ίδια απάντηση:
«όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…» δείχνοντάς της τον τοίχο…

(Μα επειδή ποτέ μια ιστορία δεν τελείωσε σ' έναν…τοίχο, για πάμε λίγο ακόμη...)

Ήταν ένας παλιός βρώμικος τοίχος με ξεφτισμένους σοβάδες κι ένα καρφί σκουριασμένο στη μέση. Απ’ αυτό κρεμόταν μια κιτρινισμένη και σκονισμένη φωτογραφία του Μακρυγιάννη…
Η δασκάλα στάθηκε για λίγο να κοιτάζει μια τον τοίχο με το Μακρυγιάννη και μια το χέρι του μαθητή που τον έδειχνε…
Ύστερα ξεκρέμασε, σιωπηρή, την φωτογραφία του Μακρυγιάννη και πήγε και την κρέμασε στον πίνακα… «Εδώ θα είναι, από δω και πέρα, τους είπε για να σας κοιτάζει στα μάτια κάθε μέρα!...».
Κάποια παιδιά σώπασαν.Και 2-3 κοκκίνισαν κιόλας από ντροπή.
Στο διάλειμμα όμως τα περισσότερα γέλασαν σαν άκουσαν ένα μπόμπιρα να τους λέει: «Ρε, τελικά τσίμπησε η δασκάλα. Πίστεψε ότι μίλαγε ο Μακρυγιάννης γι’ αυτό τον έβαλε τιμωρία στον πίνακα…»

Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου
…αλλά δεν πάει άλλο πια, άλλος να γαμάει κι άλλος να πληρώνει!

4.2.10

Πάντα για μια Ελένη

…βίτσιο που το έχει κι αυτός ο λαός!...
Απ’ τον καιρό της Τροίας κι εδώθε… πάντα για μια Ελένη, σκίζεται. Έτσι που το καλοσκέφτομαι, αναρωτιέμαι μήπως η μόνη λύση είναι να ονομάσουμε και τη χώρα ΕΛΕΝΗ… Τότε ίσως νοιαστούμε σύσσωμο το έθνος για τη σωτηρία του τόπου…
μια που η σωτηρία αυτής της χώρας, έτσι κι αλλιώς, στον πατριωτισμό μας επαφίεται…

Κι επειδή μια «πιασάρικη» ανάρτηση για το φλέγον θέμα των ημερών θα έπρεπε να συνοδεύεται κι από μια αποκαλυπτική φωτογραφία του εμπροσθίου συστήματος της ΤΗΛΕσταρ…
κι επειδή στο αρχείο μου δεν βρήκα καμιά αδημοσίευτη…
«πριν πηδηχτούμε ομαδικά απ’ το παράθυρο»
καθώς είπε ο άλλος τηλεμαϊντανός κ. Λεβέντης…
σκέφτηκα να σας μπερδέψω.
Δημοσιεύω φωτογραφία της «δικής μου» κυρίας Μενεγάκη!



Η εικονιζόμενη εδώ είναι μια ΚΥΡΙΑ που δεν θα δείτε ποτέ σε πρωινάδικο…
...δεν θα σας απασχολήσει ποτέ με τους έρωτές της… και με το κρέας της…
επομένως ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ «ΑΔΙΑΦΟΡΗ» ΚΥΡΙΑ…
Είναι η πανεπιστημιακός ΜΑΡΙΑ ΜΕΝΕΓΑΚΗ, καθηγήτρια της Ιστορίας του Γαλλικού Πολιτισμού στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Γαλλικής και Συγκριτικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου.
…σ’ ευχαριστούμε, Μαρία!

1.2.10

Που πας όταν κοιμάσαι; (...σαν ονειρεύεσαι, ξεχνιέσαι ή θυμάσαι;)

Η σχέση μου με τον ύπνο δεν είναι δα και η καλύτερη. Σίγουρα.
Όμως, μην φανταστείτε αϋπνίες, μετράω προβατάκια και τέτοια… Όχι, όχι.
Αν πέσω στο κρεβάτι (ή έστω και σε κάτι παρεμφερές), δεν θα χρειαστώ περισσότερο από 3-4 λεπτά για να αποκοιμηθώ. Το θέμα είναι να φτάσω μέχρι εκεί…

Αυτή η «δύσκολη σχέση» μου με τον ύπνο ξεκινάει από πολύ παλιά…
Κάποτε λοιπόν, στα φοιτητικά χρόνια, τριγυρίζαμε αργά τη νύχτα στους δρόμους της Αθήνας (Ζωγράφου) και φωνάζαμε για να ξυπνήσουμε τους «κοιμισμένους»…
Έτσι λέγαμε σ’ εκείνα τα ανήσυχα χρόνια μας αυτούς που «ξόδευαν» το 1/3 της ζωής τους στον ύπνο (έτσι το μετράγαμε…).
Είμαστε τόσο βιαστικοί στο να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, ΤΟΝ καινούργιο κόσμο μας (!) που θεωρούσαμε «χαμένο» χρόνο τον ύπνο…

Μα και τα επόμενα χρόνια το «πρόβλημά» μου παρέμεινε:
«Το να πάρω την απόφαση να διαθέσω τον υπόλοιπο χρόνο μου για ύπνο»…
Οι φίλοι μου με ακούνε να λέω συχνά -και τώρα ακόμη- ότι όλα τα όμορφα σ’ αυτή τη ζωή τα κάνω σε βάρος του ύπνου μου…
Εκείνες τις ώρες που εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να δουλέψει κανείς, έρχεται η στιγμή του ποτού, της μουσικής, του διαβάσματος, του πληκτρολογίου… Το πληκτρολόγιο της συγγραφής ή της επικοινωνίας ή της ανίχνευσης…

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι χάνοντας ύπνο χάνεις την ευκαιρία να ονειρευτείς. Χαζό μου φαίνεται.
Τα πιο όμορφα όνειρα είναι πάντα εκείνα που έκανα «ξύπνιος» (με και χωρίς εισαγωγικά).
Σε στιγμές όμορφων διαλόγων ή και περισυλλογής.
Στην ταβέρνα, στο μπαρ, στο ακρογιάλι ή στο σπίτι…
Μόνος ή με παρέα.
Όνειρα που έγιναν πραγματικότητα,
όνειρα που άλλαξαν στην πορεία της ζωής,
όνειρα που απέτυχαν,
όνειρα που προδόθηκαν,
όνειρα που συγκίνησαν,
όνειρα ατομικά μα κυρίως όνειρα με κοινωνικές προεκτάσεις…
άλλωστε ανήκω σε μια γενιά που πίστεψε πολύ στο κοινό καλό ή πως το καλό αξίζει μόνο αν είναι κοινό -αν προτιμάτε.
Πάντως πιστέψαμε πολύ πως η ευτυχία του ενός είναι συνάρτηση της ευτυχίας των πολλών –επιτρέψτε μας να ελπίζουμε ότι ακόμη αυτό μπορεί να συμβεί.
Μην με ρωτάτε πως και πότε θα συμβεί, πότε θα πραγματοποιηθεί.
Με συγκινεί ακόμη και η χαρά της επιδίωξης!
Κι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτή την επιδίωξη είναι τώρα!
Αυτή η στιγμή!
Η κάθε στιγμή!
Το κάθε τώρα!

Αν κάθομαι ακόμη και τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί απόψε θέλω να μιλήσω και σ’ αυτούς, κυρίως σ’ αυτούς, που -πικραμένοι απ’ τη ζωή- συνδέουν τα όμορφα όνειρα μόνο με τον ύπνο.
Δεν τους κατηγορώ, αντίθετα θέλω να «ενθαρρύνω» και τα δικά τους όνειρα. Άλλωστε όλων των ανθρώπων τα όνειρα θέλω να αντέξουν. Το ξανάπαμε: δεν χαίρομαι με τους εφιάλτες των συνανθρώπων μου. Χαίρομαι με τη χαρά τους. Τη χαρά του ύπνου και του ξύπνιου τους…
Θέλω να φωνάξω: ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΠΟΤΕ!

Έπειτα -δεν το κρύβω- έρχονται στιγμές που αισθάνομαι ότι η μόνη κοινή δράση που με αγγίζει πια είναι αυτή που επιδιώκει τη σύζευξη των ατομικών ονείρων. Αληθινά το σκέπτομαι και το ονειρεύομαι:
Μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουμε να παντρέψουμε τα όνειρά μας.
Να βρεθούμε όλοι μαζί στο γάμο των ονείρων μας!
Ονείρων βγαλμένων από την επιθυμία, την φαντασία και την ψυχή, του καθενός!
Τότε θα είναι τα όνειρα του παντός μας!
Αν θα θέλατε ποτέ να νιώσετε βαθιά αυτήν εδώ την προσωπική μου περιπέτεια, όπως εξελίσσεται σ’ αυτή το blog, θα θελα να την δείτε σαν «εκθετήριο ονείρων κι επιθυμιών»…

Γι’ αυτό και ρωτάω σήμερα: «που πας όταν κοιμάσαι;…»
Ειλικρινά, το θέλουμε (γιατί σίγουρα δεν είμαι μόνος σ’ αυτό…) πολύ να ‘ρθουμε κι εμείς εκεί… Και να σαι σίγουρος/η πως θα σε καλέσουμε και στα δικά μας…μέρη.

Λοιπόν, άλλο ο ύπνος κι άλλο ο «ύπνος», σαν μια κατάσταση γαλήνης, φυγής και ονειροπόλησης…
Γι’ αυτό τον «ύπνο» ένοιωσα να σας μιλήσω εδώ.
Γιατί στη ζωή χρειαζόμαστε να «ξεχνάμε» να διώχνουμε μακριά τα δυσάρεστα για να μη τα διατηρούμε-μεταφέρουμε στο μέλλον…
Μα χρειάζεται και να θυμόμαστε γιατί και το να θυμάσαι είναι ευλογία, είναι αντίσταση, είναι ευφυΐα και ευαισθησία, μαζί!
Είναι αντίσταση σ’ αυτούς που σε θέλουν να ξεχνάς, όσα ερμηνεύουν το παρόν και παρεμβαίνουν στο μέλλον…

Γι’ αυτούς που θέλουν να ξεχνάς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να θυμάσαι…

Γι’ αυτούς που θέλουν να υπακούς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να ονειρεύεσαι…