Να γράφεις τόσο ελεύθερα σαν να μην πρόκειται να σε διαβάσει κανείς… Να βγάζεις σεργιάνι το μεγαλείο της καρδιάς σου να δρέψει χαμόγελα «απ’ αλλού»…σαν να μην πρόκειται να στην προδώσει κανείς…
23.10.09
22.10.09
Τάδε έφη ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=105429
(...ΕΠΕΙΔΗ BLOG ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ....ΦΑΛΤΣΑΡΟΥΝ)
Πάνε μέρες από τον ερχομό του Πρωθυπουργού στην Ηλεία. Μέρες και από την «δολοφονική» εκπομπή του «Πιτσιρίκου» στο Ραδιόφωνο του Σκάϊ, που «σατίριζε-προκαλούσε» την Ηλεία…
Είναι γεγονός πως δεν ακούω το συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό. Ακούω όμως ΜΟΝΟ την εκπομπή του «Πιτσιρίκου» από τις αναρτήσεις που κάνει στο blog του. Τη συγκεκριμένη βέβαια δεν πρόφτασα να μπω στην …συνήθη πηγή μου για να την ακούσω, γιατί την έλαβα με διάφορα «αστεία θυμωμένα» μέϊλ Ηλείων –φίλων και ιντερνετικών φίλων- που μου την έστειλαν μαγνητοφωνημένη…
Η πρώτη μου αυθόρμητη αντίδραση ήταν να την προβάλω κάνοντας σχετική ανάρτηση στο facebook με τον τίτλο «…τόσες βρισιές σήμερα για τον Πιτσιρίκο... Που είναι το ψέμα;....»
Ακολούθησαν νέες «αστεία θυμωμένες» αντιδράσεις φίλων, γιατί τον υπερασπίζομαι…
Απάντησα σε όλες «ήρεμα και χαμογελαστά», όπως αισθάνομαι όλα τα χρόνια που τον διαβάζω…
Δεν είχα κατά νου να σας κουράσω με το …θέμα αν δεν μου ερχόταν προχθές μια πρόσκληση από φίλη δικηγόρο να γραφτώ στο group που φτιάχτηκε στο facebook με θέμα «να ζητήσει συγνώμη ο πιτσιρίκος από το νομό μας…».
Προχθές το μεσημέρι λοιπόν, επικοινώνησα μαζί του και του είπα μεταξύ άλλων, αστειευόμενος: «αν με χάσεις, πα να πει ότι με έσφαξαν γιατί σε υπερασπιζόμουν…»
Θεώρησα ενδιαφέρον να σας μεταφέρω -χωρίς την άδειά του- αυτούσια την απάντηση που μου έδωσε, όπως υπάρχει στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο:
«Χαίρετε. Σας ευχαριστώ αλλά δεν υπάρχει λόγος να με υπερασπιστείτε. Είμαι συνηθισμένος να με βρίζουν και το χαίρομαι - αντιθέτως, ανησυχώ όταν μου λένε τι καλά που τα λέω.
Είναι πολύ ενδιαφέρον που με μερικές μόνο λέξεις έκανα έναν ολόκληρο νομό να συζητάει και να με συζητάει.
Αυτό που είπα στην εκπομπή δεν ήταν τυχαίο. Ήξερα πολύ καλά ότι ήταν χοντράδα - στα πλαίσια της σάτιρας, βέβαια, που σου επιτρέπει να πεις φοβερές χοντράδες. Φανταζόμουν και τις αντιδράσεις - δεν ήταν δύσκολο.
Απλώς, σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα, επηρεασμένος από την ταινία "Μπρούνο" και τον ηθοποιό Σάσα Μπαρόν Κοέν.
Αυτός ο φοβερός τύπος -πριν προβληθεί η ταινία- είχε προκαλέσει όλη την Αυστρία με τη δήλωση "στην Αυστρία, οι άνθρωποι μεγαλώνουν προσπαθώντας να επιτύχουν το αυστριακό όνειρο- να βρεις μια δουλειά, να βρεις ένα κλειδωμένο υπόγειο και να μεγαλώσεις εκεί μια οικογένεια".
Ουσιαστικά, φόρτωσε σε όλους τους Αυστριακούς την υπόθεση του Αυστριακού πατέρα που πηδούσε επί χρόνια την κόρη του στο υπόγειο, και τους βάφτισε όλους αιμομίκτες- μιλάμε για τερατώδη δήλωση αλλά με είχε κάνει να χτυπιέμαι από τα γέλια.
Στην προηγούμενη ταινία του -το Μπόρατ- είχε κάνει το ίδιο με το Καζακστάν αλλά και με τους Εβραίους (αν και είναι Εβραίος).
Τον είχα ζηλέψει λοιπόν και ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο εδώ και καιρό -για να δω τις αντιδράσεις-, αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία. Μου δόθηκε με την επίσκεψη Παπανδρέου στην Αρχαία Ολυμπία.
Η Ηλεία ήταν το πρόσχημα. Τα ίδια θα έλεγα, οπουδήποτε αλλού κι αν είχε πάει. Δεν θα άλλαζε η χοντράδα - θα άλλαζαν τα στοιχεία γιατί κάθε περιοχή έχει τα δικά της. Κωσταλέξι κλπ.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από το πείραμα;
Γελάμε με αυτά που λένε για τους άλλους αλλά γινόμαστε Τούρκοι αν πιάσουν εμάς στο στόμα τους. Γελάμε με αυτά που λέει ο Κοέν για τους Αυστριακούς, τους Εβραίους, τους Καζακστανούς, αλλά, όταν ο πιτσιρίκος -ο όποιος πιτσιρίκος- πει κάτι για εμάς, θέλουμε να τον φάμε ζωντανό.
Έχω λάβει πάρα πολλά μέιλ από κυρίους και κυρίες από την Ηλεία που θέλουν να με σκοτώσουν και να με γ…σουν - όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Οφείλω να παραδεχτώ πως το διασκεδάζω πάρα πολύ - η σάτιρα πρέπει να προκαλεί. Εντάξει, έλαβα και πολλά μέιλ από ανθρώπους που μου γράφουν πως γέλασαν πάρα πολύ με αυτό που είπα - εννοώ από ανθρώπους που είναι από την Ηλεία.
Σας παρακαλώ μην με υπερασπιστείτε ξανά. Έχει ενδιαφέρον να δούμε την έκβαση αυτής της υπόθεσης. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως μια φοβερή χοντράδα -που φωνάζει από μακριά ότι είναι χοντράδα και ότι έχει σκοπό να προκαλέσει- κινητοποιεί τόσους ανθρώπους. Είναι σχεδόν συγκινητικό.
Σας ευχαριστώ και πάλι
Φιλικά
π.»
ΥΓ Αφού διευκρινίσω ότι οι τονισμοί στο κείμενο είναι δικοί μου, να κλείσω το θέμα συμπληρώνοντας: «…και ο νοών νοήτω» και… ας χαμογελάσει ή ας σκεφτεί, ας δακρύσει ή ας θυμώσει κι έντονα, αν το προτιμά.
Μόνο μια ευχή: μην ξοδέψει όλο του το θυμό στον «πιτσιρίκο»… ας στοχεύσει προσεκτικότερα…
(...ΕΠΕΙΔΗ BLOG ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ....ΦΑΛΤΣΑΡΟΥΝ)
Πάνε μέρες από τον ερχομό του Πρωθυπουργού στην Ηλεία. Μέρες και από την «δολοφονική» εκπομπή του «Πιτσιρίκου» στο Ραδιόφωνο του Σκάϊ, που «σατίριζε-προκαλούσε» την Ηλεία…
Είναι γεγονός πως δεν ακούω το συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό. Ακούω όμως ΜΟΝΟ την εκπομπή του «Πιτσιρίκου» από τις αναρτήσεις που κάνει στο blog του. Τη συγκεκριμένη βέβαια δεν πρόφτασα να μπω στην …συνήθη πηγή μου για να την ακούσω, γιατί την έλαβα με διάφορα «αστεία θυμωμένα» μέϊλ Ηλείων –φίλων και ιντερνετικών φίλων- που μου την έστειλαν μαγνητοφωνημένη…
Η πρώτη μου αυθόρμητη αντίδραση ήταν να την προβάλω κάνοντας σχετική ανάρτηση στο facebook με τον τίτλο «…τόσες βρισιές σήμερα για τον Πιτσιρίκο... Που είναι το ψέμα;....»
Ακολούθησαν νέες «αστεία θυμωμένες» αντιδράσεις φίλων, γιατί τον υπερασπίζομαι…
Απάντησα σε όλες «ήρεμα και χαμογελαστά», όπως αισθάνομαι όλα τα χρόνια που τον διαβάζω…
Δεν είχα κατά νου να σας κουράσω με το …θέμα αν δεν μου ερχόταν προχθές μια πρόσκληση από φίλη δικηγόρο να γραφτώ στο group που φτιάχτηκε στο facebook με θέμα «να ζητήσει συγνώμη ο πιτσιρίκος από το νομό μας…».
Προχθές το μεσημέρι λοιπόν, επικοινώνησα μαζί του και του είπα μεταξύ άλλων, αστειευόμενος: «αν με χάσεις, πα να πει ότι με έσφαξαν γιατί σε υπερασπιζόμουν…»
Θεώρησα ενδιαφέρον να σας μεταφέρω -χωρίς την άδειά του- αυτούσια την απάντηση που μου έδωσε, όπως υπάρχει στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο:
«Χαίρετε. Σας ευχαριστώ αλλά δεν υπάρχει λόγος να με υπερασπιστείτε. Είμαι συνηθισμένος να με βρίζουν και το χαίρομαι - αντιθέτως, ανησυχώ όταν μου λένε τι καλά που τα λέω.
Είναι πολύ ενδιαφέρον που με μερικές μόνο λέξεις έκανα έναν ολόκληρο νομό να συζητάει και να με συζητάει.
Αυτό που είπα στην εκπομπή δεν ήταν τυχαίο. Ήξερα πολύ καλά ότι ήταν χοντράδα - στα πλαίσια της σάτιρας, βέβαια, που σου επιτρέπει να πεις φοβερές χοντράδες. Φανταζόμουν και τις αντιδράσεις - δεν ήταν δύσκολο.
Απλώς, σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα, επηρεασμένος από την ταινία "Μπρούνο" και τον ηθοποιό Σάσα Μπαρόν Κοέν.
Αυτός ο φοβερός τύπος -πριν προβληθεί η ταινία- είχε προκαλέσει όλη την Αυστρία με τη δήλωση "στην Αυστρία, οι άνθρωποι μεγαλώνουν προσπαθώντας να επιτύχουν το αυστριακό όνειρο- να βρεις μια δουλειά, να βρεις ένα κλειδωμένο υπόγειο και να μεγαλώσεις εκεί μια οικογένεια".
Ουσιαστικά, φόρτωσε σε όλους τους Αυστριακούς την υπόθεση του Αυστριακού πατέρα που πηδούσε επί χρόνια την κόρη του στο υπόγειο, και τους βάφτισε όλους αιμομίκτες- μιλάμε για τερατώδη δήλωση αλλά με είχε κάνει να χτυπιέμαι από τα γέλια.
Στην προηγούμενη ταινία του -το Μπόρατ- είχε κάνει το ίδιο με το Καζακστάν αλλά και με τους Εβραίους (αν και είναι Εβραίος).
Τον είχα ζηλέψει λοιπόν και ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο εδώ και καιρό -για να δω τις αντιδράσεις-, αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία. Μου δόθηκε με την επίσκεψη Παπανδρέου στην Αρχαία Ολυμπία.
Η Ηλεία ήταν το πρόσχημα. Τα ίδια θα έλεγα, οπουδήποτε αλλού κι αν είχε πάει. Δεν θα άλλαζε η χοντράδα - θα άλλαζαν τα στοιχεία γιατί κάθε περιοχή έχει τα δικά της. Κωσταλέξι κλπ.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από το πείραμα;
Γελάμε με αυτά που λένε για τους άλλους αλλά γινόμαστε Τούρκοι αν πιάσουν εμάς στο στόμα τους. Γελάμε με αυτά που λέει ο Κοέν για τους Αυστριακούς, τους Εβραίους, τους Καζακστανούς, αλλά, όταν ο πιτσιρίκος -ο όποιος πιτσιρίκος- πει κάτι για εμάς, θέλουμε να τον φάμε ζωντανό.
Έχω λάβει πάρα πολλά μέιλ από κυρίους και κυρίες από την Ηλεία που θέλουν να με σκοτώσουν και να με γ…σουν - όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Οφείλω να παραδεχτώ πως το διασκεδάζω πάρα πολύ - η σάτιρα πρέπει να προκαλεί. Εντάξει, έλαβα και πολλά μέιλ από ανθρώπους που μου γράφουν πως γέλασαν πάρα πολύ με αυτό που είπα - εννοώ από ανθρώπους που είναι από την Ηλεία.
Σας παρακαλώ μην με υπερασπιστείτε ξανά. Έχει ενδιαφέρον να δούμε την έκβαση αυτής της υπόθεσης. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως μια φοβερή χοντράδα -που φωνάζει από μακριά ότι είναι χοντράδα και ότι έχει σκοπό να προκαλέσει- κινητοποιεί τόσους ανθρώπους. Είναι σχεδόν συγκινητικό.
Σας ευχαριστώ και πάλι
Φιλικά
π.»
ΥΓ Αφού διευκρινίσω ότι οι τονισμοί στο κείμενο είναι δικοί μου, να κλείσω το θέμα συμπληρώνοντας: «…και ο νοών νοήτω» και… ας χαμογελάσει ή ας σκεφτεί, ας δακρύσει ή ας θυμώσει κι έντονα, αν το προτιμά.
Μόνο μια ευχή: μην ξοδέψει όλο του το θυμό στον «πιτσιρίκο»… ας στοχεύσει προσεκτικότερα…
19.10.09
ας μεταγγίζουμε κουράγια...
Αυτό το Καλοκαίρι, έτυχε να με επισκεφτούν το καλό και το κακό μαζί και να μείνουν…
Η μάνα μου έπεσε κι έπαθε οστεοπορωτικό κάταγμα στη σπονδυλική στήλη κι από τότε είναι κατάκοιτη, μα η κόρη μου ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική σχολή της Αθήνας…
Δεν μπόρεσα να πάω διακοπές αλλά πήγαν τα παιδιά μου και κάποιοι φίλοι μου…
Στα Σύβοτα, στους Παξούς, στη Σύρο, στα Κύθηρα, στην Πάρο, στη Σαμοθράκη και …κλασικά στην Ικαριά, πήγαν οι φίλοι μου…
Φρέσκαραν νου και ψυχή και το χάρηκα κι εγώ…
Φυσικά και δεν χάρηκα -νοερά- τα όσα έζησαν εκεί, αλλά χαίρομαι τη ζωή μαζί τους, όταν γυρίζουν με τη φρεσκάδα του ταξιδευτή…
Γιατί δεν ξέρω πόσο φαίνεται αλλά έχω μάθει να ζω με τους άλλους.
Με τους πόνους αλλά και με τις χαρές τους…
Δεν έχω «3 χιλιάδες τόσα» χαρίσματα αλλά έχω ένα «δύσκολο» χάρισμα.
Θεωρώ το να συμπονάς με τον άλλο ευκολάκι… Ενώ το δικό μου χάρισμα είναι να χαίρομαι και να πανηγυρίζω, να απολαμβάνω και να γεύομαι τις χαρές των άλλων.
Εκεί που ο φθόνος κι η ζήλια καραδοκεί να φαρμακώσει, είναι ομορφιά, να έχεις ένα χαμόγελο και μια λάμψη γι’ αυτό το κάτι που πέτυχε ο διπλανός σου…
Γιατί πώς να το κάνουμε; Εγώ είμαι από αυτούς που σημαδεύτηκαν από όνειρα…
«…και προσπαθώ να ζω αγκαλιά με το Χριστό, τον Καζαντζάκη και τον Καζαντζίδη, τον Μπουσκάλια, τον Κοέλιο και τον Νηλ, άντε και μερικούς συντρόφους… χωρίς αισχρά, κακά ή ανήθικα. Τα χέρια μου να είναι καθαρά...»
-«Μα -θα μου πεις- αν είναι καθαρά αλλά άδεια, τι να τα κάνεις;».
-Χμ… Σωστό! Γι’ αυτή την ομορφιά παλεύω στη ζωή μου: Να έχω χέρια καθαρά που να μην είναι άδεια!
Το κατάφερνα κάθε φορά που μάθαινα να μη αγαπάω πια ΜΟΝΟ τον εαυτό μου, ή ΜΟΝΟ τους δικούς μου, ή ΜΟΝΟ εκείνους που με αγαπούν.
…κάθε φορά που μάθαινα να ευτυχώ με το να θέλω τόσο να βοηθήσω τους άλλους να ζήσουν, ιδιαίτερα εκείνους που δεν παραδίνονται στη θλίψη αλλά που ποθούν να πετάξουν, ξανά!...
Πέρασαν οι εκλογές, που με τις κορώνες και τις φανφάρες έκαναν τη ζωή να μοιάζει σαπουνόφουσκα… κι είπα σήμερα να πούμε καμιά αλήθεια από εκείνες που αντέχουν στα χρόνια και που δεν τις ρημάζουν οι πολιτικές…
Ας ξαναπούμε λόγια καθαρά κι’ απλά... σαν του Χριστού, του Καζαντζάκη ή του Καζαντζίδη, του Μπουσκάλια, του Κοέλιο ή του Νηλ, λόγια των συντρόφων… για τον συνάνθρωπό μας...
Λέξεις στοργής για ένα κόσμο κατανόησης, αλληλεγγύης και συμπαράστασης...
Σκέψεις αγάπης…
…ας ξανάρθουμε στην πραγματικότητα. Οι καιροί είναι τέτοιοι που θέλουν πιο πολύ από ποτέ αξίες συνανθρωπιάς. Διαιρώντας το «έχει» μας, μπορούμε να ενώσουμε τα «είναι» μας και να σταθούμε όρθιοι, όσες καπιταλιστικές κρίσεις κι αν μας φέρουν τα τερτίπια των Κροίσων…
Να κάνουμε τη μέρα μας όμορφη μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο, όμως ας μεταγγίζουμε κουράγια.
Το ‘παμε: «το να χαμογελάμε είναι το δεύτερο καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με τα χείλη μας…» (…αν και -τώρα που το καλοσκέπτομαι- και το πρώτο και το πρώτο, δεν κοστίζει…)
Η μάνα μου έπεσε κι έπαθε οστεοπορωτικό κάταγμα στη σπονδυλική στήλη κι από τότε είναι κατάκοιτη, μα η κόρη μου ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική σχολή της Αθήνας…
Δεν μπόρεσα να πάω διακοπές αλλά πήγαν τα παιδιά μου και κάποιοι φίλοι μου…
Στα Σύβοτα, στους Παξούς, στη Σύρο, στα Κύθηρα, στην Πάρο, στη Σαμοθράκη και …κλασικά στην Ικαριά, πήγαν οι φίλοι μου…
Φρέσκαραν νου και ψυχή και το χάρηκα κι εγώ…
Φυσικά και δεν χάρηκα -νοερά- τα όσα έζησαν εκεί, αλλά χαίρομαι τη ζωή μαζί τους, όταν γυρίζουν με τη φρεσκάδα του ταξιδευτή…
Γιατί δεν ξέρω πόσο φαίνεται αλλά έχω μάθει να ζω με τους άλλους.
Με τους πόνους αλλά και με τις χαρές τους…
Δεν έχω «3 χιλιάδες τόσα» χαρίσματα αλλά έχω ένα «δύσκολο» χάρισμα.
Θεωρώ το να συμπονάς με τον άλλο ευκολάκι… Ενώ το δικό μου χάρισμα είναι να χαίρομαι και να πανηγυρίζω, να απολαμβάνω και να γεύομαι τις χαρές των άλλων.
Εκεί που ο φθόνος κι η ζήλια καραδοκεί να φαρμακώσει, είναι ομορφιά, να έχεις ένα χαμόγελο και μια λάμψη γι’ αυτό το κάτι που πέτυχε ο διπλανός σου…
Γιατί πώς να το κάνουμε; Εγώ είμαι από αυτούς που σημαδεύτηκαν από όνειρα…
«…και προσπαθώ να ζω αγκαλιά με το Χριστό, τον Καζαντζάκη και τον Καζαντζίδη, τον Μπουσκάλια, τον Κοέλιο και τον Νηλ, άντε και μερικούς συντρόφους… χωρίς αισχρά, κακά ή ανήθικα. Τα χέρια μου να είναι καθαρά...»
-«Μα -θα μου πεις- αν είναι καθαρά αλλά άδεια, τι να τα κάνεις;».
-Χμ… Σωστό! Γι’ αυτή την ομορφιά παλεύω στη ζωή μου: Να έχω χέρια καθαρά που να μην είναι άδεια!
Το κατάφερνα κάθε φορά που μάθαινα να μη αγαπάω πια ΜΟΝΟ τον εαυτό μου, ή ΜΟΝΟ τους δικούς μου, ή ΜΟΝΟ εκείνους που με αγαπούν.
…κάθε φορά που μάθαινα να ευτυχώ με το να θέλω τόσο να βοηθήσω τους άλλους να ζήσουν, ιδιαίτερα εκείνους που δεν παραδίνονται στη θλίψη αλλά που ποθούν να πετάξουν, ξανά!...
Πέρασαν οι εκλογές, που με τις κορώνες και τις φανφάρες έκαναν τη ζωή να μοιάζει σαπουνόφουσκα… κι είπα σήμερα να πούμε καμιά αλήθεια από εκείνες που αντέχουν στα χρόνια και που δεν τις ρημάζουν οι πολιτικές…
Ας ξαναπούμε λόγια καθαρά κι’ απλά... σαν του Χριστού, του Καζαντζάκη ή του Καζαντζίδη, του Μπουσκάλια, του Κοέλιο ή του Νηλ, λόγια των συντρόφων… για τον συνάνθρωπό μας...
Λέξεις στοργής για ένα κόσμο κατανόησης, αλληλεγγύης και συμπαράστασης...
Σκέψεις αγάπης…
…ας ξανάρθουμε στην πραγματικότητα. Οι καιροί είναι τέτοιοι που θέλουν πιο πολύ από ποτέ αξίες συνανθρωπιάς. Διαιρώντας το «έχει» μας, μπορούμε να ενώσουμε τα «είναι» μας και να σταθούμε όρθιοι, όσες καπιταλιστικές κρίσεις κι αν μας φέρουν τα τερτίπια των Κροίσων…
Να κάνουμε τη μέρα μας όμορφη μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο, όμως ας μεταγγίζουμε κουράγια.
Το ‘παμε: «το να χαμογελάμε είναι το δεύτερο καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με τα χείλη μας…» (…αν και -τώρα που το καλοσκέπτομαι- και το πρώτο και το πρώτο, δεν κοστίζει…)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)