10.6.15

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ΣΤΟ ΚΕΚ…



Κάποτε είχα έναν φίλο. Ας πούμε ότι τον έλεγαν «ΜΠΑΜΠΗ».
Ο «Μπάμπης» , λοιπόν, παρότι ήταν ένας ιδιαίτερα ευφυής κι εργατικός άνθρωπος, είχε επιλέξει να δουλεύει στο δημόσιο.
Υπήρχαν και τέτοιοι άνθρωποι στη γενιά μου που στην δεκαετία του 80, επέλεγαν τη δουλειά στο δημόσιο  για «λόγους συνείδησης» κι όχι γιατί τους «βόλεψε» σε μια θεσούλα κάποιος «μπάρμπας» από την Κορώνη!!!...
Ο «Μπάμπης» λοιπόν εκτός από ευφυής κι εργατικός –κι επομένως πολύ ικανός- ήταν και αγνός σοσιαλιστής, όπως ήταν κι άλλοι Έλληνες την δεκαετία του 80 –επομένως και τίμιος! Δεν δεχόταν παράλληλα με τη δουλειά στο δημόσιο να κάνει  δουλειά παράνομη (όπως ήταν π.χ. τα «ιδιαίτερα μαθήματα») γι’ αυτό όταν θέλησε μια δεύτερη δουλειά, την επιδίωξε και την έκανε νόμιμα.
Και ποια ήταν αυτή η δεύτερη δουλειά; Σε ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΕΚ.
Έτσι κάποια απογεύματα, έπαιρνε το αυτοκινητάκι του και πήγαινε σε μια διπλανή πόλη από αυτή που ζούσε και δούλευε σε ένα ΚΕΚ…
Από την αρχή πρόσεξε πως μια συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, ας πούμε Τετάρτη απόγευμα 6-8, κάποια παιδιά (από τους «καταρτιζόμενους»…) δεν έκαναν μάθημα αλλά έπαιζαν στο προαύλιο και με τις φωνές τους τον ενοχλούσαν στη δουλειά του… (γιατί είπαμε ο «Μπάμπης» ήταν παιδί-σπαθί: ευφυής, εργατικός, ικανός, τίμιος και σοσιαλιστής)
Αφού είδε ότι συνεχιζόταν κάθε Τετάρτη 6-8 μ.μ. το ίδιο σκηνικό, νευριασμένος, διέκοψε τη δουλειά του και πήγε στα  «καταρτιζόμενα» παιδιά που έπαιζαν και φώναζαν και τους λέει: - «Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι κάνετε εδώ;…»
- «Έχουμε μάθημα με κάποιον Πετρόπουλο (ας πούμε πως τον έλεγαν έτσι) και λείπει πάλι. Δεν έχει έλθει ποτέ!...», του είπε ένα παιδί.
Ο Μπάμπης «έμεινε»… Τους εξήγησε ότι αυτός δεν είναι «Πετρόπουλος» και ότι δουλεύει μέσα και δεν μπορεί από τις φωνές τους να συνεχίσει… Τα παιδιά πράγματι έδειξαν κατανόηση και συνέχισαν πολύ πιο ήσυχα…
Ο «Μπάμπης» συνέχισε να δουλεύει αλλά ένιωθε μια απέραντη θλίψη…
Πέρασαν κι  άλλες Τετάρτες και το σκηνικό των 6-8 ήταν πάντα ίδιο… Τα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο αλλά ήσαν πια ήσυχα, γιατί τα είχε «χτυπήσει στο φιλότιμο» ο «Μπάμπης»….
ΩΣΠΟΥ ήλθε μια Τετάρτη 6-8 που ο «Μπάμπης» ενώ δούλευε, δεν είδε τα παιδιά να παίζουν… Του έλειψαν…
Πήρε λοιπόν με τη σειρά  τις αίθουσες του ΚΕΚ και τα έψαχνε… Σε μια αίθουσα τα βρήκε. Εκαναν μάθημα!!!
Συγκινημένος ο «Μπάμπης» απευθύνεται στον άγνωστό του καθηγητή τους και του λέει:
-«Γεια σου ρε Πετρόπουλε!!! Καλώς ήλθες ρε Πετρόπουλε!!! Κι έλεγα ότι δεν θα σε γνωρίσω ποτέ ρε Πετρόπουλε!!!... Είμαι πολύ συγκινημένος που σε γνώρισα ρε Πετρόπουλε!!!... Να σε φιλήσω ρε Πετρόπουλε!!!... »  Και τον αγκάλιασε…
Τότε αγκαλιασμένοι όπως ήσαν του λέει στο αυτί ο «Πετρόπουλος»: «Φίλε μην πεις τίποτα αλλά δεν είμαι ο Πετρόπουλος!!! Επειδή ο Πετρόπουλος έμαθε ότι σήμερα μπορεί να έλθει έλεγχος στο ΚΕΚ από το Υπουργείο κι έχει άλλη δουλειά, με παρακάλεσε να έλθω εγώ να κάνω μάθημα ως «Πετρόπουλος»…
-------
Όταν θύμωνε ο «Μπάμπης» συνήθιζε να βάζει τα χέρια στην τσέπη και να περπατάει στο δρόμο κλωτσώντας όσα πεταμένα μικροαντικείμενα εύρισκε… Εκείνη τη νύχτα «οργώσαμε» και κλωτσήσαμε τη μισή πόλη…
Δεν έχει σημασία το «Πετρόπουλος», το «Μπάμπης», το ΚΕΚ, η πόλη, εγώ… Μπορεί τίποτε από όλα αυτά να μην υπήρξε ποτέ κι εγώ απλά να ψάχνω λόγο ύπαρξης!...
Μπορεί και να μην έχει σημασία ούτε που κάπου-κάποτε-κάποιο ΚΕΚ μπορεί και να «έσπρωχνε» υποψήφιο Δήμαρχο… (που δε βγήκε) και «μπορεί» και να «στήριζε» υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (που δε βγήκε)…
Άλλωστε αύριο, μπορεί και να σας κάνουν να νοιώθετε σίγουροι ότι ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ!!!...
Καληνύχτα πατριώτες!
Και μη φοβάστε. Δεν θα πτωχεύσουμε. Αφού δεν το νοιώθετε ακόμη, δεν θα συμβεί ποτέ…

30.4.15

Άρχοντες του Σκουπιδώνα



(στους άρχοντές μας τους τρανούς
και των κοινών τους κοινωνούς
και ασήμους και εγκρίτους,
κοινωνούς κι ακοινωνήτους…)
------------------------
Άρχοντές μας, όπου θέλτε,
Ανδριάντες να σας στήσουν
και την φήμη σας με τέτοιον
τρόπο να διαιωνίσουν…

Ανδριάντες που να έχουν,
την μορφή και τ’ όνομά σας
και να γράφουν από κάτω,
τα πομπώδη εύσημά σας…
εύσημα πομφολογώδη
και ενίοτε βλακώδη…
όπως γράφουνε συνήθως:
«της Πατρίδας Άξιος,
για το σθένος και το ήθος»
και τις άλλες Αρετές σας,
που δεν είχατε ποτέ σας…

Και να τρέχουν οι χαχόλοι,
που σας ψήφιζαν και πρώτα
πουχετε τα ίδια χνώτα,
με πομπές και γκριγκιλίδια,
Κληρικοί και Λαϊκοί,
με την Φιλαρμονική,
να σας στήσουν πανοικεί,
σ’ ένα λόφο από σκουπίδια…

Κι ο καθένας να περνάη
στα σκουπίδια να σας βλέπη
όπως είστε και σας πρέπει:
Δηλαδή εις τον Αιώνα
Άρχοντες του Σκουπιδώνα…

(το ποίημα είναι συμπολίτη, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του)

26.4.15

Τι είναι σκουπίδι;



Σκουπίδι είναι ένας πλούτος που αντιμετωπίζεται σαν ενόχληση και πετιέται… (με μια κίνηση σαν να χτυπάς γροθιά το σαγόνι σου για να σου σταματήσει ο πονόδοντος…)
Ποιός το δημιουργεί;… Ποιός το παράγει;… Ποιος το πετάει;…
Εμείς που επιλέγουμε να μη το χρησιμοποιήσουμε άλλο (από την εμμονή μας για shopping  therapy) και το πετάμε…
Εμείς που επιλέγουμε να μη το χαρίσουμε ή να το μοιραστούμε, όταν δε μας χρειάζεται πια (π.χ. μια παιδική κούνια) και το πετάμε…
Εμείς που επιλέγουμε να μην το επιδιορθώσουμε όταν «χάλασε» (παρουσίασε κάποια βλάβη) και το πετάμε…
Οι εταιρείες που παράγουν προϊόντα για να φθαρούν για να πουλήσουν καινούρια… κι εμείς που τα επιλέγουμε κι επομένως χρηματοδοτούμε την πολιτική τους…
Εμείς που… δεν ανακυκλώνουμε και δεν κομποστοποιούμε…
ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΣ …ΥΠΟΠΤΟΙ κι  Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ…
Πρόσφατα στην ΟΡΤ βρέθηκαν προσκεκλημένοι εκπρόσωποι όλων των δημοτικών παρατάξεων του Πύργου σε συζήτηση για το θέμα των «σκουπιδιών του Πύργου». Κι ενώ η 3ωρη περίπου συζήτηση πήγαινε προς το τέλος της κι είχε περιστραφεί στις συνήθεις αναφορές:
Να φύγουν τώρα τα σκουπίδια, φταίνε οι αυτοδιοικητικοί των προηγούμενων χρόνων, φταίει η κυβέρνηση, φταίει η συμπεθέρα της γειτόνισσας κι ο εραστής της απέναντι… δηλαδή το συνηθισμένο: ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ –πάντα κάποιοι άλλοι… (κι ας ήσαν κατά 60% εκεί άτομα που μετείχαν στη νομή της εξουσίας -επομένως και συνυπεύθυνα- για χρόνια…)
Μέχρι που ακούστηκε για πολύ λίγο απόσπασμα από συνέντευξη του Υπουργού Περιβάλλοντος κ.Τσιρώνη, για να μείνουν «άναυδοι» οι περισσότεροι:
Και τι είπε ο Υπουργός;  «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΤΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!...»
Η  ΟΜΟΡΦΟΥΛΑ…
Μια αμερικανίδα φοιτήτρια, περιβαλλοντολόγος, επί 2 χρόνια, τα μόνα μη ανακυκλώσιμα σκουπίδια που παρήγαγε, ήσαν τόσο λίγα που μπόρεσε να τα χωρέσει σε ένα γυάλινο βάζο (περίπου 200 γραμμάρια!!!)
Δεν επρόκειτο για καμιά περίεργη «φευγάτη» που ζούσε στα δάση. Ζούσε στη Ν. Υόρκη – στο κέντρο του Καπιταλισμού και της κατανάλωσης. Μια γλυκύτατη κοπελιά περίπου 24 χρόνων, που επιβάρυνε το περιβάλλον μέσα σε 2 χρόνια, λιγότερο από όσο εμείς σε μια μέρα…
Απλά έχει την πολύ καλή συνήθεια να αποφεύγει τα συσκευασμένα προϊόντα και να χρησιμοποιεί στα ψώνια της, την πολύ καλαίσθητη πάνινη τσάντα της και να βάζει τα «χύμα» προϊόντα που αγοράζει σε επίσης δικά της μικρά πάνινα σακουλάκια ή γυάλινα βαζάκια ή οτιδήποτε επαναχρησιμοποιήσιμο… Τόσο απλά!
Στο σπίτι της δεν υπάρχει κάδος απορριμμάτων, ούτε πλαστική σακούλα, ούτε οποιοδήποτε πλαστικό…
Η  Eyrostat
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα στοιχεία της Eurostat, της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην ΕΕ το 2013 κάθε πολίτης παρήγαγε κατά μέσο όρο 481 κιλά σκουπιδιών…
Γύρω στα 300 κιλά κατ΄ άτομο, η Ρουμανία, η Εσθονία και η Πολωνία, η Σλοβακία, η Τσεχίας και η Λεττονία.
Στην άλλη όχθη της κλίμακας, η Δανία (747 κιλά κατ΄ άτομο), το Λουξεμβούργο, η Κύπρος και η Γερμανία που υπερβαίνουν τα 600 κιλά κατ΄ άτομο, και η Ιρλανδία, η Αυστρία, η Μάλτα, η Γαλλία η Ολλανδία και η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ με ποσότητες μεταξύ 500 και 600 κιλών κατ΄ άτομο.
Οι μέθοδοι διαχείρισης των σκουπιδιών διαφέρουν σημαντικά μεταξύ των κρατών μελών. Το 2013, ανακυκλώθηκε στη Σλοβενία το (55%) των προσωπικών σκουπιδιών, στη Γερμανία (47%), στην Αυστρία (35%)….
… ενώ τα υψηλότερα ποσοστά επιστροφής στο έδαφος (ΘΑΨΙΜΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ) καταγράφηκαν στη Ρουμανία (97%), Μάλτα (88%), Κροατία (85%), Λεττονία (83%) και ΕΛΛΑΔΑ (81%)!!!
Να ξαναθυμηθούμε τι είπαμε στην αρχή;;;
Τι είναι σκουπίδι;
Σκουπίδι είναι ένας πλούτος που αντιμετωπίζεται σαν ενόχληση και πετιέται… που;;;… (με μια κίνηση σαν να χτυπάς γροθιά το σαγόνι σου για να σου σταματήσει ο πονόδοντος…)
Τι μπορούμε  να κάνουμε εμείς;
* Να μειώσουμε τα απορρίµµατα , πριν αγοράσουμε τα προϊόντα, προτιμώντας αυτά που η συσκευασία τους είναι μικρή και φιλική προς το περιβάλλον.
* Να αναζητάμε το λογότυπο της ανακύκλωσης στα προϊόντα που αγοράζουμε.
* Να αποφεύγουμε τις συσκευασίες µιας χρήσης. Να προτιμάμε τις επιστρεφόμενες φιάλες και συσκευασίες.
* Να επαναχρησιμοποιούμε υλικά αντί να τα πετάμε στα σκουπίδια. Μήπως τα παλιά προϊόντα ή συσκευές μας μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάποιον άλλο συμπολίτη μας;
* Να προσέχουμε  τις συσκευασίες στα προϊόντα που αγοράζουμε. Οι γυάλινες συσκευασίες είναι κατά τεκμήριο φιλικότερες προς το περιβάλλον από τις πλαστικές και τις αλουμινένιες συσκευασίες.
* Χρειαζόμαστε πάντα πλαστικές σακούλες; Να προτιμάμε µία πάνινη τσάντα ή µία χάρτινη σακούλα.
* Να ανακυκλώνουμε! Να πιέζουμε – βοηθάμε το Δήμο μας να ξεκινήσει προγράµµατα ανακύκλωσης, κι όπου δεν το κάνει ήδη. Η νέα νομοθεσία επιβάλλει την ανακύκλωση όλων των απορριμμάτων (όχι μόνο των συσκευασίων, αλλά και των ηλεκτρικών-ηλεκτρονικών συσκευών, των οχημάτων, των ορυκτελαίων, των μπαταριών, των οικοδομικών αποβλήτων, κ.λπ).
* Να χρησιμοποιούμε επαναχρησιµοποιούµενα δοχεία για την αποθήκευση τροφών στο ψυγείο μας αντί να τις καλύπτουμε µε αλουμινόχαρτο.
* Να χρησιμοποιούμε επαναφορτιζόμενες μπαταρίες.
* Να ανακυκλώνουμε τα τηγανέλαια και το λάδι μηχανής του αυτοκινήτου, αντί να το ρίχνουμε στην αποχέτευση



8.1.15

Ο καλπάζων Μαρθισμός των κομματόσκυλων (Οι μάγειροι ψηφοδελτίων και η νόσος του γραφειοκρατικού ακτιβισμού)




Στις 22.12.2014, ο Πάπας Φραγκίσκος στον χαιρετισμό του στα μέλη της Κουρίας για το γιορτασμό των Χριστουγέννων μεταξύ άλλων είπε:

Ο Χριστός πηγαίνει στο σπίτι της Μάρθας, η οποία από τη χαρά της τσακίζεται να τον περιποιηθεί, ενώ η αδερφή της η Μαρία δεν την βοηθάει καθόλου, παρά κάθεται και ακούει τον Επισκέπτη.
Κάποια στιγμή η Μάρθα παραπονιέται στον Χριστό («Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;») και του ζητάει να της πει να βάλει κι αυτή ένα χέρι.
Ο Χριστός δεν θα συμμεριστεί το παράπονό της, μα θα την επιπλήξει κιόλας που περισπάται με πολλά, και επαινεί, αντίθετα, τη Μαρία, που προσηλώνεται στο ένα και μόνο που έχουμε ανάγκη…

Αυτό το «νόσημα» που ανέφερε ο Πάππας καλείται μαρθισμός. Σε αυτό τοποθετείται και  ο υπερβολικός προγραμματισμός και ο υπαλληλισμός.
Μαρθισμός είναι η ασταμάτητη δραστηριότητα, μέρα νύχτα, γεμάτη άγχος και ταραχή.
Όσοι πάσχουν από το νόσημα αυτό στριφογυρίζουν αδιάκοπα…
Όμως ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ο «ακτιβισμός» τους, ο υπολογιστικός-κομματικός ακτιβισμός του γραφειοκράτη και καριερίστα πολιτικάντη
ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ο επιθυμητός κοινωνικός και πολιτικός ακτιβισμός των αγωνιζόμενων πολιτών εκείνων των ανθρώπων που κοπιάζουν για τους συνανθρώπους τους

Μάνατζερ της Χάρης του Λαού-Μάγειροι ψηφοδελτίων!
Αυτοί που «πάσχουν» από καλπάζοντα Μαρθισμό τρέχουν πάνω κάτω, προγραμματίζουν και οργανώνουν, οχυρωμένοι πίσω από τα ντοσιέ τους
ασχολούνται με το πρωτόκολλο παρά με τον πλησίον,
άφιλοι και σκληρόκαρδοι, συσσωρεύουν υλικά αγαθά, τιμές και δόξες,
εμπλουτίζουν την γκαρνταρόμπα τους και πασχίζουν διαρκώς για την αύξηση της εξουσίας τους,
ναρκισσεύονται, ανταγωνίζονται και διαγκωνίζονται,
κυκλοφορούν στους διαδρόμους της εξουσίας φλυαρώντας και κακολογώντας, εντάσσονται σε μικρές και κλειστές ομάδες, ζ
ουν διπλή ζωή και υποκρίνονται, λατρεύουν και κυρίως λείχουν τον εκάστοτε αρχηγό,
περιφέρονται αγέλαστοι και θλιμμένοι, αδιάφοροι για όλους, με το βλέμμα σταθερά προσηλωμένο στην καριέρα τους.

Κι ας κλείσω με την προσευχή του πάπα:
 «Χάρισέ μου, Κύριε, καλή χώνεψη αλλά και κάτι να ’χω να χωνέψω.
Χάρισέ μου σωματική υγεία και την απαραίτητη αίσθηση του χιούμορ για να την διατηρήσω.
Χάρισέ μου μια απλή ψυχή, που να ξέρει να θησαυρίζει μέσα της κάθε καλό και να μην τρομάζει εύκολα στη θέα του κακού, αλλά να βρίσκει τρόπους να επανορθώνει τα πράγματα.
Χάρισέ μου μια ψυχή που να μη γνωρίζει τη βαρεμάρα, την γκρίνια, τους αναστεναγμούς και τις θρηνωδίες, ούτε το υπερβολικό άγχος εξαιτίας αυτού του εμποδίου που λέγεται “εγώ”.
Χάρισέ μου, Κύριε, την αίσθηση του χιούμορ. Δώσε μου τη χάρη να μπορώ να δέχομαι τα αστεία, να βρίσκω λίγη χαρά σε αυτή τη ζωή και να είμαι ικανός να την μοιράζομαι με άλλους».
Αμήν! Καλή χρονιά!