18.7.06

ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙ...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι…Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδα τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με…ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;…αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεξε.
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: "EEEE, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!..."
Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί.
Όταν γύρισε σπίτι της είπε: "αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις;!!!"
Αυτή δεν του απάντησε...
"Δεν με ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;… "

Αργότερα, παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα -μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε- η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της.
Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει.
Τότε της φώναξε: "Πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!!"
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: "ΑΑ, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση" κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε.

Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι όπου μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια... Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.
Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
"Αγαπημένε μου γιε, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις… Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις........όταν ήσουν πολύ μικρός είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με την δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι... Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου, η μητέρα σου."


(σ' ευχαριστώ Γωγώ, σ' ευχαριστώ Χάρη)

11.7.06

Το μάθημα της πεταλούδας

Μια ημέρα εμφανίστηκε ένα μικρό άνοιγμα σε ένα κουκούλι. Ένας άντρας έμεινε και παρατηρούσε με τις ώρες το σώμα μιας πεταλούδας, που έβγαινε απ’ το άνοιγμα.
Όμως κάποια στιγμή νόμισε πως αργούσε υπερβολικά να βγει. Όπως το κοίταζε του φαινόταν σαν να μην υπάρχει καμία πρόοδος. Τότε σκέφτηκε πως η πεταλούδα είχε πρόβλημα και ήθελε βοήθεια. Νόμισε πως είχε προχωρήσει μέχρι το σημείο που μπορούσε αλλά σαν κάτι να την εμπόδιζε να συνεχίσει άλλο. Έτσι ο άντρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι.
Η πεταλούδα μετά από αυτό βγήκε πολύ εύκολα… Αλλά είχε μαραμένο σώμα, μικροσκοπικά ζαρωμένα φτερά κι έμενε εντελώς ακίνητη! Στην πραγματικότητα, η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ζωής ανάπηρη. Το μόνο που κατάφερνε ήταν να σέρνεται με αυτό το μαραμένο σώμα και τα ζαρωμένα φτερά. Ποτέ δεν κατάφερε να πετάξει.
Ο άντρας παρά την ευγένειά του και την καλή του θέληση δεν κατάλαβε ότι έπρεπε η πεταλούδα να βγει από αυτό το μικροσκοπικό άνοιγμα, όταν θα «έλθει η ώρα της»... Η φύση είχε καθορίσει τον τρόπο και το χρόνο, που έπρεπε να βγει από εκεί … Αφού θα περνούσαν όσες ώρες χρειαζόταν και μόλις θα είχε ελευθερωθεί η πεταλούδα -φυσιολογικά- με τη δική της προσπάθεια από το κουκούλι, τότε θα μπορούσε και να πετάξει…

Μερικές φορές, οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Χρειαζόμαστε τις δικές μας προσπάθειες, χωρίς δεκανίκια από εθελοντές σωτήρες, που μπορεί να παραβιάζουν την φυσική ροή μας και να βιάζουν το δρόμο μας. Λένε πως αν περνούσε η ζωή μας χωρίς οποιαδήποτε εμπόδια, θα ακρωτηριαζόμαστε στο πρώτο βοριαδάκι... Δεν θα ήμαστε τόσο δυνατοί όσο μας χρειάζεται για να σταθούμε στη φύση. Χωρίς εμπόδια ποτέ δεν θα μπορούσαμε να πετάξουμε.

Αναζήτησα τη δύναμη... Και βρήκα τις δυσκολίες που με έκανα δυνατό.
Αναζήτησα τη σοφία... Και βρήκα προβλήματα για να λύνω. Αναζήτησα την ευημερία... Και βρήκα την δημιουργική εργασία στην εκπαίδευση. Αναζήτησα το θάρρος ..... Και βρήκα εμπόδια για να τα υπερνικήσω. Αναζήτησα την αγάπη... Και βρήκα ανθρώπους με προβλήματα να βοηθήσω.

Δεν βρήκα τίποτα από όσα ήθελα... Αλλά βρήκα όσα με έκαναν χρήσιμο.

Δεν φιλοδόξησα να είμαι «αρκετός» για κανένα (είναι ανελευθερία για τον άλλο αυτό…). Άλλωστε δεν μου «αρκεί» κανείς. Ούτε όαση στην έρημο, με βλέπω…Άλλωστε ξέρω την ματαιότητα των αντικατοπτρισμών…
Γίνομαι κάπου-κάπου μια δροσοσταλιά, στην έρημο των συντρόφων μου.
Μερικοί με χρησιμοποίησαν για να επιβιώσουν μέχρι να…
Μερικοί το έκαναν αυτό με σεβασμό στην ψυχή μου…Άλλοι με εξάτμισαν!... Εξατμισμένος πια είμαι υγρασία στην ατμόσφαιρα…
Που και που μπορεί να ξανάρχομαι σαν βροχούλα ή μπόρα…Συχνότερα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα δάκρυ…
Καλά ηλιοβασιλέματα έζησες. Σου εύχομαι καλές ανατολές…

Μισός αιώνας ζωής ένα πράγμα μου δίδαξε: «Ζήσε τη ζωή χωρίς φόβο. Ζωή είναι να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια και να κάνεις ό,τι μπορείς να τα ξεπεράσεις. Ζωή δεν είναι το αποτέλεσμα. Ζωή είναι ο αγώνας, το ταξίδι, η επιδίωξη…στο σωστό χρόνο!

Και μια και ξαναθυμήθηκα το «σωστό χρόνο» και την πεταλούδα ένα πράγμα έχω να σας πω: Δεν ξέρω από πεταλούδες αλλά ξέρω από πετάγματα, γιατί ξέρω από Αγγέλους!
Γιατί οι φίλοι μου είναι άγγελοι. Άλλοι κυκλοφορούν με τα φτερά τους κι άλλοι τα φοράνε πάντα όταν τους χρειάζομαι.
Όλοι μένουν μακριά μου (αυτό μας έλειπε οι άγγελοι να μένουν μαζί με τους ανθρώπους) αλλά φτάνει ένα και μόνο τηλεφώνημα για να νιώσω δίπλα μου, τη σκέπη των πτερύγων τους...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, πότε θα πω, σε όσους κρατούν καλά διατηρημένα τα φτερά τους;
Που θα πάει;… μια μέρα θα το καταφέρω.

(ευχαριστώ Πόπη :)

9.7.06

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΟΤΙΖΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ;


...ΑΝΤΕ, ΘΑ ΤΟΥ ΑΦΗΣΩ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΠΙΝΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ...

2.7.06

Κοίτα να περνάς καλά...


...εννοείται ότι τούτες τις μέρες αναζητάμε το δροσερό, το γλυκό και το ανάλαφρο... πιο έντονα από κάθε στιγμή για να "φορτώσουμε" και να αντέχουμε κάποιους κρύους καιρούς που θα ρθουν...
Κοίτα να προσέχεις...
να περνάς δροσερά, γλυκά κι ανάλαφρα...
να περνάς καλά!