30.5.06

Armiriki, armiriki είσαι εδώ; (2)




Πάρε και ηλιοβασίλεμα από τον Αγιο Ανδρέα (από του Λυρή)...πάλι από την ίδια φωτο-δράστη...

Armiriki, armiriki είσ' εδώ;




πάρε 3 φωτογραφίες τραβηγμένες στη παραλία της Σκαφιδιάς ένα ηλιοβασίλεμα του φετινού Μάη από το κινητό της Gogoos...
...όχι πως είναι στημένο το κόλπο για να ζηλέψεις και να κατέβεις γρήγορα εδώ...

29.5.06

Κάποιοι ζουν έτσι...


κάποιοι σκέπτονται έτσι...
κάποιοι τη βρίσκουν έτσι...
κάποιοι είναι έτσι...

κι εγώ, ύπάρχουν ώρες, που αν και έφτασα στα 50...ακόμη φοβάμαι, που είμαι άντρας

27.5.06

O ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ Lordi

Από την ειδησεογραφία των ημερών:
«Για την υποδοχή των Lordi, οι οποίοι προέρχονται από το Ροβανιέμι, στο βόρειο αρκτικό κύκλο, έχει προετοιμαστεί μια μεγάλη γιορτή στην πόλη αυτή».

Ροβανιέμι και «πάμε στοίχημα»
Έμαθα το Ροβανιέμι από το «πάμε στοίχημα». Ήταν εκείνη η περίεργη ομάδα που η έδρα της βρισκόταν στην ομώνυμη πόλη στο βορειότερο σημείο της Φιλανδίας, όπου για να πάνε οι άλλοι να παίξουν μπάλα, «έλιωναν στο ταξίδι»…και λέγαμε ως νεοφώτιστοι τζογαδόροι: ΚΑΛΟΣ ΑΣΣΟΣ…
…μετά έμαθα από το φίλο μου τον Τηλέμαχο, ότι εκεί θα δημιουργηθούν οι πρώτες φυλακές για χρεωμένους παίκτες στοιχήματος και τα πρώτα ιδρύματα απεξάρτησης των Ελλήνων παικτών από τον κρατικό τζόγο…και ότι έχει και χιόνια…και καθότι κρυουλιάρης, την…έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από το «στοίχημα» αλλά από το Ροβανιέμι δεν γλυτώνω…

Ροβανιέμι και «Αη Βασίλης»
Ύστερα έμαθα ότι οι Φιλανδοί «πωλούν» το Ροβανιέμι στους τουρίστες ως το χωριό του Άγιου Βασίλη. Από εκεί ξεκινάει ο Άγιος με το super turbo extra κτλ έλκυθρό του για να χωθεί στην καμινάδα μας… Επειδή μετά από 50 χρόνια έρευνας κατέληξα στο συμπέρασμα ότι -δυστυχώς- «Αη Βασίλης δεν υπάρχει» (σας τα είπα με ιδιαίτερη λύπη την πρωτοχρονιά αυτά), ξέχασα και το Ροβανιέμι…
- Γιατί απορείς; Όταν ξεχνάς μιαν αγάπη θυμάσαι την γενέτειρά της, εσύ;

Ροβανιέμι και «Lordi»
Μέχρι που ήλθαν οι Lordi και… το Ροβανιέμι με καταδιώκει πάλι!... Σαν δίδυμα πασχαλινά δυναμιτάκια έσκασαν στ’ αυτιά μου οι ειδήσεις: «οι Lordi προέρχονται από το Ροβανιέμι!
-Ε, όχι πάλι το Ροβανιέμι!...σκέφτηκα. Καημένη-Γιαγιά Αννούλα Βίσση…

Ανταπόκριση από Ροβανιέμι
Τηλεφώνησα στο φίλο μου τον Τηλέμαχο στην Κρήτη που (για να με βοηθήσει να λύσω το μυστήριο του Ροβανιέμι που με καταδιώκει) ταξίδευσε στη Φιλανδία, πήγε στο Ροβανιέμι, συνάντησε, τον Αη Βασίλη και τους Lordi και υπέκλεψε τη συνομιλία τους, και μας στέλνει την ανταπόκριση που ακολουθεί:

Ο Αϊ-Βασίλης κοίταξε εκνευρισμένος τα τιμολόγια. Μεγάλο οικονομικό άνοιγμα… (Κι οι Άγιοι έχουν οικονομικές δυσκολίες;).
Για αιώνες είχε να φροντίζει μόνο λίγα χριστιανόπουλα. Όμως οι καιροί άλλαξαν: κάτι ο υπερ-πληθυσμός, κάτι η παγκοσμιοποίηση, οι δουλειές άνοιξαν… Τώρα δώρα περίμεναν όλα τα παιδάκια: Γιατί η Χριστιανική αγάπη σημαίνει δώρα και για τα μουσουλμανάκια…
(αρκεί βέβαια να μη ζουν στη Θράκη…Αχ βρε Παπαθεμελή, για όλα φταίει ο ναύτης που την ψυχή σου αμελεί- που έλεγε κι ο Λαζόπουλος…),
…δώρα και τα Ινδουιστάκια και πάει λέγοντας…
Και σαν να μην έφταναν του Αη Βασίλη όλα αυτά «με την αξιολόγηση των παιδιών» (κάτι σε Πανελλήνιες εξετάσεις, ένα πράμα…) και τα δώρα τους, είχε να φροντίσει και τα σανά, τους σταύλους για τους ταράνδους, τις φάρμες κτλ. Είδε κι απόειδε και σκέφτηκε ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ!..
Ετσι, έστειλε λίγα από τα ξωτικά του Ροβανιέμι στη Eurovision…H βράβευση ήταν πια, εύκολη υπόθεση, αφού η πλειοψηφία των Euroθεατών είναι δεδηλωμένο Χριστεπώνυμο πλήρωμα…βοήθησε και η Λούκα, που σας έλεγα προ ημερών ό,τι «έκαψε» τη Βίσση και …το καλό (άμα το θες πολύ) δεν αργεί να γίνει…πόσο μάλλον άμα το θέλει ο Άγιος…

(ακολουθεί απομαγνητοφώνηση και μετάφραση από τα Φιλανδικά)

"Έχει έρθει το ραντεβού των 16:00", ακούστηκε η φωνή της Γραμματέως του Αη Βασίλη»
"ΟΚ, στείλ’ τους μέσα"
" Άγιε, τους ρώτησα τι θα πιούν και μου είπαν: παιδικό αίμα ον δε ροκς..."
"Μην τους πιστεύεις Μαίρη, πλάκα κάνουν. Οι μεταλλάδες αγαπάνε τα παιδιά…"
[Μπαίνουν οι Lordi. Χειραψίες, συστάσεις ("Βασίλης Άγιος, τι κάνετε;"). Κάθονται.]
"Κύριοι, σας κάλεσα επειδή σαν συντοπίτες ενδιαφερόμαστε όλοι μας για την πρόοδο του Ροβανιέμι. Μέχρι σήμερα ο κόσμος το ήξερε σαν τόπο καταγωγής μου και κουβαλιόντουσαν εδώ για να ζήσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων. Έτσι προόδευε το Ροβανιέμι κι έβγαζα κι εγώ τα χρήματα για τα δώρα των παιδιών του Κόσμου… Όμως …ο υπερπληθυσμός… τα παιχνίδια με το πετρέλαιο και η οικονομική κρίση… ξέρετε...τα χρήματα αυτά δεν αρκούν!... Θέλω λοιπόν να πάτε στην Ειδωλολατρική Αθήνα και να φέρετε χρήματα. Σκέφτηκα εσάς γιατί "σας πάω, αγγελικά ξωτικά" του χωριού μου"

"Κοίτα Μπίλυ (ο Άγιος στράβωσε εδώ), για να είμαστε ξηγημένοι: εμείς είμαστε μεταλλάδες. Δεν γουστάρουμε φάσεις με αγαπούλες, φιλιά και τέτοια είπε ο επικεφαλής… αλλά επειδή:
«Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο,
βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο,
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό,
καθότανε στο διπλανό σκαμπό,
στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό…»
…πιάσαμε το νόημα, ότι μάλλον ήσουν εσύ μεταμφιεσμένος και ξηγιέσαι καλά…
"Μα δεν θέλω να κάνετε τέτοια. Ό,τι σας ευχαριστεί θα κάνετε."
Τα μέλη κοίταξαν το ένα το άλλο με έκπληξη.
"Θα νικήσουμε στο διαγωνισμό;" "Θα ρευόμαστε;" "Θα επαναπροσδιορίζουμε την ταυτότητα του hard rock στον 21ο αιώνα;"

Τα μέλη έδειξαν να το σκέφτονται.
"Δηλαδή, θες να γίνουμε εμείς η πρώτη τουριστική ατραξιόν του Ροβανιέμι, για να μην κουράζουν εσένα… για το Ροβανιέμι και για τα παιδιά του Κόσμου;"
"Το 'πιασες δικέ μου!" (Τι τραβάω, τι αναγκάζομαι να του λέω…είπε μέσα του ο Άγιος…Ο Γρηγόριος και ο Ιωάννης δεν περνάνε ποτέ τέτοιες φάσεις! Ακόμα κι ο Νικόλαος με τους ναυτικούς καλύτερα την έχει!)
"Έγινε Μπίλυ! Κόλλα το!"

Έτσι έκλεισε η συμφωνία και …τη συνέχεια την ξέρετε όλοι!...



(από μια ιδέα του http://mpampakis.wordpress.com/)

18.5.06

ΘΥΜΩΝΟΥΝΕ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ...

(ένα κείμενο που έχω βάλει εδώ και παλιότερα, με την τελική μορφή που δημοσιεύεται αύριο στην ΠΡΩΤΗ)

Θαύμα δεν είναι η ψευτοδημοκρατία του αστικού κόσμου, όπου o λύκος και το πρόβατο ψηφίζουν για φαγητό

Θαύμα δεν είναι ο «μιλημένος» δικαστής, που κάνει την «τυφλή» δικαιοσύνη… «αλλήθωρη».

Θαύμα δεν είναι η δημοτική εξουσία που αυγαταίνει τον πλούτο της με νυχτερινές διαδρομές

Θαύμα δεν είναι το άγιο φως, που τιμάται ως αρχηγός κράτους

Θαύμα δεν είναι οι κλαίουσες εικόνες

Θαύμα δεν είναι τα δήθεν ιερά λείψανα

Θαύμα δεν είναι τα (προσωρινά ή οριστικά) άλιωτα κουφάρια

Θαύμα δεν είναι το γεγονός ότι οι ιερωμένοι όλων των βαθμίδων είναι χοντροί στη πλειοψηφία τους (αυτό είναι γεγονός...)

Θαύμα είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι κατώτερων θεών και μοίρας.
Θαύμα είναι να χαμογελάνε ευτυχισμένα όλα τα παιδιά.

[…και τα παιδιά σου άφρονα νεόπλουτε δεν μπορούν να χασκογελάνε μόνα τους…έχουν ανάγκη το χαμόγελο και των άλλων παιδιών για ν’ ανθίσει το δικό τους…]

Θαύμα είναι να επικρατεί η αρετή και η φιλομάθεια και το πνεύμα.

Θαύμα είναι να μην γίνονται σκοτωμοί, να μην πεθάνουν άνθρωποι από «μη φυσικά αίτια» επάνω στη γη, όσο θα γράφω αυτό το κείμενο ή όσο θα το διαβάζεις…

Μη φυσικά αίτια θανάτου είναι: οι σφαγές στο όνομα μιας Θρησκείας, μιας Πατρίδας, μιας χεσάς γης...
Μη φυσικό αίτιο θανάτου είναι: η πείνα, ενώ υπάρχει υπεραφθονία τροφίμων, που πετάγονται ληγμένα…
Μη φυσικό αίτιο θανάτου είναι: οι ασθένειες, για τις οποίες ήδη υπάρχει αφθονία φαρμάκων για την αντιμετώπισή τους…
Μη φυσικό αίτιο θανάτου είναι: κάθε «ψυχική νόσος», που οπλίζει χέρια και αφαιρεί ζωές…κυρίως από τους αδύναμους:
…η βία κατά των παιδιών και κατά των γυναικών,
…η βία κατά των εξαρτημένων ατόμων,
…η βία κατά των κάθε μορφής «φευγάτων», που φεύγουν και σωματικά μέσα στην μοναξιά, τον τρόμο και την σύγχυση, μόνοι… μια δρασκελιά δίπλα από τα σαλόνια με τις tv plasma σας…

Ναι…ναι… τα σαλόνια σας είναι ένοχα! Τα σαλόνια σας είναι τα κάστρα της αδιαφορίας σας!...
●Εκεί μουχλιάζουν οι ευαισθησίες σας!...
●εκεί ξεχνάτε τον συνάνθρωπό σας!...
●εκεί χάνετε την νιότη (λέμε τώρα…) της ψυχής σας!…
●εκεί, ενώ σκηνοθετείτε το «πλαστικό σας αύριο»!...
●εκεί γύρω, που ζούμε κι εμείς την τρίτη φάση της ζωής μας
[η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις : επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση... ξεκινήσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο και καταλήξαμε να αλλάζουμε κανάλια…]

Λοιπόν…
Θαύμα δεν είναι οι γριούλες που συνωστίζονται σε «τουριστικά πούλμαν», με δέος, πανικό ή ελπίδα…
Θαύμα είναι ν’ αποκτήσει η επίσημη εκκλησία «χρήστες φραγγελίων»
Θαύμα είναι να ευαισθητοποιηθούν τα τηλενιάτα για την αδικία, την ανισότητα και τον ανθρώπινο πόνο…και ν’ αλλάξουν τον κόσμο αλλάζοντας τον κόσμο τους…

Ένα κείμενο ψηφιδωτό, γραμμένο (και σβησμένο…) αράδα-αράδα μέρες τώρα, πάντα σε κόκκινο φόντο, με μαύρο-πολύ μαύρο, περίγραμμα… με σκόρπιες, οργισμένες σκέψεις και συναισθήματα από όσα μας κατακλύζουν…
Κόκκινο από το αίμα που χύνεται στο Ιράκ, θα χυθεί στο Ιράν…και τρέχει κάθε μέρα στα ματωμένα γιαπιά και στις φάμπρικες …
και Μαύρο από την ανεβασμένη πίεση στις φραγμένες ελληνικές αρτηρίες μου…

Αφιερωμένο στους θρησκευτικούς εμποράκους, στους τοπικούς ηγετίσκους, στους κομματικούς παραγοντίσκους, στους κρατικούς υπαλληλίσκους…αλλά και στους ξεθωριασμένους «πρώην υπέροχους», σ’ όλο αυτό το «κιτσαριό», που μας κόβει τον αέρα… που «λιμπίζεται» το μέλλον μας και θέλει να μας τελειώσει στο παρόν …

17.5.06

O ΕΡΩΤΑΣ TOTE ΠΟΥ...

...δεν είχε την απαγορευτική, απαξιωτική Χριστιανική αντιμετώπιση...
...που δεν ήταν απόκρυφος...
...που δεν ήταν ντροπή...
...που δεν ήταν ταπείνωση...
...που η αναπαράσταση των ερωτικών στιγμών σε έργα τέχνης δεν ήταν...τσόντα!







την καλημέρα μου σε όλους :)

16.5.06

ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΖΩΗΣ

Ήταν γύρω στις 2:30 τη νύχτα όταν έφτασα. Το κτήριο ήταν σκοτεινό με ένα μοναδικό φωτισμένο παράθυρο στο ισόγειο.
Στη θέση μου πολλοί οδηγοί θα κόρναραν μια ή δύο φορές και θα έφευγαν. Είχα όμως δει πολλούς ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια και το ταξί ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς, που τους είχε απομείνει…

Ίσως αυτός ο επιβάτης είναι κάποιος που χρειάζεται τη βοήθειά μου, σκέφτηκα. Ένοιωσα φόβο, όμως περπάτησα προς την πόρτα και χτύπησα.
"Ένα λεπτό", ακούστηκε μια ηλικιωμένη φωνή. Μπορούσα να ακούσω κάτι σαν σύρσιμο πάνω στο πάτωμα, που να γίνεται όλο και πιο έντονο, καθώς πλησίαζε προς την πόρτα.

Μετά από 5-6 λεπτά, η πόρτα άνοιξε. Μια μικροκαμωμένη γυναίκα γύρω στα '80 στάθηκε μπροστά μου. Φορούσε ένα φόρεμα με πολλά σχέδια κι’ ένα καπέλο με πέπλο που μου θύμισε κινηματογράφο της δεκαετίας του '40.
Δίπλα της ήταν μια μικρή νάυλον βαλίτσα. Το διαμέρισμα έμοιαζε ακατοίκητο για χρόνια. Τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με σεντόνια. Δεν υπήρχε κανένα ρολόι ή κάδρο στους τοίχους. Στη γωνία ήταν ένα χάρτινο κουτί γεμάτο φωτογραφίες και γυαλικά.

"Μπορείτε να μεταφέρετε την τσάντα μου έξω στο αυτοκίνητο"; μου είπε.
Πήρα τη βαλίτσα στο ταξί κι επέστρεψα να τη βοηθήσω. Πήρε το χέρι μου και περπατήσαμε αργά.
Με ευχαρίστησε και της απάντησα: " Προσπαθώ να φέρομαι στους επιβάτες μου όπως θα ήθελα να φερθεί κάποιος στην μητέρα μου".
"Είσαι τόσο καλός άνθρωπος…", είπε.

Όταν μπήκαμε στο αμάξι, μου έδωσε μια διεύθυνση και μου είπε: "Θα μπορούσες να με πας εκεί διασχίζοντας την πόλη;"
Της απάντησα βιαστικά: "Δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος"…
"Δεν βιάζομαι", είπε. "Είμαι στο δρόμο για το γηροκομείο". Την κοίταξα από τον καθρέφτη. Τα μάτια της άστραφταν. "Δεν αφήνω πίσω οικογένεια", συνέχισε. "Ο γιατρός λέει ότι δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα"...

Έκλεισα το μετρητή. "Ποια διαδρομή θα προτιμούσατε"; την ρώτησα.

Για τις επόμενες δύο ώρες, οδηγούσα μέσα στην πόλη. Μου έδειξε το κτήριο όπου είχε εργαστεί μια φορά ως πωλήτρια. Περάσαμε από την γειτονιά που είχε ζήσει κάποτε με το σύζυγό της…

Με έβαλε να σταματήσω για λίγο μπροστά από μια αποθήκη επίπλων… Ήταν κάποτε αίθουσα χορού όπου πήγαινε μικρή…

Μερικές φορές μου ζητούσε να πηγαίνω πιο αργά μπροστά από κάποια κτήρια, που τα κοιτούσε επίμονα, αμίλητα στο σκοτάδι...

Μόλις άρχισε να ξημερώνει μου είπε ξαφνικά: "Είμαι κουρασμένη. Πήγαινέ με τώρα στη διεύθυνση που σου έδωσα".
Οδήγησα μέχρι εκεί χωρίς να μιλάμε καθόλου. Ήταν ένα χαμηλό κτήριο. Δύο ηλικιωμένοι ήρθαν μέχρι το αμάξι. Ήταν ανήσυχοι και πρόσεχαν κάθε της κίνηση. Πρέπει να την περίμεναν.

Μετέφερα τη μικρή βαλίτσα προς την είσοδο. Η γυναίκα είχε ήδη καθίσει σε μια αναπηρική καρέκλα.
"Πόσο σας οφείλω"; ρώτησε, ανοίγοντας το πορτοφόλι της.
"Τίποτα", είπα.
"Πρέπει να βγάλετε τα προς το ζην", επέμεινε.
"Υπάρχουν και άλλοι επιβάτες", της είπα και την αγκάλιασα αυθόρμητα. Με κράτησε σφιχτά…
"Δώσατε σε μια γιαγιά, μια μικρή στιγμή χαράς. Σας ευχαριστώ", είπε. Έσφιξα το χέρι της και μπήκα στο ταξί κλείνοντας την πόρτα.
Ήταν ο ήχος του κλεισίματος μιας ζωής.

Δεν πήρα άλλους επιβάτες εκείνη την ημέρα. Οδηγούσα χαμένος στις σκέψεις μου και μετά βίας μπορούσα να μιλήσω.
Τι θα συνέβαινε αν εκείνη η γυναίκα είχε πάρει έναν οδηγό, που ήταν κουρασμένος, νευρικός ή αγχωμένος;
Τι θα συνέβαινε αν εγώ αρνιόμουν να κάνω ό,τι ζήτησε;

Σκέφτομαι ότι δεν έχω κάνει τίποτα σημαντικότερο στη ζωή μου. Έχουμε μάθει ότι οι ζωές μας εξαρτώνται από τις μεγάλες στιγμές. Αλλά οι μεγάλες στιγμές μας πιάνουν συχνά απροετοίμαστους και πολλές φορές είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένες, που τις θεωρούμε μικρές κι ασήμαντες.
Οι άνθρωποι μπορεί να μην θυμούνται τι ακριβώς κάνατε ή τι ακριβώς είπατε αλλά πάντα θα θυμούνται πως τους κάνατε να αισθανθούν!


Μια ιστοριούλα αφιερωμένη στο φίλο μου το Δημήτρη Κ., τον ταξιτζή (…τον ταρίφα, αν προτιμάτε). Έναν από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους αυτής της πόλης. "Μήτσο, χάρισέ το με τη σειρά σου στη "πιάτσα", σε όσους θα κάνανε το ίδιο μ’ εσένα. Εσύ τους ξέρεις καλύτερα. Εγώ ελπίζω ότι είναι πολλοί".

10.5.06

Ο ΑΣΦΑΛΤΟΣ

“ουδείς άσφαλτος!”
Άντζελα Δημητρίου – αοιδώς


Θυμήθηκα αυτή την μεγάλη αλήθεια της καλλιτέχνιδας αυτές τις ημέρες καθώς περιδιάβαινα τους δρόμους της πόλης και από τότε στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου (σκέψη μου σβούρα…).

«Άσφαλτο», λοιπόν, χαρακτήριζε η Άντζελα τον άνθρωπο που δεν σφάλει…που δεν κάνει λάθη. Δεν ξέρω αν είχαμε τον ίδιο φιλόλογο αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι και ο δικός της ήταν εξίσου καλός με τον δικό μου: η λέξη «άσφαλτος» προέρχεται προφανώς από το άλφα (Α) το στερητικό και το σφάλω…

Σ’ εμάς τους μεγαλύτερους τα μ(π)αθήματα της ζωής μας έχουν επιβεβαιώσει -δυστυχώς- την μεγάλη αλήθεια του γνωμικού της Άντζελας, γι’ αυτό και -χρόνια τώρα, πίνοντας το κρασάκι μας- τραγουδάμε με αναστεναγμό το γνωστό τραγουδάκι «δεν υπάρχουν άσφαλτοι σου λέω…»
[κάποιοι νομίζετε ότι ο στιχουργός λέει: «άγγελοι» και όχι «άσφαλτοι»…αλλά δεν πρόκειται να μαλώσουμε, αφού έτσι κι αλλιώς το ίδιο νόημα βγαίνει…]

Η μεγάλη αυτή διαπίστωση δεν συνδέεται αποκλειστικά με το γυναικείο φύλο της αοιδούς, γιατί (καθώς βλέπω και τον Δήμαρχο Πύργου με περίσσια έπαρση= ύφος άσφαλτος) θυμάμαι και τον Κοινούση, που το τραγουδούσε: «άρχοντες είμαστε και σφάλματα κάνουμε…»
[κάποιοι νομίζετε ότι ο στιχουργός λέει: «άνθρωποι» και όχι «άρχοντες»…αλλά δεν πρόκειται να μαλώσουμε, αφού έτσι κι αλλιώς κι οι άρχοντες, άνθρωποι θεωρούνται…]

H Άσφαλτος
Ο μέσος άνθρωπος όμως, επειδή δεν συνηθίζει να εμβαθύνει τόσο, όταν ακούει τη λέξη «άσφαλτος», αφ’ ενός σκέφτεται κάτι γένους θηλυκού και αφ’ ετέρου σκέφτεται μια μελανή και παχύρρευστη ουσία που χρησιμοποιείται ως μονωτικό υλικό για επικαλύψεις σε ταράτσες …
Όμως το υλικό αυτό συνηθίζεται να χρησιμοποιείται μαζικά και ως προεκλογικό υλικό από τους Δημάρχους για να καλύψουν (προεκλογικά) τις επικίνδυνες τρύπες-κρατήρες των δρόμων (που ταλαιπωρούσαν για χρόνια τους πολίτες), με την ελπίδα ότι μαζί με αυτές θα καλυφθούν οι πομπές τους και οι συνακόλουθες τρύπες-κρατήρες της δημοτικότητάς τους…και θα ξανακερδίσουν την χαμένη λατρεία του πλήθους των εκλογέων-πολιτών.

Και σκέπτομαι εγώ τώρα: καλά δεν φοβούνται μήπως το μελανό χρώμα της πίσσας δημιουργήσει στους πολίτες συνειρμό «πίσσας-μαύρου» και τους «μαυρίσουν» ομαδικά στις εκλογές;

Κι αναρωτιέμαι πάλι: τόσο σίγουροι νοιώθουν οι άρχοντες ότι οι πολίτες ψηφοφόροι είναι… «Ιθαγενείς της φυλής των ΞΕΧΝΑΩ», που θα τους ξαναψηφίσουν «για μια βουλωμένη τρύπα»;

Βέβαια υπάρχει και η άποψη ότι η κατεστραμμένη άσφαλτος με τις τρύπες-κρατήρες στους δρόμους της πόλης είναι χρήσιμη, γιατί αναγκάζει τον οδηγό να μειώνει την ταχύτητα του αυτοκινήτου του και αποφεύγονται έτσι αυτοκινητιστικά ατυχήματα…

Επίσης και η άποψη που εκφράστηκε το Μάη του ’68 με το σύνθημα: «κάτω από την άσφαλτο υπάρχει η φύση», που ήθελε να τονίσει ότι οι τσιμεντοποιήσεις καταστρέφουν το περιβάλλον…

Αλλά δεν νομίζω ότι οι δήμαρχοι στον τόπο μας ήσαν το ‘68 στο Παρίσι…ούτε στα κρατητήρια της Χούντας (π.χ. Μάκης Παρασκευόπουλος)…το πολύ-πολύ να ήσαν έφεδροι αξιωματικοί στο στρατό…Άρα δεν «παίζει» αυτή η οικολογική εξήγηση της διατήρησης της κατεστραμμένης ασφάλτου επί χρόνια…

Τελικά αναρωτιέμαι: μπορεί μια λωρίδα «άσφαλτος» σ’ ένα κεντρικό δρόμο μιας πόλης, π.χ. στην οδό Βαγδάτης (σωστά κατάλαβες, την Τάκη Πετροπούλου εννοώ…), μπορεί μια λωρίδα άσφαλτος στο δικό μας δρόμο, να εξασφαλίσει και πάλι κόκκινο-βελούδο χαλί στην προσωπική οδό εξουσίας, ενός ατόμου;

Σε λίγους μήνες θα ξέρουμε, κ. άσφαλτε Δήμαρχε Πύργου…

9.5.06

ΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΟΥ...

Φέρε το πρωινό στο κρεβάτι για τον/την σύντροφό σου. Κοίτα στην ανατολή και μετά ξεκίνα τη μέρα σου.

Στο αυτοκίνητο, ζήτησε απ’ όλους να βάλουν ζώνη λέγοντάς τους πόσο σημαντικοί είναι για σένα.
Άφησε κάποιον να περάσει στην διασταύρωση την ώρα που έχει υπερβολική κίνηση.

Τηλεφώνησε στους γονείς σου… Τηλεφώνησε σ’ ένα φίλο μόνο για να του πεις "Γεια". Πες σε ένα ταμία "να έχεις μια όμορφη μέρα". Ζήτα την γνώμη κάποιου συναδέλφου για κάτι που σκέφτεσαι να κάνεις. Πες σε κάποιον πόσο σου λείπει… Πες σε κάποιον πόσο πολύ τον εκτιμάς... Κάνε έκπληξη σε κάποιον με ένα μικρό δώρο... Πες σε κάποιον ότι τον σκεφτόσουν μια μέρα. Άφησε ένα σημείωμα που γράφει "ευχαριστώ" για την καθαρίστρια στο γραφείο σου.

Βάλε χρήματα στο παρκόμετρο ενός ξένου προτού να λήξει ο χρόνος του. Στείλε λουλούδια σε κάποιον εκεί που δουλεύει… Προσκάλεσε έναν φίλο για καφέ. Πήγαινε με το αυτοκίνητό σου ένα ηλικιωμένο άτομο εκεί που θέλει.
Φύλαξε το μωρό ενός φίλου που έχει ανάγκη από ξεκούραση. Βοήθησε ένα γείτονα να φροντίσει τον κήπο του.
Πρόσφερε την θέση σου στο λεωφορείο σε έναν όρθιο…Βοήθησε κάποιον να μεταφέρει ένα βαρύ φορτίο.
Ζήτησε να δεις τον διευθυντή ενός καταστήματος για να πεις ένα καλό σχόλιο για την εξυπηρέτηση.
Αγκάλιασε κάποιον από την οικογένεια σου χωρίς λόγο.
Επανέλαβε σε άλλους ένα καλό σχόλιο που άκουσες για κάποιον… Άφησε ένα αστείο μήνυμα στον αυτόματο τηλεφωνητή κάποιου.
Μοιράσου την ομπρέλα σου μια βροχερή ημέρα…Καλωσόρισε τους νέους γείτονες με λουλούδια…Ρώτησε κάποιον εάν χρειάζεται να του πάρεις κάτι μια και είσαι έξω για ψώνια.

Ζήτα από ένα παιδί να παίξετε ένα παιχνίδι και άφησε το να κερδίσει.
Χόρεψε με κάποιο/α που κανείς δεν του έχει ζητήσει να χορέψει.
Τηλεφώνησε στον/στην δικό/ή σου μόνο για να πεις "Σ’ αγαπώ"
Στρέψε την προσοχή κάποιου σε ένα ουράνιο τόξο ή σε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Πες σε κάποιον τι ακριβώς σου αρέσει σ’ αυτόν…Ενθάρρυνε το όνειρο κάποιου, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι.
Άφησε μια επιστολή αγάπης στον/ην φίλο/η σου…Πες σ’ ένα παιδί ότι είσαι υπερήφανος γι’ αυτό.
Επισκέψου έναν άρρωστο ή στείλε ένα δώρο. Δώσε σε κάποιον ένα cd με την αγαπημένη του μουσική. Πρότεινε ένα καλό βιβλίο σε κάποιον.
Άφησε μια καραμέλα στο γραφείο ενός συναδέλφου. Πες ένα καλό σχόλιο για την εμφάνιση κάποιου ή κάποιας.
Δώσε σε κάποιον ένα χειροποίητο δώρο. Γράψε ένα ποίημα για κάποιον.
Επισκέψου ένα Γηροκομείο και ζήτα από ένα ηλικιωμένο άτομο να σου πει για τις "τις παλιές καλές ημέρες."
Καλωσόρισε έναν νέο υπάλληλο στην δουλειά και ζήτησέ του να βγείτε έξω παρέα. Σταμάτα και αγόρασε κάτι από ένα φτωχό παιδάκι.
Συγχώρησε κάποιον που σου ζήτησε συγνώμη.
Στείλε ένα αντίγραφο μιας παλιάς φωτογραφίας σε έναν φίλο από τα παλιά.
Κάνε μια δουλειά του σπιτιού που συνήθως την κάνει κάποιος άλλος από την οικογένεια. Να χαρείς πραγματικά όταν ακούσεις ένα καλό νέο για κάποιον.
Πες μπράβο σε κάποιο συνάδελφο που τα κατάφερε σε κάτι. Κάνε μασάζ στον/στην δικό σου στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας. Κράτησε την πόρτα ανοιχτή για ένα ξένο.
Κάνε μια δωρεά για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό.
Δώσε αίμα.
Φτιάξε τη μέρα σου!...και του διπλανού σου!...γιατί ο Καπιταλισμός έχει φτώχεια αλλά έχει και μοναξιά!...ΚΑΙ η μοναξιά θέλει αλληλεγγύη!...
Το βλέπεις ότι μπορείς;

7.5.06

MANA ... ΚΟΡΟΪΔΟ

Στα δύο παραθέματα που ακολουθούν, η Γαλάτεια Καζαντζάκη και ο Κώστας Βάρναλης, από τις στήλες του μεσοπολεμικού «Ριζοσπάστη» η πρώτη, της μεταπολεμικής «Αυγής» ο δεύτερος, σαρκάζουν τον επίσημο εορτασμό της Ημέρας της Μητέρας. Ταυτόχρονα δίνουν το στίγμα της αριστερής προσέγγισης του ζητήματος:

«Ένας άντρας παρατάει τα πέντε παιδιά του, γιατί η γυναίκα του είναι κατάκοιτη με χτικιό κι αυτός άνεργος, μια μάνα εγκαταλείπει σε μια ξένη πόρτα το δικό της, άλλες μάνες κοιτούν πώς να το σκάσουν από το Μαιευτήριο μόλις γεννήσουν για να απαλλαχτούν από το μωρό τους μια ώρα αρχύτερα, κι υπάρχουν άλλες που το ξεκάνουν πιο γρήγορα κι αποτελεσματικά, αφαιρώντας του τη ζωή.

Όταν λοιπόν παρόμοια κρούσματα αλλόφρονης απόγνωσης συμβαίνουν καθημερινώς στην τυραγνισμένη από την έσχατη φτώχια λαϊκή τάξη, είναι ή δεν είναι αποκριάτικο ραβαΐσι η 'Εορτή της Μητέρας' που έγινε εδώ και μια βδομάδα από το Λύκειο των Ελληνίδων με τη συνεργασία του Πατριωτικού Ιδρύματος;

Και να δεις πόσο πετυχημένα σκηνοθέτησαν την ατμόσφαιρα της χριστιανικής αγάπης που τους είχε εμπνεύσει την συγκινητική αυτή εορτή: "Αφού εψάλη εις τον Μητροπολιτικόν ναόν δοξολογία, αι μητέρες ωδηγήθησαν εις την κινηματογραφικήν παράστασιν ήτις εδόθη προς χάριν των, ο Δήμαρχος κ. Κοτζιάς εβράβευσε τις αξιώτερες και πιο φιλόστοργες μητέρες" (όλες κι όλες δώδεκα) μ' ένα πεντακοσάρικο.

Κι όμως το οικτρό αυτό αποκριάτικο μασκαριλίκι περιγράφηκε από όλες τις εφημερίδες σαν επιβλητική εορτή, εμπνευσμένη από τα ευγενέστερα και υψηλότερα αισθήματα για τη Μάνα και το Παιδί.[...] Έπρεπε ν' ακούσουν τι έλεγε μια μάνα χτες: 'Μας κοροϊδεύουν με υποσχέσεις, κι έπειτα μας βγαίνει η πίστη για να πάρουμε ένα κουτί γάλα τη βδομάδα. [...] Βλέπω τα μωρέλια των πλούσιων στα καροτσάκια να τα σεργιανούν οι νταντάδες και η καρδιά μου στάζει αίμα.

Προχτές βράβεψαν, λέει, τις καλές μανάδες! Οχι, δε βράβεψαν τις καλές, βράβεψαν τις λιγότερο φτωχές. Το μωρό χρειάζεται λεφτά για να γίνει παιδί. Γι' αυτό θάθελα να ρωτήσω τον κυρ Δήμαρχο, τα παιδάκια των πλούσιων μανάδων είναι έτσι γερά και όμορφα από τη φιλοστοργία των μανάδων τους ή γιατί έχουν λεφτά; Αλλά έγνοια τους, και θάρθει μέρα που θα τα πλερώσουν. Και δε θ' αργήσει'.»
(Γαλάτεια Καζαντζάκη, «Η εορτή της Μητέρας», «Ριζοσπάστης» 16/2/1936.)
......................................

«Μπήκε το Τριώδιο, Μάνα. Άιντε να γιορτάσουμε, Μάνα, κι εμείς μαζί σου! Δεν έχεις τι να φορέσεις; Βασίλισσα... Φουστάνι από χαρτί και κορών' από χαρτόνι!... Μια ζωή και τούτη - και θέλει καλοπέραση!... Κι άιντε να χορέψεις μ' αυτόν τον μασκαρά το χορό του Ησαΐα... μπροστά στα παιδιά σου, που σε κοιτάνε και σε καμαρώνουνε πίσω απ' τα συρματοπλέγματα!... Χειροκροτάτε, μπρε!

Μην έχεις παράπονο. Κι όταν δεν είναι Τριώδιο, πάλι γιορτές σκαρώνουμε, που βαστάνε μια βδομάδα, πιότερο κι από το Πάσκα. Εβδομάδα του Παιδιού, Εβδομάδα του Δασκάλου, Εβδομάδα του... Εξορίστου! Για να σου θυμίζουμε την αγνότητα της μητρότητάς σου, Μάνα ελληνική!
Χόρεψε λοιπόν να... γελάσουμε. Χόρεψε Μάνα, κι ας είσαι πιασμένη από το ξενοδούλι. Κι ας έχεις τον άντρα σου φυλακή. Κι ας μην μπορείς να στείλεις τα παιδιά σου στο σκολειό. Κι ας μην τα καταφέρνεις, τον ένα σου γιο σκοτωμένο και τον άλλονε τρελό... Μην κάθεσαι και χολοσκάνεις για τέτοια... αφού σου δίνουμε την ευκαιρία να γιορτάζεις στην εδώ ζωή και να πλουτίζεις στην άλλη...

Όσο σε φροντίζουμ' εμείς, μη φοβάσαι το μέλλον. Δεν υπάρχει πια. Σε κάναμε, Μάνα, στόχο θανάτου! Αντί να κλαις αύριο, γέλα σήμερα, για την τύχη τη δικιά σου, των παιδιών σου, του άντρα σου κι όλων των πεθαμένων!»
(Κ. Βάρναλη, «Λόγια που καίνε. Η εβδομάδα της μάνας», «Αυγή» 4/2/1958.)

H ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΟΝΙΜΗ...



...κι ύστερα λέει θα 'ρθουν οι βρεφοψυχολόγοι να την καταγγείλουν για τα παραβιασμένα δικαιώματα του βρέφους...

5.5.06

ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ...ελέησε τη Δημοκρατία μας...


ΕΙΔΗΣΗ 1η:
Χθες άτομα από το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με δικηγόρους και φωτογραφικές μηχανές επισκέφθηκαν ένα σπίτι, στο κέντρο της Αθήνας, όπου διαμένουν Αφγανοί. Πρόκειται για ένα διώροφο παλιό κτίριο, περί τα 120 τ.μ. ο κάθε όροφος, στο οποίο κατοικούν περί τους 50-60 πρόσφυγες.
Ας μην συζητήσουμε για το υπέρογκο ενοίκιο και την άθλια κατάσταση του κτιρίου. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα…
Το πρόβλημα ήταν οι καθημερινές σχεδόν επισκέψεις αστυνομικών, από τη Δευτέρα έως και την Πέμπτη, οι οποίοι με πρόφαση ότι αναζητούν έναν καταζητούμενο Αφγανό (για τον οποίο οι ένοικοι έχουν δηλώσει ότι ούτε ξέρουν ούτε και πέρασε ποτέ από εκεί) μαζεύουν τους ενοίκους και τους λιώνουν στο ξύλο.
Ακριβέστερα, ο καταζητούμενος Αφγανός τους διέφυγε ενώ τον συνόδευαν στα δικαστήρια και οι «υπεύθυνοι» της διαφυγής του είχαν τρεις μέρες καιρό να τον ξαναβρούν, αλλιώς θα διώκονταν πειθαρχικά.
Σε ένδειξη «αλληλεγγύης» άλλοι αστυνομικοί ξεκίνησαν έρευνες σε όσα σπίτια Αφγανών γνώριζαν, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 150 συλλήψεις και βέβαια πολλούς ξυλοδαρμούς».
To τμήμα, του οποίου οι αστυνομικοί βασάνιζαν τους Αφγανούς, είναι αυτό του Αγ. Παντελεήμονα Αττικής… ανηλεής ένστολη κτηνωδία στο τμήμα του... Αγ. Παντελεήμονα!...
Γι’ αυτό το λόγο πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση από μέλη του Κοινωνικού Φόρουμ στο παραπάνω αστυνομικό τμήμα, που ζήτησαν να δουν τα κρατητήρια για να διαπιστωθούν οι συνθήκες κράτησης των μεταναστών και να γίνει διαμαρτυρία.
Την ώρα που μέσα στο τμήμα βρίσκονταν αντιπροσωπεία 20 ατόμων, έφτασαν τα ΜΑΤ και επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους απέξω διαδηλωτές με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραυματισμοί και συλλήψεις.
Όπως μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, τραυματίστηκε κάποιος Ιταλός Ευρωβουλευτής και έχουν γίνει συλλήψεις, μεταξύ των οποίων του Λαφαζάνη (ΣΥΝ) και της δικηγόρου Κούρτοβικ…(στη φωτογραφία η στιγμή της απελευθέρωσης του Λαφαζάνη)

ΕΙΔΗΣΗ 2η :
Η Δίκη Ξιφίτα…
Άρχισε χθες στο Δικαστικό Μέγαρο Πάτρας, η δίκη του επιχειρηματία Παναγιώτη Κλαδή-Ξιφίτα. Ο Ξιφίτας είχε επιτεθεί στις 4 Σεπτέμβρη 2004 με μαχαίρι σε Αλβανούς μετανάστες, μετά την ήττα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου από την αντίστοιχη αλβανική, σκοτώνοντας τον 20χρονο μπογιατζή Γκράμος Παλούσι και τραυματίζοντας ακόμα δύο.
Μετά από συνεχείς αναβολές και λίγες μέρες πριν εκπνεύσει το 18μηνο προφυλάκισης, η δίκη ξεκίνησε …

Αυτά τα χθεσινά «μαργαριτάρια» ήσαν η αφορμή για τη δέηση: Άγιε μου Παντελεήμονα…Ελέησε την ανάπηρη Δημοκρατία μας!

1.5.06

To μοναδικό ελάττωμα της μάνας

Όταν ο Θεός δημιουργούσε την Γυναίκα, ήταν ήδη στην έκτη υπερωρία του...
Τότε παρουσιάστηκε ένας άγγελος και τον ρώτησε:
- «Κύριε, γιατί χαραμίζεις τόσο πολύ χρόνο μ' αυτό ;"…
Ο Θεός του απάντησε: «Έχεις δει τις προδιαγραφές της; Πρέπει:
● Να έχει πάνω από 200 κινούμενα κομμάτια τα οποία να μπορούν να αντικαθίστανται όλα και το σώμα της να μπορεί να τρέχει ακόμα και όταν θα τρέφεται με μία Cola διαίτης .
● Να έχει μία αγκαλιά στην οποία να χωρούν τέσσερα παιδιά ταυτόχρονα και
● Να έχει ένα φιλί το οποίο θα γιατρεύει τα πάντα: από ένα γδαρμένο γόνατο έως και μία ραγισμένη καρδιά και όλα αυτά θα τα κάνει μόνο με δύο χέρια.

Ο άγγελος έμεινε έκπληκτος από τις απαιτήσεις!...
- «Μόνο δύο χέρια!; Και αυτό στην βασική του έκδοση; Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολη δουλειά για μία μέρα, Κύριε. Περίμενε μέχρι αύριο για να την ολοκληρώσεις.»
- «Όχι δεν θα σταματήσω!» είπε ο Θεός. «Είμαι τόσο κοντά στο να ολοκληρώσω αυτή την δημιουργία μου που τόσο αγάπησα. Έχω καταφέρει ήδη να την φέρω σε επίπεδο που να γιατρεύεται μόνη της ΚΑΙ να δουλεύει 18 ώρες την ημέρα.»

Ο άγγελος πλησίασε και ακούμπησε την γυναίκα.
- «Την έφτιαξες όμως τόσο απαλή Κύριε.»
- «Είναι όντως απαλή» συμφώνησε ο Θεός, «αλλά την έφτιαξα και δυνατή. Δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να αντέξει ή να κατορθώσει».
- «Θα μπορεί να σκέφτεται;» ρώτησε ο άγγελος.
- «Θα μπορεί να σκέφτεται, να συζητά και να διαπραγματεύεται εκπληκτικά», απάντησε ο Θεός.
Ο άγγελος τότε παρατήρησε κάτι…τέντωσε το χέρι του, άγγιξε την γυναίκα, ένοιωσε κάτι υγρό και είπε:
- «Ωχ, φαίνεται σαν να έχεις μία διαρροή σ' αυτό το μοντέλο. Σου το είπα εξ αρχής Κύριε, ότι όλα αυτά είναι πάρα πολύ δύσκολη δουλειά για μία μέρα».
- «Αυτό δεν είναι διαρροή» τον διορθώνει ο Θεός, «είναι ένα δάκρυ!»
- «Τι είναι το δάκρυ;» ρωτά ο άγγελος.
- «Το δάκρυ είναι μία δυνατότητα με την οποία η γυναίκα θα μπορεί να εκδηλώνει την χαρά, τον πόνο, την στεναχώρια, την απογοήτευση, την αγάπη, την μοναξιά, την θλίψη και την περηφάνια της», απαντά ο Θεός.
Ο άγγελος εντυπωσιάστηκε.
- «Κύριε τα σκέφτηκες όλα! Οι γυναίκες είναι όντως εκπληκτικές!»

Και ο Θεός ολοκλήρωσε:
« Ναι, αυτό αληθεύει! Αλλά δεν σου μίλησα ακόμη για την βελτιωμένη full extra έκδοση γυναίκας που ετοίμασα: την ΜΑΝΑ, η οποία θα εκπλήσσει τους πάντες, γιατί είναι σχεδιασμένη να:
υπομένει δυσχέρειες, κουβαλά φορτία, αλλά να διατηρεί πάντα την χαρά, την αγάπη και την ευτυχία.
Χαμογελά όταν θα ήθελε να φωνάξει.
Τραγουδά όταν θα ήθελε να κλάψει.
Κλαίει όταν είναι ευτυχισμένη και γελάει όταν είναι νευρική.
Παλεύει γι' αυτό που πιστεύει. Εναντιώνεται στην αδικία που βλέπει σε βάρος των παιδιών της. Είναι δυνατή ακόμα και όταν πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.
Κλαίει όταν τα παιδιά της διαπρέπουν και αγαλλιάζει όταν διακρίνονται.
Ξέρει ότι μία ραγισμένη παιδική καρδιά μπορεί να θεραπευτεί με ένα φιλί και με μία ζεστή αγκαλιά. Συνοδεύει το φοβισμένο παιδί της στο γιατρό και αγαπά χωρίς ενδοιασμούς.

«Μανάδες» θα δημιουργήσω σε όλες τις μορφές, τα μεγέθη και χρώματα.
Θα έρχονται οδηγώντας, πετώντας ή τρέχοντας κοντά στους δικούς τους μόνο και μόνο για να δείξουν πόσο τους νοιάζονται. Θα Φέρνουν χαρά, αγάπη και ελπίδα. Η καρδιά μιας μάνας θα ομορφαίνει τη γη. Θα μεταδίδει στα παιδιά της συμπόνια για τον συνάνθρωπο και ιδανικά. Οι μανάδες θα έχουν να πουν σημαντικά πράγματα και θα δίνονται ολοκληρωτικά!!!

Όμως…
Στο τέλειο αυτό δημιούργημά μου, δεν μπόρεσα να διορθώσω ένα ελάττωμα, ένα λάθος: το ότι θα ξεχνάει την αξία του!

[αφιερωμένο στις φίλες μανάδες και στην ΔΙΚΗ ΜΟΥ, (που αγρυπνώ μαζί της τις τελευταίες νύχτες...) λίγο πριν την γιορτή τους…
...έτσι για να τους -και μου- θυμίσω πόσο μοναδικές είναι].