27.6.06

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ (που είναι η μπάλα;...)

Αν δεν ήξερα από μπάλα, αυτό το κείμενο θα είχα «τρέξει» να το γράψω -αμέσως- προ ημερών…Μα είτε γιατί στις ηλικίες των μεγάλων -αν βιαστείς- οι θλάσεις είναι συχνές κι επώδυνες…
είτε γιατί μέσα στο καυτό Καλοκαιράκι με ενοχλούν τα «αναμμένα αίματα»...τέλος πάντων ας ξεκινήσουμε με ένα «ζεσταματάκι»…

Ηθική έλεγε ο Σοπενχάουερ πως είναι το «Αν με ρωτήσεις που βρίσκεται ένας συγκεκριμένος δρόμος, να σου δείξω που ακριβώς είναι, αλλά δεν θα σε ακολουθήσω προς τα κει…»

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την ερημιά και της σιωπής τον πλούτο


Όταν σε κατηγορεί ο πολιτικός σου αντίπαλος για «απουσία από τα γήπεδα της ηθικής» κι εσύ απαντάς-ανταποδίδεις κατηγορία μέσω των «παικτών» σου, ότι ο πολιτικός σου αντίπαλος δεν έπαιζε ποδόσφαιρο μικρός…

Όταν σε κατηγορεί ο πολιτικός σου αντίπαλος για δράση ενάντια στην ποδοσφαιρική ομάδα του Νομού (Πανηλειακό) κι εσύ απαντάς-ανταποδίδεις κατηγορία μέσω των «παικτών» σου, ότι ο πολιτικός σου αντίπαλος δεν έπαιζε ποδόσφαιρο μικρός…

Τότε μια μαγκιά-αλάνας, απωθημένη από τα παιδικά χρόνια…μεταφέρει το παιχνίδι στο ονειρικό σου γήπεδο…κι η πολιτική στο γήπεδο είναι σαν να κοιμάσαι ξαπλωμένος στο τραπέζι…ή σαν να κάνεις μπιντέ στην κατσαρόλα σου…

Με απλά ελληνικά όταν σε λέει «αν-ήθικο» κι εσύ τον λες «α-μπαλο»…
● φαίνεται πως έχεις χάσει τη μπάλα…
● φαίνεται πως είσαι πανέτοιμος για ντέρμπυ μόνο Γ τοπικής κατηγορίας…
Bάρα καλή, βάρα γερή,
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία

Δηλαδή φαίνεσαι πανέτοιμος για παιχνίδι που θ’ ανοίξουν μύτες και κεφάλια (με παίκτες "κλαδευτήρια", Χωρίς μπαλαδόρους...)αλλά ανέτοιμος για παιχνίδι που θ' ανοίξουν μυαλά και καρδιές!!!

Μα, ένα άλλο «παιχνίδι» πρέπει ν’ αρχίσει…
…σε κάθε πόλη -και χωριό- υπάρχει ανάγκη για ένα «άλλο παιχνίδι που ν’ ανοίξουν μυαλά και καρδιές για πάρτι της»!...και

● να βγουν νέες ιδέες για την αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων

● να βγει κέφι, μεράκι και φαντασία από ανθρώπους άφθαρτους και ηθικούς για να
αναγεννηθεί, γιατί τα σοβατίσματα τέλειωσαν και δεν γιατρέψαν τις «ρωγμές»
[γιατί οι «ρωγμές» δεν είναι λακκούβες να τις χορτάσεις άσφαλτο προεκλογικά…]

● να αποδείξει κάθε πόλη -επιτέλους- αν έχει τέτοιους ανθρώπους…

● να αποδείξει κάθε πόλη -επιτέλους- αν είναι ηθική ή συνένοχη…

Και να ανοίξουν επιτέλους τα στόματα…
● Για να μιλήσουμε, να κρίνουμε και να επαινέσουμε χωρίς λιβάνι (και τους ανθρώπους «του άλλου», όχι μόνο τους δικούς ΣΟΥ)
● Για να εκφράσουμε ιδέες, όνειρα, επιθυμίες (κι όχι μόνο ευχαριστίες Σ’ ΕΣΕΝΑ)
● Για να διαμαρτυρηθούμε για ό,τι δεν αντέχεται αλλά συμβαίνει…
● Για να καταγγείλουμε την αποξένωση, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά
(έλεος, υπάρχουν νεκρά παιδιά σ’ αυτή την πόλη - θα το κρύβουμε;)
● Για να πάψουν να υπάρχουν δημοσιογράφοι, που δεν γράφουν για τα κακώς
κείμενα στην πόλη τους, γιατί δεν βρίσκουν που να τα δημοσιεύσουν (επειδή όλα
τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά…)

Ένα «άλλο παιχνίδι» πρέπει ν’ αρχίσει, κατάλαβέ το!...και το γήπεδο δεν έχει τεχνητό
γκαζόν αλλά τα αγκάθια που έσπειρες κι εσύ...

Ένα «άλλο παιχνίδι», που δεν θα ανοίξουν μύτες και κεφάλια αλλά θα ανοίξουν μυαλά, καρδιές και στόματα…

Ένα «άλλο παιχνίδι», που ο καθένας καλείται να δείξει ότι θέλει- ξέρει-μπορεί να το παίξει.

Εγώ παραμένω στα γνωστά: Δεν είμαι Πασόκα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ, Βρε είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για σε…
ή αν θες να το πω με Μητροπάνο:
Πράσινο μπλε του παπαγάλου κι η μοναξιά στο κόκκινο…
Εσύ: Κοίτα μη "χάνεις τη μπάλα" τόσο εύκολα…δεν γίνεται «παιχνίδι» έτσι…

(ένα απλό μήνυμα στο Δήμαρχο της Πόλης, με την ποδοσφαιρική ρητορική του)

ΕΓΩ ΣΤΟ...ΓΥΨΟ!

αναζητώντας ενα "ΓΕΝΝΑΙΟ" ΕΝΤΥΠΟ στην ΗΛΕΙΑ να δημοσιεύσει το κείμενο

"ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ" ξεπερνώντας τον φόβο του ενός...(Δημάρχου Πύργου)

Ζητάω την βοήθειά σας:

Καταγγείλτε...αναδημοσιεύστε...

Κάποιοι νομίζουν ότι κρατούν τον κλειδάριθμο των χειλιών μας

Κλεψύκαρδο...



...δεν μπορεί θα σ' αγαπήσει... Σταγόνα-σταγόνα καθώς θα στάζεις μέσα της... Δεν μπορεί θα σε νοιώσει...
Οι νόμοι της φυσικής λένε για την αρχή των συγκοινωνούντων ...καρδιών;

Αρκεί να μη στερέψει η δική σου καρδιά. Μη σε εξαντλήσει αυτή η δια βίου μετάγγιση
Αρκεί ν' αντέχεις να της δίνεις ...
Αρκεί να δίνεις αγάπη και θα πάρεις...

Μα για να μην "αρρωστήσεις", θα πρέπει να δίνεις, έτοιμος να πεις: "...και οι χαρές που καρτερώ μη σώσουνε και ρθούνε"

...τότε θα καταφέρνεις να κάνεις το "κλεψύκαρδο", με μια συναισθηματική κολοτούμπα να αλλάζει τη κατεύθυνση της ροής...
κι ύστερα μπορεί να συνεχίσει αδιάκοπα την περιστροφή...
Λες να αναπτυχθούν φυγόκεντρες; (...έτσι τις λέγανε;)
Και λοιπόν;
Θα πάει του καθενός η καρδιά στη θέση της...Τότε θα μείνει ο καθένας ν' αγαπάει τον εαυτό του.
Και ποιός θα είναι ο εαυτός του καθενός;

Κοίτα να σε φροντίζεις, μην πάθεις τίποτα γιατί σ' αγαπώ!
Κι εγώ γι' αυτό το κάνω: Με προσέχω, γιατί μ' αγαπάς.

(Είναι που δεν ξεχνώ κι εκείνο που μου είπε ο Ηλίας μια νύχτα: "Πως βάζεις την καρδιά σου να δουλεύει έτσι;")

25.6.06

στην υγειά σου...


...το αγαπημένο μου κρασί
με γειά σου...
το αγαπημένο μου φόρεμα

(τώρα κατάλαβες πιο εννοούσα;)

16.6.06

AΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ Ν.ΔΗΜΟΥ, ΕΓΩ ειμαι ΤΟΥ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ!



...και για τους δύσπιστους, να η απόδειξη! (φωτο αλλά και ο ήχος)

9.6.06

Η ΡΩΓΜΗ
Μια ηλικιωμένη γυναίκα είχε δύο μεγάλα δοχεία.
Tα είχε δεμένα και περασμένα γύρω από τον λαιμό της και μετέφερε νερό απ’ την πηγή στο σπίτι της.
Το ένα από τα δύο είχε μια ρωγμή και στη διαδρομή έχανε μέρος από το περιεχόμενό του αλλά το άλλο ήταν τέλειο και πάντα με αυτό μετέφερε το περισσότερο νερό.
Στο τέλος μιας μεγάλης διαδρομής και ενώ πήγαινε στο σπίτι της η γυναίκα έβλεπε ότι το ραγισμένο δοχείο είχε μόνο μέχρι την μέση νερό. Όμως εξακολουθούσε να το παίρνει μαζί της.
Κάθε μέρα για δύο ολόκληρα χρόνια γινόταν το ίδιο: η γυναίκα έφερνε σπίτι ένα γεμάτο δοχείο και ένα μισό.
Φυσικά το «τέλειο» δοχείο ήταν πολύ περήφανο για όλη αυτή την κατάσταση. Αλλά το ραγισμένο δοχείο ντρεπόταν γιατί μπορούσε να προσφέρει μόνο το μισό από αυτό που υποτίθεται ότι ήταν φτιαγμένο να κάνει.
Μετά από αυτά τα δύο χρόνια μίλησε και είπε στην γυναίκα:
"Ντρέπομαι επειδή αυτή η ρωγμή που έχω, κάνει το νερό να χύνεται κατά την διαδρομή".
Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε και του είπε:
"Έχεις προσέξει ότι υπάρχουν λουλούδια στην δική σου μεριά κατά μήκος του μονοπατιού; Και αυτό επειδή πάντα ήξερα για την ρωγμή που έχεις και έτσι φύτεψα κάποια λουλούδια και κάθε μέρα που περνούσαμε εσύ τα πότιζες. Κι έτσι μετά από δύο χρόνια έχω την δυνατότητα να τα μαζέψω και να στολίσω με αυτά το τραπέζι μου. Χωρίς εσένα να είσαι έτσι ακριβώς όπως είσαι δεν θα είχα αυτά τα όμορφα λουλούδια να στολίζουν το σπίτι μου".

Ο καθένας από εμάς έχει την δική του μοναδική ρωγμή!
Αλλά αυτές οι ρωγμές κάνουν την ζωή του καθενός ενδιαφέρουσα. Πρέπει να υπολογίζουμε το κάθε άτομο, να βλέπουμε και να εκτιμάμε αυτό που πραγματικά είναι… αυτό που έχει μέσα του.

8.6.06

Για τη Ναζανίν

Για τη Ναζανίν
(το όνομά μου είναι άνθρωπος)

Η Ναζανίν καταδικάστηκε από δικαστήριο του Ιράν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού.
Η Ναζανίν (17 χρονών) καθώς έκανε βόλτα στο πάρκο Καράτζ, σε προάστιο της Τεχεράνης μαζί με την ανιψιά της αναγκάστηκε να μαχαιρώσει και, παρά τη θέληση της, να σκοτώσει έναν από τους τρεις άγνωστους άνδρες που τους επιτέθηκαν και προσπάθησαν να τη βιάσουν.
Όπως περιέγραψε στο δικαστήριο οι τρεις άνδρες αφού τις έριξαν στο χώμα, τις έγδυσαν και προσπάθησαν να τις βιάσουν. Και κλαίγοντας, συνέχισε: «Έβγαλα έναν σουγιά που έχω πάντα στην τσάντα μου και άρχισα να μαχαιρώνω τον έναν στο στήθος. Δεν είχα σκοπό να τον σκοτώσω. Μόνο να φύγει από πάνω μου ήθελα. Μόνο αυτό»...
Το ιρανικό δικαστήριο δε δέχτηκε ότι ο πιθανός βιασμός έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της Ναζανίν. Οι δράστες δεν πρόλαβαν να τη βιάσουν. Εάν είχε γίνει αυτό ( «εάν τους είχατε αφήσει...», ακούστηκε προκλητικά στο δικαστήριο), τότε η ποινή της κοπέλας, μπορεί και να μειωνόταν…
Η Διεθνής Αμνηστία επισημαίνει πως αν η Ναζανίν επέτρεπε να τη βιάσουν θα την καταδίκαζαν και πιθανώς να την πετροβολούσαν μέχρι θανάτου με την «κατηγορία» ότι έκανε έρωτα εκτός γάμου!...
Χιλιάδες άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο κάνουν έκκληση, μέσω ενός ψηφίσματος που εστάλη στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, την ύπατη αρμοστή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον θρησκευτικό ηγέτη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και τον υπουργό δικαιοσύνης του Ιράν.
Το ψήφισμα κυκλοφορεί στο ίντερνετ και «ζητεί την υπογραφή όλων μας. Η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι http://www.petitiononline.com/Nazanin/petition.html

Ακολουθεί η δική μου η ψήφος…
Name Country
174199. Christos Athanasoulas Greece

Τι να πω;…ένα ποίημα μόνο:
το όνομά μου είναι άνθρωπος
«Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες
Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς
Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας/Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων/Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε/Και ξέρω, θα νικήσουμε/Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη /Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα».

Οι στίχοι είναι του ομώνυμου τραγουδιού του γερμανικού ροκ συγκροτήματος «Ton, Steine, Scherben»