...πως ξεγλίστρησες μέσα από τα όνειρά μας;
… χωρίς λόγια γλυκά… σιωπή που έχει το σπίτι…
τώρα οι καθημερινοί θόρυβοι εξουδετερώθηκαν απ’ την απουσία σου…
μονάχα οι ρυθμικοί χτύποι του ρολογιού μετρούν αντίστροφα
τις στιγμές για να γυρίσεις.
Δε μετακινώ τίποτα κι έτσι ακούνητα τα πράγματά σου,
θυμώνουν που έφυγες νωρίς.
Έλα με τα μάτια του μελιού…
σε περιμένουν οι υποσχέσεις για να εκπληρωθούν…
τα γέλια που κόπηκαν στη μέση…
τα ταξίδια που δεν ταξιδέψαμε…
οι χάρτες που έμειναν ανοιχτοί…
γιατί όλες οι πυξίδες οδηγούν πάνω σου.
Εσύ,
Τ’ αστέρι το αυτόφωτο που κάνεις τη σελήνη να ζηλεύει…
Έλα! Σε γυρεύουν τα τραγούδια μας κι εκείνος ο χορός στη βεράντα
Δεν είμαι εγώ πια…
είμαι τα είδωλά μου στους καθρέφτες…
μια σκιά που ψάχνει το σώμα της.
Έλα… μια υποψία αδιόρατη με κυριεύει,
πνίγομαι μέσα της, θα χαθώ…
κι αμέσως μετά μια ιδέα
Θα ζωγραφίσω δρόμους για να διαλέξεις αυτόν που θα σε φέρει πίσω…
έναν με λεύκες, δίπλα σε θάλασσα…
άλλους φιδίσιους πάνω σε βουνά…
κι έναν στα σύννεφα για τ’ όνειρο…
λουλούδια να μοσχοβολούν όπου περνάς
και φώτα πολλά, αν έρθεις βράδυ…
θα φτιάξω κι ένα ηλιοβασίλεμα να ξεκουράζω το βλέμμα μου
όσο θα κοιτώ τους δρόμους περιμένοντας.
Μα μην αργείς, γιατί στηρίγματα δεν έχω…
κι οι φίλοι πως γίναν τόσο μακρινοί;
Μονάχα τη μοναξιά δίπλα σε φωτογραφίες…
εδώ εγώ, εδώ εσύ, εδώ οι δυο μας.
Πού είσαι;
Πού είσαι;
Τι αστείο κι αυτό να φύγεις έτσι… ξαφνικά… χωρίς να προσπαθήσεις…
Πού πας;
Αντέχεις να γυρίσεις…;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου