9.11.06

Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί

(Μήνυμα μαθητών του 1ου Λυκείου Σπάρτης προς τους γονείς. Διαβάστηκε στη συγκέντρωση γονέων εκεί…
Τα παιδιά που αγωνίστηκαν, που αγωνίζονται, που συνεχίζουν καταλήψεις αλλά και για εκείνα που κρατάνε δυνάμεις για το Γενάρη για μαζικές καταλήψεις αν τυχόν τολμήσουν να συζητήσουν για την κατάργηση του Άρθου 16).


Καλέ μου πατέρα, γλυκιά μου μάνα
Έλα μαζί μου, μη στέκεσαι απέναντί μου. Η σιωπή μου έγινε κραυγή και θέλω να μάθω. Απάντησε μου. Σε ρωτώ:
Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα;
Ποιοι είναι αυτοί που μου στερούν το γέλιο, τη χαρά, τους φίλους μου;
Ποιοι είναι αυτοί που μαραίνουν την παιδικότητά μου, την εφηβεία μου, τα νιάτα μου;
Ποιοι είναι αυτοί που υψώνουν τείχη στο μέλλον και γκρεμίζουν τα όνειρά μου;
Ποιοι είναι αυτοί που σε «διώχνουν» απ’ το σπίτι μας και η καρέκλα σου μένει άδεια στο μεσημεριανό τραπέζι, εξαναγκάζοντάς σε να δουλεύεις διπλοβάρδια;
Ποιοι είναι αυτοί που στέρησαν απ’ τα χείλη σου την καλή κουβέντα, απ’ τη ψυχή σου την τρυφερότητα, απ’ την αγκαλιά σου τη θαλπωρή, απ’ τα χέρια σου το χάδι;
Ποιοι είναι αυτοί που γεμίζουν τη ψυχή μου με κακία, μίσος ανταγωνισμό για το συμμαθητή μου, γιατί είναι « άριστος μαθητής» και δεν του μοιάζω;
Ποιοι είναι αυτοί που πλαδαρώνουν το κορμί μου καθηλώνοντάς το 10 ώρες το 24ωρο σε μια καρέκλα;
Ποιοι είναι αυτοί που με δικάζουν σε αβουλία, βουβαμάρα, αποχαύνωση;
Ποιοι είναι αυτοί που με φλομώνουν με άχρηστη γνώση, με καταντούν φυτό και γιατί και πως συνεχώς με κρίνουν;
Ποιοι είναι αυτοί που.....Ποιοι είναι αυτοί που...
Ατελείωτα τα ερωτήματα.

Γλυκέ μου πατέρα, καλή μου μάνα..
Άκου τη φωνή μου, αφουγκράσου τη ψυχή μου.
Θέλω σχολείο για τη ζωή
Θέλω γνώση και όχι απόγνωση
Θέλω μόρφωση και όχι εξόντωση
Θέλω ελεύθερο χρόνο για σένα, για μένα, να σε χαίρομαι εγώ, να με απολαμβάνεις εσύ....
Θέλω να ‘χω τα αυτιά μου ανοιχτά, τα μάτια λαμπερά, το μυαλό μου καθαρό, τη ψυχή μου γεμάτη αρετή....
Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και με ξεπουπουλιάζουν κάθε μέρα.
Θέλω να σηκώσω το κεφάλι ψηλά, να κοιτάζω το γαλάζιο ουρανό και με «χώνουν « ακόμα πιο βαθιά στη γη»
Θέλω...θέλω...θέλω...
Ατελείωτα τα θέλω.

Για όλα αυτά και τόσα ακόμα, μάνα μου, πατέρα μου, σε παρακαλώ, σε καλώ και σε προσκαλώ, έλα μαζί μου, γίνε βοηθός μου, σύμμαχός, συμπορευτής μου. Μη μ’ αφήνεις μοναχό, έρμαιο με τόσους γύρω μου «δήθεν φίλους μου» που νοιάζονται για το καλό μου τάχα.
Τώρα, αυτή την ώρα, δε σε θέλω απλά. Τώρα, ΑΠΑΙΤΩ.
Να ‘σαι κοντά μου, δίπλα μου στη λύπη, σ τη χαρά μου , στον αγώνα και στη αγωνία μου. Σε περιμένω και ξέρω ότι θα ‘ρθεις.
Γιατί μεγάλωσα διάβασα, ρώτησα, έμαθα και ωρίμασα σκέφτηκα και έκρινα.
Δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ.
Φταίνε «αυτοί», «εκείνοι» και «οι άλλοι»
Τους ξέρεις και τους ξέρω.

Εγώ και εσύ όμως, Εσύ και Εγώ , ΕΜΕΙΣ
Πρέπει να είμαστε μαζί.
Αγαπημένοι μου γονείς
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΧΘΡΟΙ.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα!!!Ενα νεο ασχετο με τη συγκεκριμενη δημοσιευση που θελω ομως να γινει γνωστο...Μιας και τα καναλια και οι εφημεριδες για λογους αγνωστους δεν ανεφεραν τιποτα...Την Τεταρτη 8/11 στο Οικονομικο Πανεπιστημιο Αθηνων (ΑΣΟΕΕ) πραγματοποιηθηκε γενικη συνελευση την οποια κερδισε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ(παραταξη που ακολουθει κατα γραμμα κυβερνητικη γραμμη)και οπως ειναι ευνοητο ειναι εναντια στο φοιτητικο κινημα και στις κινητοποιησεις της παιδειας...Στη γ.σ βρισκονταν και καποιοι αντιεξουσιαστες φοιτητες του Ο.Π.Α που με τον δικο τους τροπο γιουχαραν τους ΔΑΠιτες...Μετα τη γ.σ αξαφνα οι συναδερφοι της ΔΑΠ με το σημα καποιου φοιτητοπατερας τους εξαφανιστηκαν...αφου απως τους ειπε "ερχονται ειναι στη μαυροματεων..φευγουμε"Η συνεχεια ειναι τραγικη...Μια ομαδα της Χρυσης Αυγης εισεβαλε στο πανεπιστημιο...κατα περιεργο τροπο εκεινη τη στιγμη εκει βρισκονταν μονο αριστεροι και ανενταχτοι φοιτητες που δεν ειχαν ενημερωθει για το ντου που θα εκαναν οι φασιστες...Και ομως ειναι αληθεια κυριοι εν ετη 2006...ναζιστες με μαχαιρια και ροπαλα στο πανεπιστημιο...χτυπησαν φοιτητες...οι διαδρομοι της σχολης ηταν γεματοι αιμα και ο τροπος ειναι ακομα ζωγραφισμενος στα προσωπα...Το ποιος τους καλεσε ειναι ευνοητο...το γιατι δεν ενημερωσε τους αλλους φοιτητες που ηταν στη σχολη αναρωτιεμαι...Μαλλον για να μας γνωστοποιησει οτι η καλη παλια δεξια δεν πεθανε ποτε...ζει και βασιλευει...

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

Μην σε τρομάζουν οι εκδηλώσεις... ιδεολογικής συγγένειας.

Να σου αρέσουν οι "πιστοποιήσεις" τους.

Ισως έτσι μπορεί κανείς (με αυτή την, ομολογώ, τελείως ανάποδη λογική....) να εμπεδώνει γρήγορα τα μαθήματα Πολιτικής Ιστορίας, που λείπουν από την γενιά του και προχωρήσει ο πολιτικός και κοινωνικός του προβληματισμός...
Και συνειδητοποιεί τον φοιτητικό παράδεισο του 1975-1980 που έζησα, όπου αυτοί δεν διανοούντο να φανούν σε φοιτητικούς χώρους, γιατί ήσαν ήδη ιδεολογικά και πολιτικά απόβλητα και φυσικά γιατί γνώριζαν καλά το επίπεδο της οργάνωσης και της "άμεσης δράσης" της μεγάλης μάζας των φοιτητών.

Τώρα, αχ θάλασσά μου σκοτεινή... αλλά μετά από κάθε νύχτα, ξημερώνει

χαμίνι είπε...

Όμως: "Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο το σκοπό..."

Άρα δεν υπάρχει μάλλον πιθανότητα η ανθρωπότητα να αντιληφθεί το μάταιο αγώνα της απέναντι στην ίδια της τη φύση. Αφού η ιστορία επιβεβαιώνει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ενστερνιστεί αυτή την ίδια την ιδεολογία του περί υψηλών ιδανικών ή έστω να μπορέσει να συνυπάρξει με τον συνάνθρωπο. Τι κρίμα αλήθεια!!!

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

...μπααα, υπάρχει κι ο "άγριος τρυγητής" που περνάει που και που... (οι λεγόμενες επαναστατικές περίοδοι...) όχι και τίποτα σπουδαίο βέβαια αλλά έτσι για να τους χαλάει για λίγο η σούπα ή για να τους κάνουμε χαβαλέ :)

Ανώνυμος είπε...

Σίγουρα ξημερώνει όμως το ίδιο τραγούδι λέει κάπου παρακάτω

Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω
τι να τα κάνω τώρα πια απόψε που σε χάνω


όπως καταλαβαίνεις πάντα θα ξημερώνει αλλά το θέμα είναι πως θα είσαι κάθε πρωί! Εσύ, εγώ και ο κόσμος ολόκληρος.