EIXAM' ENA T.E.I., MATIA MOY... κι ένα στρατό...

Είχαμ’ ένα Τ.Ε.Ι., μάτια μου
κι έναν στρατό…
(σαν πρωταπριλιάτικο παραμύθι…)

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν σ’ ένα μαγεμένο Πύργο:
…μια γιαγιά του δάσους -που έγινε της θάλασσας, αφού τα δάση ήσαν πια απολιθωμένα, στη στοιχειωμένη πολιτεία…
…μια κοκκινοσκουφίτσα -ερωτευμένη- που έψαχνε ανάμεσα στ’ αποκαΐδια τον καλό λύκο της, που την είχε ξελογιάσει…
(πάντα οι λύκοι το παίζουν γλυκανάλατοι, όταν δεν τους παίρνει να το παίξουν αλλιώς…)

…Κάθε απόγευμα η γιαγιά έβγαζε βόλτα τη θλιμμένη κοκκινοσκουφίτσα -μήπως και συναντήσει τον καλό της… Περνώντας έξω από το μαρμαρένιο αρχοντικό, έβλεπαν την πριγκίπισσα με το τέρας, να παίζουν στο γκαζόν με τα τρίδυμά τους, τα τρία μικρά γουρουνάκια.

Στον Πέρα Μαχαλά, συναντούσαν τον Πρίγκιπα με την Σταχτοπούτα στην άμαξα κολοκύθα-turbo quarto 4X4, στον ρομαντικό τους περίπατο, να χαίρονται το ηλιοβασίλεμα…

…και στην κορυφή του λόφου πίσω στους θάμνους έβλεπαν τη Χιονάτη με 2-3 νάνους να ολοκληρώνει τα τελευταία εξωτερικά γυρίσματα της επόμενης ταινίας της. Τα βασικά πλάνα -όπως ξέρετε- ήσαν εσωτερικά, γυρισμένα στο τζακούζι της… Επειδή καθώς καταλαβαίνετε, στην κορυφή του λόφου γινόταν της …Τζούλιας, η γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας παραπονιόταν ότι κόβονται τα πόδια της καθώς τραβούσαν την ανηφόρα…

Μην σας κάνει εντύπωση που στην ταινία έπαιζαν μόνο 2-3 από τους 7 νάνους, γιατί -λόγω της κρίσης- τους έκοψε η «παραγωγή» για να κατεβάσει το κόστος… Τους φύλαγε όμως -για ώρα ανάγκης…- «μαγεμένους» (μαστουρωμένους) στην Νεράϊδα, στο Καρδιακαύτι και σε άλλα μαγεμένα χωριά…

…κι ενώ ζούσαν όλοι «φευγάτοι» -μήτε χαρούμενα μήτε θλιμμένα, μάλλον χαζεμένα- στην πολιτεία του χόρτου και της ονειροβασίας τους… ήλθε μια μέρα ένας μικρός Ηγούμενος (ας τον λέμε Ηγουμενάκη), κάτι σαν «…Άγγελος εξάγγελος μας ήλθε από μακριά…» κι έφερε τα κακά μαντάτα:
Η φρουρά του βασιλιά (…τη λέγανε ΣΕΤΗΛ) θα φύγει νύχτα από το μαγεμένο Πύργο! Κι’ εκεί ΘΑΑΑΑΑ γίνει σχολή (…τη λέγανε ΤΕΙ)
Με μιας άρχισαν οι συσκέψεις, διασκέψεις, διαψεύσεις κι οι εμπνεύσεις…
Ο ένας νάνος έλεγε το κοντό του, ο άλλος νάνος έλεγε το μακρύ του κι ο τρίτος το …εκτενέστερό του!
(οι υπόλοιποι νάνοι δεν μίλησαν, γιατί –είπαμε- ήσαν μαγεμένοι, αλλού…)

Μέσα στον γενικευμένο χαμό, ο μικρός ηγούμενος, ο ηγουμενάκης, ξαναμίλησε! …αυτή τη φορά ανοίχτηκε στο πέλαγος (…ας το λέμε Ιόνιο) για ν’ ακουστεί από πιο πολλούς, κι είπε τη φράση-χρησμό:
«πρέπει να φιλήσετε πολλά βατράχια,
για ν’ ανταμώσετε τον πρίγκιπα σας»
Τότε πραγματικά αγρίεψαν και σείστηκε ο τόπος όλος: … η κοκκινοσκουφίτσα, η γιαγιά, ο λύκος, η πριγκίπισσα, το τέρας -από κοντά και τα τρία μικρά γουρουνάκια- η σταχτοπούτα, ο πρίγκιπας, η Χιονάτη, οι 2-3 Νάνοι (παρ’ ολίγο να ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι -οι …μαγεμένοι- αλλά τελικά παρέμειναν θαλαμωμένοι απ’ τις καλές νεράιδες τους…)
Αφού έγινε η σχετική διαβούλευση, κατέληξαν ομόφωνα στο συμπέρασμα πως τα βατράχια δεν κινδυνεύουν όσο η πόλη κοιμάται! Κι επειδή η πόλη θέλει να κοιμάται, δίκασαν τον μικρό ηγούμενο, τον ηγουμενάκη, για διατάραξη κοινής ησυχίας. Ύστερα οι μαγεμένοι νάνοι από την Νεράϊδα, έστειλαν σ’ όλα τα σπίτια -μέσα από το δίκτυο ύδρευσης…-την απόφαση να την πιουν και να την χωνέψουν όλοι, σαν ένα ποτήρι κρύο νερό:
«…αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μη μας πει κανένα!...»

ΥΓ 1. Τελικά, σ’ αυτή την πόλη θα πάμε για Ανάσταση …«μαγεμένοι»…

ΥΓ 2. …Κι αν δεν σ’ αρέσει το δικό μου, παραμύθι…
«…αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε…»