Που μπορεί και να μην είναι μόνο το φορτίο μου (σαν πολύ τραγικό βγαίνει αυτό)
ή το οπλοστάσιό μου, που λένε μερικοί (σαν πολύ επικό μου ακούγεται…)
αλλά τα φτερά μου, που με βόηθησαν να πετάξω…
τα σχοινιά μου, που πιάστηκα να κρατηθώ στον αφρό της φουρτούνας που δεν κόπασε ποτέ…
η σκάλα μου να ανέβω και πάλι από τα τάρταρα ή να ανέβω για να πιάσω μια καλύτερη θέση στη λιακάδα μιας Άνοιξης (γιατί πιστέψτε με έχει κι Άνοιξη στη ζωή μου, που και που, αλήθεια σας λέω)…
η σανίδα-γεφύρι μου για να πατήσω να περάσω απέναντι…
θυμάμαι πως άδειασε η πρώτη μου βιβλιοθήκη! Η μεγαλύτερη που είχα ποτέ και που ίσως δεν θα ξαναποκτήσω:
Ηταν στο τέλος των φοιτητικών μου χρόνων, όταν «δάνειζα για πάντα» τα βιβλία μου λέγοντας μόνο: «μην μου το ξαναδώσεις, θέλω μόνο να κινείται…μην το δω στη βιβλιοθήκη σου, δυο φορές…»
(καθώς καταλαβαίνετε, μετά το στρατό χρειάστηκα, πάλι απ’ την αρχή, ν’ αγοράσω βιβλία…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου