κι εκείνοι θέλουν αίμα...
Διαβάζω ότι
Οι «φίλοι» μας ζητάνε αίμα, Ελληνικό…
Οι αγορές ζητάνε αίμα.
Tο αίμα των «σπάταλων», «διεφθαρμένων» …Ελλήνων!
Αγαπημένο θέμα των Βρετανών, η κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας…
Ειρωνεύονται, σαρκάζουν κι εύχονται να χρεοκοπήσει η Ελλάδα για να κάνουν φτηνές διακοπές!...
Σωστά! Ποιοι είναι οι …αιμοβόροι; Μα, οι φλεγματικοί Βρετανοί!
Οι μαδημένοι κληρονόμοι μιας μαδημένης αυτοκρατορίας, με τη λίρα γονατισμένη μπροστά στα σκέλια του μισητού ηπειρωτικού ευρώ… Έτσι!... μόνο σε φτωχότερές τους χώρες μπορούν πια να ελπίζουν για διακοπές...
Τι κι αν λέει ο κόκκινος Ντανι:
"Μιλάτε για πρωτοβουλίες" είπε απευθυνόμενος στον πρόεδρο της Επιτροπής-
"ποια ήταν η πρωτοβουλία της Επιτροπής για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα; Που είναι η αλληλεγγύη για την Ισπανία;
Δεν φαίνεται πουθενά δεν ακούω τίποτα".
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τόνισε
"θα σας δώσω μία συμβουλή: Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ο προϋπολογισμός της για την άμυνα. Το 4,3% του ελληνικού ΑΕΠ πηγαίνει στην άμυνα. Το πρόβλημα είναι η Κύπρος και οι σχέσεις με την Τουρκία".
Ο αρχηγός των Πρασίνων ρώτησε στη συνέχεια:
"Πού είναι η πρωτοβουλία της Επιτροπής για να λυθεί το κυπριακό ώστε να ελαφρυνθεί το ΑΕΠ της Ελλάδας από το βάρος αυτής της ηλίθιας και βλακώδους εμπλοκής που θα πρέπει επιλύσουν ως Ευρωπαίοι;
Τι έκανε η Επιτροπή; Μηδέν, απολύτως τίποτα" κατέληξε ο κ. Μπεντίτ.
5.2.10
όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…
Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου
(αλλά πότε θα στήσουμε μια κρεμάλα;)
Μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Γιώργος το έθνος κατουρήθηκε...
...εκεί στα ψηλά πατώματα κατουρήθηκαν απ' τη χαρά τους
(και λίγοι ανυποψίαστοι, στα χαμηλά, από το φόβο τους...)
Η συζήτηση της ημέρας στην πιάτσα των αρπακτικών δίνει και παίρνει:
"Ρε συ, κοίτα τι καρντάσης, που μας βγήκε ο Σοσιαλιστής..."
Κι επειδή το ΠαπαπαΣοκ την πολική του (τους) κάνει, εμείς ας μην ξεχάσουμε να αναρωτηθούμε:
Όσα πληρώνουμε και ΘΑ πληρώσουμε, ποιοι τα προκάλεσαν;
Όσα λείπουν ποιοι τα έφαγαν;
Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν κατακτητών και η τωρινή είναι ιθαγενών;
Κι αν είναι έτσι τι περιμένουμε;
Όταν έφυγαν το 2005 οι «πράσινοι κατακτητές», βγήκαν οι «γαλάζιοι ιθαγενείς» και είπαν ότι φταίνε οι προηγούμενοι…
Τώρα που έφυγαν οι «γαλάζιοι κατακτητές», βγήκαν οι «πράσινοι ιθαγενείς» και είπαν ότι φταίνε οι προηγούμενοι…
Γιατί τότε δεν κρεμάμε...τους προηγούμενους;
Πότε επιτέλους θα αρχίσουν να δημεύονται περιουσίες;
μόνο πλειστηριασμούς στα σπίτια χρεωμένων μεροκαματιάρηδων θα έχουμε;)
«όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…»
Η πολιτική ζωή σ’ αυτή τη χώρα κατάντησε σαν το παλιό σχολικό ανέκδοτο, που ρωτάει η δασκάλα θυμωμένη το μαθητή του πρώτου θρανίου:
«Γιατί κάνεις φασαρία;»
Κι αυτός της απαντά: «όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…» και δείχνει πίσω απ’ την πλάτη του.
Η δασκάλα ρωτάει αυτόν που κάθεται στο δεύτερο θρανίο για να πάρει την ίδια ακριβώς απάντηση: «όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…».
Συνεχίζει στο τρίτο και τέταρτο θρανίο, μέχρι που φτάνει στο τελευταίο. Επαναλαμβάνει αποκαμωμένη και εξοργισμένη την ίδια ερώτηση για να πάρει και πάλι την ίδια απάντηση:
«όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…» δείχνοντάς της τον τοίχο…
(Μα επειδή ποτέ μια ιστορία δεν τελείωσε σ' έναν…τοίχο, για πάμε λίγο ακόμη...)
Ήταν ένας παλιός βρώμικος τοίχος με ξεφτισμένους σοβάδες κι ένα καρφί σκουριασμένο στη μέση. Απ’ αυτό κρεμόταν μια κιτρινισμένη και σκονισμένη φωτογραφία του Μακρυγιάννη…
Η δασκάλα στάθηκε για λίγο να κοιτάζει μια τον τοίχο με το Μακρυγιάννη και μια το χέρι του μαθητή που τον έδειχνε…
Ύστερα ξεκρέμασε, σιωπηρή, την φωτογραφία του Μακρυγιάννη και πήγε και την κρέμασε στον πίνακα… «Εδώ θα είναι, από δω και πέρα, τους είπε για να σας κοιτάζει στα μάτια κάθε μέρα!...».
Κάποια παιδιά σώπασαν.Και 2-3 κοκκίνισαν κιόλας από ντροπή.
Στο διάλειμμα όμως τα περισσότερα γέλασαν σαν άκουσαν ένα μπόμπιρα να τους λέει: «Ρε, τελικά τσίμπησε η δασκάλα. Πίστεψε ότι μίλαγε ο Μακρυγιάννης γι’ αυτό τον έβαλε τιμωρία στον πίνακα…»
Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου
…αλλά δεν πάει άλλο πια, άλλος να γαμάει κι άλλος να πληρώνει!
(αλλά πότε θα στήσουμε μια κρεμάλα;)
Μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Γιώργος το έθνος κατουρήθηκε...
...εκεί στα ψηλά πατώματα κατουρήθηκαν απ' τη χαρά τους
(και λίγοι ανυποψίαστοι, στα χαμηλά, από το φόβο τους...)
Η συζήτηση της ημέρας στην πιάτσα των αρπακτικών δίνει και παίρνει:
"Ρε συ, κοίτα τι καρντάσης, που μας βγήκε ο Σοσιαλιστής..."
Κι επειδή το ΠαπαπαΣοκ την πολική του (τους) κάνει, εμείς ας μην ξεχάσουμε να αναρωτηθούμε:
Όσα πληρώνουμε και ΘΑ πληρώσουμε, ποιοι τα προκάλεσαν;
Όσα λείπουν ποιοι τα έφαγαν;
Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν κατακτητών και η τωρινή είναι ιθαγενών;
Κι αν είναι έτσι τι περιμένουμε;
Όταν έφυγαν το 2005 οι «πράσινοι κατακτητές», βγήκαν οι «γαλάζιοι ιθαγενείς» και είπαν ότι φταίνε οι προηγούμενοι…
Τώρα που έφυγαν οι «γαλάζιοι κατακτητές», βγήκαν οι «πράσινοι ιθαγενείς» και είπαν ότι φταίνε οι προηγούμενοι…
Γιατί τότε δεν κρεμάμε...τους προηγούμενους;
Πότε επιτέλους θα αρχίσουν να δημεύονται περιουσίες;
μόνο πλειστηριασμούς στα σπίτια χρεωμένων μεροκαματιάρηδων θα έχουμε;)
«όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…»
Η πολιτική ζωή σ’ αυτή τη χώρα κατάντησε σαν το παλιό σχολικό ανέκδοτο, που ρωτάει η δασκάλα θυμωμένη το μαθητή του πρώτου θρανίου:
«Γιατί κάνεις φασαρία;»
Κι αυτός της απαντά: «όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…» και δείχνει πίσω απ’ την πλάτη του.
Η δασκάλα ρωτάει αυτόν που κάθεται στο δεύτερο θρανίο για να πάρει την ίδια ακριβώς απάντηση: «όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…».
Συνεχίζει στο τρίτο και τέταρτο θρανίο, μέχρι που φτάνει στο τελευταίο. Επαναλαμβάνει αποκαμωμένη και εξοργισμένη την ίδια ερώτηση για να πάρει και πάλι την ίδια απάντηση:
«όχι εγώ κυρία, ο πίσω μου…» δείχνοντάς της τον τοίχο…
(Μα επειδή ποτέ μια ιστορία δεν τελείωσε σ' έναν…τοίχο, για πάμε λίγο ακόμη...)
Ήταν ένας παλιός βρώμικος τοίχος με ξεφτισμένους σοβάδες κι ένα καρφί σκουριασμένο στη μέση. Απ’ αυτό κρεμόταν μια κιτρινισμένη και σκονισμένη φωτογραφία του Μακρυγιάννη…
Η δασκάλα στάθηκε για λίγο να κοιτάζει μια τον τοίχο με το Μακρυγιάννη και μια το χέρι του μαθητή που τον έδειχνε…
Ύστερα ξεκρέμασε, σιωπηρή, την φωτογραφία του Μακρυγιάννη και πήγε και την κρέμασε στον πίνακα… «Εδώ θα είναι, από δω και πέρα, τους είπε για να σας κοιτάζει στα μάτια κάθε μέρα!...».
Κάποια παιδιά σώπασαν.Και 2-3 κοκκίνισαν κιόλας από ντροπή.
Στο διάλειμμα όμως τα περισσότερα γέλασαν σαν άκουσαν ένα μπόμπιρα να τους λέει: «Ρε, τελικά τσίμπησε η δασκάλα. Πίστεψε ότι μίλαγε ο Μακρυγιάννης γι’ αυτό τον έβαλε τιμωρία στον πίνακα…»
Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου
…αλλά δεν πάει άλλο πια, άλλος να γαμάει κι άλλος να πληρώνει!
4.2.10
Πάντα για μια Ελένη
…βίτσιο που το έχει κι αυτός ο λαός!...
Απ’ τον καιρό της Τροίας κι εδώθε… πάντα για μια Ελένη, σκίζεται. Έτσι που το καλοσκέφτομαι, αναρωτιέμαι μήπως η μόνη λύση είναι να ονομάσουμε και τη χώρα ΕΛΕΝΗ… Τότε ίσως νοιαστούμε σύσσωμο το έθνος για τη σωτηρία του τόπου…
μια που η σωτηρία αυτής της χώρας, έτσι κι αλλιώς, στον πατριωτισμό μας επαφίεται…
Κι επειδή μια «πιασάρικη» ανάρτηση για το φλέγον θέμα των ημερών θα έπρεπε να συνοδεύεται κι από μια αποκαλυπτική φωτογραφία του εμπροσθίου συστήματος της ΤΗΛΕσταρ…
κι επειδή στο αρχείο μου δεν βρήκα καμιά αδημοσίευτη…
«πριν πηδηχτούμε ομαδικά απ’ το παράθυρο»
καθώς είπε ο άλλος τηλεμαϊντανός κ. Λεβέντης…
σκέφτηκα να σας μπερδέψω.
Δημοσιεύω φωτογραφία της «δικής μου» κυρίας Μενεγάκη!
Η εικονιζόμενη εδώ είναι μια ΚΥΡΙΑ που δεν θα δείτε ποτέ σε πρωινάδικο…
...δεν θα σας απασχολήσει ποτέ με τους έρωτές της… και με το κρέας της…
επομένως ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ «ΑΔΙΑΦΟΡΗ» ΚΥΡΙΑ…
Είναι η πανεπιστημιακός ΜΑΡΙΑ ΜΕΝΕΓΑΚΗ, καθηγήτρια της Ιστορίας του Γαλλικού Πολιτισμού στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Γαλλικής και Συγκριτικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου.
…σ’ ευχαριστούμε, Μαρία!
Απ’ τον καιρό της Τροίας κι εδώθε… πάντα για μια Ελένη, σκίζεται. Έτσι που το καλοσκέφτομαι, αναρωτιέμαι μήπως η μόνη λύση είναι να ονομάσουμε και τη χώρα ΕΛΕΝΗ… Τότε ίσως νοιαστούμε σύσσωμο το έθνος για τη σωτηρία του τόπου…
μια που η σωτηρία αυτής της χώρας, έτσι κι αλλιώς, στον πατριωτισμό μας επαφίεται…
Κι επειδή μια «πιασάρικη» ανάρτηση για το φλέγον θέμα των ημερών θα έπρεπε να συνοδεύεται κι από μια αποκαλυπτική φωτογραφία του εμπροσθίου συστήματος της ΤΗΛΕσταρ…
κι επειδή στο αρχείο μου δεν βρήκα καμιά αδημοσίευτη…
«πριν πηδηχτούμε ομαδικά απ’ το παράθυρο»
καθώς είπε ο άλλος τηλεμαϊντανός κ. Λεβέντης…
σκέφτηκα να σας μπερδέψω.
Δημοσιεύω φωτογραφία της «δικής μου» κυρίας Μενεγάκη!
Η εικονιζόμενη εδώ είναι μια ΚΥΡΙΑ που δεν θα δείτε ποτέ σε πρωινάδικο…
...δεν θα σας απασχολήσει ποτέ με τους έρωτές της… και με το κρέας της…
επομένως ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ «ΑΔΙΑΦΟΡΗ» ΚΥΡΙΑ…
Είναι η πανεπιστημιακός ΜΑΡΙΑ ΜΕΝΕΓΑΚΗ, καθηγήτρια της Ιστορίας του Γαλλικού Πολιτισμού στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Γαλλικής και Συγκριτικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου.
…σ’ ευχαριστούμε, Μαρία!
1.2.10
Που πας όταν κοιμάσαι; (...σαν ονειρεύεσαι, ξεχνιέσαι ή θυμάσαι;)
Η σχέση μου με τον ύπνο δεν είναι δα και η καλύτερη. Σίγουρα.
Όμως, μην φανταστείτε αϋπνίες, μετράω προβατάκια και τέτοια… Όχι, όχι.
Αν πέσω στο κρεβάτι (ή έστω και σε κάτι παρεμφερές), δεν θα χρειαστώ περισσότερο από 3-4 λεπτά για να αποκοιμηθώ. Το θέμα είναι να φτάσω μέχρι εκεί…
Αυτή η «δύσκολη σχέση» μου με τον ύπνο ξεκινάει από πολύ παλιά…
Κάποτε λοιπόν, στα φοιτητικά χρόνια, τριγυρίζαμε αργά τη νύχτα στους δρόμους της Αθήνας (Ζωγράφου) και φωνάζαμε για να ξυπνήσουμε τους «κοιμισμένους»…
Έτσι λέγαμε σ’ εκείνα τα ανήσυχα χρόνια μας αυτούς που «ξόδευαν» το 1/3 της ζωής τους στον ύπνο (έτσι το μετράγαμε…).
Είμαστε τόσο βιαστικοί στο να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, ΤΟΝ καινούργιο κόσμο μας (!) που θεωρούσαμε «χαμένο» χρόνο τον ύπνο…
Μα και τα επόμενα χρόνια το «πρόβλημά» μου παρέμεινε:
«Το να πάρω την απόφαση να διαθέσω τον υπόλοιπο χρόνο μου για ύπνο»…
Οι φίλοι μου με ακούνε να λέω συχνά -και τώρα ακόμη- ότι όλα τα όμορφα σ’ αυτή τη ζωή τα κάνω σε βάρος του ύπνου μου…
Εκείνες τις ώρες που εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να δουλέψει κανείς, έρχεται η στιγμή του ποτού, της μουσικής, του διαβάσματος, του πληκτρολογίου… Το πληκτρολόγιο της συγγραφής ή της επικοινωνίας ή της ανίχνευσης…
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι χάνοντας ύπνο χάνεις την ευκαιρία να ονειρευτείς. Χαζό μου φαίνεται.
Τα πιο όμορφα όνειρα είναι πάντα εκείνα που έκανα «ξύπνιος» (με και χωρίς εισαγωγικά).
Σε στιγμές όμορφων διαλόγων ή και περισυλλογής.
Στην ταβέρνα, στο μπαρ, στο ακρογιάλι ή στο σπίτι…
Μόνος ή με παρέα.
Όνειρα που έγιναν πραγματικότητα,
όνειρα που άλλαξαν στην πορεία της ζωής,
όνειρα που απέτυχαν,
όνειρα που προδόθηκαν,
όνειρα που συγκίνησαν,
όνειρα ατομικά μα κυρίως όνειρα με κοινωνικές προεκτάσεις…
άλλωστε ανήκω σε μια γενιά που πίστεψε πολύ στο κοινό καλό ή πως το καλό αξίζει μόνο αν είναι κοινό -αν προτιμάτε.
Πάντως πιστέψαμε πολύ πως η ευτυχία του ενός είναι συνάρτηση της ευτυχίας των πολλών –επιτρέψτε μας να ελπίζουμε ότι ακόμη αυτό μπορεί να συμβεί.
Μην με ρωτάτε πως και πότε θα συμβεί, πότε θα πραγματοποιηθεί.
Με συγκινεί ακόμη και η χαρά της επιδίωξης!
Κι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτή την επιδίωξη είναι τώρα!
Αυτή η στιγμή!
Η κάθε στιγμή!
Το κάθε τώρα!
Αν κάθομαι ακόμη και τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί απόψε θέλω να μιλήσω και σ’ αυτούς, κυρίως σ’ αυτούς, που -πικραμένοι απ’ τη ζωή- συνδέουν τα όμορφα όνειρα μόνο με τον ύπνο.
Δεν τους κατηγορώ, αντίθετα θέλω να «ενθαρρύνω» και τα δικά τους όνειρα. Άλλωστε όλων των ανθρώπων τα όνειρα θέλω να αντέξουν. Το ξανάπαμε: δεν χαίρομαι με τους εφιάλτες των συνανθρώπων μου. Χαίρομαι με τη χαρά τους. Τη χαρά του ύπνου και του ξύπνιου τους…
Θέλω να φωνάξω: ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΠΟΤΕ!
Έπειτα -δεν το κρύβω- έρχονται στιγμές που αισθάνομαι ότι η μόνη κοινή δράση που με αγγίζει πια είναι αυτή που επιδιώκει τη σύζευξη των ατομικών ονείρων. Αληθινά το σκέπτομαι και το ονειρεύομαι:
Μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουμε να παντρέψουμε τα όνειρά μας.
Να βρεθούμε όλοι μαζί στο γάμο των ονείρων μας!
Ονείρων βγαλμένων από την επιθυμία, την φαντασία και την ψυχή, του καθενός!
Τότε θα είναι τα όνειρα του παντός μας!
Αν θα θέλατε ποτέ να νιώσετε βαθιά αυτήν εδώ την προσωπική μου περιπέτεια, όπως εξελίσσεται σ’ αυτή το blog, θα θελα να την δείτε σαν «εκθετήριο ονείρων κι επιθυμιών»…
Γι’ αυτό και ρωτάω σήμερα: «που πας όταν κοιμάσαι;…»
Ειλικρινά, το θέλουμε (γιατί σίγουρα δεν είμαι μόνος σ’ αυτό…) πολύ να ‘ρθουμε κι εμείς εκεί… Και να σαι σίγουρος/η πως θα σε καλέσουμε και στα δικά μας…μέρη.
Λοιπόν, άλλο ο ύπνος κι άλλο ο «ύπνος», σαν μια κατάσταση γαλήνης, φυγής και ονειροπόλησης…
Γι’ αυτό τον «ύπνο» ένοιωσα να σας μιλήσω εδώ.
Γιατί στη ζωή χρειαζόμαστε να «ξεχνάμε» να διώχνουμε μακριά τα δυσάρεστα για να μη τα διατηρούμε-μεταφέρουμε στο μέλλον…
Μα χρειάζεται και να θυμόμαστε γιατί και το να θυμάσαι είναι ευλογία, είναι αντίσταση, είναι ευφυΐα και ευαισθησία, μαζί!
Είναι αντίσταση σ’ αυτούς που σε θέλουν να ξεχνάς, όσα ερμηνεύουν το παρόν και παρεμβαίνουν στο μέλλον…
Γι’ αυτούς που θέλουν να ξεχνάς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να θυμάσαι…
Γι’ αυτούς που θέλουν να υπακούς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να ονειρεύεσαι…
Όμως, μην φανταστείτε αϋπνίες, μετράω προβατάκια και τέτοια… Όχι, όχι.
Αν πέσω στο κρεβάτι (ή έστω και σε κάτι παρεμφερές), δεν θα χρειαστώ περισσότερο από 3-4 λεπτά για να αποκοιμηθώ. Το θέμα είναι να φτάσω μέχρι εκεί…
Αυτή η «δύσκολη σχέση» μου με τον ύπνο ξεκινάει από πολύ παλιά…
Κάποτε λοιπόν, στα φοιτητικά χρόνια, τριγυρίζαμε αργά τη νύχτα στους δρόμους της Αθήνας (Ζωγράφου) και φωνάζαμε για να ξυπνήσουμε τους «κοιμισμένους»…
Έτσι λέγαμε σ’ εκείνα τα ανήσυχα χρόνια μας αυτούς που «ξόδευαν» το 1/3 της ζωής τους στον ύπνο (έτσι το μετράγαμε…).
Είμαστε τόσο βιαστικοί στο να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, ΤΟΝ καινούργιο κόσμο μας (!) που θεωρούσαμε «χαμένο» χρόνο τον ύπνο…
Μα και τα επόμενα χρόνια το «πρόβλημά» μου παρέμεινε:
«Το να πάρω την απόφαση να διαθέσω τον υπόλοιπο χρόνο μου για ύπνο»…
Οι φίλοι μου με ακούνε να λέω συχνά -και τώρα ακόμη- ότι όλα τα όμορφα σ’ αυτή τη ζωή τα κάνω σε βάρος του ύπνου μου…
Εκείνες τις ώρες που εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να δουλέψει κανείς, έρχεται η στιγμή του ποτού, της μουσικής, του διαβάσματος, του πληκτρολογίου… Το πληκτρολόγιο της συγγραφής ή της επικοινωνίας ή της ανίχνευσης…
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι χάνοντας ύπνο χάνεις την ευκαιρία να ονειρευτείς. Χαζό μου φαίνεται.
Τα πιο όμορφα όνειρα είναι πάντα εκείνα που έκανα «ξύπνιος» (με και χωρίς εισαγωγικά).
Σε στιγμές όμορφων διαλόγων ή και περισυλλογής.
Στην ταβέρνα, στο μπαρ, στο ακρογιάλι ή στο σπίτι…
Μόνος ή με παρέα.
Όνειρα που έγιναν πραγματικότητα,
όνειρα που άλλαξαν στην πορεία της ζωής,
όνειρα που απέτυχαν,
όνειρα που προδόθηκαν,
όνειρα που συγκίνησαν,
όνειρα ατομικά μα κυρίως όνειρα με κοινωνικές προεκτάσεις…
άλλωστε ανήκω σε μια γενιά που πίστεψε πολύ στο κοινό καλό ή πως το καλό αξίζει μόνο αν είναι κοινό -αν προτιμάτε.
Πάντως πιστέψαμε πολύ πως η ευτυχία του ενός είναι συνάρτηση της ευτυχίας των πολλών –επιτρέψτε μας να ελπίζουμε ότι ακόμη αυτό μπορεί να συμβεί.
Μην με ρωτάτε πως και πότε θα συμβεί, πότε θα πραγματοποιηθεί.
Με συγκινεί ακόμη και η χαρά της επιδίωξης!
Κι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτή την επιδίωξη είναι τώρα!
Αυτή η στιγμή!
Η κάθε στιγμή!
Το κάθε τώρα!
Αν κάθομαι ακόμη και τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί απόψε θέλω να μιλήσω και σ’ αυτούς, κυρίως σ’ αυτούς, που -πικραμένοι απ’ τη ζωή- συνδέουν τα όμορφα όνειρα μόνο με τον ύπνο.
Δεν τους κατηγορώ, αντίθετα θέλω να «ενθαρρύνω» και τα δικά τους όνειρα. Άλλωστε όλων των ανθρώπων τα όνειρα θέλω να αντέξουν. Το ξανάπαμε: δεν χαίρομαι με τους εφιάλτες των συνανθρώπων μου. Χαίρομαι με τη χαρά τους. Τη χαρά του ύπνου και του ξύπνιου τους…
Θέλω να φωνάξω: ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΠΟΤΕ!
Έπειτα -δεν το κρύβω- έρχονται στιγμές που αισθάνομαι ότι η μόνη κοινή δράση που με αγγίζει πια είναι αυτή που επιδιώκει τη σύζευξη των ατομικών ονείρων. Αληθινά το σκέπτομαι και το ονειρεύομαι:
Μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουμε να παντρέψουμε τα όνειρά μας.
Να βρεθούμε όλοι μαζί στο γάμο των ονείρων μας!
Ονείρων βγαλμένων από την επιθυμία, την φαντασία και την ψυχή, του καθενός!
Τότε θα είναι τα όνειρα του παντός μας!
Αν θα θέλατε ποτέ να νιώσετε βαθιά αυτήν εδώ την προσωπική μου περιπέτεια, όπως εξελίσσεται σ’ αυτή το blog, θα θελα να την δείτε σαν «εκθετήριο ονείρων κι επιθυμιών»…
Γι’ αυτό και ρωτάω σήμερα: «που πας όταν κοιμάσαι;…»
Ειλικρινά, το θέλουμε (γιατί σίγουρα δεν είμαι μόνος σ’ αυτό…) πολύ να ‘ρθουμε κι εμείς εκεί… Και να σαι σίγουρος/η πως θα σε καλέσουμε και στα δικά μας…μέρη.
Λοιπόν, άλλο ο ύπνος κι άλλο ο «ύπνος», σαν μια κατάσταση γαλήνης, φυγής και ονειροπόλησης…
Γι’ αυτό τον «ύπνο» ένοιωσα να σας μιλήσω εδώ.
Γιατί στη ζωή χρειαζόμαστε να «ξεχνάμε» να διώχνουμε μακριά τα δυσάρεστα για να μη τα διατηρούμε-μεταφέρουμε στο μέλλον…
Μα χρειάζεται και να θυμόμαστε γιατί και το να θυμάσαι είναι ευλογία, είναι αντίσταση, είναι ευφυΐα και ευαισθησία, μαζί!
Είναι αντίσταση σ’ αυτούς που σε θέλουν να ξεχνάς, όσα ερμηνεύουν το παρόν και παρεμβαίνουν στο μέλλον…
Γι’ αυτούς που θέλουν να ξεχνάς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να θυμάσαι…
Γι’ αυτούς που θέλουν να υπακούς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να ονειρεύεσαι…
5.12.09
Ανοιχτή Επιστολή του πατέρα του κρατούμενου Ηλία Νικολάου
Ανοιχτή Επιστολή του πατέρα του κρατούμενου Ηλία Νικολάου
Στις 13/1/2009 πρώτες πρωινές ώρες, συλλαμβάνεται ο γιος μου, σε αρκετή απόσταση από τα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, ως ύποπτος για εμπρησμό στην είσοδο του κτηρίου.
Ξυλοκοπείται άγρια, προσάγεται στη ΓΑΔΘ κάτω από βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών, έχοντας πέραν των άλλων και δύο κατάγματα στο αριστερό του χέρι, όπου του τοποθετείται γύψος. «Γλίστρησε κατά την καταδίωξη» θα δηλώσουν οι διωκτικές αρχές. Πώς να μην τους πιστέψουμε, πώς να μην είναι όπως τα λένε; Έτσι είχε γλιστρήσει και ο φοιτητής με τη ζαρντινιέρα…
Σύνηθες φαινόμενο. Όπως πιστέψαμε πριν λίγο καιρό ότι ο αστυνομικός επέστρεψε επειδή κινδύνεψε από ένα 15χρονο αγόρι (Αλέξη) και
αναγκάσθηκε να πυροβολήσει για να προστατευθεί. Εξοστρακισμός θα πει το σύστημα. Τους πιστέψαμε και πάλι!!!
Την ίδια μέρα της Τρίτης 13/1/2009 εκτυλίσσεται το «θέατρο του παραλόγου». Είκοσι και πλέον αστυνομικοί της ασφάλειας εισβάλλουν στο σπίτι του γιου μου στην Θεσσαλονίκη και ποδοπατούν όποιο βιβλίο βρίσκουν στο γραφείο του. Εισβάλλουν στο εστιατόριο όπου εργάζεται, αδειάζουν τα ράφια της κουζίνας, τρομοκρατούν τους πελάτες που επέλεξαν το συγκεκριμένο μαγαζί για φαγητό.
Λίγη ώρα αργότερα άλλοι τόσοι αστυνομικοί της ασφάλειας έρχονται στο σπίτι μου στην Κοζάνη. Με βρίσκουν τυχαία στο γκαράζ του αυτοκινήτου και χωρίς καν να πουν ποιοι είναι, ποιος τους στέλνει, για ποιο λόγο ήρθαν, αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τα χέρια μου και το κάνουν φύλλο και φτερό. Ύστερα με πάνε σηκωτό μέσα στο σπίτι μου, όπου ο έλεγχος συνεχίζεται χωρίς κανένας να δώσει μια εξήγηση ούτε σε μένα, ούτε στην γυναίκα μου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι ίδιοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό (είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη), όπου διαμένει μόνη της, η ηλικίας 83 χρονών μητέρα μου. Βλέπετε λίγη ώρα πριν ενώ βρισκόταν στο σπίτι μου στην Κοζάνη, μου ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσω στο χωριό. Αρνήθηκα λέγοντας τους, ότι το σπίτι στο χωριό είναι της μάνας μου. Εκεί αφού μίλησε κάποιος τηλεφωνικά μπροστά μου με κάποιον ανώτερο, μου είπαν χαρακτηριστικά.
«Αφού το σπίτι στο χωριό δεν είναι δικό σου τότε δεν θα πάμε».
Πάλι τους πιστέψαμε !!!
Αφηνιασμένοι έψαχναν παντού μπας και εντοπίσουν το παραμικρό και «δέσει το πράγμα», σε μια κακοφτιαγμένη αστυνομική ιστορία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας ? ΕΥΡΗΜΑΤΑ Τ Ι Π Ο Τ Α.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ο γιος μου οδηγείται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (!) στην ανακρίτρια όπου παίρνει 48ωρη προθεσμία να απολογηθεί. Την Πέμπτη το μεσημέρι απολογείται στην ανακρίτρια. Η εικόνα των διωκτικών αρχών έξω από τα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα, εικόνα έντονης βαρβαρότητας. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει τον γιο μου και το δικηγόρο του, ενώ δεκαπέντε και πλέον άνδρες των ΜΑΤ, με πανοπλίες, ασπίδες, δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό ανάμεσα στο γιο μου, στο δικηγόρο του από την μια και σε μένα, τη μάνα του, τον αδελφό του, την κοπέλα του και τη θεία του από την άλλη. Οι ασπίδες των ΜΑΤ είναι καρφωμένες στα πρόσωπα μας.
Στόχος ? Να μη μπορούμε να βλέπουμε έστω από μακριά το παιδί μας. Ίσως έτσι προστάτευαν τη χώρα, τη δημοκρατία από εξωτερικό κίνδυνο (ασύμμετρη απειλή;).
Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.
Ούτε το κλάμα, ούτε τα λόγια της μάνας του γιου μου, «Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βλέπω το παιδί μου έστω από μακριά», δεν τους συγκίνησε.
Η απόλυτη τάξη στο αποκορύφωμα της !!!!
Ε Λ Ε Ο Σ!
Το κατηγορητήριο ?
Δύο (2) πλημμελήματα και ένα (1) κακούργημα. Μόνη μαρτυρία, η κατάθεση ενός αστυνομικού.
«Μαρτυρίες καρμπόν από ΜΑΤατζήδες », θα γράψει γενικά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία σε άρθρο της, τρεις μέρες αργότερα στις 18/1/2009. Αναφέρει χαρακτηριστικά.
« Συλλήψεις στο σωρό έκανε η ΕΛ.ΑΣ, ενώ δεκάδες συλληφθέντες παραπέμπονται με μόνο στοιχείο έ ω λ ε ς κ α τ α θ έ σ ε ι ς α σ τ υ ν ο μ ι κ ώ ν. Ωστόσο τις περισσότερες φορές οι κατηγορίες της ΕΛ.ΑΣ καταρρέουν. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών αποδεικνύονται δ ι κ α σ τ ι κ ά α ν α ξ ι ό π ι σ τ ε ς ».
Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι προφυλακίσεις συνεχίζονται και τα παιδιά παραμένουν φυλακισμένα.
Ο γιος μου αρνείται επίμονα τις κατηγορίες. Αρνείται τα πάντα, όπως και την υποτιθέμενη «επ’ αυτοφώρω σύλληψη του ». Απλά γιατί είχε μεταφέρει έναν συνάδελφό του στο σπίτι του στην περιοχή μετά τη δουλειά και δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.
Παρ’ όλα αυτά όμως κρίνεται προφυλακιστέος.
Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας με το που ακούν την απόφαση αυτή πανηγυρίζουν μπροστά του, μπροστά μας. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Την προφυλάκιση του.
Ο γιος μου οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες την ίδια μέρα στις φυλακές της Άμφισσας. Η οδύσσεια του γιου μου συνεχίζεται.
Σε μένα, στην οικογένεια μου, μένει Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ…
Όχι για τον γιο μου. Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α.
* Για τις διωκτικές μας αρχές.
* Για την κοινωνία μας που επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά με την απάθεια, την αδράνεια που τα αντιμετωπίζει.
* Για όλους τους γονείς που τα βλέπουμε, που τα παρακολουθούμε, που τα ζούμε και παρ’ όλα αυτά μας δέρνει η «απάθεια του καναπέ».
* Για όλους εμάς, τη γενιά μας, τους «βολεμένους της καθημερινότητας ».
* Για μένα που επέλεξα τα τελευταία χρόνια να παρακολουθώ όλα αυτά και να τα σχολιάζω από μακριά και αφ’ υψηλού.
* Για μένα που από τα δεκαοκτώ μου χρόνια φοιτητής, επέλεξα, εντάχθηκα, αγωνίστηκα, με όλες μου τις δυνάμεις σε έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος πρότεινε, ψήφισε και πρώτος εφάρμοσε τον αντιτρομοκρατικό νόμο (τρομονόμο), όχι για τους πραγματικούς τρομοκράτες, αλλά για τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τα παιδιά μας, για όλα τα παιδιά. Που ακόμα και σήμερα, διστάζει πολιτικά να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος.
* Για τα μέσα ενημέρωσης που σε μια σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη, βλέπουν στην καθημερινότητα μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», «κατεστραμμένες περιουσίες».
* Για την σημερινή πολιτεία που δεν «ακούει», αγανακτεί και αντιδρά παράνομα, βάρβαρα, επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία μας, που δεν συμβιβάζονται, διαμαρτύρονται με όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.
Από την άλλη μεριά, νιώθω περήφανος για τον γιο μου που είναι σήμερα προφυλακισμένος με ένα ψεύτικο, στημένο, φτιαγμένο στα μέτρα των διωκτικών αρχών κατηγορητήριο.
Γ Ι Α Τ Ι ?
* Γιατί απλά διαμαρτύρεται.
* Γιατί νοιάζεται.
* Γιατί έχει άποψη, την οποία και κοινοποιεί.
* Γιατί διεκδικεί την δική του καθημερινότητα.
* Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
* Γιατί βιώνει όπως όλοι μας, την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς και απορρίπτει όπως οι περισσότεροι νέοι τον «εφιάλτη του φρικτού μέλλοντος».
* Γιατί απλά είναι Α ν α ρ χ ι κ ό ς και θέλουν να πλήξουν τον ιδεολογικό και πολιτικό του χώρο.
Ότι δεν πέτυχε η αστυνομία με την ενεργοποίηση του καθεστώτος ομηρίας που βρισκόταν για ένα (1) χρόνο ο γιος μου, μαζί με άλλους δύο φίλους του, μετά το απίστευτο διογκωμένο κατηγορητήριο που έστησαν και τότε οι διωκτικές αρχές, επεδίωξαν και το κατάφεραν τώρα, στέλνοντας τον στην φυλακή. Έτσι εκδικητικά. Γι αυτό και πανηγυρίζουν.
Η χώρα μας μαστίζεται καθημερινά από κάθε είδους σκάνδαλα και είναι όλοι τους σήμερα ελεύθεροι. Άλλοι φορτωμένοι με ένα σωρό σκάνδαλα στην πλάτη τους, αρνούνται ακόμα και να παρουσιαστούν στην δικαιοσύνη για να απολογηθούν, προκαλώντας έτσι την κοινωνία μας. Όμως δεν τους αγγίζει, δεν τους πειράζει κανείς.
Τους προφυλάσσει το ίδιο το σύστημα.
Δυστυχώς η ασφάλεια, οι διωκτικές αρχές, στην προσπάθεια τους να κάνουν τους πολίτες κάθε πόλης να νοιώθουν ασφαλείς, κατασκευάζουν ενόχους, στερώντας σήμερα από μένα, από την γυναίκα μου και από πολλούς άλλους γονείς τα παιδιά μας.
Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΑΣ!"
Νικόλαος Νικολάου, Κοζάνη
Στις 13/1/2009 πρώτες πρωινές ώρες, συλλαμβάνεται ο γιος μου, σε αρκετή απόσταση από τα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, ως ύποπτος για εμπρησμό στην είσοδο του κτηρίου.
Ξυλοκοπείται άγρια, προσάγεται στη ΓΑΔΘ κάτω από βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών, έχοντας πέραν των άλλων και δύο κατάγματα στο αριστερό του χέρι, όπου του τοποθετείται γύψος. «Γλίστρησε κατά την καταδίωξη» θα δηλώσουν οι διωκτικές αρχές. Πώς να μην τους πιστέψουμε, πώς να μην είναι όπως τα λένε; Έτσι είχε γλιστρήσει και ο φοιτητής με τη ζαρντινιέρα…
Σύνηθες φαινόμενο. Όπως πιστέψαμε πριν λίγο καιρό ότι ο αστυνομικός επέστρεψε επειδή κινδύνεψε από ένα 15χρονο αγόρι (Αλέξη) και
αναγκάσθηκε να πυροβολήσει για να προστατευθεί. Εξοστρακισμός θα πει το σύστημα. Τους πιστέψαμε και πάλι!!!
Την ίδια μέρα της Τρίτης 13/1/2009 εκτυλίσσεται το «θέατρο του παραλόγου». Είκοσι και πλέον αστυνομικοί της ασφάλειας εισβάλλουν στο σπίτι του γιου μου στην Θεσσαλονίκη και ποδοπατούν όποιο βιβλίο βρίσκουν στο γραφείο του. Εισβάλλουν στο εστιατόριο όπου εργάζεται, αδειάζουν τα ράφια της κουζίνας, τρομοκρατούν τους πελάτες που επέλεξαν το συγκεκριμένο μαγαζί για φαγητό.
Λίγη ώρα αργότερα άλλοι τόσοι αστυνομικοί της ασφάλειας έρχονται στο σπίτι μου στην Κοζάνη. Με βρίσκουν τυχαία στο γκαράζ του αυτοκινήτου και χωρίς καν να πουν ποιοι είναι, ποιος τους στέλνει, για ποιο λόγο ήρθαν, αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τα χέρια μου και το κάνουν φύλλο και φτερό. Ύστερα με πάνε σηκωτό μέσα στο σπίτι μου, όπου ο έλεγχος συνεχίζεται χωρίς κανένας να δώσει μια εξήγηση ούτε σε μένα, ούτε στην γυναίκα μου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι ίδιοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό (είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη), όπου διαμένει μόνη της, η ηλικίας 83 χρονών μητέρα μου. Βλέπετε λίγη ώρα πριν ενώ βρισκόταν στο σπίτι μου στην Κοζάνη, μου ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσω στο χωριό. Αρνήθηκα λέγοντας τους, ότι το σπίτι στο χωριό είναι της μάνας μου. Εκεί αφού μίλησε κάποιος τηλεφωνικά μπροστά μου με κάποιον ανώτερο, μου είπαν χαρακτηριστικά.
«Αφού το σπίτι στο χωριό δεν είναι δικό σου τότε δεν θα πάμε».
Πάλι τους πιστέψαμε !!!
Αφηνιασμένοι έψαχναν παντού μπας και εντοπίσουν το παραμικρό και «δέσει το πράγμα», σε μια κακοφτιαγμένη αστυνομική ιστορία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας ? ΕΥΡΗΜΑΤΑ Τ Ι Π Ο Τ Α.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ο γιος μου οδηγείται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (!) στην ανακρίτρια όπου παίρνει 48ωρη προθεσμία να απολογηθεί. Την Πέμπτη το μεσημέρι απολογείται στην ανακρίτρια. Η εικόνα των διωκτικών αρχών έξω από τα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα, εικόνα έντονης βαρβαρότητας. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει τον γιο μου και το δικηγόρο του, ενώ δεκαπέντε και πλέον άνδρες των ΜΑΤ, με πανοπλίες, ασπίδες, δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό ανάμεσα στο γιο μου, στο δικηγόρο του από την μια και σε μένα, τη μάνα του, τον αδελφό του, την κοπέλα του και τη θεία του από την άλλη. Οι ασπίδες των ΜΑΤ είναι καρφωμένες στα πρόσωπα μας.
Στόχος ? Να μη μπορούμε να βλέπουμε έστω από μακριά το παιδί μας. Ίσως έτσι προστάτευαν τη χώρα, τη δημοκρατία από εξωτερικό κίνδυνο (ασύμμετρη απειλή;).
Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.
Ούτε το κλάμα, ούτε τα λόγια της μάνας του γιου μου, «Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βλέπω το παιδί μου έστω από μακριά», δεν τους συγκίνησε.
Η απόλυτη τάξη στο αποκορύφωμα της !!!!
Ε Λ Ε Ο Σ!
Το κατηγορητήριο ?
Δύο (2) πλημμελήματα και ένα (1) κακούργημα. Μόνη μαρτυρία, η κατάθεση ενός αστυνομικού.
«Μαρτυρίες καρμπόν από ΜΑΤατζήδες », θα γράψει γενικά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία σε άρθρο της, τρεις μέρες αργότερα στις 18/1/2009. Αναφέρει χαρακτηριστικά.
« Συλλήψεις στο σωρό έκανε η ΕΛ.ΑΣ, ενώ δεκάδες συλληφθέντες παραπέμπονται με μόνο στοιχείο έ ω λ ε ς κ α τ α θ έ σ ε ι ς α σ τ υ ν ο μ ι κ ώ ν. Ωστόσο τις περισσότερες φορές οι κατηγορίες της ΕΛ.ΑΣ καταρρέουν. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών αποδεικνύονται δ ι κ α σ τ ι κ ά α ν α ξ ι ό π ι σ τ ε ς ».
Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι προφυλακίσεις συνεχίζονται και τα παιδιά παραμένουν φυλακισμένα.
Ο γιος μου αρνείται επίμονα τις κατηγορίες. Αρνείται τα πάντα, όπως και την υποτιθέμενη «επ’ αυτοφώρω σύλληψη του ». Απλά γιατί είχε μεταφέρει έναν συνάδελφό του στο σπίτι του στην περιοχή μετά τη δουλειά και δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.
Παρ’ όλα αυτά όμως κρίνεται προφυλακιστέος.
Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας με το που ακούν την απόφαση αυτή πανηγυρίζουν μπροστά του, μπροστά μας. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Την προφυλάκιση του.
Ο γιος μου οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες την ίδια μέρα στις φυλακές της Άμφισσας. Η οδύσσεια του γιου μου συνεχίζεται.
Σε μένα, στην οικογένεια μου, μένει Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ…
Όχι για τον γιο μου. Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α.
* Για τις διωκτικές μας αρχές.
* Για την κοινωνία μας που επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά με την απάθεια, την αδράνεια που τα αντιμετωπίζει.
* Για όλους τους γονείς που τα βλέπουμε, που τα παρακολουθούμε, που τα ζούμε και παρ’ όλα αυτά μας δέρνει η «απάθεια του καναπέ».
* Για όλους εμάς, τη γενιά μας, τους «βολεμένους της καθημερινότητας ».
* Για μένα που επέλεξα τα τελευταία χρόνια να παρακολουθώ όλα αυτά και να τα σχολιάζω από μακριά και αφ’ υψηλού.
* Για μένα που από τα δεκαοκτώ μου χρόνια φοιτητής, επέλεξα, εντάχθηκα, αγωνίστηκα, με όλες μου τις δυνάμεις σε έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος πρότεινε, ψήφισε και πρώτος εφάρμοσε τον αντιτρομοκρατικό νόμο (τρομονόμο), όχι για τους πραγματικούς τρομοκράτες, αλλά για τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τα παιδιά μας, για όλα τα παιδιά. Που ακόμα και σήμερα, διστάζει πολιτικά να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος.
* Για τα μέσα ενημέρωσης που σε μια σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη, βλέπουν στην καθημερινότητα μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», «κατεστραμμένες περιουσίες».
* Για την σημερινή πολιτεία που δεν «ακούει», αγανακτεί και αντιδρά παράνομα, βάρβαρα, επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία μας, που δεν συμβιβάζονται, διαμαρτύρονται με όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.
Από την άλλη μεριά, νιώθω περήφανος για τον γιο μου που είναι σήμερα προφυλακισμένος με ένα ψεύτικο, στημένο, φτιαγμένο στα μέτρα των διωκτικών αρχών κατηγορητήριο.
Γ Ι Α Τ Ι ?
* Γιατί απλά διαμαρτύρεται.
* Γιατί νοιάζεται.
* Γιατί έχει άποψη, την οποία και κοινοποιεί.
* Γιατί διεκδικεί την δική του καθημερινότητα.
* Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
* Γιατί βιώνει όπως όλοι μας, την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς και απορρίπτει όπως οι περισσότεροι νέοι τον «εφιάλτη του φρικτού μέλλοντος».
* Γιατί απλά είναι Α ν α ρ χ ι κ ό ς και θέλουν να πλήξουν τον ιδεολογικό και πολιτικό του χώρο.
Ότι δεν πέτυχε η αστυνομία με την ενεργοποίηση του καθεστώτος ομηρίας που βρισκόταν για ένα (1) χρόνο ο γιος μου, μαζί με άλλους δύο φίλους του, μετά το απίστευτο διογκωμένο κατηγορητήριο που έστησαν και τότε οι διωκτικές αρχές, επεδίωξαν και το κατάφεραν τώρα, στέλνοντας τον στην φυλακή. Έτσι εκδικητικά. Γι αυτό και πανηγυρίζουν.
Η χώρα μας μαστίζεται καθημερινά από κάθε είδους σκάνδαλα και είναι όλοι τους σήμερα ελεύθεροι. Άλλοι φορτωμένοι με ένα σωρό σκάνδαλα στην πλάτη τους, αρνούνται ακόμα και να παρουσιαστούν στην δικαιοσύνη για να απολογηθούν, προκαλώντας έτσι την κοινωνία μας. Όμως δεν τους αγγίζει, δεν τους πειράζει κανείς.
Τους προφυλάσσει το ίδιο το σύστημα.
Δυστυχώς η ασφάλεια, οι διωκτικές αρχές, στην προσπάθεια τους να κάνουν τους πολίτες κάθε πόλης να νοιώθουν ασφαλείς, κατασκευάζουν ενόχους, στερώντας σήμερα από μένα, από την γυναίκα μου και από πολλούς άλλους γονείς τα παιδιά μας.
Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΑΣ!"
Νικόλαος Νικολάου, Κοζάνη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)