13.3.06

H Ευτυχία είναι ο δρόμος

Στάσου να σου πω κάτι…

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή θα είναι καλύτερη αύριο…μόλις παντρευτούμε, αποκτήσουμε ένα παιδί και μετά ένα άλλο.

Όμως μετά απογοητευόμαστε επειδή τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι όλα θα είναι όμορφα όταν μεγαλώσουν.

Έπειτα απογοητευόμαστε επειδή φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε με αυτήν την δυσκολία... και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι σίγουρα θα είμαστε περισσότερο χαρούμενοι όταν περάσουν τα εφηβικά τους χρόνια.

Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν βρούμε μια καλύτερη δουλειά, όταν αποκτήσουμε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, όταν μπορέσουμε να πάμε διακοπές…όταν τελικά θα πάρουμε σύνταξη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος να είσαι χαρούμενος από αυτή ακριβώς τη στιγμή!

Η ζωή είναι πάντα γεμάτη από προκλήσεις. Όσο περισσότερο το αποδεχτείς αυτό και αποφασίσεις να είσαι χαρούμενος (παρ’ όλα αυτά), τόσο το καλύτερο…

Για πολλά χρόνια νοιώθουμε ότι η ζωή είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Η αληθινή ζωή!
Όμως πάντα υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο δρόμο, μια δοκιμασία να περάσεις, κάποια δουλειά να τελειώσεις, ένας λογαριασμός να πληρωθεί...
Και λες ότι μετά θα ξεκινήσει η ζωή…

Ξέρεις κάτι; Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια είναι η ζωή!

Αυτή η άποψη με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει κανένας δρόμος για την ευτυχία. Η ευτυχία είναι ο δρόμος!
Επομένως, απόλαυσε κάθε στιγμή!

Μην περιμένεις να τελειώσεις τη δουλειά, να επιστρέψεις στη δουλειά, να χάσεις 10 κιλά, να πάρεις 10 κιλά, το απόγευμα της Παρασκευής, το πρωινό της Κυριακής, το νέο αυτοκίνητο, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, το χειμώνα, τον πρώτο ή τον δεκατοπέμπτο μήνα, το τραγούδι σου να ακουστεί στο ραδιόφωνο, να πεθάνεις, να ξαναγεννηθείς…

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.
Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή να είσαι χαρούμενος από…ΤΩΡΑ!
Ζήσε και απόλαυσε τη στιγμή!

Αν πείστηκες μην συνεχίζεις να διαβάζεις!...άντε στο καλό, ζήσε!

Αν……έμεινες, σκέψου και προσπάθησε να θυμηθείς ποιοι είναι οι:
◦5 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο.◦5 τελευταίες νικήτριες του διαγωνισμού Μις Κόσμος ◦10 τελευταίοι νικητές του βραβείου Νόμπελ ◦10 τελευταίοι ηθοποιοί που πήραν Όσκαρ.
Δεν μπορείς να το κάνεις; Μάλλον δύσκολο, έτσι; Μην ανησυχείς, κανένας δε τα θυμάται αυτά. Το χειροκρότημα σβήνει σιγά – σιγά! Τα βραβεία μαζεύουν σκόνη! Οι νικητές σύντομα ξεχνιούνται.

Τώρα θυμήσου:
◦3 δασκάλους που συνέβαλλαν στην εκπαίδευσή σου
◦3 φίλους που σε βοήθησαν στις δυσκολίες σου
◦5 ανθρώπους που σου αρέσει να περνάς μαζί τους το χρόνο σου.
◦λίγους ανθρώπους που σε έκαναν να νιώσεις εξαιρετικά.
Ποιο εύκολα τώρα, έτσι;

Οι άνθρωποι που σημαίνουν κάτι στη ζωή σου δεν παίρνουν Όσκαρ, Νόμπελ σαν «οι καλύτεροι», δεν έχουν τα περισσότερα λεφτά, ούτε το πιο όμορφο κρέας…
Είναι εκείνοι που νοιάζονται για σένα και σε φροντίζουν, εκείνοι που -ό,τι κι αν συμβεί- μένουν κοντά σου.

Δεν είσαι «διάσημος» αλλά είσαι ανάμεσα σ’ εκείνους που θέλω να στείλω αυτό το μήνυμα…

Kάποτε, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σιάτλ, εννέα αθλητές, όλοι πνευματικά ή σωματικά ιδιαίτεροι, στέκονταν στη γραμμή εκκίνησης για τον αγώνα των 100 μέτρων.
Το πιστόλι ακούστηκε και ο αγώνας ξεκίνησε…ένα αγόρι σκόνταψε κι έπεσε, έκανε μερικές τούμπες και άρχισε να κλαίει.
Οι υπόλοιποι οκτώ τον άκουσαν να κλαίει. Μείωσαν την ταχύτητα και κοίταξαν πίσω τους. Σταμάτησαν και γύρισαν πίσω… Όλοι τους…
Ένα κορίτσι με σύνδρομο Ντάουν κάθισε κάτω, δίπλα του, τον αγκάλιασε και τον ρώτησε: «Αισθάνεσαι καλύτερα τώρα;»
Έπειτα, όλοι μαζί και οι εννέα περπάτησαν ώμο με ώμο μέχρι τη γραμμή τερματισμού! Νίκησαν όλοι!...ΕΝΝΙΑ ΧΡΥΣΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ!!!


Στις κερκίδες ακόμη χειροκροτούν…Όσοι το είδαν ακόμα μιλάνε γι’ αυτό.

Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να βοηθάμε άλλους να νικάνε!
Κι’ αυτό είναι νίκη για τον εαυτό μας!

Να το θυμάσαι: «Ένα κερί δε χάνει τίποτα αν χρησιμοποιηθεί για να ανάψει ένα άλλο»…

6 σχόλια:

Gwgw είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Marialena είπε...

Πες τα χρυσόστομε!!! Έτσι κάνουμε εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, χάνουμε το δάσος και βλέπουμε το δέντρο. Η ζωή θέλει μόνο τ' απαραίτητα, τα άλλα είναι φρου-φρου για να ζούμε μες τη νεύρωση! Καλημέρα, Μ.

mario είπε...

Συγκλονιστικό και το timing επίσης, ευχαριστώ

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

Ευχαριστώ παιδιά

Gogo δες στα αρχεία της Πρώτης... το δημοσίευσα στις 24-11-2005

...μια εβδομάδα μετά την έξοδο της μάνας μου από το νοσοκομείο του Πύργου όπου πήγαν να την πεθάνουν αυτοί οι απίθανοι τύποι που κάνουν ιατρική εκεί, επειδή είχε κατ' αυτούς) ηλικία θανάτου: 82 χρόνων...

Gwgw είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Anastasia Konstantakatou είπε...

προσυπογράφω το κείμενο στο σύνολο του! ναι μεν πρεπει να κοιταζουμε το μελλον και να κανουμε ονειρα αλλα οχι να ζουμε για το μελλον σπαταλώντας το παρόν. Όσο για τους δασκάλους, κάθε μέρα που περνάει αντιλαμβανομαι ολοένα και περισσοτερο τη συμβολή τους και πραγματικά ειμαι σε ολους ευγνώμων..