Τα χρόνια των ονείρων

Τα χρόνια των ονείρων
(1956 - 2013 - ....; )

…στις παραλίες της Μαγνησίας, δίχως ρολόι και κινητό, με όλες τις ώρες να προσφέρονται εναλλακτικά για κάθε τι (π.χ. ύπνος βραδινός 3-11 και απογευματινός 7-9)…

…5 ημέρες χωρίς «φως, νερό, τηλέφωνο» στ’ ακρογιάλι του Αη Νικόλα στη Φολέγανδρο, τρώγοντας φρέσκα ψάρια απ’ τους ψαράδες αλλά και κονσέρβες κι όσα έφτιαχνε το μοναδικό φαγάδικο στ’ άλλο ακρογιάλι («της αγκάλης»), που το βρίσκαμε περπατώντας 20 λεπτά στα βουνά…

…αλκυονίδες μέρες στο Γαλαξίδι, στο θρόνο του αυτοκράτορα στη Μονεμβασιά, στην εκκλησιά του Παπαδιαμάντη στη Σίφνο, με το Γκμοχ στα σπήλαια του Δυρού, με τον Κοεμτζή στο Μοναστηράκι, σε πάρτυ σε παιδική χαρά εκεί πλάι στον Πύργο το Λευκό στη Σαλονίκη, διαβάζοντας ποίηση σε απορριμματοφόρο στις 40 εκκλησιές, στη Μύκονο πρωτομαγιά (για ν’ αποφύγω την άλλη, την «εργατική» των χωριστών γιορτασμών), πρωτοχρονιά στο τραίνο για Γιουγκοσλαβία, Αύγουστο στη Λευκάδα…Κεφαλονιά…Ζάκυνθο, στην Ελαφόνησο, στην Αμοργό, στη Νάξο και πάντα στης Παναγιάς το πανηγύρι στο Λεβίδι… 

…στην Αθήνα για Πολιτικές Επιστήμες, Κοινωνιολογία και Οικονομία στο Πάντειο, με το Βέλτσο, τον Καράγιωργα και το Φίλια…

…φαντάρος στην Κω, με τα φτηνά (αφορολόγητα) ποτά, αγκαλιά με Ντοστογιέφσκι, Τολστόϊ, Χεμινγουαίη και…Μπουκόφσκι, εθελοντής αιμοδότης, ανθοκόμος και ελαιοχρωματιστής (έτσι «λούφαρα» απ’ τα όπλα…) να εισπράττω (ως «κόκκινος»…) το μίσος του Διοικητή μου, ισοδύναμο με το μίσος που είχε για τους Τούρκους απέναντι…

…στην «έδρα» (Τ.Ε. Λύκειο Πύργου) να διδάξω, αγχωμένος, φοβισμένος και «τραυλός» από το μεγαλείο της πράξης… με 25 ζευγάρια παιδικά μάτια απέναντι…

…στην «άλλη έδρα», στην πρώτη δίκη Τριμελούς (ανθρωποκτονία από αμέλεια…) με το δεξί να γράφω και με το αριστερό να σκεπάζω τα μάτια για να κρύβω τα δάκρυα…

Πότε άλλαξα την μεγαλούπολη για τη χώρα των Ηλείων;…

Πότε ξαναγύρισα στη ζωή, γιατί αξιώθηκα κι έζησα Πάσχα στην Ικαρία, εκεί που χόρευαν το «Χριστός Ανέστη» ζεϊμπέκικο κι έλιωνε η ψυχή μου από τον ερωτισμό του «Ικαριώτικου»;…

Πότε άρχισα να βλέπω ερωτικά μαζί με την θάλασσα και τον αέρα;…

Πως πέταξαν οι μήνες;…Πως πέταξαν τα χρόνια;…Που πήγε εκείνο το παιδί που έλεγε ότι το 2006 θα είμαι 50 χρονών;…

Η ζωή τρέχει πάντα... άλλοτε τρέχει πολύ γρήγορα... κι άλλοτε γρήγορα. Αλλά εκείνο το τσογλάνι είναι πάντα παρόν, κουβαλώντας όσα έμαθε:

Έμαθε πως ότι και να συμβαίνει σήμερα και όσο άσχημα κι αν φαίνονται τα πράγματα, η ζωή συνεχίζεται και το αύριο θα είναι καλύτερο.

Έμαθε ότι μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που αντιδρά σε μια βροχερή μέρα, στο γδάρσιμο του αυτοκινήτου του και μπροστά σε ένα μπουκέτο αγριολούλουδα.

Έμαθε ότι δεν θα έπρεπε να προχωράς μαζεύοντας και με τα δυο σου χέρια... Χρειάζεται να μπορείς να αφήνεις και κάτι πίσω σου.

Έμαθε πως όποτε αποφασίσει κάτι με ανοιχτή καρδιά, συνήθως έχει πάρει τη σωστή απόφαση.

Έμαθε ότι ακόμα κι όταν πονάει δεν χρειάζεται να κάνει και τους άλλους να πονάνε.
Έμαθε να χαίρεται (και) με τις χαρές των άλλων.

Έμαθε πως κάθε μέρα πρέπει να απλώνει τα χέρια του και να αγγίζει κάποιον. Γιατί οι άνθρωποι λατρεύουν μια ζεστή αγκαλιά ή ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη.
Έμαθε ότι οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να νοιώσουν….

… Έμαθα ότι ακόμα έχω πολλά να μάθω, γιατί τα χρόνια που έρχονται κι αυτά έρχονται πετώντας...

κι αυτά είναι «χρόνια των ονείρων»…

κι αυτά φέρνουν τα πιο όμορφα, που δεν ζήσαμε ακόμη…και θέλω να είμαι παρών!...

Μη λείψετε (…ααα, όλα κι όλα, δεν θέλω κοπάνες!)