Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί

(Μήνυμα μαθητών του 1ου Λυκείου Σπάρτης προς τους γονείς. Διαβάστηκε στη συγκέντρωση γονέων εκεί…
Τα παιδιά που αγωνίστηκαν, που αγωνίζονται, που συνεχίζουν καταλήψεις αλλά και για εκείνα που κρατάνε δυνάμεις για το Γενάρη για μαζικές καταλήψεις αν τυχόν τολμήσουν να συζητήσουν για την κατάργηση του Άρθου 16).

Καλέ μου πατέρα, γλυκιά μου μάνα
Έλα μαζί μου, μη στέκεσαι απέναντί μου. Η σιωπή μου έγινε κραυγή και θέλω να μάθω. Απάντησε μου. Σε ρωτώ:
Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα;
Ποιοι είναι αυτοί που μου στερούν το γέλιο, τη χαρά, τους φίλους μου;
Ποιοι είναι αυτοί που μαραίνουν την παιδικότητά μου, την εφηβεία μου, τα νιάτα μου;
Ποιοι είναι αυτοί που υψώνουν τείχη στο μέλλον και γκρεμίζουν τα όνειρά μου;
Ποιοι είναι αυτοί που σε «διώχνουν» απ’ το σπίτι μας και η καρέκλα σου μένει άδεια στο μεσημεριανό τραπέζι, εξαναγκάζοντάς σε να δουλεύεις διπλοβάρδια;
Ποιοι είναι αυτοί που στέρησαν απ’ τα χείλη σου την καλή κουβέντα, απ’ τη ψυχή σου την τρυφερότητα, απ’ την αγκαλιά σου τη θαλπωρή, απ’ τα χέρια σου το χάδι;
Ποιοι είναι αυτοί που γεμίζουν τη ψυχή μου με κακία, μίσος ανταγωνισμό για το συμμαθητή μου, γιατί είναι « άριστος μαθητής» και δεν του μοιάζω;
Ποιοι είναι αυτοί που πλαδαρώνουν το κορμί μου καθηλώνοντάς το 10 ώρες το 24ωρο σε μια καρέκλα;
Ποιοι είναι αυτοί που με δικάζουν σε αβουλία, βουβαμάρα, αποχαύνωση;
Ποιοι είναι αυτοί που με φλομώνουν με άχρηστη γνώση, με καταντούν φυτό και γιατί και πως συνεχώς με κρίνουν;
Ποιοι είναι αυτοί που.....Ποιοι είναι αυτοί που...
Ατελείωτα τα ερωτήματα.

Γλυκέ μου πατέρα, καλή μου μάνα..
Άκου τη φωνή μου, αφουγκράσου τη ψυχή μου.
Θέλω σχολείο για τη ζωή
Θέλω γνώση και όχι απόγνωση
Θέλω μόρφωση και όχι εξόντωση
Θέλω ελεύθερο χρόνο για σένα, για μένα, να σε χαίρομαι εγώ, να με απολαμβάνεις εσύ....
Θέλω να ‘χω τα αυτιά μου ανοιχτά, τα μάτια λαμπερά, το μυαλό μου καθαρό, τη ψυχή μου γεμάτη αρετή....
Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και με ξεπουπουλιάζουν κάθε μέρα.
Θέλω να σηκώσω το κεφάλι ψηλά, να κοιτάζω το γαλάζιο ουρανό και με «χώνουν « ακόμα πιο βαθιά στη γη»
Θέλω...θέλω...θέλω...
Ατελείωτα τα θέλω.

Για όλα αυτά και τόσα ακόμα, μάνα μου, πατέρα μου, σε παρακαλώ, σε καλώ και σε προσκαλώ, έλα μαζί μου, γίνε βοηθός μου, σύμμαχός, συμπορευτής μου. Μη μ’ αφήνεις μοναχό, έρμαιο με τόσους γύρω μου «δήθεν φίλους μου» που νοιάζονται για το καλό μου τάχα.
Τώρα, αυτή την ώρα, δε σε θέλω απλά. Τώρα, ΑΠΑΙΤΩ.
Να ‘σαι κοντά μου, δίπλα μου στη λύπη, σ τη χαρά μου , στον αγώνα και στη αγωνία μου. Σε περιμένω και ξέρω ότι θα ‘ρθεις.
Γιατί μεγάλωσα διάβασα, ρώτησα, έμαθα και ωρίμασα σκέφτηκα και έκρινα.
Δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ.
Φταίνε «αυτοί», «εκείνοι» και «οι άλλοι»
Τους ξέρεις και τους ξέρω.

Εγώ και εσύ όμως, Εσύ και Εγώ , ΕΜΕΙΣ
Πρέπει να είμαστε μαζί.
Αγαπημένοι μου γονείς
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΧΘΡΟΙ.