ΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΜΟΡΦΑ, ΟΜΟΡΦΑ, ΟΜΟΡΦΑ! (20 Νοέμβρη, 3 μέρες μετά...),

Άφησα να περάσουν 3 μέρες από τη γιορτή του Αγίου Πολυτεχνείου, για να καταλαγιάσει η γλυκιά νοσταλγία της επαναστατημένης νιότης των κάποιων λίγων, για να μιλήσω…
…δεν ήμουν στο πολυτεχνείο.
Συγνώμη που δεν ήμουν δηλαδή αλλά δεν είχα ακόμη μεγαλώσει.
(Αχ, ρε μάνα, άργησες να με γεννήσεις, βιάστηκε κι αυτό να ρθει…)
Ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο Αρρένων Πύργου.
Συμμαθητής με έναν παπά (που ερχόταν με τα ράσα)
και μ’ έναν χωροφύλακα (που ερχόταν στο σχολείο με τη στολή –κάποιες φορές).

Άλλωστε ανησυχώ αν θα χωρούσα να μπω στο πολυτεχνείο. Χοντρός δεν ήμουνα ποτέ αλλά με 3-4.000.000 Έλληνες που έχουν δηλώσει κατά καιρούς ότι ήσαν εκείνες τις ιστορικές μέρες του Νοέμβρη του ’73, μέσα ΕΚΕΙ…, που θα βρισκόταν χώρος (στο περιορισμένο προαύλιο του Μετσόβιου) για έναν ισχνό -έστω- 17χρονο επαρχιώτη;…
Είχα κι εκείνο τον φόβο για τα μαθηματικά από τα χρόνια του Χαλούλου…

[Άραγε σκέφτηκαν ποτέ όλοι αυτοί οι κατά δήλωσίν τους αγωνιστές, ότι αθροιζόμενοι θα καταλάμβαναν μια Πανεπιστημιούπολη;…]

Βγήκα να το πω λοιπόν ότι «δεν ήμουν εγώ στο πολυτεχνείο», γιατί με το πέρασμα των χρόνων πάσχω από μια οξεία κοινωνιογενή αλλεργία απέναντι στο «δήθεν», στο «εκ των υστέρων» και στο «εκ του ασφαλούς» μεγαλόστομον των νεοελλήνων…

Εκείνων που -είτε ήσαν είτε δεν ήσαν στο Πολυτεχνείο, το ίδιο μου κάνει- αφιέρωσαν αποδειγμένα την -υπόλοιπη- ζωή τους στην υπηρεσία καπιταλιστικών ονείρων: στην «περιουσιομανία τους»…

Σίγουρα δεν εξομοιώνω όσους δεν ήσαν με αυτούς που ήσαν… Σίγουρα προτιμώ αυτούς που ήσαν εκεί -και ξεπουλήθηκαν μετά… -από τους αιωνίως απόντες.

[Eίναι προτιμότερο το να ξεπουλιέσαι, γιατί αποδεικνύει ότι υπήρξες κάτι... κι έχεις και κάτι να πουλήσεις…- να πουλήσεις έστω αυτό «το κάποτέ σου»… Το άσχημο είναι το να μη έχεις τίποτα. Να θες να πουληθείς και κανείς να μη σε αγοράζει, να μην νοιάζεται για την πραμάτεια σου…]

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια που άκουγα διάφορους να λένε με στόφο τη φράση «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο»… και δίπλα κάποιοι φίλοι που πλήρωσαν την αντίσταση κατά της χούντας να αναστενάζουν, «αιχμάλωτοι» ήδη στην ανάπηρη (σύνδρομο down) δημοκρατία του Καραμανλή και μετά στον ψευδεπίγραφο σοσιαλισμό του Παπανδρέου.

Θυμάμαι Καλοκαίρι του 1974, που βρέθηκα στην Αθήνα, υποψήφιος φοιτητής πια, το φίλο το Γιώργο (της Κομμουνιστικής Οργάνωσης «Μαχητής», που τα έπαιρνε στο κρανίο όταν τους άκουγε…)

Γιατί βέβαια, η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν στον καναπέ αραχτή, όπως ακριβώς και η σημερινή και δεν ήταν στο Πολυτεχνείο.
Στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν μόνο μερικές εκατοντάδες όμορφοι νέοι (για να δανειστώ την έκφραση του pitsirikou).

Όπως και σήμερα κάποιοι αγωνίζονται όσο, όπου και όποτε τους δώσει εντολή το κόμμα και οι πολλοί έχουν σκυμμένο το κεφάλι... σε μια οθόνη ή πάνω στους λογαριασμούς της καπιταλιστικής προκοπής τους.

Όπως και σήμερα που στους μεγάλους, ωραίους και δύσκολους αγώνες μετέχουν μόνο μειοψηφίες… μερικές εκατοντάδες όμορφοι νέοι!!!
Τιμή μου που βρέθηκα συχνά ανάμεσά τους σε τέτοιους αγώνες και που ακούω ακόμη και τώρα τα λόγια των παιδιών, να μου λένε -έστω πικρόχολα-: «εσύ το παλεύεις ακόμη ε;»…

Αν ένοιωθα την υποκρισία των πρώτων χρόνων να με αδειάζει, το παρόν και το μέλλον με τρομάζει…

Εύχομαι να μην «αξιωθούμε» να ζήσουμε τη μέρα, που η χώρα θα είναι ένα λιβάδι τόσο υπναλέων-φιλήσυχων πολιτών, που αυτοί, που αποδεδειγμένα βρίσκονταν εκεί, θα το κρύβουν…