Τσαγκαροδευτέρες…

«μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου,
μη με γυρίζεις πίσω στα ρηχά…»

Τσαγκαροδευτέρες…
…των υποχρεώσεων, των βαρών, των καθυστερημένων πληρωμών, της επιβίωσης, …της λίστας με τα «ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ», του πρέπει, του δεν γίνεται αλλιώς, του «εδώ σε θέλω στα δύσκολα, πως γίνεται πρακτική εφαρμογή της θεωρίας της ταβέρνας του Σαββατοκύρριακου»,
… του δήθεν, «του καλημέρα σας κύριε Διευθυντά, πως είσθε», του φόβου να μην απαντήσεις-παραδεχτείς στην ερώτηση πως πέρασες το Σαββατοκύριακο: «ένα μάτσο χάλια, αφού ο μισθός είχε τελειώσει απ’ την Πέμπτη αλλά δεν κωλώνουμε!...»

Τσαγκαροδευτέρες…
…γιατί τελειώνει το παραμύθι, τελειώνει το διάλειμμα και πρέπει να μπουν τα κεφάλια μέσα, τελειώνει το ημίχρονο και πρέπει να ανατρέψουμε το σε βάρος μας σκορ με στημένο διαιτητή κι εχθρική κερκίδα…
…που αρχίζει άλλη μια εβδομάδα χωρίς να έχουμε κερδίσει το στοίχημα, ούτε το τζόκερ, που πάλι δεν έχασε ο αντίπαλος και θ’ ακούς την γκρίνια των «γαύρων» στο γραφείο σαν το μόνιμο –εφέτος- μοιρολόι της Δευτέρας…
…που θα σηκώνεις το τηλέφωνο και κανείς δεν θέλει να μάθει «πως είσαι» αλλά μόνο «τι κάνεις»…

Τσαγκαροδευτέρες…
…με τις ουρές στις τράπεζες, με τις ουρές στα μικροβιολογικά εργαστήρια μ’ ένα μπουκαλάκι στο χέρι όταν μπαίνεις, και το χέρι στον αγκώνα λυγισμένο, όταν βγαίνεις…έτσι, να!... χωρίς ένα θριαμβευτικό Yesssss!!!
…που πάντα κρυβόμαστε από τα όνειρα του Σαββατοκύριακου…
…που μας λείπουν τα παιδιά γιατί χανόμαστε στο εργασιακό σαφάρι…
…που δεν προφτάνω να σε σκεφτώ, να σε αναζητήσω, να σε αναπολήσω, να ονειροπολήσω…

Τσαγκαροδευτέρες…
…που τελειώνουν οι μικρές φυγές με «πλαστικό χρήμα»: είτε είναι ταξίδια είτε είναι νύχτες με ξύδια, είτε είναι φαγοπότια με φίλους…
…που τελειώνει το ιλουστρασιόν ξεφύλλισμα των διαφημίσεων στις Κυριακάτικες εφημερίδες-δέματα…ναι, εκείνων των διαφημίσεων, που τις λέω «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο»…
…που θυμίζουν ότι όσους βάτραχους κι αν φίλησες κι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν αντάμωσες τον πρίγκιπά σου…και ξαναγυρίζεις στα ίδια χωρίς φτερωτά άλογα και έρωτες φλογερούς και παθιασμένους, γιατί η δουλειά είναι ερωτοκτόνα…
…που όλο και συχνότερα έχεις παραισθήσεις ότι βλέπεις κάποιον/α που φαίνεται από μακριά ή από κοντά (δεν έχει σημασία) ότι είναι πρίγκιπας –πριγκίπησα, (έχουν βάλει το χεράκι τους η αύξηση της μυωπίας και της πρεσβυωπίας καθώς και το βιολογικό ρολόι που χτυπά αδυσώπητα).

Τσαγκαροδευτέρες…
…των συνεδριάσεων του Μονομελούς… των ωρολογίων προγραμμάτων… ή των κλεμμένων (απλήρωτων ή κακοπληρωμένων) υπερωριών… των άπιαστων πλάνων παραγωγής και των “bonus” που γλιστράνε σαν χέλια… των ατελείωτων συμβουλίων που δεν αγγίζουν ουσίες, δεν λύνουν προβλήματα… όλων εκείνων που δεν σε γυρίζουν ανάλαφρο στη στράτα της ζωής…
…εκείνης της ζωής που είδες στα dvd του Σαββατοκύριακου, στις ζωγραφιές της μικρούλας κόρης… ή της ζωής που διάβασες στις παιδικές εκθέσεις, που έγραψαν τα παιδιά σου μεσοβδόμαδα, σαν σημείωμα που ρίχτηκε στο «κιτίο οικογενειακών παραπόνων»…ή σαν ένα σημείωμα στον καθρέφτη το πρωί: «χαμογέλα μπαμπά, να αρχίσει όμορφα η μέρα μας…», γίνε η μπαταρία μας μπαμπά, γίνε το οξυγόνο μας, ξεκίνα το χορό, γίνε ο βατήρας μας, γίνε το τόξο μας εσύ κι ούτε που θα προφτάσεις να δεις τι βέλη είμαστε και προς το που τραβάμε…

Τσαγκαροδευτέρες…
της αντοχής, της ανοχής, της απουσίας, της αποχής, της εξοικείωσης, της προσαρμογής, του καλά είναι κι έτσι, κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε αυτά… κάποιοι φίλοι έχουν καρκίνο… κάποιοι άλλοι Αλτσχάϊμερ… κάποιοι «έφυγαν» σε πέλαγα τρόμου…
“ Στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
…xάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή»
Κι εγώ:
“…Βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
Στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν... …Δεν είμ’ εδώ γι’ αυτούς που με ζητάτε,
Λάθος η πόρτα κι ο αριθμός, μη με ρωτάτε.”
Κι επιμένω γιατί…
«Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι,
Κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι...»

[Θυμάσαι αυτό το «σκονισμένο» τραγουδάκι του Γκαϊφίλια;… «Η εκδρομή» το έλεγε, το θυμάσαι;]