ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΗΣ ΒΙΑΣ....οέο!

Μια βία τυφλή...

Γιατί, λοιπόν, όλη αυτή η βία;
Κι όταν λέμε "γιατί;" δεν εννοούμε τις αφορμές που εφευρίσκονται για να εκτοξευθούν καθίσματα στους αγωνιστικούς χώρους με αποτέλεσμα να προκύψουν οδομαχίες εκτός των σταδίων και να αρχίσει ο πόλεμος των δακρυγόνων και των καπνογόνων.

Το ερώτημα που τίθεται είναι άλλο:
Γιατί χιλιάδες άνθρωποι, πιτσιρικάδες στην πλειοψηφία τους, παρουσιάζονται έτοιμοι να θέσουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα και των διπλανών τους, στο όνομα της "ομάδας";
Αλλά, ας ξεκινήσουμε ανάποδα!
Όπως παντού, έτσι και τα ελληνικά γήπεδα, προσφέρουν μια εξαιρετική ευκαιρία. Τη δυνατότητα σε χιλιάδες νέους να ενσωματωθούν κοινωνικά σε κάποιο σύνολο με τις λιγότερες δυνατές "διαπιστεύσεις".

Αρκεί ένα κασκόλ, αρκεί ένα "Θρύλε Θεέ μου"
Για να αποκτήσει ο καθένας μια "οικογένεια".
Για να αποκτήσει "ομοϊδεάτες".
Για να γίνει αποδεκτός σε ένα κλαμπ με "κοινούς στόχους".
Για να γίνει κι αυτός φορέας, αλλά και μαχητής μιας "ιδέας".


Με λίγα λόγια, το γήπεδο προσφέρει - ειδικά στην εποχή του βάρβαρου κοινωνικού αποκλεισμού, στην εποχή της ανασφάλειας για το αύριο - τη δυνατότητα για ενσωμάτωση σε ένα κοινωνικό σύνολο, χωρίς να παρεμβάλλονται πολλές διατυπώσεις και κυρίως αποτελεί τη "θύρα" για μια κοινωνική ενσωμάτωση που έχει ευδιάκριτους στόχους:

Τη νίκη και την επίδειξη υπεροχής και δύναμης έναντι του αντιπάλου, έναντι του "εχθρού".

Στην ηπιότερή της μορφή, αυτή η κοινωνική ενσωμάτωση ισοδυναμεί με την ψευδαίσθηση της "ισότητας" και της "ισονομίας", αφού όλοι λυπούμαστε το ίδιο ή όλοι χαιρόμαστε το ίδιο για τη νίκη ή την ήττα της ομάδας, είτε ο ένας είναι απολυμένος εργάτης, είτε ο άλλος είναι διευθυντής τράπεζας, είτε είναι ο πρόεδρος της ομάδας...

Παρ’ ότι το "πρόβλημα" δείχνει να είναι γηπεδικό για "ειδικούς", κοινωνιολόγους και πολιτικούς, ωστόσο δεν είναι.
Το φαινόμενο της τυφλής βίας των ημερών μας είναι εξόχως κοινωνικό.

Οι οπαδοί και "ταραξίες" είναι τμήμα της ελληνικής νεολαίας που τη στύβει το εκπαιδευτικό σύστημα, που εγκαταλείπει την υποχρεωτική δήθεν εκπαίδευση που το κυριότερο ίσως δεν έχει δουλειά και προοπτικές.

Το στημένο παιχνίδι είναι η ίδια η ζωή, το μέλλον και τα όνειρα χιλιάδων νέων.

Ο "πουλημένος διαιτητής" πληρώνει τα σπασμένα από τα πουλημένα όνειρά τους.

Γιατί όταν στραφούν στον πραγματικό ένοχο, αυτοί οι νεολαίοι, θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση η άρχουσα τάξη και τα όργανά της.

Αυτοί οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, έχουν γίνει, μπορεί και άθελά τους, οι ιδιωτικοί άμισθοι στρατοί των μεγαλοπαραγόντων.

Ούτε μπορεί να δοθεί λύση σε ένα κοινωνικό σύστημα, όπως το σημερινό, που τελικά, είναι ο "υπ΄ αριθμόν 1" παραγωγός και τροφοδότης της τυφλής βίας των γηπέδων.

Οι ηλίθιες κραυγές κάποιων "κυράδων", "Τα παιδιά μας καταστρέφονται, ας κάνει κάτι το κράτος" συνιστά την βλακωδέστερη κοινωνική υστερία.

Ποιος θα "σώσει" τα παιδιά; το κράτος που καταστρέφει τη νέα γενιά με την πολιτική του και της επιφυλάσσει ένα μέλλον γεμάτο ανεργία, αβεβαιότητα, ανασφάλεια και παρακμή;

(μέρος άρθρου που αλίευσα από το πολιτικό καφενείο)