ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ... (σιγά τε βρε αντέρφια και λιγώσαμε...)

Διαβάζω τα blogs μετά το αθλητικό μεγαλείο της Παιανίας και τρελαίνομαι...
Σιγάτε ρε αδέρφια μελώσαμε...

Η βία υπάρχει μόνο όταν σκοτώνει κάποιος;
Η βία υπάρχει μόνο όταν μαχαιρώνει κάποιος;
Η βία υπάρχει μόνο όταν σπάζεται ένα κρανίο;

Δεν είναι βία το να κινούνται άνθρωποι ζωντανοί-νεκροί κάθε μέρα;
Δεν είναι βία το να μαχαιρώνονται καρδιές κάθε μέρα;
Δεν είναι βία το κυκλοφορούν άδεια κρανία ανάμεσά μας, που πιτσιλίζουν με τη χολή τους τη λευκότητα των ονείρων μας;
Δεν είναι βία το "αδειασμα" των κρανίων, που θα σπάσουν άλλα αργότερα ή που θα τα σπάσουν άλλοι;

Κι ο βίαιος τη μέρα που βιαιοπράγησε γεννήθηκε;... εκείνη τη μέρα διαμορφώθηκε ως τέτοιος;...

Το κοινωνικό σύστημα που καταδικάζει τους πολλούς σε "κενότητες"... με άδειες τσέπες, άδειες καρδιές, άδειες ονειροθήκες, άδειες ελπιδοθήκες δεν βάζει το χεράκι του;

Εκείνη η μανούλα, αδελφούλα ή γκομενούλα (κι ο πατερούλης, αδελφούλης ή γκομενούλης δεν αντιλέγω...) μόνο πόνο έχουν;... δεν έχουν ευθύνη ούτε ενοχή;

Σιγάτε βρε αδέλφια και λιγώσαμε...