8.3.07

από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα


Κορίτσια, σας αφιερώνω αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου: «από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα»

“… Μα η Μήδεια διέθετε την επίγνωση του σώματός της και το πάθος του,

σε αντίθεση με τη Σταχτοπούτα, που καθόταν άβουλη δίπλα στο τζάκι μη περιμένοντας και μη διεκδικώντας τίποτα.

Τα παραμύθια είναι οι καθρέφτες κάθε εποχής.

Το τέλος της μητριαρχικής εποχής έφτιαξε το μύθο της Μήδειας,

στον σφύζοντα από ανδρική ισχύ πατριαρχικό κόσμο των δύο τελευταίων αιώνων

ξεπήδησε η αθλιότητα της Σταχτοπούτας,

που δεν περίμενε ούτε κατά διάνοια το βασιλόπουλο, να όμως που της προέκυψε”...

3 σχόλια:

Τζων Μπόης είπε...

Δεν έχω παρά σε γενικές γραμμές να συμφωνήσω αν και η Μήδεια δεν ξέρω αν είναι το πιο κατάλληλο παράδειγμα για να εξυπηρετήσει τον παραπάνω συλλογισμό. Όσο για την Λιλλή Ζωγράφου δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε ποτέ καθώς μέσα από τα έργα της αυτό που έχω εισπράξει είναι φεμινιστική υστερία και εμμονές.

fani είπε...

Αγαπήτε Χρήστο, ακολουθείστε...
check:http://dysdemona.blogspot.com/2007/03/blog-post_09.html

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

Γιάννη, αναρωτιέμαι ακόμη τι με ενοχλεί πιο πολύ: Η υστερία της φεμινίστριας ή η αθλιιότητα της σταχτοπούτας...
Ισως εύκολα να έπρεπε να πω και τα δυο εξίσου...
Ισως...

Ανέκαθεν επέλεγα σαν αβάσταχτη την αθλιότητα της σταχτοπούτας...
τουλάχιστον τις στιγμές της συνειδητής επιλογής...

Πάντως η Λιλή δεν θα έκλεγε αλλά θα σε μπινελίκωνε αν σε διάβαζε :)