Τώρα που διώξαμε το 2012, εγώ λέω να μείνω...

Τώρα που διώξαμε το 2012
(…εγώ λέω να μείνω...)

…Επειδή, όταν τα ουσιώδη ειπωθούν, εκείνο που απομένει δεν είναι η σιωπή αλλά η δράση…

…Επειδή, ώρες-ώρες νοιώθω ότι –γράφοντας- λερώνω τις ψυχές των φίλων μου… αφού τα «πράγματα» είναι πολύ πιο βρώμικα από όσο δείχνουν και δεν γίνεται να μη τις «λερώνεις», γράφοντας γι’ αυτά…

…Επειδή το 2012 μου έπεσε βαρύ αλλά το έβγαλα… (χωρίς μάνα πια αλλά με το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΠΥΡΓΟΥ σε λειτουργία, που θα θελα να το λέγαμε για χάρη της: «ΕΛΕΝΗ»…)

…Επειδή εξακολουθώ να συντηρώ τον ενθουσιασμό μου για τα «κοινά» μας -παρ’ ότι η γιατρός μου μου συνέστησε απεξάρτηση…-

…αν και βλέπω τους «κοινούς» μας να αυτοϊκανοποιούνται μέσα από τον αυτοθαυμασμό τους, τόσο, που δικάζουν ακόμη και τους δικαστές που τους καταδικάζουν…

…Επειδή, επειδή συνεργάστηκα και με το Δήμο Πύργου (ναι!) και με τη Μητρόπολη Ηλείας (Ναι, ναι!) αλλά και απόλαυσα εδώ στον Πύργο να ακούω παραγγελιές με απαγορεύσεις από τους φασίστες της «Εθνικής Δράσης» και τα λαμόγια (ναι, διάφορα γνωστά – άγνωστα ερπετά καλαμοβάμονες του παρελθόντος, που πονάνε τώρα που ήρθε καιρός να ξεκαβαλήσουν το καλάμι τους…) που αυτορένονται με εκχύλισμα τριφυλλιού, ρεύονται σανό… και ψάχνουν μονοπάτια για την νέα τους «δημοτική κίνηση»…

… κι επειδή το ίδιο μου κάνει, αν την πλατεία Καράγιωργα την ορέγονται για να ενσταυλιστούν… «απατεώνες ή βλάκες»

…Επειδή οι μόνες στιγμές που μου κλείσανε το στόμα ήταν εκείνες που μου το έκλεισαν με φιλιά… κι ας ήταν και Ισκαριώτικα… αν και μια προτίμηση στα Ικαριώτικα την κρατάω από τα χρόνια τα παλιά… (γεια σου Σπύρο,  Ηλία, γεια σου Μοσχούλα, Λεμονιά αλλά και γεια σου Καπετάν Νικόλα!!!...)

…επειδή ξαναδιάβασα μια νύχτα το μυθιστόρημα της Μαρίας Ζ. που δεν κυκλοφόρησε ποτέ από τις εκδόσεις Κέδρος «Μαγικό χαλί, η αγάπη σου…» (από το Κατάκολο μέχρι το Αφγανιστάν…)

…επειδή πρέπει να ψάξω να βρω μια άκρη… κι η άκρη -ως γνωστόν- είναι στην άκρη…
…επειδή ΚΟΜΜΑΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ κορμιών, λέξεων και ονείρων, δεν ήσαν ποτέ δικοί μου τόποι…

…επειδή δουλεύω -απαράδεκτα αλλά φευ αναγκαία- πολλές ώρες…

…επειδή δεν θέλω να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου, γιατί τότε «δεν τρέχει τίποτα»…
…επειδή έρχονται Αλκυονίδες μέρες –πάλι- και δεν θέλω να τις χάσω κι αυτές…
Κι επειδή πριν λίγη ώρα ξανάκουσα το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη:

 «Πριν απαντήσεις να ρωτάς/ Και πριν μιλήσεις κάνε/

   Τα λόγια σου να τα φοράς/ Όχι να σε φοράνε...

   Ό,τι αγαπάς σ’ ακολουθεί - πιάνει το βήμα σου

Κι ό,τι πιστεύεις σαν νερό - παίρνει το σχήμα σου

 Όσο κι αν θέλεις να πετάς /Τα πόδια σου σε πάνε,

                 Τα όνειρα να τα μετράς - να δεις αν σε χωράνε…»

…Επειδή μερικοί άνθρωποι σου ανοίγουν την πόρτα τους χαμογελώντας… άλλοι την αφήνουν επίτηδες μισάνοιχτη να μπεις (ενώ οι …«πορτιέρηδες» -τρομάρα τους- τους ουρλιάζουν: κλείστε τον απέξω…)…

                                                  
…επειδή πάνε 10 χρόνια από τότε που πρωτοείπα: «ένα από τα λίγα χαρίσματά μου είναι το να ξέρω πότε πρέπει να φεύγω…»…

(Είπα: να φεύγω κι όχι να το βάζω στα πόδια, αν με εννοείς…)

Τώρα που φεύγει το 2012, εγώ λέω να μείνω!!!

…επειδή έλαβα ένα γράμμα πριν 10 χρόνια κι ακόμη δεν αξιώθηκα να απαντήσω (συγνώμη κύριε Σωτήρη, ζεις;…)

…επειδή μου λείπει ύπνος…

…επειδή αυτοί διαπλέκονται κι εμένα μου χαλάει συνέχεια ο συμπλέκτης…

…επειδή δεν μου λένε πια στο δρόμο: «σας ξέρω (!) είστε ο…που γράφεται στην…!» αλλά «…είστε ο… που φτιάξατε το Κοινωνικό Φροντιστήριο….» και χαίρομαι και απαντώ υπερήφανα:

«Ναι,  είμαι το 1/56!... αυτού που φαντάζεστε… οι άλλοι 55 να δείτε πόσο ευλογημένες ψυχές είναι!!!»

…επειδή -που και που- πρέπει να ασχολούμαστε με το μέλλον. Με το μέλλον ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το μέλλον…

…επειδή ξαναπερπάτησα στην παραλία ένα απόγευμα (ψιλοχάλια είναι αλλά όπως και να το κάνεις άλλο να πατάς στην αμμουδιά κι άλλο σε κυβόλιθους…)

…επειδή πρέπει να ψάχνεις έγκαιρα για παράθυρο, πριν νοιώσεις δύσπνοια, εγώ δεν ψάχνω νησί, γιατί έχω την Ικαρία…

…επειδή κάποιες νύχτες οι φίλοι μου κάθονται σε τραπέζια χωρίς να φάνε μπουκιά…
μόνο πίνουν οι φίλοι μου, μόνο πίνουν…

κι ονειρεύονται…

μόνο ονειρεύονται οι φίλοι μου, μόνο ονειρεύονται…

Έναν αλλιώτικο κόσμο ονειρεύονται, που να χωρέσει τον κόσμο τους…

…κι επειδή σε λίγο θα είναι μεσάνυχτα κι αν καθυστερήσετε να φύγετε απ’ τα ίδια, η άμαξα που σας περιμένει θα ξαναγίνει κολοκύθα, σας αφήνω μόνους να αναζητήσετε το 2013…

Άλλωστε αν δεν το βρείτε μόνοι σας, τι ομορφιά θα έχει να σας οδηγήσω εγώ;… Αυτό δε λέγαμε πάντα;

Άσε τις λεωφόρους τους… Πάτα στους χωματόδρομους και τα σοκάκια… Βγες έξω κι από το μονοπάτι, όταν χρειαστεί. Πήγαινε εκεί που δεν υπάρχουν ίχνη κι άφησε τα δικά σου…

Αυτό δε λέγαμε πάντα;

Πάμε για 2013 ΝΕΑ ΒΗΜΑΤΑ… Καλή αρχή 

(Και μια παράκληση: Η αναδημοσίευση είναι ελεύθερη. Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ όμως καλό θα ήταν στο κάτω μέρος να βάζουν ένα ενεργό link με το blog αυτό, όπως συνηθίζεται :) )