Άνθρωποι της βροχής (…και δάσκαλοι της λάσπης)

ή

Άνθρωποι στη βροχή

(…και δάσκαλοι στα λασπόνερα)

Μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβαίνει ακόμη και στο 1^ο Δημοτικό Πύργου

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή πόλη, ένα «Γκλαμουράτο Σχολείο». Επρόκειτο για ένα Δημόσιο «Σχολείο για VIP»… στο οποίο πήγαιναν τα παιδιά της οικονομικής, πολιτικής και γενικότερα της κοινωνικής Elite της πόλης…

(άντε και μερικά των μικρομεσαίων στρωμάτων, έτσι για…ξεκάρφωμα)

ΕΚΕΙ ΠΟΥ …ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ να εγγραφούν παιδιά τσιγγάνων…

ΕΚΕΙ ΠΟΥ …ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ να εγγραφούν παιδιά μεταναστών…

ΕΚΕΙ ΠΟΥ …ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ να εγγραφούν παιδιά με «ιδιαιτερότητες», -παιδιά με «ειδικά χαρίσματα», τα λέω εγώ…

ΕΚΕΙ ΠΟΥ …ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ να λειτουργεί τμήμα υποστήριξης και ένταξης των παιδιών με τα «ειδικά χαρίσματα και ικανότητες» επί σειρά ετών, ενώ στο Υπουργείο Παιδείας, εφέρετο ότι λειτουργούσε…

ΕΚΕΙ ΠΟΥ …ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ…

Σ’ αυτό το …«ΑΡΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», που φύλατταν ως κόρην οφθαλμού -στην γυάλα- τα ψυχικώς(;) πνευματικώς (;) και οικονομικώς (;) υγιή (;) παιδιά της elite αυτής της μακρινής υπανάπτυκτης πόλης, για να μην έλθουν σε επαφή, με τα ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ…

Μη μιανθούν και κινδυνεύσει η καθαρότης της ΑΡΙΑΣ ΦΥΛΗΣ… ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ… ΤΑΞΗΣ!

Εκεί στο άνδρο κάποιων νεόπλουτων μικροαστών, σχεδίαζαν «κατά βούληση» τη σύνθεση του μαθητολογίου, με εργαλεία: άλλοτε την διασύνδεση-διαπλοκή- μηχανορραφία… κι άλλοτε τις απειλές και τους τραμπουκισμούς…

…για να φυλάττουν… να φυλάττουν με κάθε τρόπο…

Κι εκεί που έγραφα όλα αυτά ΘΥΜΩΜΕΝΑ, ναι ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΑ!...Πως ήταν -μια φορά κι έναν καιρό μια μακρινή πόλη, γιατί έτσι λέγονται αυτά. Γιατί ποτέ δεν συμβαίνουν στο παρόν και δίπλα μας!...

Μου ήλθαν πληροφορίες που με επανέφεραν στην πραγματικότητα!...στο παρόν!...

Γιατί στο παρόν συμβαίνουν άλλα πράγματα, που τα χαίρεσαι …

Παιδιά φιλαράκια με το δάσκαλο…

…Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες που ανοίγουν τα σχολεία!

Γιορτάζουν γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών ανταμώνουν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους!

Στη μικρή κοινότητα του σχολείου όπου θα βρεις και παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία!...

Για να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με τα «διαφορετικά» παιδιά (όπως και στην κοινωνία των μεγάλων) καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα «διαφορετικά».
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία.

Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο…

Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους!..

Παιδιά, κουρδιστά πορτοκάλια…

Στην Ελλάδα… είναι δυνατόν τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;

Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο - στην πλειονότητά τους.

Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά -στην πλειονότητά τους.

Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα;

Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας και γινόμαστε εκπαιδευτικοί και γονείς αναχρονιστικοί, έντρομοι–αμαθείς και εμμονικοί σε θέματα που μετά από διεπιστημονικές γνωμοδοτήσεις, το ίδιο το κράτος θεσμοθέτησε ήδη «την ανθρωπιά»;

Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο!...

Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό.

Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.

Ευτυχώς, που όσα ανέφερα στην αρχή, συνέβαιναν, μακριά μας! –έστω κι αν η πιο μακρινή απόσταση, συχνά, είναι αυτή που μας χωρίζει από τον πλαϊνό μας…

Ήταν -μια φορά κι έναν καιρό μια μακρινή πόλη… - έτσι λέγονται αυτά. Γιατί ποτέ δεν συμβαίνουν στο παρόν και δίπλα μας!...

Μα πως το λέει κι η Πρωτοψάλτη:

«…Τα γιατί που μείναν πίσω

ρίζες βγάλαν μέσα στα όνειρα μου.

Όποιο μέλλον και να ζήσω

πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου.

Κι όλα αυτά που φοβάμαι...

Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ!...»

Δεν νομίζετε ότι -πριν έλθει ο άγριος τρυγητής- είναι καιρός να τα ξεριζώσουμε;

Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο με διάχυτη την αγάπη μου για το μικρό Άγγελο και τις δασκάλες/ους που έχουν αγάπη να δώσουν στα παιδιά... και την αληθινή λύπη μου, για εκείνους που τους "στέρφεψε" απ' αγάπη η ζωή...

Τα στοιχεία για τη Φιλανδία είναι από άρθρο του Αλέξανδρου Πιστοφίδη)