Αυτός που κατ’ άλλα βαίνει… (Πες του κάτι...)

…κάθεται στο διπλανό τραπέζι με το μάτι ανοιχτό και τη ματιά «κλειδωμένη», χαμένος…
Είναι ώρες εκεί, πίνοντας και καπνίζοντας.
Δεν χτύπησε το κινητό του.
Δεν πήγε κανείς ν’ ακουμπήσει το ποτήρι του στο τραπέζι του.
Πες του κάτι…

Περπατάει μόνος,
στ’ αυτοκίνητο μόνος,
στο καφέ μόνος,
στον κινηματογράφο μόνος…

Στο γήπεδο ποτέ!
Στο σκυλάδικο ποτέ!
Στην εκκλησία ποτέ!

Στην πολιτική συγκέντρωση μόνος.
Στην απεργία πάντα μπροστά,
μα στην πορεία μόνος.

Δεν φωνάζει τα συνθήματα,
μα σε κάποια λάμπει!

Δεν είναι μοντέρνος, δεν είναι οπισθοδρομικός.
Δεν είναι σύγχρονος, δεν είναι χτεσινός.
Δεν έχει σχέση με το μέλλον τους (ποιο μέλλον;),
δεν είναι παγιδευμένος σε κάποιο παρελθόν.
Τι είναι;
Απλά είν’ αλλιώς!
Πες του κάτι…

Χρησιμοποιεί υπολογιστή, ακούει έντεχνο και ρεμπέτικα και μπλουζ και δημοτικά…
Μα ιδίως την Άνοιξη, όταν οδηγεί ακούει νησιώτικα: «πότε θ’ ανοίξουμε πανιά…» και σκληρά Χεβμεταλάδικα, μόνος στην Εθνική οδό, με τα γκάζια στο τέρμα και τους μπάτσους τερματοφύλακες…

Έχει όνειρα;
Δεν ονειρεύεται πράσινα μάτια, μελιά ή γαλάζια,
μόνο ματιές ονειρεύεται,
μόνο ματιές…

Δεν σαγηνεύεται από ριπές λόγων,
μόνο με τους ήχους των λέξεων φτιάχνεται,
μόνο με ήχους.

Δεν θέλει να μάθει, γιατί δεν ξέχασε ποτέ!
Δεν μεθάει, γιατί δεν ξεμέθυσε ποτέ!
Δεν φωνάζει, γιατί δεν σώπασε ποτέ!

Είναι λάρτζ, είναι φλατ, είναι ορίτζιναλ…

Αυτός, εσύ, εγώ…