...οι δικές μου πιστές.Αφού τα δικά τους παραμύθια κουβαλάω στ' απομεινάρια της παιδικής μου ψυχής,
τη δική τους ανατροφή φέρω...
γόνος τους είμαι...
όσο και όπου κι αν τσαλαβουτάω 51 χρόνια τώρα, την ημίγλυκη αγκαλιά τους δεν ξέχασα ποτέ...
τα τριχωτά τους πρόσωπα τα αραιωμένα τους δόντια...
το άσχημο αλλά καθαρό χαμόγελό τους με καλημερίζει πάντα
Αυτές που δεν έπιναν φραπελιά...
γιατί δεν ήξεραν το φραπέ...
ήσαν η γενιά της ελιάς -της σκέτης
Φρίξτε!...
2 σχόλια:
Κάπου εκεί φαντάζομαι θα είναι και κάποια δική μου αγαπημένη...
Αναπαύεται εκεί, στα μέρη της ελιάς, έκανε και καγιανά και χυλοπίτες με αυγά από τις κότες της, δεν φοβόταν τον ιό των πουλερικών γιατί τότε δεν υπήρχε...
...όσο για τα ελαιόδεντρα, αυτά ακόμα υπάρχουν, τη φραπελιά την έχουν εξασφαλισμένη μέχρι και τα εγγόνια μου...
Όμως δεν φρίττω με τίποτα πλέον κι αυτό δυστυχώς με ανηχυχεί πολύ...
Δημοσίευση σχολίου