O ΑΣΧΗΜΟΣ...μη φοβάσαι την αγάπη...

Στη γειτονιά μου όλοι ήξεραν ποιος είναι ο Άσχημος. Ήταν ένας κεραμιδόγατος! Ο Άσχημος αγαπούσε τρία πράγματα: να παλεύει με άλλους γάτους, να χώνεται για κολατσιό μέσα στα σκουπίδια και …να του κάνεις χάδια. Εύκολα καταλαβαίνετε ότι οι τρεις αγάπες του είχαν σημαδέψει την εμφάνισή του…

Ο Άσχημος είχε μόνο ένα μάτι και στη θέση του άλλου είχε μόνο ένα κενό, μια τρύπα. Του έλειπε το αυτί από την ίδια πλευρά και το αριστερό του πόδι, που είχε κάποτε σπάσει κι έθρεψε χωρίς την βοήθεια κτηνιάτρου, φαινόταν κάπως περίεργο. Είχε ένα εξόγκωμα και μια αφύσικη κλίση, που νόμιζες συνέχεια ότι γέρνει προς την μία πλευρά. Η ουρά του εδώ και καιρό είχε απομείνει μισή.
Ήταν ένας γκρι κεραμιδόγατος με λίγο καφεκόκκινο στους ώμους από τις πληγές.

Όταν τον έβλεπες, έλεγες: «Αυτός είναι ένας πραγματικά άσχημος γάτος!».
Τα παιδιά δεν ήθελαν να τον αγγίζουν και οι μεγάλοι του πετούσαν πέτρες, όποτε τους πλησίαζε.

Παρ’ όλα αυτά ο Άσχημος πάντα προσπαθούσε να τους πλησιάσει και να τριφτεί στα πόδια τους. Ό,τι και αν του έκαναν, αυτός εκεί να ζητάει ένα χάδι. Τον κλωτσούσαν, του πετούσαν αντικείμενα, του έριχναν νερό, του φώναζαν… μα αυτός επέμενε όλο και περισσότερο… να τους πλησιάζει…

Μία μέρα που ο Άσχημος μπήκε στην αυλή του γείτονα, τα σκυλιά του δεν αντέδρασαν και τόσο φιλικά στην παρουσία του στην αυλή τους και τον τραυμάτισαν πολύ άσχημα.
Από το σπίτι μου άκουγα το ουρλιαχτό του, δεν άντεξα κι έτρεξα να τον βοηθήσω. Όταν έφτασα ήταν ξαπλωμένος κι αιμορραγούσε. Σκέφτηκα ότι η άθλια ζωή του έφτανε στο τέλος της. Ήταν σαν να είχε δάκρυα στο μοναδικό του μάτι. Τον πήρα αγκαλιά και όσο τον μετέφερα έβγαζε περίεργους ήχους κι έτρεμε.

Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να πονάει πολύ… όταν ξαφνικά κατάλαβα ότι ο Άσχημος (αμετανόητα αγαπησιάρης, και μέσα στον πόνο του) προσπαθούσε να μου γλύψει το αυτί!... Ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα. Τον έφερα περισσότερο κοντά μου για να φτάνει κι αυτός έτριβε το κεφαλάκι του στην παλάμη μου. Μέσα στον αφόρητο πόνο του, ακόμη και την ύστατη στιγμή του, έδινε και ζητούσε πάλι αγάπη…
Πέθανε στα χέρια μου όταν έμπαινα στο σπίτι. Τον τύλιξα με μια ζεστή κι απαλή κουβέρτα, που είχε μείνει από τότε που τα παιδιά ήταν μωρά και συνέχισα να τον κρατάω αγκαλιά για πολύ ώρα ακόμα και να σκέπτομαι…

Ο Άσχημος ήταν το πιο όμορφο και αγαπητό πλάσμα που είχα δει ποτέ. Τις στιγμές που τον έδιωχνα άτσαλα… ποτέ δεν είχε προσπαθήσει να με δαγκώσει ή να με γρατζουνίσει. Και μέχρι το τέλος του με κοιτούσε με το ένα του ματάκι με εμπιστοσύνη, σαν να πίστευε ότι θα τον ανακουφίσω από τον πόνο.

Πως είναι δυνατόν ένα πλάσμα που είχε αντιμετωπίσει τόση έχθρα και κακία να πεθάνει με τόση γλύκα; (προσπαθώντας να γλύψει ένα αυτί);

Ας με συγχωρήσουν οι δάσκαλοί μου αλλά τελικά αυτός ο γάτος με δίδαξε πολύ περισσότερα απ’ τα βιβλία τους.
Μπορεί να ήταν άσχημος εξωτερικά αλλά εσωτερικά ήταν απίστευτα όμορφος.
Με έμαθε ότι είναι όμορφο να αγαπάς αληθινά και βαθειά, μέχρι θανάτου. Ότι είναι όμορφο να δείχνεις πόσο νοιάζεσαι τους ανθρώπους, που στέκουν πραγματικά δίπλα σου. Να εκτιμάς τα αισθήματα των άλλων, να τους δείχνεις ότι μετρούν για σένα. Κι αν τους είπες δυο λόγια αγάπης, χρειάζονται να τ’ ακούσουν ξανά και ξανά, επίμονα όπως ο Ασχημος.

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν πλουσιότεροι και πιο επιτυχημένοι. Να είναι όμορφοι και ν’ αρέσουν σε πολλούς. Εγώ θέλω μόνο να γίνω σαν τον Άσχημο.
Εσείς;