ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ (σκυταλοδρομία τριαντάφυλλων)

Τα τριαντάφυλλα χάνονταν τις νύχτες εκείνου του Χειμώνα…Για να ακριβολογήσω, ένα τριαντάφυλλο χανόταν κάθε νύχτα…σε εξαιρετικές περιπτώσεις και δυο… Όλα ήταν τριαντάφυλλα κήπων.

Τα τριαντάφυλλα των ανθοπωλείων ήξερε ότι δεν είχαν άρωμα. Ύστερα είναι κι εκείνη η μονοτονία της ομοιομορφίας τους που τα κάνει να φαίνονται σαν μεταλαγμένες παπαρούνες σε κορμό αγκινάρας…
- «που κολάει η αγκινάρα;» θα μου πεις.
- Φαίνεται ότι δεν έκλεψες ποτέ τριαντάφυλλο τη νύχτα…διαφορετικά θα είχες νοιώσει τ’ αγκάθια τους. Αυτή την αίσθηση του πόνου στα χέρια όταν τα κόβεις άτσαλα και βιαστικά (μη σε δουν οι άνθρωποι του σπιτιού και τρομάξουν ή οργιστούν)

[Πονεμένα δάχτυλα…γρατζουνισμένα χέρια, που έκρυβε τη μέρα στις κοινωνικές συναναστροφές]
…Σκούπιζε το αίμα στα χαρτομάντιλα του αυτοκινήτου, σαν γύριζε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης, γιατί κατάφερε κι απόψε περασμένα μεσάνυχτα να βρει λουλούδι…

Ανθοκόμος δεν ήταν αλλά τον έμαθε η… περίσταση ότι δύσκολα βρίσκεις τριαντάφυλλα τις νύχτες του Δεκέμβρη στους κήπους… Να φταίει η εποχή ή μήπως οι κλιματικές αλλαγές;

[Είχε κάτι φίλους οικολόγους αλλά δεν τους ρώτησε ποτέ!...Του πήρε καιρό (από τότε που τους βρήκε για τελευταία φορά ) για να ξεπεράσει την απογοήτευσή του, σαν κατάλαβε ότι από κλίμα ξέρουν αλλά δεν ερωτεύονται πια…]

Έπειτα οδηγούσε για 2 τετράγωνα πιο κάτω, σταματούσε, άναβε το φως κι έκοβε τ’ αγκάθια απ’ τα τριαντάφυλλα. Δεν ήθελε να τρυπηθεί κι αυτή…
«Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν γλύτωσε απ’ τον πόνο του με το να πονέσει κι ένας ακόμη…», σκεφτόταν, αν και -μεταξύ μας- αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να μην πονέσει εκείνη…

Έπειτα πλησίαζε το σταθμευμένο αυτοκίνητό της με βήμα αργό και σταθερό σαν εκείνου που βαδίζει για συγκεκριμένο προορισμό…Μόλις έφτανε, κοιτούσε μέσα απ’ το παρμπρίζ του αυτοκινήτου της, στο ταμπλό εκεί επάνω απ’ το τιμόνι, να δει αν υπάρχουν τα προηγούμενα τριαντάφυλλα. Κι αφού τα μετρούσε όλα, στεκόταν για λίγο να τα χαρεί έτσι νωχελικά ξαπλωμένα ν’ αποξηραίνονται για να ζήσουν για πάντα…
Ύστερα ψιθύριζε ένα «καρδούλα μου», γιατί μετέφραζε την ύπαρξή τους σαν σημάδι σιωπηρής αποδοχής (ο ήχος της σιωπής της…) και τότε άφηνε το φρεσκοκομμένο στον υαλοκαθαριστήρα της, να το βρει μετά από λίγο, να το πάρει με το χέρι της και να το βάλει συντροφιά με τ’ άλλα…κι όλα αυτά να συμβαίνουν σε μια ονειρική σκυταλοδρομία τριαντάφυλλων.

Φεύγοντας χάϊδευε τα τρυπημένα του δάχτυλα, που και την άλλη ημέρα ένοιωθε, που και που, κάποιο αγκάθι να είναι ακόμη ξεχασμένο μέσα τους… Ποτέ δεν σκεφτόταν να το βγάλει…

Δεν ήταν μαζοχισμός… ήταν έρωτας… Κι όμως δεν ήταν ερωτευμένος με τη συγκεκριμένη γυναίκα! Έκανε απλά «συντήρηση» στις ερωτικές του χορδές…
…τουλάχιστον έτσι της είπε την ΠΡΩΤΗ και ΜΟΝΗ νύχτα, που της μίλησε γι’ αυτό, για να εισπράξει ένα: «εσύ τα άφησες;» χωρίς να θελήσει (ή να τολμήσει;) να της ζητήσει διευκρίνιση αν αυτός ο λόγος της έκρυβε ενθουσιασμό ή απογοήτευση… Του είπε και τ’ άλλο: «πως τα ‘χει τόσο ανάγκη αυτό τον καιρό!...»
Κι από τότε εκείνος ταξίδευε σιγοσφυρίζοντας τον ήχο της σιωπής της…

Από παιδί αναρωτιόταν αν γινόταν «εκείνο που για τον ένα είναι τριαντάφυλλο, να είναι για τον άλλο μόνο αγκάθι…» Πέρασαν χρόνια για να λύσει μόνος του το γόρδιο δεσμό του και να καταλάβει -εκείνες τις νύχτες με τα κλεμμένα τριαντάφυλλα- ότι στην ζωή του πάντα, αυτός πρόσφερε τα ροδοπέταλα και κρατούσε τ’ αγκάθια…
Αυτό ήταν και σύνθημά του πια: «Για έναν κόσμο με λιγότερα αγκάθια»