Μη φοβάσαι την αγάπη

«Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
το αχ είναι γραμμένο
είναι γλυκό, είναι πικρό, δείρετε
είναι κι ονειρεμένο…»

[…αρχικά να αφιερώσω κι εγώ αυτό το τραγούδι στα παιδιά που με «μεθούν» (…και χωρίς εισαγωγικά), όταν μου το τραγουδούν κάποια Σαββατόβραδα στο μουσικοπωλείον «Άνω Κάτω»]
Αφιερωμένο σ’ αυτά και σ’ όλους τους αγαπημένους μου φίλους, είναι και το κείμενο αυτό, που αποτελεί ένα μικρό αφιέρωμα στην αγάπη…
Γιατί η αγάπη είναι υπέρβαση και αντίσταση σ’ ένα κόσμο που μας θέλει αφιονισμένους χρυσοθήρες, πλουτολάγνα αρπακτικά, ευΔαιμονισμένα τρωκτικά, αλεπούδες κι ασβούς χωμένους στις υπόγειες στοές μας, να μετράμε τις νύχτες «όσα» μαζέψαμε με μανία στο γιουσουρούμ της ζωής, που ξεπουλάμε την υπαρξιακή μας πραμάτεια…

Ας αρχίσουμε μ’ ένα απόσπασμα από την προς Κορινθίους επιστολή Α΄, κεφ.ΙΓ- Αποστόλου Παύλου:
1. Ακόμα κι αν μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αν δεν έχω αγάπη, γίνομαι ένας τενεκές που θορυβεί, ένα κύμβαλο που αλαλάζει.
2. Aκόμα κι αν μπορώ να προβλέπω το μέλλον, ακόμα κι αν λύσω όλα τα μυστήρια, ακόμα κι αν αποκτήσω όλη την γνώση, και τόση πίστη, ώστε να μετακινώ ακόμα και βουνά, αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα
3. Aκόμα κι αν απαρνηθώ όλα μου τα υπάρχοντα, και παραδώσω το σώμα μου να καεί, αν δεν έχω μέσα μου αγάπη, τίποτα δεν κερδίζω.
4. Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη, ευγενική, η αγάπη δεν φανατίζεται, δεν επαίρεται, δεν είναι ακατάδεκτη.
5. H αγάπη δεν ασχημονεί, δεν είναι συμφεροντολόγα, δεν χάνει τον έλεγχο, δεν σκέφτεται το κακό.
6. Δεν χαίρεται για την αδικία, πανηγυρίζει για την αλήθεια.
7. Όλα τα ανέχεται, όλα τα θεωρεί δυνατά, πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.
8. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει, ακόμα κι αν όλες οι προφητείες διαψευστούν, ακόμα κι αν όλες οι γλώσσες σβήσουν, ακόμα και αν όλη η γνώση χαθεί.
9. Λίγα γνωρίζουμε και λίγα μπορούμε να προβλέψουμε.
10. όταν όμως έρθει το όλον, τα μερικά θα ξεχαστούν.
11. όταν ήμουν νήπιο, σαν νήπιο μιλούσα, σαν νήπιο σκεφτόμουν, νήπιο με θεωρούσαν. Όταν όμως έγινα άντρας, απέβαλα κάθε τι νηπιακό.
12. Παρόμοια, μόλις που διακρίνουμε το αίνιγμα, μέσα από έναν καθρέφτη, αλλά, όταν έρθει η ώρα, θα το αντικρύσουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα, δεν γνωρίζω παρά ένα μέρος της αλήθειας, τότε, θα την γνωρίσω σε βάθος.
13. Τώρα όμως, δεν απομένει παρά η πίστη, η ελπίδα, και η αγάπη, αυτά τα τρία
και το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι η αγάπη.
(η απόδοση των λόγων του Παύλου είναι από το blog του Μαύρου Πρόβατου, μάλλον, που βρήκα και μου άρεσε προ καιρού. Να ναι καλά)

Μπορούμε ν’ αγαπάμε ακόμη;
…αν αφήνουμε πίσω το παρελθόν και ζούμε το τώρα. Γιατί μόνο αυτό έχουμε. Και τη δυνατότητα να σχεδιάζουμε το μέλλον από κοινού. Να ονειρευόμαστε μαζί.
…αν απελευθερωθούμε από τη μνησικακία, το θυμό, το ζήλια, το μίσος κι όλα εκείνα που γεννάει ο ανταγωνισμός.
…αν σεβόμαστε τις ιδέες του άλλου, τη φιλοσοφία του άλλου και μαθαίνουμε να ακούμε (πραγματικά) όταν συζητάμε.
…αν δεν γινόμαστε κτητικοί. Αν δεν θέλουμε να «κατέχουμε» το άλλο άτομο. Αν αισθανόμαστε απλά «συνδιαχειριστές» της σχέσης.
… αν είμαστε ευγνώμονες…(«σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις»…)
«…αχ, συ που φεύγεις, που τραβάς,
που πας και ξεμακραίνεις,
ώρες στα ρυάκια χώνεσαι,
ώρες στα όρη βγαίνεις…
…αχ, τα τραγούδια είν’ ευχή
και πάρε την μαζί σου,
στ’ αρώματα, στα χρώματα,
στις μουσικές χαρίσου…»