M A Σ Κ Ε Σ...

Πριν σε τρομάξει το τραγούδι και φύγεις
Προτού χαθείς στην αγκαλιά μιας σκιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
Κάτω απ' τη μάσκα που φοράς (Τρύπες)

Απόκριες...καρναβάλι, θα φορέσουμε μάσκες και πάλι! Πάλι; γιατί πότε τις βγάλαμε, δηλαδή; μάσκα πάνω από την μάσκα!!! Τόσες πολλές που απορώ πως δεν παθαίνουμε ασφυξία στο τέλος....Και να δεις που άμα τις βγάλουμε όλες δεν θα αναγνωρίζουμε την «μούρη» μας πια!
Αλήθεια, πέθανε κανένας απ’ τις εναλλασσόμενες μάσκες του; Α, ξέχασα πως έχουν αυτές τις σωτήριες τρυπούλες ανάσας.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να… κρυφτεί κανείς για να απελευθερωθεί , να γελάσει και να ξεφαντώσει; Γιατί υπάρχει αυτή η αίσθηση «ντροπής» από το γεγονός ότι θα γίνει παιδί, έστω γι’ αυτή τη νύχτα μόνο; Γιατί διατηρούμε αναχώματα ανάμεσα στο καθημερινό «κυριλέ-επαγγελματικό προσωπείο» και στη φάρσα;

Είχα «ντυθεί» μια χρονιά κι εγώ…Πήγα στο μασκέ πάρτυ φροντιστηρίου φορώντας για στολή-μάσκα μόνο μαύρα γυαλιά ηλίου…Μια αντιμάσκα δηλαδή, αφού τη νύχτα στο κλάμπ με γυαλιά ηλίου εσύ δεν βλέπεις τίποτα και φυσικά σε αναγνωρίζουν οι άλλοι! Στις ερωτήσεις των παιδιών τι έχω «ντυθεί» απαντούσα: «η τύφλα μας»…

Κι άλλη μια χρονιά πήγα πάλι εκεί αφήνοντας στο αυτοκίνητο τα γυαλιά της μυωπίας μου, έτσι που να μην βλέπω πέρα από τη μύτη μου…

Και μια τελευταία, που βρέθηκα (χωρίς αποκριάτικα «άμφια») στο ροκ μπαρ της πόλης το melrouse μ’ ένα φίλο συνομήλικο να δείχνουμε πως κι οι αιρετικοί παππούδες χορεύουν ροκές (κι είναι και πανύψηλος κι ογκώδης πανάθεμά τον, πώς να μην γίνεις «θέαμα» μαζί του;…) κι ύστερα πήγαμε στον «μασκέ χορό» των μηχανικών να βρούμε τους φίλους μας, ψήσαμε τον πορτιέρη και μπήκαμε (χωρίς στολή ντε…) , μα όταν μας εντόπισε μια «αείμνηστη» συνδικαλίστρια μας «πέταξε» έξω, γιατί –λέει- πήγαμε να γελάσουμε μαζί τους…
Άντε και να της εξηγώ εγώ ότι σ’ όλο το μαγαζί μόνο εμείς οι δυο δεν είμαστε ντυμένοι άρα μόνο εμείς είμαστε αναγνωρίσιμοι και θα μπορούσαν να μας περιγελάσουν αυτοί…
…κι άντε να παλεύω να την πείσω πως κι αν στο κάτω-κάτω της γραφής γελούσαμε δεν θα κλέβαμε απ’ το δικό τους γέλιο…υπήρχε στοκ….

Οι δήθεν…
Κι ύστερα μια ζωή προσποίηση! Ζωή είναι αυτή ή μα-Θητεία σε δραματική σχολή;
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που πραγματικά με ενοχλεί; Οι αποκριάτικες στολές και μάσκες; Μα γιατί; αφού μ’ αρέσει το γλεντοκόπι κι η φάρσα.
Μήπως μ’ ενοχλεί που βάζουμε μάσκες τις απόκριες σε μια εναγώνια προσπάθεια να πείσουμε:
>>> ότι δεν φορούσαμε μάσκες τις προηγούμενες μέρες;
>>>Ότι δηλαδή εκείνο το ύφος που «φοράμε» στην καθημερινότητα (προ και μετά απόκρεω) είναι το ατόφιο, το γνήσιο κι όχι το «δήθεν» μας;
>>>Ότι τον άλλο καιρό είμαστε αυθεντικοί κι αληθινοί, όταν δείξαμε ότι κατανοήσαμε το πρόβλημά του άλλου, ότι συγχαρήκαμε την επιτυχία του, ότι συμπονέσαμε την πληγή του, ότι ανησυχήσαμε από τους φόβους του, ότι συνταξιδεύσαμε στα όνειρά του, ότι κόπηκε η ανάσα μας από τις αγωνίες του;
Μήπως είμαστε καλοαναθρεμμένες θυγατέρες με ή χωρίς γνώση γαλλικών και πιάνο, που έχουμε «ανάγκη» την αποκριάτικη μεταμφίεση, για να κατεβάσουμε την στάθμη των απωθημένων μας, πριν πλημμυρίσουν και πνίξουν τις καθωσπρέπει πεδιάδες μας;

Λέω να βγω απόψε!
Να βγω στους δρόμους με πολύχρωμα (αποκριάτικα) σπρέι και να γεμίσω τους έτσι κι αλλιώς βρώμικους τοίχους αυτής της πόλης με ερωτηματικά:
Ποια είναι η τελευταία φορά που είδες το πραγματικό σου πρόσωπο, ανόητε μικρέ ανθρωπάκο; Όχι στον καθρέφτη, αλλά στην συμπεριφορά σου!
Ποτέ έκανες για τελευταία φορά το «ανθρωπίνως δυνατόν»;
...έτσι λοιπόν για αλλαγή: φόρα μάσκα την φάτσα σου και προσποιήσου – επιτέλους - ότι είσαι εσύ!!! ...