Mάσκες 2

Τι είναι αυτό που δεν είσαι και το παριστάνεις;
Τι είναι αυτό που στ’ αλήθεια είσαι
και το πραγματώνεις τη μέρα αυτή;


…Βγάζεις τα ρούχα, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και φορώντας μόνο τα εσώρουχα κατευθύνεσαι προς τον καθρέφτη. Με ευλάβεια, σχεδόν τελετουργικά, παίρνεις τη στολή για τη γιορτή και ντύνεσαι γυναίκα ή άνδρας, πόρνη ή κόμισσα, ή παπάς.

Μου πήρε καιρό για να παραδεχτώ ότι τα πάρτι μεταμφιεσμένων είναι μια δειλή μικρή φυγή.

Μοιάζουν με τη καθημερινή μάσκα που έντεχνα φοράει ο καθένας μας, για την άσκηση των επαγγελματικών – οικογενειακών - ερωτικών ή άλλων κοινωνικών του ρόλων, ή για κάποια άλλη αιτία -αρμοδιότητας ψυχιάτρου…μια άσκηση ρόλων, που γίνεται κάτω από το «πανταχού παρόν βλέμμα του μεγάλου αδελφού», που ασκεί τον κοινωνικό έλεγχο στα πλαίσια της δικτατορίας στερεοτύπων που ζούμε.

Βέβαια είμαι ο τελευταίος που θα εξομοιώσει, έστω και κριτικά-αναλυτικά, ανθρώπους και συμπεριφορές, με μεθόδους Προκρούστη. Γι’ αυτό:

Κατανοώ όσους ανακατεύονται με τους «μασκαράδες» είτε από αβρότητα για να μη χαλάσει το πανηγύρι είτε πάλι από «φόβο», γιατί πάντα οι «μασκαράδες» ενώνονται και εναντιώνονται σε όσους διαφέρουν…

Αγκαλιάζω τα «συναισθηματικά κουρέλια», που ντύνονται και βάφονται για τη γιορτή…

Συμπαρίσταμαι πλήρως σε όσους «ντύνονται» για να είναι ασορτί με το ανήλικο τους μήπως κι επανακτήσουν τον χαμένο του θαυμασμό…

Κατανοώ – με οδύνη - κι όσους «ντύνονται» γιατί δεν «χωνεύουν» τον εαυτό τους… Μιλάω γι’ αυτούς που όλο τον χρόνο τρέχουν στα «Ινστιτούτα», που τους τάζουν: «...ένα καινούριο πρόσωπο, ένα καινούριο σώμα, μια καινούρια ζωή. Το ασχημόπαπο γίνεται κύκνος, η χρυσή μετριότητα μεταμορφώνεται σε βασίλισσα της ομορφιάς...» με δίαιτα, γυμναστική, επεμβάσεις, κατάλληλο μακιγιάζ, πλαστικά …, ανόρθωση ηθικού αντιστρόφως ανάλογη με την κατάπτωση αξιών.

Όμως δεν κατανοώ:
-όσους περιμένουν να έρθει μια μέρα, μια συγκεκριμένη μέρα στο χρόνο, για να ζήσουν!...

-Όσους περιμένουν κάτι ν’ αλλάξει για να αρχίσουν να ζουν!...

-Όσους δεν κατανοούν ότι ποτέ δεν θα ζήσουμε τον ευδαιμονισμό που μας λείπει διαλέγοντας μάσκα!

-Καμιά μάσκα, κανένας αποκριάτικος υπαινιγμός, δεν θα μας επιστρέψει την ουσία της ζωής, που χάνεται στην αλλοτρίωση της καθημερινότητας!

-Η ουσία δεν βρίσκεται στο «αποκριάτικη αδεία», υπονοούμενο!

Δεν μ' αρέσουν τα πάρτι που βγάζεις τα απωθημένα σου παριστάνοντας κάτι άλλο. Γιατί δεν εμπιστεύομαι ούτε τα απωθημένα ούτε και αυτούς που τα κουβαλάνε.

Ιδιαίτερα με ενοχλούν οι ακρότητες, που σωρεύονται και φυλάσσονται σε μυστικά συρτάρια για να εκδηλωθούν-εκτονωθούν με μιας, επετειακά…

Την «τρέλα του καρναβαλιού», αν δεν μπορεί να γίνει η καθημερινότητα μου, την αποστρέφομαι μια και είναι θλιβερό να μεταμφιέζεται σε κραιπάλη και να καταλήγει το γλέντι να είναι μια «παρωδία των ημερών που θα θέλαμε να ζήσουμε»…

Ενώ δίνω ακόμη και την ψυχή μου στους ευδαιμονιστές που διεκδικούν την χαμένη ηδονή της καθημερινότητας.

Γι' αυτό δείξτε κι εσείς λίγη επιείκεια απέναντί μου, που μου λείπει η «επιπολαιότητα της γιορτής...»

Αν θιχτήκατε πείτε μου -έτσι για ανταπόδοση-: μόνο οι «φευγάτοι» γιορτάζουν όλο το χρόνο...

Αν σας κούρασα που επανήλθα με τις «μάσκες» είναι που πιστεύω ότι τη διασκέδαση πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά!

Γιατί «οι σκέψεις, γίνονται πράξεις...
οι πράξεις, γίνονται συνήθειες...
οι συνήθειες, γίνονται χαρακτήρας...
κι ο χαρακτήρας, γίνεται μοίρα...»


(είναι ένα κείμενο, που έγραψα κάνοντας αλλαγές σε κείμενο που μου ήλθε με mail από ένα φίλο. Το δημοσιεύω γιατί μου αρέσει ιδιαίτερα. Αν κάποιος γνωρίζει την "πηγή" του αρχικού κειμένου, αν κάτι θύμισε, ας μου το πει να τηναναφέρω...ο Φίλος μου δεν ήξερε)
θεωρώ ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν συνέχεια του προηγούμενου κειμένου μου: Μασκες...